Των :
1. Κώστα Θεριανού : Μέλος του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, Οργανωτικός γραμματέας του ΔΣ της Α΄ ΕΛΜΕ Αθήνας.
2. Παύλου Τουμανίδη : Μέλος της Γραμματείας Εξωτερικών και Άμυνας του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ.
3. Γιώργου Χερουβή : Μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ - ΕΚΜ.
4. Βαγγέλη Καραγρηγορίου : Μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ - ΕΚΜ.
2. Παύλου Τουμανίδη : Μέλος της Γραμματείας Εξωτερικών και Άμυνας του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ.
3. Γιώργου Χερουβή : Μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ - ΕΚΜ.
4. Βαγγέλη Καραγρηγορίου : Μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ - ΕΚΜ.
Είναι τα βλέφαρά μου διάφανες αυλαίες.
Όταν τ΄ανοίγω βλέπω εμπρός μου ό,τι κι αν τύχει.
Όταν τα κλείνω βλέπω εμπρός μου ό,τι ποθώ.
Όταν τ΄ανοίγω βλέπω εμπρός μου ό,τι κι αν τύχει.
Όταν τα κλείνω βλέπω εμπρός μου ό,τι ποθώ.
Ανδρέας Εμπειρικός, Πουλιά του Προύθου
Οι δηλώσεις της Ιωάννας Γαϊτάνη βουλευτίνας του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ για το όνομα της FYROM που βρίσκονται σε διάσταση με την επίσημη θέση του κόμματος, δημιουργούν την ανάγκη για διατύπωση διαπιστώσεων και προβληματισμών.
Η πρώτη διαπίστωση αφορά τον χαρακτήρα όχι μόνο του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, αλλά κάθε οργανωμένου κόμματος. Στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν πολλές και διαφορετικές απόψεις για πολλά ζητήματα, όπως υπάρχει επίσης και η πάλη των γραμμών. Όμως τα κόμματα, στην προς τα έξω κοινωνική απεύθυνση οφείλουν να έχουν ενιαία γραμμή. Διαφορετικά παύουν να είναι κόμματα και μετατρέπονται σε συναθροίσεις σχολιαστών.
Τα εθνικά θέματα, ειδικότερα, πρέπει να αποτελούν αντικείμενο προσεκτικής προσέγγισης με βασικό και αταλάντευτο κριτήριο την διασφάλιση της εδαφικής ακεραιότητας της Πατρίδας μας και την κυριαρχία του λαού μας.
Το ζήτημα της FYROM δεν είναι μόνο θέμα ονόματος. Προφανώς και είναι ένα σύνθετο ζήτημα πάνω στο οποίο θα προσπαθήσουμε συνοπτικά να κάνουμε κάποιες παρατηρήσεις:
· Καπιταλισμό δεν έχει μόνο η Ελλάδα, έχει και η FYROM. Η δεύτερη μάλιστα προσπαθεί να τον νομιμοποιήσει με τη διαρκή επίδειξη αλυτρωτικών - εθνικιστικών βλέψεων. Υπάρχει όμως και σοβαρή εσωτερική αντιπολίτευση, που αντιλαμβανόμενη το αδιέξοδο της εθνικιστικής γραμμής που έχει επιβάλλει το καθεστώς Γκρουέφσκι, επικρίνει το σχέδιο «Μακεδονοποίησης» . Όπως υπάρχουν επίσης και οι πολίτες της FYROM που υπεραμυνόμενοι της σλαβικής τους ταυτότητας υποστηρίζουν ότι δεν υπάρχει «Μακεδονικό έθνος».
·
· Το «Μακεδονικό έθνος» ως ιδεολογική σύλληψη – κατασκευή, αυτής ακριβώς της εθνικιστικής γραμμής, δεν μπορεί να αποτελεί άκριτο πεδίο άσκησης «Διεθνισμού» από την Ελληνική Αριστερά .
· Διεθνιστής δεν είναι κάποιος όταν παλεύει κατά του εθνικισμού στη χώρα του, κλείνοντας τα μάτια απέναντι στους άλλους εθνικισμούς. Διεθνιστής είναι όταν παλεύει ενάντια σε όλους τους εθνικισμούς. Διαφορετικά η θέση του είναι ανοικτή σε κάθε παρερμηνεία και παρεξήγηση.
Το ζητούμενο λοιπόν είναι η μετάβαση από τον ομολογιακό «διεθνισμό» και «αντικαπιταλισμό» ,στο πεδίο της πραγματικής πολιτικής, που προϋποθέτει συγκεκριμένη γεωπολιτική ανάλυση του κρίσιμου για την Ελλάδα ιστορικού χώρου των Βαλκανίων και της Ανατολικής Μεσογείου.
Τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι συγκεκριμένα:
· Ποιες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις καθόρισαν την συγκρότηση της FYROM σε κρατικό μόρφωμα, με ποιο τρόπο και με ποιο σκοπό; Είναι άσχετος με την κλιμάκωση του Τουρκικού πατερναλισμού σε όλο το μήκος των βορείων συνόρων μας;
· Ποιος είναι ο ρόλος της FYROM στην περιοχή και πώς η ύπαρξή της συσχετίζεται με την δημιουργία και άλλων κρατικών μορφωμάτων – προτεκτοράτων ( Κόσσοβο κ.λ.π ), μετά την καταστροφή της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας και την διάρρηξη της ενότητας ανάμεσα στους λαούς της Βαλκανικής χερσονήσου;
· Ποιά η αλληλοσυσχέτιση με τους γεωστρατηγικούς σχεδιασμούς του Ιμπεριαλισμού στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκάνιων και της Ανατολικής Μεσογείου ( έλεγχος αγωγών , κοιτασμάτων, Ευρασιατική επέκταση, κλπ) ; Είναι τυχαία η λειτουργία της μεγαλύτερης Αμερικάνικης βάσης στα σύνορα Κοσσόβου-Σκοπίων;
· Ποιες επιδιώξεις εξυπηρετεί η FYROM , πώς προσπαθεί να τις υλοποιήσει και τι μπορεί να αντιμετωπίσει η Ελλάδα; Ποιες μπορεί να είναι οι συνέπειες ειδικά στη συγκυρία της μνημονιακής κατοχής;
· Ποιες δυνάμεις έχουν συμφέρον από την συνεχιζόμενη εδώ και είκοσι χρόνια, αποσταθεροποίηση στην περιοχή και ποιο ρόλο παίζει σε όλα αυτά το υπερεθνικιστικό καθεστώς του Γκρουέφσκι;
Και ένα τελευταίο πολιτικό ερώτημα που πρέπει να απασχολεί ένα Αριστερό κόμμα:
Πώς θα διασφαλίσουμε την ειρήνη στην περιοχή, απομονώνοντας τους εθνικισμούς, διασφαλίζοντας ταυτόχρονα την εδαφική ακεραιότητα της πατρίδας μας, έχοντας συνάμα την υποστήριξη της πλειονότητας του Ελληνικού λαού;
Το να υποστηρίζει κάποιος ότι για όλα φταίει ο καπιταλισμός και ότι τα εθνικά θέματα θα πάψουν να υφίστανται, όταν θα καταργηθούν οι κοινωνικές τάξεις και οι άνθρωποι θα είναι ταξικά αδέρφια, συνιστά «ομολογιακό αναχωρητισμό» από την πολιτική και όχι πολιτική.
Σχόλιο
Βενιος Αγγελοπουλος30 Δεκεμβρίου 2012 8:24 π.μ.
Το ζήτημα του ονόματος της γειτονικής χώρας ως αιτία ρήξης και πολεμικών ιαχών εκατέρωθεν με άφηνε άναυδο από την αρχή. Απ' όσο ξέρω είναι μοναδικό φαινόμενο παγκοσμίως: Η (εξωτερική) Μογγολία είναι κράτος και συνορεύει με την (εσωτερική) Μογγολία, επαρχία της Κίνας. Το Λουξεμβούργο (κράτος) συνορεύει με τη νότια επαρχία του Βελγίου ονόματι Λουξεμβούργο. Ουδεμία ένταση υπήρξε μεταξύ ΗΠΑ και Γαλλίας για την ύπαρξη μιας ντουζίνας Παρισίων στην Αμερική (βλ. Paris, Texas ταινία του Βιμ Βέντερς). Και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι δεν έκαναν πόλεμο στους Αιγυπτίους (ή αντιστρόφως) επειδή η πρωτεύουσά τους λεγόταν Θήβαι. Και τέλος πάντων, κανείς δεν τσακώνεται με κανέναν επειδή είναι συνονόματος ή συνεπώνυμος.
Άρα; Η χρήση του ονόματος είναι ένα στοιχείο πολιτικής προπαγάνδας, που απυθύνεται στο συναίσθημα και καλύπτει άλλα πράγματα. Κι από πλευράς των Σλαβομακεδόνων είναι πολύ πιο κατανοητό: εμπεριέχει εμπέδωση εθνικής ταυτότητας, αλυτρωτικές βλέψεις, δημιουργία εξωτερικου εχθρού προς κάλυψη των εσωτερικών αντιθέσεων, κτλ.
Ως προς το ελληνικό κρατικό μόρφωμα όμως, ποιος ο λόγος της δημιουργίας έντασης γύρω από το όνομα, εκτός από τον πάντα ωφέλιμο διαχωρισμό των πολιτών σε εθνικόφρονες και μιάσματα; Αν είχαμε εδαφικές βλέψεις ή ελληνική μειονότητα να "προστατέψουμε" θα καταλάβαινα τη χρήση του ονόματος ως Νέα Μεγάλη Ιδέα. Αλλά απ' ότι έχω καταλάβει κανείς δεν θέτει τέτοιο θέμα. Οπότε μόνη πολιτική χρήση τοηυ "μακεδονικού" ζητήματος, πέρα από τις ανούσιες διπλωματικές "μάχες", είναι η εδραίωση στο εσωτερικό της χώρας αλλής μιας διαχωριστικής ιδεολογικής διαίρεσης των πολιτών.
Και ο ρόλος της Αριστεράς σ' όλα αυτά, από τη στιγμή μάλιστα που προβάλλει ως μελλοντική κυβέρνηση;
Πιστεύω πως οφείλει να δείξει ότι το πρόβλημα είναι αλλού. Ότι μπορούμε να έχουμε καλές διακρατικές σχέσεις υπό τον όρο της ρητής παρταίτησης των γειτόνων από οποιοδήποτε αλυτρωτισμό ή εδαφική διεκδίκηση. Και ως προς το όνομα, ας αποκαλούνται όπως νομίζουν, εμείς να τους αποκαλούμε όπως κάναμε παλιά: Σλαβομακεδόνες. Μπορεί έτσι να καταλήξουμε σε έναν κοινά αποδεκτό όρο, όπως Νεομακεδόνες.
Και αν θέλουν να λέγονται απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ποιο το πρόβλημά μας; Ως ανάδελφο έθνος, αν αποχτήσουμε ένα ξαδελφάκι, τί πειράζει; Μόνο αν θέλει να βάλει χέρι στην κληρονομιά και στα διαμαντικά της οικογένειας υπάρχει πρόβλημα. Αλλά τότε, η διεθνής θέση της χώρας είναι πολύ πιο υπερασπίσιμη, παρά ένας καβγας για το όνομα τον οποίον ουδείς ξένος μπορεί να καταλάβει.
Βένιος Αγγελόπουλος
ΥΓ: Για όσους δεν γνωρίζουν, στα γαλλικά η ρώσικη σαλάτα λέγεται "macedoine" ως ανακάτεμα λαών. Κάτι που μας οδηγεί στην αντικατάσταση του συνθήματος "¨η Μακεδονία είναι ελληνική" στο "η ελληνική Μακεδονία είναι ελληνική".
Άρα; Η χρήση του ονόματος είναι ένα στοιχείο πολιτικής προπαγάνδας, που απυθύνεται στο συναίσθημα και καλύπτει άλλα πράγματα. Κι από πλευράς των Σλαβομακεδόνων είναι πολύ πιο κατανοητό: εμπεριέχει εμπέδωση εθνικής ταυτότητας, αλυτρωτικές βλέψεις, δημιουργία εξωτερικου εχθρού προς κάλυψη των εσωτερικών αντιθέσεων, κτλ.
Ως προς το ελληνικό κρατικό μόρφωμα όμως, ποιος ο λόγος της δημιουργίας έντασης γύρω από το όνομα, εκτός από τον πάντα ωφέλιμο διαχωρισμό των πολιτών σε εθνικόφρονες και μιάσματα; Αν είχαμε εδαφικές βλέψεις ή ελληνική μειονότητα να "προστατέψουμε" θα καταλάβαινα τη χρήση του ονόματος ως Νέα Μεγάλη Ιδέα. Αλλά απ' ότι έχω καταλάβει κανείς δεν θέτει τέτοιο θέμα. Οπότε μόνη πολιτική χρήση τοηυ "μακεδονικού" ζητήματος, πέρα από τις ανούσιες διπλωματικές "μάχες", είναι η εδραίωση στο εσωτερικό της χώρας αλλής μιας διαχωριστικής ιδεολογικής διαίρεσης των πολιτών.
Και ο ρόλος της Αριστεράς σ' όλα αυτά, από τη στιγμή μάλιστα που προβάλλει ως μελλοντική κυβέρνηση;
Πιστεύω πως οφείλει να δείξει ότι το πρόβλημα είναι αλλού. Ότι μπορούμε να έχουμε καλές διακρατικές σχέσεις υπό τον όρο της ρητής παρταίτησης των γειτόνων από οποιοδήποτε αλυτρωτισμό ή εδαφική διεκδίκηση. Και ως προς το όνομα, ας αποκαλούνται όπως νομίζουν, εμείς να τους αποκαλούμε όπως κάναμε παλιά: Σλαβομακεδόνες. Μπορεί έτσι να καταλήξουμε σε έναν κοινά αποδεκτό όρο, όπως Νεομακεδόνες.
Και αν θέλουν να λέγονται απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ποιο το πρόβλημά μας; Ως ανάδελφο έθνος, αν αποχτήσουμε ένα ξαδελφάκι, τί πειράζει; Μόνο αν θέλει να βάλει χέρι στην κληρονομιά και στα διαμαντικά της οικογένειας υπάρχει πρόβλημα. Αλλά τότε, η διεθνής θέση της χώρας είναι πολύ πιο υπερασπίσιμη, παρά ένας καβγας για το όνομα τον οποίον ουδείς ξένος μπορεί να καταλάβει.
Βένιος Αγγελόπουλος
ΥΓ: Για όσους δεν γνωρίζουν, στα γαλλικά η ρώσικη σαλάτα λέγεται "macedoine" ως ανακάτεμα λαών. Κάτι που μας οδηγεί στην αντικατάσταση του συνθήματος "¨η Μακεδονία είναι ελληνική" στο "η ελληνική Μακεδονία είναι ελληνική".
Ανάρτηση από : http://istrilatis.blogspot.gr
