Όσο περνά ο καιρός, μας χαρακτηρίζει όλο και περισσότερο η απληστία, η ζήλια για τα αποκτήματα του γείτονα, η μισαλλοδοξία. Όλες οι αρετές των πολιτισμών που κληροδότησαν οι παλαιότερες γενιές πάνε στράφι, την ίδια στιγμή που ακόμα και ο πόλεμος γίνεται για ένα μάτσο ιδιοκτησίες. Στη φτωχή Ελλάδα, το φάντασμα της ευμάρειας άφησε δυσαναπλήρωτο κενό στην ψυχή του καταπιεσμένου πολίτη. Αυτό το κενό προσπάθησε, χρόνια τώρα, να αναπληρώσει με ψυχαναγκασμούς και υποκουλτούρα. Οι συνέπειες του ηθικού μας ξεπεσμού ως τα σήμερα, είναι κάθε άλλο παρά τυχαίες. Μόνο που προτιμάμε να μην τις βλέπουμε.
Είναι σύνηθες να βλέπουμε την ελεημοσύνη καιροσκοπικά. Λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα και ενώ φρεσκάρει την μπουρζουά γκαρνταρόμπα των σουέτ παλτών -η γκαρνταρόμπα του ιδεοψυχαναγκασμού είναι κλειδαμπαρωμένη για χρόνια- ο νοικοκυραίος τσεκάρει τί του περισσεύει, «να το δώσουμε σε κάποιο παιδί μωρέ…». Ενώ η κοινωνία δείχνει να έχει χάσει κάθε ηθική αφετηρία, ο κύρης του σπιτιού φέρνει στον ουρανίσκο τη γνωστή καραμέλα, όχι όμως απροσκάλεστος. Επιδίδεται στους γνωστούς αφορισμούς από τον καναπέ, γιατί έτσι τον κουρδίζει το σαπιοκάναλο που βλέπει. Και ξάφνου, το ίδιο παρωχημένο τηλεκανάλι αλλάζει ρότα: «Πλήθος επωνύμων έδωσε το παρόν στο φιλανθρωπικό γκαλά της κας Μ. Β., υπό την αιγίδα της εκκλησίας της Ελλάδος. Τα χρήματα θα διατεθούν στο πρόγραμμα της αρχιεπισκοπής “Εκκλησία στο σπίτι”…»
Τόσο κοινότυπα, τόσο πρόστυχα. Από την ακραία απάθεια στην επίκαιρη ελεημοσύνη, ένα τηλεσκουπιδορεπορτάζ δρόμος. Λες και η βοήθεια στον πεινασμένο, η προσφορά στο ορφανό είναι συγχωροχάρτι. Μόνο που δε ζούμε στο 1400 να αγοράσουμε ιντουλγκέντσιες έναντι χρημάτων, να σχωρεθούμε, να κλείσουμε μια θεσούλα στον παράδεισο. ΚΑΙ ΤΑ ΟΡΦΑΝΟΤΡΟΦΕΙΑ ΔΕΝ ΚΛΕΙΝΟΥΝ ΟΤΑΝ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΟΙ ΓΙΟΡΤΕΣ!
~~
Θυμόμαστε να είμαστε φιλάνθρωποι μόνο όταν υπάρχει περίσσευμα. Όμως η χορηγία δεν είναι φιλανθρωπία. Η ΧΟΡΗΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΟΣΙΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ, καλέ μου άνθρωπε. Και αυτοί που σου λήστεψαν τον παρά ουρλιάζοντας στις οθόνες ότι φταις, προβάλλουν το φιλάνθρωπο έργο των αφεντικών τους με δόλο, σφάζοντάς σε. Εν ψυχρώ και στο ψαχνό.
Ας ανοίξουμε επιτέλους τα μάτια. Εκεί έξω υπάρχουν αγγελικές φιγούρες με αδειανές τσέπες κι αδάμαστη ψυχή, που περπατούν δρόμο το δρόμο αξημέρωτα, να παράσχουν ιατρική φροντίδα στους άστεγους της πόλης. Συλλογικότητες που χωρίς διαφημιστική δαπάνη σώζουν ζωές. Γυναίκες και άνδρες κάθε ηλικίας, που με μόνο εφόδιο την αποφασιστικότητα δίνουν λίγο ψωμί και ένα ποτήρι ζεστό τσάι στους άπορους των γεφυρών, στους ανήμπορους κάθε στενού. Εθελοντές κάθε γενιάς που μαγειρεύουν για τον αναξιοπαθούντα της γειτονιάς, χωρίς να διατυμπανίζουν «όλοι μαζί μπορούμε».
Κι αν στη δίνη της η ζωή σε πάτησε αφήνοντάς σε πίσω, μην ξεχνάς μόνο τούτο. Η ελεημοσύνη του ενός έναντι της ελεημοσύνης των πολλών, διαφέρει σε ένα πράγμα. Όσοι περισσότεροι απλώνουν το χέρι να βοηθήσουν, τόσο λιγότερο αβάσταχτος γίνεται ο πόνος κι η ανημποριά του διπλανού μας.
Ποτέ δεν είναι αργά.
Πάντα θα υπάρχει ανάγκη.
Ειδικά όταν περάσουν τα Χριστούγεννα.
Ανάρτηση από: http://www.stontoixo.com
