Σε γνωρίζω από την κόψη
Του σπαθιού την τρομερή
Σε γνωρίζω από την όψη
Που με βία μετράει τη γη
Και να λοιπόν πάλι το Κυπριακό στο προσκήνιο. Αυτή τη φορά όχι ως ανιαρή κρατική προπαγάνδα, ούτε ως διεθνιστική είδηση στα κρυφά των εφημερίδων, αλλά ως γεγονός που συγκλόνισε το Πανελλήνιο, ως το γεγονός που έκανε τους κλαψιάρηδες Αθηναίους εκδότες να τρίβουν τα χέρια τους από χαρά μιας και ένα θέμα που δεν πουλούσε, τώρα πουλά, πουλά και μοσχοπουλά.
Κύπρος λοιπόν. Μεγαλόνησος, λεβεντοκόρη, ηρωομάνα, μικρή μεγάλη πατρίδα, λεβεντομάνα, νήσος των αγίων και των ηρώων, και τί άλλο ακόμη θα ακούσουμε;
Γιαβάς-γιαβάς, αγαπητοί Ελλαδίτες αδελφοί, λάου-λάου. Τι ήταν αυτό που έκανε αυτό τον κυπριακό Αύγουστο να είναι τόσο πιο διαφορετικός και να συγκλονίσει τους απανταχού Έλληνες; Μήπως ότι οι Έλληνες δεν γνώριζαν για τις βιαιότητες των Τούρκων στην Σμύρνη το’ 22, στην Πόλη το 1955-1964; Μήπως δε γνώριζαν για τις δολοφονίες των φαντάρων μας στην πράσινη γραμμή και των εγκλωβισμένων στην Καρπασία;
Μόνο που εδώ και πολλά χρόνια, σκλάβος ενός ηλίθιου διεθνισμού, δούλος ενός προοδευτικού κοσμοπολιτισμού και ραγιάς ενός ευρωπαϊκού καταναλωτισμού, αρνιόταν να δει το πρόσωπο του στον καθρέφτη, αρνιόταν να συλλάβει την βαθύτατη αλλοτρίωση και τον σύγχρονο εκμαυλισμό του.
Και ήρθαν οι Αναστάσιος-Σολωμός και εκ μέρους ολονών μας κοίταξαν τον καθρέφτη και είπαν:
“Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή, σε γνωρίζω από την όψη που με βία μετρά τη γη” και μετά ανέτρεψαν όλο το σικέ παιχνίδι που εδώ και πέραν των 22 χρόνων έστησαν οι πολιτικοί σε Αθήνα και Λευκωσία για να εγκλωβιστούν και να εξευτελίσουν ένα ολόκληρο έθνος εν ονόματι της προόδου της ανάπτυξης και της ελληνοτουρκικής φιλίας. Οι Αναστάσιος-Σολωμός δεν ήταν ήρωες, ούτε συνειδητοί επαναστάτες. Ήταν κάτι πολύ παραπάνω: Απλοί Έλληνες οι οποίοι με τις απλές πράξεις τους έκαναν θρύψαλα όλα τα νεοελληνικά ιδεολογήματα του τελευταίου αιώνα από τη θεωρία της μίζερης ψωροκώσταινας έως τη θεωρία της ειρήνης των λαών, από τη θεωρία των δύο ελληνικών κρατών μέχρι τη θεωρία του ρεαλισμού και της παντοδυναμίας της Τουρκίας.
Οι Αναστάσιος-Σολωμός απλούστατα αρνήθηκαν να παίξουν το σικέ παιχνίδι της Αθήνας-Λευκωσίας-Άγκυρας. Δε ζήτησαν συνομιλίες και παζαρέματα ούτε μίζερα πήγαν να ζητιανέψουν ολίγην ελεύθερην διακίνησην. Απαίτησαν με την καρδιά την ψυχή και το νουν τους να ζήσουν στον τόπο τους ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ. Απαίτησαν δηλαδή, αυτό που έπρεπε όλο το έθνος να είχε απαιτήσει να κάνουμε εδώ και χρόνια. Γι’ αυτό και στο πρόσωπο τους ο κάθε Έλληνας ένιωσε τη δική ενοχή, τη δική του απάθεια, το δικό του εξευτελισμό και σε τελευταία ανάλυση και τη δική του δύναμη.
Έτυχε στην Κύπρο υπόλοιπο έθνος. Έτυχε στους Αναστάσιο-Σολωμό να υπενθυμίσουν στο έθνος πώς πεθαίνουν οι Έλληνες.
Είχαμε πια συνηθίσει να νομίζουμε ότι οι Έλληνες πεθαίνουν από τροχαία στις εθνικές οδούς, από ναρκωτικά στα πεζοδρόμια, από καρδιακές προσβολές στα σπίτια τους, από στρατιωτικές προσβολές στα Ίμια, από φουλ-μεζέ στις ταβέρνες και από εγκεφαλικά και ανεγκέφαλα επεισόδια.
Έτυχε, και είμαστε περήφανοι γι’ αυτό, η Κύπρος για δεύτερη φορά αυτό τον αιώνα (την πρώτη φορά ήταν το 1955 με την ΕΟΚΑ) να είναι το έναυσμα για την αφύπνιση του έθνους. Ενός έθνους που παραπαίει γονατιστό και είναι ανίκανο να συλλάβει την κατάπτωση του. Κι αν το έθνος παραπαίει, τα κρατίδια αυτού του έθνους, το Αθηναϊκό και το Λευκωσιάτικο, είναι σε ακόμα χειρότερη μοίρα. Κρατίδια που φαίνεται ότι έβαλαν στόχο να εξουδετερώσουν και να ταπεινώσουν το έθνος τους.
Και λοιπόν, διόλου τυχαία, οι αλύτρωτοι Αναστάσιος-Σολωμός, δύο αγράμματα παιδιά, άξεστοι χωριάτες από αυτούς που δεν διαβάζουν Κλικ ή Πολίτη ή τον Ίό’ της Ελευθεροτυπίας, έρχονται να βάλουν τα πράγματα στη θέση τους και να μας υπενθυμίσουν μερικές πολύ απλές αλήθειες. Αλήθειες που ηγεσία και λαός των δύο ελληνικών κρατιδίων αυτοκτονικά έθεσαν στο περιθώριο.
Αλήθεια
Α. Ψευδοκράτος δεν είναι αυτό του Ντεκτάς αλλά το Αθηναϊκό και το Λευκωσιάτικο τα οποία έδειξαν πέραν πάσης αμφιβολίας ότι είναι ανίκανα να υπερασπίσουν και να προστατεύσουν τους πολίτες.
Β. Το κυπριακό πρόβλημα δεν είναι πρόβλημα διεθνές, όπως όλοι πιπιλίζουν, αλλά πρόβλημα εθνικό που απορρέει από την θέληση ενός λαού να αυτοδιαθετηθεί και να ζήσει ελεύθερος.
Γ. Το κυπριακό πρόβλημα είναι ένα αναπόσπαστο τμήμα της ελληνο-τουρκικής αντιπαράθεσης και ως εκ τούτου μόνο μέσα σε αυτά τα πλαίσια μπορεί να λυθεί πραγματικά και δίκαια. Είτε με την απελευθέρωση της κατεχόμενης Κύπρου και της ενσωμάτωσής της στην υπόλοιπη Ελλάδα είτε με την ολοκληρωτική κατάληψή της από τους Τούρκους. Διαλέξτε, ω Αθηναίοι.
Δ. Το Δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου, η συμπαράσταση-συμπαράταξη είναι ανύπαρκτα τεχνάσματα και το casus belli ρητορικό σχήμα για λατινογενείς κρετίνους.
Ε. Οι συνομιλίες με τους κατακτητές και οι προτεινόμενες λύσεις είναι τόσο άδειες που δύο και μόνον παιδιά μπορούν να τις τινάξουν στον αέρα.
Στ. Οι περιβόητες ελληνοτουρκικές φιλίες, τα Νταβός Α και Β, οι στρατιωτικοί και πολιτιστικοί διάλογοι, οι οικονομικές και άλλες συνεργασίες, τα κέντρα Ειρήνης και οι αλλεπάλληλες συναντήσεις Ελλήνων και Τούρκων πολιτικών και πολιτών αποδυναμώνουν το ελληνικό έθνος και ενισχύουν το φασιστικό τουρκικό κράτος και την κατοχή τους στην Κύπρο.
Ζ. Τα οικονομικά μας θαύματα, το ευρωπαϊκό ή ευρωπαΐζον πρόσωπό μας, οι συμμαχίες μας και το δίκαιο μας από μόνο του δεν είναι αρκετά για να δούμε πραγματικά καλύτερες μέρες.
Η. Η απελευθέρωση μας χρειάζεται θυσίες και κατ’ επέκταση χαμηλότερο βιοτικό επίπεδο. (Αυτό κι αν τσούζει).
Οι Αναστάσιος-Σολωμός έφεραν στην επιφάνεια όχι μόνο τις πιο πάνω αλήθειες, αλλά διέλυσαν και πολλές αυταπάτες και απάτες που δαύτα ρίζωσαν στις κεφαλές μας. Όμως η μεγάλη τους προσφορά δεν είναι αυτή. Η μεγάλη τους προσφορά βρίσκεται στο γεγονός ότι έδωσαν ένα γερό χαστούκι στα κόμματα και τον πολιτικό κόσμο της Ελλάδας και της Κύπρου. Απέδειξαν ότι υπάρχει κι άλλος δρόμος πέραν των κοντόφθαλμων και υποτελών πολιτικών των τελευταίων 22 ετών. Απέδειξαν ότι τμήμα του ελληνικού λαού έχει ακόμα ΟΡΑΜΑ, όραμα ελληνικό και άλλωστε γι’ αυτό πλήρωσαν τόσο βάναυσα με τη ζωή τους. Αυτό το όραμα φοβήθηκαν οι Τούρκοι. “Τί γύρευαν στη Δερύνεια αυτοί που ούτε καν θυμούνται τα κατεχόμενα χωριά τους;”. Διερωτήθηκε χαμένος ο γιος του Ντεκτάς.
“Ποιοι είναι πίσω απ’ αυτούς” διερωτώνται όλοι οι Τουρκοκύπριοι δημοσιογράφοι. “Τι γυρεύεις στη Λάρισα συ ένας Υδραίος”, είπε ο ποιητής. Ναι, οι Τούρκοι φοβήθηκαν! Ως τώρα ο μαέστρος Ντεκτάς, από τους καλύτερους γνώστες της κυπριακής νοοτροπίας, έπαιξε όλους τους αντικατοχικούς μας ηγέτες στο μικρό του δαχτυλάκι, Άλλο που δεν ήθελε τις αναφορές στην σκλαβωμένη μας Κερύνεια και σ’ όλη την κρατική και κομματική αντικατοχική κουλτούρα μας. Πόσο τον βόλευε αυτή η αντικατοχική κουλτούρα, αυτός ο ασίγαστος πόθος για επιστροφή, όλα τα αντικατοχικά συνθήματα τύπου: “Δεν ξεχνώ”, “Όλοι οι πρόσφυγες στα σπίτια τους”, “Δίκαιη και βιώσιμη και ομοσπονδιακή λύση”, δεν μπορείτε να φανταστείτε.
Το άδειο μας πρόσωπο η Κύπρος το πληρώνει (ακριβά).
Και ήρθαν κάποιοι, και αντί να πάνε στην Κερύνεια πήγαν στην Δερύνεια. Και αντί να είναι υπέρ μιας δίκαιης και βιώσιμης λύσης θέλησαν να πάνε περίπατο με τις μοτόρες τους στην Λύση. Και αντί να ζητήσουν άδεια από την αστυνομία μας, τα Ηνωμένα Έθνη και τον στρατό κατοχής, άτακτα μα συνειδητά όρμησαν μέσα… και η ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ ΜΕΤΡΗΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ άρχισε… Η φωτιά άναψε και οι πυροσβέστες της Ελλάδας και της Κύπρου κατέφθασαν εγκαίρως… Οι Αναστάσιος-Σολωμός, ποιητές ολκής, πήραν τον δρόμο τους. Η φωτιά άναψε… τζιαι ποιος εν να την σβήσει;
Το υνίν αν ’ταν τρωει την γην
τρωει την γην θαρκείται
Γιαλούσα
Νομός Αμμοχώστου
Ελλάς
Διαβάστε επίσης:
Ανάρτηση από: https://ardin-rixi.gr/
