Μια χώρα που σαπίζει Μια χώρα που μπορεί να υπάρχει (Είναι θέμα επιλογής, αξιών και αγώνα)

Το editorial του Δρόμου της Αριστεράς που κυκλοφορεί

Το ότι αφέθηκε ελεύθερος ο βιαστής Λιγνάδης ενώ έχει καταδικαστεί σε 12 χρόνια κάθειρξη, έδειξε περίτρανα τη μεγάλη κινητοποίηση ενός τμήματος του πολιτικού κόσμου και των μηχανισμών του κράτους – πρώτα για να συγκαλύψουν την υπόθεση, και στη συνέχεια για να πέσει στα μαλακά ο καλός «γόνος» Λιγνάδης, ώστε τώρα να κυκλοφορεί ελεύθερος και μάλιστα προκαλώντας ασύστολα με τις δηλώσεις του. Σε αυτές τις περιπτώσεις, ο απλός άνθρωπος λέει το «έχει γερές πλάτες» ή «τους κρατά στο χέρι».

Το ίδιο το γεγονός δείχνει ότι ένα ολόκληρο σύστημα είναι βαθιά σαπισμένο, διαβρωμένο και εντελώς αδιάφορο για την πορεία του τόπου και της κοινωνίας. Σαπίζει όλο το σώμα της χώρας μέσα στο ημιαποικιακό ή σκέτα αποικιακό περιβάλλον που έχει εγκαθιδρυθεί από το 2010 μέχρι σήμερα. Η είδηση περνά λίγο απαρατήρητη: στην Αλεξανδρούπολη αράζει μεγάλο πλοίο των ΗΠΑ, βγαίνουν στη στεριά 1.200 ναύτες, κατακλύζουν όλα τα εστιατόρια και καταναλώνουν σε μία μέρα για το πρωινό τους 7.000 αυγά (δεν προλαβαίνουν οι κότες να γεννούν αυγά, λένε οι μαγαζάτορες) και όλες τις προμήθειες μπέικον που είχε η περιοχή, κάνουν ουρές σε ένα τατουαζάδικο, και είναι πολύ ευχαριστημένοι για τις χαμηλές τιμές. Αφήνουν και κάποιο πουρμπουάρ. Φυσικά δεν απέχει πολύ η κατάσταση από να μετατραπεί η περιοχή σε μια νέα Τρούμπα ή Γλυφάδα, που γνώριζαν μέρες δόξας επί 6ου Στόλου σε περασμένες δεκαετίες.

Σαπίζει η χώρα και η κοινωνία, όταν αχαλίνωτες οι ελίτ επιδεικνύουν τη χλιδή τους, διαφημίζουν τις κοσμικές εκδηλώσεις τους ή γίνεται γνωστός ο εξωφρενικός λογαριασμός μιας μπριζόλας ή μιας ξαπλώστρας στη Μύκονο και σε αντίστοιχα μέρη.

Σαπίζει ο τόπος όταν βαρόνοι και ολιγάρχες ελέγχουν λιμάνια, πόλεις και κυκλώματα, όταν διαχέονται μέσω των ομάδων και στα μίντια και στην πολιτική ζωή του τόπου.

Κάτι βαθιά σάπιο υπάρχει όταν σε πολλές υποθέσεις κατ’ εξακολούθηση βιασμών οι θύτες αφήνονται να κυκλοφορούν ελεύθεροι – όταν φυσικά ανήκουν σε ανώτερα στρώματα της κοινωνίας. Το μήνυμα είναι απλό: Οι «ημέτεροι» κάθε είδους μπορούν να συνεχίσουν να «παράγουν έργο» σε όλους τους τομείς.

Με μια έννοια, ένα εντελώς σάπιο τμήμα της κοινωνίας, το ανώτερο της κοινωνικής κλίμακας, νοιώθει πως πλέον πρέπει να πέσουν οι μάσκες. Και εντελώς ξεδιάντροπα και ελεύθερα να συνεχίζουν από τη μια να πλουτίζουν με το πλιάτσικο που γίνεται σε βάρος της χώρας, να μπορούν να κάνουν ό,τι γουστάρουν (παρανομίες, βίτσια, καταπάτηση δημόσιας περιουσίας κ.λπ.) χωρίς καμία επίπτωση (ατιμωρητί), και από την άλλη να δηλητηριάζουν ολόκληρο το σώμα της κοινωνίας. Επειδή τίποτα δεν γίνεται χωρίς να διαχέεται, χωρίς να δίνει ένα παράδειγμα, χωρίς να προσκαλεί και άλλους σε αυτόν τον δρόμο.

Ο εκμαυλισμός της κοινωνίας πάει χέρι-χέρι με το σχέδιο γενικού εξανδραποδισμού της συντριπτικής πλειοψηφίας. Σε περιπτώσεις σαν την Ελλάδα, που έχουν περιπέσει στην κατάσταση της οργανικής αποικίας, η «Μεγάλη Επανεκκίνηση», τα λοκντάουν και οι καραντίνες, η «πράσινη οικονομία», η υποταγή στο ΝΑΤΟ προχωρούν με ιδιαίτερη ζέση δουλικότητας. Εξυπηρετούνται από ντόπιους υποτελείς, και οδηγούν σε μια ακόμα μεγαλύτερη διάλυση της κοινωνίας, του τόπου, της χώρας.

Αυτός ο σχεδιασμός έχει στη μήτρα του (αλλά και αναπαράγει) εκφυλισμό, διαφθορά, σήψη σε μεγάλη έκταση και σε πολλαπλές δόσεις.

Τα «κάτω η σαπίλα», «κάτω η μπόχα», «κάτω η υποκρισία και το ψέμα» μπορούν να γίνουν αιχμές, μαζί με όλα τα αιτήματα για επιβίωση, για καταπολέμηση της ακρίβειας, για μέτρα υπεράσπισης των στοιχειωδών αναγκών διαβίωσης, μαζί με όλη την καταγγελία της «πολεμικής οικονομίας» των έκτακτων μέτρων που προετοιμάζονται, καθώς και της εχθρότητας απέναντι στον λαό σε κάθε ευκαιρία και με κάθε τρόπο. Και βεβαίως να αναδειχθεί η ουσία: είναι η φύση του καθεστώτος που επικρατεί η αιτία που «ανθίζουν» όλα αυτά τα «μπουμπούκια» σαπίλας και δυσωδίας. Δεν πρόκειται για εξαιρέσεις. Η κοινωνία βουλιάζει σε αυτήν την κινούμενη άμμο ρεμούλας, διαφθοράς, εκφυλισμού. Η υπεράσπιση της κοινωνίας, του τόπου, του λαού περνά μέσα από το γκρέμισμα αυτού του καθεστώτος και τη διεκδίκηση μιας πραγματικής δημοκρατίας με κοινωνική και εθνική συνοχή. Τίποτα λιγότερο. Σε αυτήν την προοπτική, κάθε τμήμα της κοινωνίας, και τα ιδιαίτερα ζητήματα που αντιμετωπίζει, πρέπει να βρουν τη θέση τους. Μακριά από «Σειρήνες» και παιχνίδια του πολιτικού συστήματος, καθρεφτάκια (επιδόματα) και χάντρες (πλατφόρμες)…

Ανάρτηση από: https://edromos.gr/