Με την ευκαιρία της επιστροφής στην έδρα μας, την Νέα Φιλαδέλφεια!

Του Σταύρου Νουχάκη

Η ΑΕΚ ΟΠΩΣ ΤΗΝ ΓΝΩΡΙΣΑ – Η ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΑ!

Με τα χρόνια να περνούν νόμιζα ότι είχα αποτοξινωθεί από το ποδόσφαιρο ! Μπορεί να φταίει το γκρέμισμα του γηπέδου το 2003, η πτώση της ομάδας στην Γ Εθνική το 2013, τα πέτρινα χρόνια, η εμπορευματοποίηση του ποδοσφαίρου, οι αστοχίες στις μεταγραφές, οι ήττες σε τρεις συνεχόμενους τελικούς κυπέλλου από τον ΠΑΟΚ...

Μπορεί και το ότι οι προτεραιότητες στην ζωή είναι πια διαφορετικές καθώς μεγαλώνω... Οι "άσσοι των γηπέδων" της παιδικής μου ηλικίας έδωσαν την θέση τους σε άλλους...

Έτσι λοιπόν είμαι από αυτούς που δεν πήραν διαρκείας για το "Αγιά Σοφιά". Άπιστος Θωμάς που για να πιστέψω θέλω να βάλω το "δάκτυλο επί τον τύπων των ύλων". Να δω την ΑΕΚ να νικάει και όχι μόνο να ακούω κούφια λόγια. Τα μεγάλα γήπεδα δεν  κάνουν τις μεγάλες ομάδες. Το αντίθετο συμβαίνει. Οι μεγάλες ομάδες γεμίζουν τα γήπεδα.

Πριν λίγο καιρό  όμως που πέρασα από την οδό Κοραή και μπήκα στο μουσείο της εθνικής αντίστασης - όπου κατά την κατοχή ήταν τα γραφεία της Γερμανικής κομαντατουρας - είδα κάτι που μου ξύπνησε μνήμες. Περιφερόμενος στους σκοτεινούς θαλάμους και στα κελιά, το μάτι μου κόλλησε σε τρία γράμματα χαραγμένα στον τοίχο δίπλα από έναν δικέφαλο:

- ΑΕΚ.

 Ένα όνομα που "ζει" στον τοίχο μιας φυλακής 80 περίπου χρόνια...

Σκέφτηκα :

-«Αυτός που το έγραψε σίγουρα δεν ζει σήμερα... Μπορεί να σκοτώθηκε τότε, η λίγο αργότερα στο εκτελεστικό απόσπασμα των Γερμανών η των "Ελλήνων" κατά τον εμφύλιο. Μπορεί να πέθανε στην εξορία η "νικημένος" από τις αντιξοότητες της ζωής στα χρόνια που ήρθαν μετά.»

Έχω δει και αλλού χαραγμένα στους τοίχους συνθήματα από εκείνη την εποχή. Στην Καισαριανή, στο Μεταξουργείο, στα προσφυγικά της Αλεξάνδρας... Είναι  μια παράξενη προβολή  από το παρελθόν από μια  εποχή για την οποία έχουμε ακούσει διηγήσεις αλλά δεν την ζήσαμε. Άλλοτε τα προσέχουμε πολύ, προσπαθούμε να διαβάσουμε τις μισό σβησμένες γραφές η να συναρμολογήσουμε τα επί μέρους γράμματα για να καταλάβουμε τι ήθελαν να πουν. Άλλοτε πάλι τα προσπερνάμε σαν τα αστέρια που πεθαίνουν αλλά το φως τους ταξιδεύει μέχρι εμάς για πολλά χρόνια ακόμα.

 

Στους τοίχους των φυλακών  στο υπόγειο της Οδού  Κοραή είναι γραμμένα και άλλα συνθήματα. Ο κάθε πικραμένος έγραφε τον πόνο του. Οι περισσότεροι διατρανώνουν την αθωότητα τους!

- Άδικα κατηγορούμαι λέει ο ένας.

- Είμαι αθώος ο άλλος, ενώ κάποιος έχει χαράξει και το όνομα αυτού που τον κάρφωσε!

Κάποιος  υμνολογεί τους Εγγλέζους ενώ παραδίπλα ο άλλος τους βρίζει...

Πιο κει είναι χαραγμένη μια Ελληνική σημαία αλλά οι περισσότεροι προσπαθούν να μας πουν ότι "είναι ακόμα ζωντανοί" και... κατά κάποιο τρόπο το καταφέρνουν αφού τα ονόματα τους διακρίνονται στους τοίχους ξεκάθαρα 80 χρόνια μετά! Για μεγαλύτερη σιγουριά πάντως μερικοί από αυτούς "καλού - κακού" έχουν γράψει και την διεύθυνση του σπιτιού τους...

Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας μας πάντως δεν άφησε το όνομα του. Έγραψε μόνο ΑΕΚ και χάραξε τον δικέφαλο. (1η φωτογραφία)

Έτσι λοιπόν ξαναθυμήθηκα πως γνώρισα την ομάδα της καρδιάς μου. Τον πατέρα μου γέννημα θρέμμα της Λεωφόρου Αλεξάνδρας πίσω από τον Παναθηναϊκό - όπου τώρα είναι η παιδική χαρά στην οδό Τσόχα - να διηγείται την ζωή των προσφύγων εκεί στα "Κουντουριώτικα" που γεννήθηκε.

Τα επεισόδια με τους φύλακες  που τους κυνηγούσαν όταν έκλεβαν υλικά από το ανεγειρόμενο γήπεδο για να χτίσουν τις παράγκες τους. Που δεν τους άφηναν να μπούνε μέσα να παίξουν ποδόσφαιρο. Που αναγκαζόντουσαν να σκαρφαλώνουν στις παραδίπλα μουριές για να δούνε κλεφτά κάποιες φάσεις.

-Όχι ! Τόσο  ο ίδιος όπως και οι φίλοι του δεν θα μπορούσαν να είναι με τον Παναθηναϊκό. Συμβόλιζε το αθηναϊκό κράτος, ήταν πολύ "καθώς πρέπει" για τους μικρούς γαβριάδες που τσαλαβουτούσανε στα λασπόνερα. Αυτοί είχαν την δική τους ομάδα. Την Άμυνα Αμπελόκηπων γέννημα - θρέμμα της συνοικίας. Είχαν και άλλες μικρότερες όπως την "Μικρασιατική" με έδρα το νταμάρι πάνω στον λόφο του Λυκαβηττού - εκεί που σήμερα είναι το θέατρο - όπου έπαιζε και αυτός σαν εξτρέμ.

 

Η μπάλα?  Στην πραγματικότητα ήταν ένα πάνινο τόπι παραγεμισμένο με κουρέλια, βαρύ, που δεν προσφερόταν παρά μόνο για κλωτσιές, τις περισσότερες από τις οποίες τις δέχονταν τα καλαμοπόδαρα των παιχτών. Το πραγματικό τόπι ήταν ασύμφορο, πολύ αργότερα απέκτησαν τέτοιο όταν οργανώθηκαν σαν ομάδα και έβγαλαν την φωτογραφία που δημοσιεύω. Αφ ενός ήταν ακριβό για τα ισχνά βαλάντια των πιτσιρικάδων, αφετέρου επειδή με κάποια γερή κλωτσιά χανόταν στα κατσάβραχα και άντε τρέχα βρες το…

Πολύ γρήγορα μια από αυτές τις ομάδες που για ένα φεγγάρι χρησιμοποιούσε σαν έδρα - ελλείψει  άλλου γηπέδου - την Λεωφόρο άρχισε να ξεχωρίζει. Ο Πρόεδρος της ο Κώστας ο Σπανούδης ήταν στέλεχος και Βουλευτής του Κόμματος των Φιλελευθέρων. Ενήργησε να της παραχωρηθεί ένας χώρος στην Νέα Φιλαδέλφεια…..

Οι πιτσιρικάδες της περιοχής των Αμπελοκήπων όμως απογοητευθήκαν. Πάλι θα ξεριζωθούμε? Εδώ γεννηθήκαμε. Ένας αγρός ήταν τα Κουντουριώτικα όταν πρωτοήρθαν όπου βοσκούσαν πρόβατα. Μια κατηφόρα - φυσική προέκταση του Λυκαβηττού - που σταματούσε στην Αλεξάνδρας. Η Λεωφόρος σαν ποτάμι  χώριζε τον συνοικισμό τους από την ανηφόρα  που ανέβαινε στου Γκύζη και σκαρφάλωνε στα Τουρκοβούνια. Αυτός ήταν ο κόσμος τους...

 

Το νέο γήπεδο φτιαχνόταν από την άλλη πλευρά αυτών των λόφων. Στου διαόλου την μάνα δηλαδή. Πλάκα μας κάνουν? Γιατί να φύγει η ΑΕΚ και όχι ο... Παναθηναϊκός?

 

Κάποιοι τους έπεισαν όμως ότι οι ομαδούλες τους αποτελούσαν το φυτώριο της μεγάλης ομάδας που στηνόταν και θα αντλούσε παίχτες από αυτούς. Ανταγωνισμός μεγάλος ξέσπασε τότε μεταξύ τους.

Ο Νεγρεπόντης μόλις είχε έλθει από την Πόλη και ήδη ήταν ο κράχτης για τους φερέλπιδες ποδοσφαιριστές μας και το αντίπαλο δέος των αντιπάλων. Των Ανδριανοπουλαίων του Ολυμπιακού από την μια και του Μεσσάρη, του σέντερ φορ του ΠΑΟ και της παρέας του από την άλλη.

Ο πατέρας μου και οι φίλοι του  από τα Κουντουριώτικα είχαν δει από απόσταση και με το "ψυχρό μάτι" του αδιάφορου παρατηρητή το ντέρμπυ των "αιωνίων" στις 1.6.1930 ανάμεσα σε ΠΑΟ - Ολυμπιακό 8-2. Είδαν τους Πειραιώτες να ανεβαίνουν την Λεωφόρο με φέρετρα και κηδειόσημα προεξοφλώντας την νίκη πριν τον αγώνα, και τους Αθηναίους  να τους παίρνουν στο κατόπι μετά την λήξη φωνάζοντας:

Βάλαμε οκτώ, βάλαμε οκτώ

Βάλαμε οκτώ στον Ολυμπιακό

Και αλλά τε, κι αλλά τέσσερα στον Άρη

Γεια σου Α, γεια σου Άγγελε Μεσσάρη!

Οι δικοί μας όμως είχαν άλλη έννοια… Κατηφόριζαν με τα πόδια την Λεωφόρο, έστριβαν δεξιά στην Πατησίων και την διέσχιζαν όλη μέχρι το τέρμα. Περνούσαν μπροστά από τα νεοκλασικά που την ομορφαίναν, διέσχιζαν την Πλατεία Αγάμων (Αμερικής), την Κολιάτσου, την συνοικία Κυπριάδου, το κτήμα Δρακόπουλου...

Στα Πατήσια, στην συμβολή με την οδό Λασκαράτου αφού έριχναν μια αδιάφορη ματιά στην “μοντέρνα” πολυκατοικία του Δημητριάδη διέσχιζαν την διασταύρωση με Γαλατσίου και λίγο πιο κάτω έστριβαν προς Χαλκηδώνα. Περνούσαν την γέφυρα του Ποδονίφτη και έπαιρναν δεξιά την Δεκελείας...

 

Καμιά φορά όταν έβρισκαν την ευκαιρία σκαρφάλωναν στο πίσω μέρος των τραμ αρπαγμένοι  από τους ιμάντες και εξοικονομούσαν χρόνο και δυνάμεις μέχρι να τους πάρει χαμπάρι ο ελεγκτής και να κυνηγήσει τους τσαμπατζήδες βλαστημώντας τους!

 

Σε όλη αυτή  την διαδρομή ένα ήταν το βασικό θέμα της συζήτησης:

- Τι θα κάνει σήμερα η ΑΕΚ άραγε στην... Θεσσαλονίκη???

Γιατί η ΑΕΚ έπαιζε εκτός έδρας με τον Άρη!!! Η παρέα πήγαινε στο γήπεδο για να μάθει μόνο το... αποτέλεσμα...!!!!!

 

Την έστηναν έξω από την κεντρική πύλη και περίμεναν... Κάποια στιγμή η πόρτα ευδοκούσε να ανοίξει!!! Ένας φύλακας έβγαζε έξω το κεφάλι του και ενημέρωνε την ομήγυρη:

-Μιλήσαμε με Θεσσαλονίκη! Έληξε το ημίχρονο. Η ΑΕΚ προηγείται στο Χαριλάου 1-0!!

Η πόρτα ξανάκλεινε μέσα στα χειροκροτήματα και τους πανηγυρισμούς της πιτσιρικαρίας!

Ο Γιάννης Νουχάκης εγκατέλειπε την παρέα και γύριζε μόνος στο σπίτι. Η "άδεια εξόδου" του έληγε και θα "τις έτρωγε" από τον πατέρα του αν αργούσε. Οι άλλοι είχαν το ελεύθερο και περίμεναν να ακούσουν το τελικό...

Αργά το βράδυ τους άκουγε να ανηφορίζουν προς τον περιφερειακό του Λυκαβηττού. Έβγαινε έξω με το στομάχι του να σφίγγεται από την αγωνία!

- Έχασε η ΑΕΚ του φώναζαν για να τον πειράξουν πριν του πουν την αλήθεια!!!!!

Βλέπετε συνήθως η ΑΕΚ κέρδιζε εκείνα τα χρόνια... Στα 1938 - 1939 πήρε το Νταμπλ και το 1939 - 1940 το πρωτάθλημα. Χρόνια μετά, ο πατέρας είχε να το λέει ότι αν δεν μεσολαβούσε η κατοχή αυτή η ομάδα ήταν αχτύπητη και δεν θα σταματούσε να κερδίζει τίτλους!! Στην 10ετια του 60 μου είχε μάθει και απήγγελνα απέξω τα ονόματα της ιστορικής εντεκάδας του 30! Ακόμα και σήμερα θυμάμαι κάποια από αυτά: Γιάμαλης, Μάλλιος, Γάσπαρης,  Νταΐσπαγκος ….

Στην 10ετια του 40 υπάρχει ένα κενό στις διηγήσεις του... Δεν γινόταν αναφορά στο ποδόσφαιρο ίσως γιατί οι δικές του οι περιπέτειες τον απορροφούσαν πλήρως... Δεν είναι το θέμα μας να μιλήσω για αυτές. Θα αναφέρω μόνο επιγραμματικά όσες κατά περίεργο τρόπο συνδέονται με την περιοχή της Νέας Φιλαδέλφειας.

Στις 24 Ιουνίου 1944 συνελήφθη καμία 100στη μέτρα από το γήπεδο από την ειδική ασφάλεια όταν με μια ομάδα επονιτών προσπάθησαν να μιλήσουν στους εργάτες της Εριουργίας Νέας Φιλαδέλφειας για την κυβέρνηση εθνικής ενότητας που είχε σχηματιστεί στον Λίβανο και την επικείμενη απελευθέρωση. Κρατήθηκε στου Χατζηκώστα μέχρι την ημέρα της αποχώρησης των Γερμανών στις 12 Οκτώβρη.

Στα Δεκεμβριανά πάλι, από την Δεκελείας ακολούθησε στις 4 Γενάρη του 45 τα τμήματα του ΕΛΑΣ που εγκατέλειπαν την Αθήνα. «Ο κόσμος άφηνε  τα σπίτια του με τις πόρτες ανοιχτές και αποχωρούσε μαζί με τον λαϊκό στρατό. Ήταν συνηθισμένοι στην προσφυγιά» θυμόταν πολλά χρόνια αργότερα! Έφτασαν με τα πόδια μέχρι την Λαμία βομβαρδιζόμενοι από τα αγγλικά αεροπλάνα και επέστρεψαν μετά την συμφωνία της Βάρκιζας...

Το νήμα των αναμνήσεων του ξαναπιάνει το «θέμα ποδόσφαιρο» μετά το 1950. Ήδη η ΑΕΚ αν και πήρε δυο κύπελλα το 1949 και 50 έχει χάσει το τραίνο και δεν πρωταγωνιστεί. Δεν γινόταν τότε πρωτάθλημα Α Εθνικής ακριβώς, αλλά επί μέρους τοπικά, Αθηνών, Πειραιά, Θεσσαλονίκης κλπ. Στην συνέχεια σχηματιζόταν ένας όμιλος με τους πρωτοπόρους αυτών των  πρωταθλημάτων που παίζανε μεταξύ τους για να αναδειχτεί ο πρωταθλητής Ελλάδας.

Από τον Πειραιά ο Ολυμπιακός είχε καβατζάρει την μια θέση στα προκριματικά , από Θεσσαλονίκη ο Άρης, ΠΑΟΚ και Ηρακλής . Σφαγή γινότανε στην Αθήνα. Ο Παναθηναϊκός είχε τον πρώτο λόγο και την δυνατότητα να κινείται παρασκηνιακά για να αποκλείσει την ΑΕΚ από την τελική φάση . Πολλές φορές την θέση της έπαιρναν ο Πανιώνιος και ο Απόλλων από την Ριζούπολη. Οι Αεκτζίδες όταν η ομάδα δεν συμμετείχε υποστήριζαν τον Απόλλωνα.

Παίχτες της που άφησαν εποχή τότε ήταν ο Τζανετής και ο Μαρόπουλος (δεν μπορείς Μαρόπουλε του φώναζαν οι παναθηναϊκοί όταν κτύπαγε φάουλ και αυτός κάπου - κάπου τους αποδείκνυε ότι "μπορούσε"). Επίσης " ο μαέστρος Πουλής" όπως τον αποθέωνε στις εξέδρες ο" Κώστας ο Αεκτζής" μια cult φιγούρα της εξέδρας. Ένας μικροπωλητής που τον πρόλαβα και εγώ τις 10ετιες του 70, του 80 και 90 να πουλάει φιστίκια, πασατέμπο και σπόρια ενώ παράλληλα χουλιγκάνιζε καλώντας τον κόσμο να ξεσηκωθεί για να στηρίξει την ομάδα!

 

Μετά το 1955 εμφανίστηκε ο Νεστορίδης ο μεγαλύτερος - κατά πολλούς - παίχτης όλων των εποχών! Ένας μάγος της μπάλας που σε άφηνε άναυδο με την ικανότητα να την κατευθύνει και να την κάνει να υπακούει πειθήνια τις επιθυμίες του! Ένας άνθρωπος που ζούσε για το ποδόσφαιρο. Που δεν εμπλεκόταν σε επεισόδια αλλά αντίθετα τραβιόταν στην άκρη περιμένοντας να καταλαγιάσουν τα πάθη για να συνεχίσει "να κάνει τα δικά του"!

 

Το 1963 με την ανακαίνιση του γηπέδου της, η ΑΕΚ επέστρεψε στους τίτλους. Η παρέα έφευγε από το Κορωπί και πήγαινε στα Φιλαδέλφεια να την δει. Μια φορά είχαν πάει και εκτός έδρας στην Κόρινθο.

 

6 χρονών εγώ άκουγα τις εντυπώσεις στην επιστροφή τους.

-Τον είδες τον Νεστορίδη? Πριν χτυπήσει το φάουλ "έδειξε" στον τερματοφύλακα που θα καρφωθεί η μπάλα! Το "είπε" και το έκανε !

-Αμ το άλλο? Που όλοι νομίσαμε ότι η μπάλα θα έβγαινε έξω? Τον μουντζώναμε και αυτός πανηγύριζε! Ήξερε ότι με το φάλτσο που έβαλε αυτή θα έστριβε και θα κατέληγε στα δίχτυα!

 

Κάπου τότε το αποφάσισα. Από τους φίλους μου άλλος ήταν με τον Ολυμπιακό, άλλος Παναθηναϊκός και άλλος αδιάφορος...

-Εσύ τι είσαι?

-ΑΕΚ!

Είδα κάτι ζευγάρια μάτια να με κοιτάζουν γουρλωμένα!

-Τι είναι αυτό?

-Η ομάδα μου!

Απίστευτο αλλά κανείς δεν την είχε ακούσει. Πήγα στον πατέρα μου...

-Πες τους ότι δεν ξέρουν ποδόσφαιρο...  ήταν η λακωνική απάντηση.

Την άλλη μέρα με πλησίασαν.

-Ξέρεις ρώτησα, μου είπε ο Μάκης. Η ΑΕΚ υπάρχει! Είχες δίκιο! Είναι καλή ομάδα!

 

Τότε ήταν που "προβιβάστηκα". Οι μεγάλοι με έβαζαν να ακούω τους αγώνες στο ραδιόφωνο και αυτοί δούλευαν στο κτήμα. Αν έμπαινε γκολ θα τους φώναζα. Έλα όμως που δεν μπορούσα να διακρίνω μέσα στις φωνές του πλήθους και στα ουρλιαχτά του εκφωνητή πότε  χάθηκε μια ευκαιρία και πότε μπήκε η μπάλα στο "πλεκτό"? Φώναζα λοιπόν γκολ κάθε φορά που άκουγα θόρυβο! Αυτό εκνεύριζε τους άλλους που παρατούσανε τις δουλειές και τρέχανε!

 

Με το που άρχισα να ξεχωρίζω το γκολ από τις ευκαιρίες, το 1966 πήγαμε στο Ηράκλειο Κρήτης λόγω μετάθεσης του πατέρα στην Νομαρχία. Αν και η ομάδα του νησιού ήταν ο ΟΦΗ ήμουν πιο τυχερός. Μερικά από τα παιδιά της γειτονιάς ήταν Αεκτζίδες - από τις μεγάλες ομάδες - και δεν χρειάστηκε να εξηγώ τι είμαι...

Ο ΟΦΗ ήταν σε τροχιά ανόδου στην Α εθνική και τα κατάφερε τον Ιούνη του 1968  ενώ η ΑΕΚ του Τσάκναντυ πήρε το πρωτάθλημα την ίδια χρονιά. Τότε ήταν που  έκανε την πρώτη της μεγάλη πορεία στην Ευρώπη φτάνοντας στους 8 του κυπέλλου πρωταθλητριών ! Αυτό το ξεχνάμε γιατί το επισκίασε το κύπελλο Ευρώπης στο μπάσκετ με το 89-82 στην Σλάβια Πράγας στο Παναθηναϊκό στάδιο.

Εγώ όμως θυμάμαι δεκάδες άτομα έξω από τα περίπτερα στο Ηράκλειο ακριβώς απέναντι από το άγαλμα του Βενιζέλου  να παρακολουθούν από το ραδιόφωνο στημένοι στο πεζοδρόμιο - κάποιες φορές μέσα στην βροχή -  την αναμετάδοση των αγώνων με την Ζενες Ες, την Δανέζικη Ακαντέμικα και την Σπαρτάκ Τρνάβας που μας απέκλεισε άδοξα - και άδικα - από τους τέσσερις της Ευρώπης . Όσο για την Σλάβια μέχρι και μπαλοθιές έπεσαν στην πλατεία Ελευθερίας για να γιορταστεί η κατάκτηση του κυπέλλου!

Εκείνη την χρονιά ήταν πραγματικά "διαφορετικό να είσαι ΑΕΚ"!!!

 

Μετά από μια άκαρπη διετία, το 1970 ξεκίνησε καλά για την Ένωση. Μπήκε "με το δεξί" νικώντας μέσα - έξω! Στην 7η αγωνιστική είχε έξι νίκες και μια ισοπαλία. Την 8η κατέβαινε στην Κρήτη για να παίξει με τον ΟΦΗ...

Τρελάθηκα από χαρά το Σάββατο την παραμονή του αγώνα όταν ο πατέρας μου εξασφάλισε εισιτήριο και θα πηγαίναμε μαζί να την δούμε! Δεν κοιμήθηκα από την προσμονή!

 

Η ΠΡΩΤΗ ΜΟΥ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΑΕΚ...

Στο γήπεδο πήγαμε νωρίς. Εισιτήριο είχε μόνο ο πατέρας και εγώ σαν "μικρός" θα καθόμουν στα πόδια του. Όταν όμως μπήκαμε μέσα από μια πλαϊνή θύρα διαπιστώσαμε ότι η θέση ήταν μπροστά και ένας φύλακας πείστηκε να μου επιτρέψει να κάτσω όρθιος στον διάδρομο ανάμεσα στις κερκίδες και στα κάγκελα. Η ατμόσφαιρα στο «Γεντί Κουλέ» ήταν εκρηκτική. Οι αλλεπάλληλες νίκες της ΑΕΚ είχαν φορτώσει με υπεροψία τους παίχτες της, ενώ οι Κρητικοί θεωρούσαν υποχρέωση τους  να την σταματήσουν. Τι και αν έχουν την φήμη ότι είναι φιλόξενοι! Σε ζητήματα "τιμής" δεν μπαίνει θέμα καλής συμπεριφοράς. Ή η μπάλα περνάει η ο παίχτης! Και οι δυο αποκλείεται...

Σε προηγούμενα ματς είχα δει τον Κούδα να σφαδάζει από μπουνιά στα μούτρα που έφαγε εν ψυχρώ και εκτός φάσης από αμυντικό του ΟΦΗ. Τον Παπαθεοφάνους να αποκρούει με τα χέρια και εκτίναξη - "δίκην  τερματοφύλακα" - σουτ του Σιδέρη του Ολυμπιακού, ένα πέναλτι που το είδαμε όλοι εκτός από τον διαιτητή! Τον Βουζουνεράκη να πηδάει  στην κερκίδα για να γρονθοκοπήσει κάποιον που τον έβρισε και μετά λες και δεν συνέβη τίποτα με νέο άλμα να επιστρέφει στον αγωνιστικό χώρο για να συνεχίσει το παιχνίδι.

Έτσι λοιπόν κατάλαβα ότι εκείνη η ημέρα που για πρώτη φορά θα την έβλεπα να παίζει, η Κυριακή 8.11.1970 δεν θα ήταν ιδιαίτερα εύκολη για την ΑΕΚ.

Όταν πλησίασε η ώρα μια μυριόστομη ιαχή ακούστηκε και είδα όλο το γήπεδο να σηκώνεται όρθιο ! Ο αγωνιστικός χώρος γέμισε από φωτορεπόρτερ, αστυνομικούς, παράγοντες με πολιτικά. Με δυσκολία ανάμεσα τους διέκρινα μερικούς ντυμένους στα κιτρινόμαυρα.

Ερχόντουσαν προς το μέρος μου και είδα ότι «ο πάγκος» της ΑΕΚ ήταν ακριβώς μπροστά μου. Από τις φωτογραφίες γνώρισα τον Στάνκοβιτς και άρχισα να ξεχωρίζω τους παίχτες... Να ο Παπαϊωάννου, ο Πομώνης, ο Βεντούρης, ο Νικολαϊδης (όχι ο Ντέμης, εκείνα τα χρόνια είχαμε τον Κώστα).

 

Στην απέναντι κερκίδα πρόσεξα μια ομάδα που σαν να αποσπάστηκε από το πλήθος που αποδοκίμαζε,  πέταξε κάτι χαρτάκια και άρχισε να φωνάζει ρυθμικά:

- Ήρθε η σειρά σας! Ήρθε η σειρά σας!

Από τα ουρλιαχτά αποδοκιμασίας που έπνιξαν την φωνή τους συνειδητοποίησα ότι ήταν Αεκτζίδες που είχαν έλθει από την Αθήνα.

Κοίταξα πίσω μου στην εξέδρα. Όλοι χτυπιόντουσαν βρίζοντας όπως τα πλήθη στην αρένα του ιπποδρόμου, εκτός από τον πατέρα μου και έναν κύριο δίπλα του που όρθιοι και αυτοί κάνανε τους αδιάφορους...

Αυτός ο άγνωστος μου έκλεισε το μάτι και ένευσε  να τον πλησιάσω.

- Μην φοβάσαι... μόλις φάνε το πρώτο θα ηρεμήσουν, μου είπε!!!!!

Το ματς έληξε τελικά 1-1 αφήνοντας όλους ανικανοποίητους. Η ΑΕΚ πάντως εκείνη την χρονιά πήρε το πρωτάθλημ! Και αυτό όμως επισκιάστηκε από το «Γουέμπλεϊ» με την πράσινη εποποιία. Η επιστροφή μας στην Αθήνα και η εγκατάσταση στο πατρικό πίσω από την Λεωφόρο με συνέδεσε με μια παρέα που μιλούσε για τον Δομάζο, τον Γραμμό, τον Σούρπη, τον Καψή, τον Φυλακούρη...

Αυτή ήταν η  προ-ιστορία για την οποία ήθελα να μιλήσω. Από κει και πέρα μπαίνουμε στους «ιστορικούς χρόνους».

Για την ΑΕΚ του Μπάρλου, του Φάντροκ, της Ευρωπαϊκής πορείας στο ΟΥΕΦΑ το 1976 - 1977 και πολύ περισσότερο για την ομάδα του τόσο αδικημένου Ντούσαν της 10ετιας του 90 - που της έδωσε έξι τίτλους, δυο σαν παίκτης και τέσσερις σαν προπονητής - όλοι ξέρουμε. Είτε τα είδαμε, είτε  τα ακούσαμε και τώρα πια μπορούμε να τα αναζητήσουμε στο διαδίκτυο. Δεν θα αναφερθώ σε αυτά ούτε στα άλλα τα πικρά από το 2003 και μετά...

Έχουν γράψει άλλοι και είναι πολλοί.

 

Την Παρασκευή 30 Αυγούστου 2022 η ΑΕΚ επιστρέφει στην ιστορική της έδρα. Έχουμε χρέος να είμαστε όλοι εκεί. Και ας μην πάμε με τα πόδια όπως οι πιτσιρικάδες της 10ετιας του 30 αλλά με αυτοκίνητα, με λεωφορεία, με πούλμαν, με τον ηλεκτρικό, τον προαστιακό, το μετρό.

Ρυάκια ντυμένα στα κιτρινόμαυρα να μετασχηματίζονται σε ποτάμια που θα κατεβαίνουν από τον Περισσό η θα ανεβαίνουν την Δεκελείας! Σημαίες και κασκόλ με τον δικέφαλο να ανεμίζουν από τα παράθυρα των αυτοκίνητων, από τα μπαλκόνια των σπιτιών, στα καφέ και στα μαγαζιά της Φιλαδέλφειας, της Χαλκηδώνας, της Νέας Ιωνίας.

 

ΚΑΙ ΑΣ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ ΟΤΙ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΑΕΚ ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΣΑΜΕ!

Πρέπει να πάμε. Για αυτούς που δεν μπορούν να είναι μαζί μας …. Για τους Γιάμαλη, Μάλλιο, Νταισπάγκο, τον Νεγρεπόντη, τον ήρωα Κοντούλη που εκτελέστηκε από τους Γερμανούς στην κατοχή, τον Πούλη, τον Τζανετή, τον Μαρόπουλο, τον Πομώνη , τον Σεραφείδη που έφυγε πρόσφατα….

Μαζί με τον Νέστωρα, τον Παπαϊωάννου, τον Ντούσαν, τον Μαύρο, τον Σταματιάδη, τον Αρδίζογλου, τον Ντανιέλ, τον Ντέμη  και τα άλλα παιδιά που είναι ακόμα εδώ!

 

Και ας μην πήραμε διαρκείας! Πρέπει να πάμε για όσους δεν μπορούν, για τους γονείς μας που φύγαν, για εμάς τους ίδιους, για τα παιδιά μας, για αυτούς που θα έλθουν αύριο …