Ξέρω ότι δεν είναι είδηση το να γράψετε ότι ένας εργάτης 48 χρονών με δυο παιδιά –το ένα με ειδικές ανάγκες- με γυναίκα άνεργη που περίμενε να συντηρήσει την οικογένεια του με τα 750 ευρώ που έπαιρνε τον μήνα, μετά δεκάωρη δουλειά κάθε μέρα, έμεινε άνεργος.
Τέτοιες περιπτώσεις σαν εμένα που απ’ την μια μέρα στην άλλη βρίσκονται στην χωματερή της ανεργίας υπάρχουν χιλιάδες. (Μιλάω τώρα και γράφει το μεγάλο κορίτσι μου, αφού εγώ δεν σκαμπάζω απ’ την σύγχρονη τεχνολογία).
Με έχει πάρει «από κάτω» εδώ και τρεις μέρες όταν το απολύθηκα, γιατί έκλεισε το βενζινάδικο, στο οποίο δούλευα. «Δεν έβγαινε» μας είπε το αφεντικό. Και δεν λέει ψέματα. Το ξέρω γιατί μαζί με μένα δούλευε αυτός, -περισσότερο απ’ όλους μας- η γυναίκα του, και ο Μουσταφάς. Η δουλειά τα τελευταία χρόνια είχε κόψει κατακόρυφα.
Είναι καλός τύπος το αφεντικό που είχα. Εβαζε ένσημα σε μένα –ο Μουσταφά δεν είχε χαρτιά και ποτέ δεν ζήτησε κάτι τέτοιο- και δεν έχω παράπονο απ’ αυτόν. Με τον εαυτό μου τα βάζω, που πάντα νόμιζα ότι εγώ δεν θα βρεθώ στην στιγμή που δεν μπορώ να κοιμάμαι τα βράδια απ’ το άγχος για το τι με περιμένει την μέρα που ξημερώνει.
Μια χάρη θέλω. Μην σχολιάσατε αυτό το μήνυμα με εκφράσεις ότι κι εγώ έχω ευθύνη για την κατάντια μου γιατί δεν συμμετείχα σε απεργιακούς αγώνες –σ’ αυτό θα έχετε δίκιο- γ’ αυτό βρέθηκα στον δρόμο, όπως και τόσες άλλες χιλιάδες σαν εμένα. Δεν με πείθετε.
Τ. Μ
Ανάρτηση από: http://tsak-giorgis.blogspot.gr
