"Πριν μερικά χρόνια είχα συνοδεύσει ως διερμηνέας τον Ιταλό συγγραφέα Α. Ταμπούκι σε μια εκδρομή στους Δελφούς. Πηγαίναμε αργά για να παρατηρεί με προσοχή και σεβασμό το τοπίο. Περνώντας από ένα χωράφι με ακτινίδια ζητάει από τον οδηγό να σταματήσει. Κατεβαίνει και πιάνει κουβέντα με τον αγρότη που βρισκόταν εκεί και από τον οποίο μαθαίνει ότι ξερίζωσε τις ελιές για να φυτέψει ακτινίδια και να εισπράξει την επιδότηση από την ΕΕ. Ξαναμπήκε στο αυτοκίνητο πολύ θυμωμένος, πιστεύοντας πως πολιτισμός μιας χώρας δεν είναι μόνο τα μνημεία της αλλά και τα δένδρα και η φύση της. Απ’ αυτή την εμπειρία εμπνεύστηκε και ένα άρθρο του στην El Pais.
«Αγαπητοί γραφειοκράτες των Βρυξελλών, ξέρω καλά πόση σημασία δίνετε στους νόμους της αγοράς. Επειδή όμως αυτοί οι νόμοι δεν γνωρίζουν ούτε τον Ναό του Απόλλωνα ούτε την Πυθία ή το κρεβάτι του Οδυσσέα και της Πηνελόπης, σας ικετεύω να αφήσετε τους ελαιώνες μας να ζήσουν ειρηνικά μέχρι να αποφασίσουν να πεθάνουν μόνοι τους. Η εποχή μας δεν διακρίνεται βέβαια για την πνευματική της λαμπρότητα. Ειλικρινά, όμως, το βρίσκω υπερβολικά σκληρό, για να μην πω επαίσχυντο, να αφήσουμε ως κληρονομιά στους ανθρώπους της προσεχούς χιλιετίας τα ιερά ακτινίδια των Δελφών».
Υ/Γ Αν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μερικά στρέμματα ακτινίδια, ένα πάρκο με ανεμογεννήτριες και μπόλικα αποκαϊδια. Που σημαίνει ότι μ’ αυτά δεν την ξαναφτιάχνεις."Ανάρτηση από: Ελεύθερα Βουνά Χωρίς Αιολικά
Ευχαριστώ τον φίλο Χρήστο Κ.
