Δημοκρατία από άυριο πάλι. Έχουμε καιρό για τέτοια...
Όχι πως θα πήγαινα σε καμιά διαδήλωση, αλλά να....
Είχαμε κανονίσει παρεούλα για περιπτερόμπυρα το μεσημεράκι, αλλά το ακυρώσαμε διότι μπορεί να μας μπαγλαρώνανε τούτοι οι μπάτσοι που 'ρθαν τώρα αν τυχόν μας άκουγαν να λέμε καμιά κακιά λέξη!
Στην κατεχόμενη Ελλάδα τριγυρνάει σήμερα ο Σόιμπλε και επειδή του βρωμάμε λιγάκι οι αυτόχθονες, είπε να μας θέσει σε κατ' οίκον περιορισμό ή να βγαίνουμε ένας-ένας να διασπάται η βρώμα στον αέρα.
Πολλοί μαζί ίσως δημιουργούσαμε εστίες μικροβίων. Και ο Σόιμπλε είναι υποχόνδριος.
Επομένως, τι είναι το σημερινό;
Ένα χειμωνιάτικο πρωί μες στο κατακαλόκαιρο.
Γιατί κάθε που τραυματίζεται η δημοκρατία κι η ελευθερία, πάντα έχει χειμώνα και σκοτάδι.
Το χθεσινό ήταν το πρώτο μνημονιάκι που με βρήκε χωρίς τηλεόραση.
(Στα μέρη μου ήρθε πρόσφατα η ψηφιακή και δεν παίρνω αποκωδικοποιητή.)
Έτσι, δεν τρόμαξα ιδιαιτέρως για το τί θα γίνει αν ο μέγας αγωνιστής Κακλαμάνης ή ο παλαίμαχος της ζωής Ταμήλος προτάξουν τα φουσκωμένα στήθια τους μπροστά στον Σαμαρά και του πουν "μολών λαβέ" ούτε ήλπισα στα σοσιαλιστικά αντανακλαστικά του Πάρι Κουκουλόπουλου ούτε ανακουφίστηκα σαν τον Ψαριανό μόλις πιάσαμε τους 152 κι έτσι πέρασε και δεν ακούμπησε.
Αν και, να σας πω τη μαύρη μου αλήθεια, εδώ και δυο μέρες δεν μπορώ να κάτσω και δεν ξέρω τί μου φταίει...
Το σαρδάμ του Σαμαρά (αυτήν την καθ' όλα ανθρώπινη στιγμή) το είδα τελευταίος.
Πρώτα το είδατε εσείς και πρωτύτερα κάποιοι άλλοι.
Οι ψηφοφόροι του Νίξον, που κάθε που ετοίμαζε καταστροφική απόφαση, έβγαινε κι έκανε μια χαζομάρα στην τηλεόραση για να πέφτουν τα φώτα αλλού.
Αν αυθόρμητα, πάντως, του 'φευγε και καμιά χριστοπαναγία, θα αντιμετώπιζε την οργή του Άνθιμου.
Γι' αυτό και περιορίστηκε στα όσα ξέρουμε.
Στο ότι είναι μαλάκας.
Δεν τους μισώ.
Δεν τους κοροϊδεύω.
Δεν τους λυπάμαι.
Δεν τους καταλαβαίνω.
Δεν τους δικιολογώ.
Δεν τους κατηγορώ.
Απλά τους σιχαίνομαι.
ΥΓ.1: Κατοχή δεν έχουμε επειδή έρχεται ο Σόιμπλε.
Κατοχή έχουμε επειδή κυβερνούν οι Τσολάκογλου (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) σε συνεργασία με τους γερμανοτσολιάδες (Χρυσή Αυγή).
ΥΓ.2: Να 'χετε ένα σάκο έτοιμο με χειμωνιάτικα.
Όπου να 'ναι, έρχεται η κυβέρνηση του βουνού.
ΥΓ.3: Αν δεν προλάβουμε, να ξέρετε πως και στη Μακρόνησο έχει κρύο και υγρασία τους χειμώνες.
ΥΓ.4: Αντ' εμού, ας μιλήσει η Σοφία Σακοράφα:
Δείτε τι συνέβη με τους δοσίλογους της κατοχής.
Δεν κατονομάστηκαν κι έτσι μετά την εγκληματική τους προδοσία γινήκανε ευυπόληπτα μέλη της μεταπολεμικής Ελλάδας, χωρίς να ξεχνούν βέβαια την παλιά τους δράση. Και τους ξανασυναντάμε το '63 στον Λαμπράκη, το '65 στον Πέτρουλα, το '67 σαν πυλώνες της χούντας και τους γιους τους άξιους συνεχιστές και συνδαιτυμόνες-προστατευόμενους συγκεκριμένης υπουργού της κυβέρνησης του 2004.
Δείτε τι συνέβη επί χούντας.
Οι χαφιέδες δεν κατονομάστηκαν ή καλύτερα ελάχιστοι χαφιέδες ταυτοποιήθηκαν. Άλλοι συνέχισαν ανενόχλητοι τη δράση τους μέσα σε ένα σύστημα που τελικά δεν αποχουντοποιήθηκε ποτέ, αφού οι χτεσινοί τραμπούκοι σήμερα είναι αρχηγοί κόμματος, αφού οι χτεσινοί τσεκουροφόροι σήμερα έχουν δεσπόζουσα θέση στο κοινοβούλιο.
Έτσι λοιπόν θα αναγκαστώ να μιλήσω για μια ευθύνη άλλου τύπου.
Μια ευθύνη σαφώς πολιτική, σαφώς ιστορική, σαφώς κατά την άποψή μου στα όρια της προδοσίας του λαού μας, αλλά που έχει ονοματεπώνυμο.
Μια ευθύνη σαφώς πολιτική, σαφώς ιστορική, σαφώς κατά την άποψή μου στα όρια της προδοσίας του λαού μας, αλλά που έχει ονοματεπώνυμο.
Δε θα διαφωνήσω ότι φταίει το σάπιο πολιτικό σύστημα, δεν θα διαφωνήσω και με τους συντρόφους του ΚΚΕ, ότι φταίει ο καπιταλισμός που παράγει αυτά τα φαινόμενα.
Όμως κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Τούτα τα μέτρα και τα προηγούμενα για να περάσουν κάποιοι τα έχουν υπογράψει.
Τα μνημόνια κάποιοι – διαβασμένοι ή μη- αυτό μου είναι αδιάφορο, κάποιοι τα υπέγραψαν.
Τον ξαφνικό θάνατο χιλιάδων εργαζομένων, κάποιοι τον υπογράφουν.
Το πραξικοπηματικό μαύρο στις οθόνες, κάποιοι το υπέγραψαν.
Τον ξαφνικό θάνατο χιλιάδων εργαζομένων, κάποιοι τον υπογράφουν.
Το πραξικοπηματικό μαύρο στις οθόνες, κάποιοι το υπέγραψαν.
Τη διάλυση της υγείας, κάποιοι την υπέγραψαν και την υπογράφουν.
Κάποια στιγμή και στην πατρίδα μας θα πρέπει να μιλήσουμε και για την προσωπική ευθύνη.
Για την προσωπική πολιτική ευθύνη του κ. Βενιζέλου, για τον οποίο ανασύρω ένα μόνο παράδειγμα, το κούρεμα, το οποίο είχε καταστροφικές επιπτώσεις στα ταμεία, στους μικροκαταθέτες, ακόμη και στην κυπριακή τραγωδία.
Για την προσωπική ευθύνη του κ. Στουρνάρα, του εκπροσώπου μόνον των τραπεζών, καθώς δεν απολαμβάνει την θεσμική ιδιότητα του αιρετού, που οδηγεί την κοινωνία στα βράχια και την οικονομία στο τέλμα.
Για την προσωπική ευθύνη του κ. Καψή -αυτά θα τα πούμε και μεθαύριο- που μετέτρεψε τη δημόσια τηλεόραση στο πειρατικό του καπετάν Μπόμπολα.
Για την προσωπική ευθύνη του κ. Μητσοτάκη, ο οποίος γόνος πιστός της εκτροπής, δεν κατηγορείται μόνο για πολιτική εκτροπή, αλλά για την εκτροπή της ζωής και αξιοπρέπειας χιλιάδων ανθρώπων στο βωμό των εντολών που λαμβάνει από αυτούς που με οικογενειακή συνέχεια και συνέπεια υπηρετεί.
Και βέβαια για προσωπική ευθύνη του ενορχηστρωτή αυτής της πολιτικής παρέας, η οποία διαθέτει όλα τα χαρακτηριστικά της συμμορίας της καταστροφής, όπως τη χαρακτήρισε και ο Πρόεδρος μας, Αλέξης Τσίπρας, για προσωπική πολιτική ευθύνη του κ. Σαμαρά.
Πριν δύο περίπου χρόνια από τούτο το βήμα είχα καταθέσει την πρόταση για τη σύσταση Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου του Δημόσιου χρέους.
Μια ιστορία που φυσικά και τα κόμματα της εξουσίας δεν την αποδέχτηκαν για πολλούς λόγους.
Ένας από τους σημαντικότερους υπήρξε ότι αυτός ο έλεγχος θα έδινε ονοματεπώνυμα, θα έδινε πράξεις ή σκόπιμες παραλείψεις, συγκεκριμένων ανθρώπων, σε συγκεκριμένα υπουργεία, συγκεκριμένες στιγμές, προς όφελος συγκεκριμένων συμφερόντων.
Ένας από τους σημαντικότερους υπήρξε ότι αυτός ο έλεγχος θα έδινε ονοματεπώνυμα, θα έδινε πράξεις ή σκόπιμες παραλείψεις, συγκεκριμένων ανθρώπων, σε συγκεκριμένα υπουργεία, συγκεκριμένες στιγμές, προς όφελος συγκεκριμένων συμφερόντων.
Σήμερα, με όλα αυτά που συμβαίνουν, τα οποία δεν αποτελούν απλώς σοκ και δέος, αλλά ένα βαθύ και προμελετημένο έγκλημα, η Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου είναι αναγκαία, αλλά δεν αρκεί.
Σήμερα έχουμε ανάγκη και από μία προσωπική πολιτική δέσμευση:
καμία προσπάθεια συμψηφισμού των υποθέσεων με σκοπό τον μηδενισμό του κοντέρ, δε θα υπάρξει ούτε καν σαν σκέψη.
Με την πολιτική υποχρέωση, το ηθικό καθήκον που μου αντιστοιχεί ως βουλευτού του ελληνικού κοινοβουλίου και της αριστεράς, δεσμεύομαι ότι τούτα τα εγκλήματα θα προσπαθήσω να μη μείνουν ατιμώρητα.
καμία προσπάθεια συμψηφισμού των υποθέσεων με σκοπό τον μηδενισμό του κοντέρ, δε θα υπάρξει ούτε καν σαν σκέψη.
Με την πολιτική υποχρέωση, το ηθικό καθήκον που μου αντιστοιχεί ως βουλευτού του ελληνικού κοινοβουλίου και της αριστεράς, δεσμεύομαι ότι τούτα τα εγκλήματα θα προσπαθήσω να μη μείνουν ατιμώρητα.
Να μη θαφτούν όπως αυτά που διέπραξαν οι προκάτοχοι ή οι πρόγονοι αρκετών από αυτούς που σήμερα υπογράφουν με μόνο κύρος αυτό που έχει ένας εντολοδόχος.
Ο καθείς και τα όπλα του.
Ο εκβιασμός, ο φόβος, η καταστολή τα δικά σας όπλα.
Η κάθαρση και η απόδοση δικαιοσύνης τα δικά μας όπλα.
Η δε τιμωρία, προϋπόθεση της κάθαρσης, σαφώς δεν αποτελεί όπλο σε προσωπική φαρέτρα, αλλά το όπλο του λαού μας, το οποίο σε κρίσιμες ιστορικές στιγμές το ενεργοποίησε.
Όταν... “ο λαός είναι εχθρός”,
Όταν... “η μετανάστευσις είναι ευλογίαν δια τον τόπον”,
Όταν θέλετε... “χίτες σκυλιά λυσσασμένα να γαυγίζουν”,
Όταν τα νομικά πραξικοπήματα... “είναι ο Παρθενών της συγχρόνου Ελλάδος”,
Τότε η προσωπική δέσμευση ενέχει τη θέση της μεγαλύτερης πολιτικής δέσμευσης
και η πραγματοποίησή της μετατρέπεται σε κορυφαία πολιτική πράξη!
Ανάρτηση από: http://toixo-toixo.blogspot.gr
