Η οικονομική και κοινωνική καταστροφή της χώρας αντιμετωπίζεται από όλους σαν να είναι φυσικό φαινόμενο. Ο στρατηγός άνεμος ήταν αυτός που φούσκωσε τις μετοχές και κατέστρεψε χιλιάδες κορόιδα που πίστευαν τον Κώστα Σημίτη και τον Γιάννο Παπαντωνίου όταν τους έλεγαν να ρίξουν τα λεφτά τους στο ελληνικό χρηματιστήριο.
Ο Γιάννος Παπαντωνίου αναζητείται για κενά στις δηλώσεις του, μιας και στους λογαριασμούς του βρέθηκαν μερικά εκατομμύρια που δεν ξέρει κανείς από πού προήλθαν. Ο Γιάννος βρισκόταν στην παρέα του υπουργείου Άμυνας από την οποία μαζί με τον Τσοχατζόπουλο βγαίνουν συνεχώς κι άλλοι φίλοι και συγγενείς με κρυμμένο χρήμα στους φορολογικούς παραδείσους του πλανήτη. Ο Γιάννος κυβέρνησε τη χώρα.
Η κρίση της Ελλάδας δεν είναι οικονομική. Είναι κρίση δικαιοσύνης. Όσο καιρό υπήρχε χρήμα, κανέναν δεν τον ένοιαζε αν ο κάθε Γιάννος έκρυβε λεφτά. Ήμασταν όλοι ευτυχισμένοι, ονειρευόμασταν να ζήσουμε σαν τον Πέτρο Κωστόπουλο, παίζαμε στο χρηματιστήριο τις οικονομίες μας, καπνίζαμε ακριβά πούρα στο Ντα Κάπο δίπλα από σωρούς σκουπιδιών και είχαμε χεσμένο το πολιτικό σύστημα.
Μπορεί να μη ζούσαν όλοι έτσι, αλλά δεν δίναμε και πολύ μεγάλη σημασία στις εξαιρέσεις. Κάναμε τις γενιές των 700 ευρώ σήριαλ και διασκεδαστικές στήλες στις δωρεάν εφημερίδες και παρακολουθούσαμε στις τηλεοράσεις μας τις, γεμάτες υπόδικους και καταδικασμένους, γιορτές αποκατάστασης της δημοκρατίας.
Στην Ελλάδα δεν υπάρχει δικαιοσύνη. Τα τυπικά της όργανα ήταν πάντοτε ελεγχόμενα από την πολιτική ηγεσία. Ποτέ δεν ήμασταν όλοι ίσοι απέναντι στο νόμο. Όμως τα λεφτά μας κάναν να ξεχνάμε. Αλλά τα λεφτά τελειώσανε. Και η δικαιοσύνη ανέλαβε το ρόλο που της αναλογεί. Να στείλει τον κόσμο στους φασίστες και να σώσει τους εγκληματίες.
Πολλοί είναι αυτοί που θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι η Χρυσή Αυγή ανέβηκε χάρη στο φόβο για τους μετανάστες. Μια δικαιολογία τόσο βολική όσο και χρήσιμη.
Ο φασισμός μπήκε στα σπίτια των πολλών γιατί η δικαιοσύνη είχε ήδη βγει από το παράθυρο. Απόγονοι της χούντας υπήρχαν πάντα, αλλά ποτέ δεν ήταν τόσοι.
Όταν ο ηγέτης της νόμιμης κυβέρνησης μιας χώρας είναι ιμιτασιόν φασίστας, καλύτερα να πάμε με τους ορίτζιναλ, λένε πολλοί. Όταν κανείς δεν έχει λογοδοτήσει για την καταστροφή της χώρας κι όλα όσα οδήγησαν σε αυτήν την κατάσταση τελεσιδικούν χωρίς κανέναν ένοχο, ο φασισμός φαντάζει ουτοπία.
Παρόλα αυτά οι περισσότεροι δεν το παραδέχονται ποτέ ανοιχτά. “Εγώ δεν είμαι με αυτούς, αλλά…”, λένε κάθε φορά που μιλάνε για την Χρυσή Αυγή. Και στο “αλλά” μπαίνουν πολλά. Οι αθωωμένοι των σκανδάλων, οι περιουσίες των παρολίγον πρωθυπουργών, τα σβησμένα πρόστιμα, οι δικαστικές αναβολές...
Όλοι αυτοί ξεχνούν ηθελημένα ότι η Χρυσή Αυγή βρέθηκε εκεί για να στηρίξει τη δουλειά των πραγματικών αφεντικών της. Για να παλέψει για τους Έλληνες εφοπλιστές και τους επιχειρηματίες της εργασιακής σκλαβιάς. “Όσο υπάρχει τέτοια αδικία, δεν μας νοιάζει”, λένε μερικοί. “Θα μπουν στη βουλή να τους δείρουν”, λένε άλλοι.
Το ιστορικό δεδικασμένο έχει δείξει ότι ο φασισμός ήρθε εκεί που η απροκάλυπτη αδικία και η οικονομική καταπίεση ήταν κανόνας. Κι έγινε με ένα πολύ συγκεκριμένο σχέδιο. Ακριβώς την ώρα που οι λίγοι καταλάβαιναν ότι τα προνόμια τους κινδυνεύουν. Ότι ήρθε η ώρα του κρίσιμου χτυπήματος στην αδικία.
Όσο δεν υπάρχει δικαιοσύνη, ο φασισμός θα γιγαντώνει. Κάθε ένας επιπλέον αθώος, κάθε νέα μέρα που οι ένοχοι μιας ασυγχώρητης καταστροφής κυκλοφορούν ελεύθεροι και νομοθετούν για να προστατέψουν τους εαυτούς τους, είναι μια ακόμη νίκη του φασισμού.
Κάθε καινούριο “όλοι αθώοι” είναι ένα ακόμη άλμα προς το σκοτάδι. Και το σκοτάδι δεν είναι φυσικό φαινόμενο, όπως κάποιοι πασχίζουν να το παρουσιάσουν. Είναι έγκλημα. Και μάλιστα πολύ σοφά προμελετημένο.
(Το θράσος που περιβάλλει την προσπάθεια αυτών που έφεραν την καταστροφή, δεν έχει προηγούμενο. Προσπαθούν ακόμη και σήμερα, να δείξουν ότι όλα πήγαν καλά και η μόνη λύση για την χώρα είναι ο Κώστας Σημίτης και οι ελιές του. Βρίσκουν και τα κάνουν. Αλλιώς οι εφημερίδες και τα κανάλια τους θα είχαν κλείσει από μόνα τους. Με αξιοπρέπεια)
Ανάρτηση από: http://polyfimos.blogspot.gr
