Στις άλλες χώρες τούς λένε «προσέξτε μη γίνουμε Ελλάδα», σ’ εμάς λένε «προσέξτε μη γίνουμε Ουκρανία», πάντα υπάρχει ένας έτοιμος φόβος για όποιον θέλει να φοβάται. Πάντα ένας εκβιασμός για τα εθισμένα θύματα.
Η φυλή των «ναι σε όλα» ετοιμάζεται για τις πάγιες παραχωρήσεις της, καθώς χωρίς το βουλευτιλίκι νιώθουν λειψοί. Όταν από άχρηστος γίνεσαι δουλάκι, όπως και να το κάνουμε μοιάζει με προαγωγή. Τουλάχιστον για το σόι σου.
Οι δημοσκοπήσεις πέφτουν βροχή, φουσκώνουν το Ποτάμι κι ας μην ξέρω ούτε έναν που μου έχει πει ότι θα το ψηφίσει. Προφανώς το δείγμα των γνωστών μου δεν είναι τόσο αντικειμενικό όσο των εταιρειών δημοσκοπήσεων η αξιοπιστία των οποίων κοντράρεται με τις φήμες κουτσομπολίστικων περιοδικών.
Τουλάχιστον χάρηκα επειδή, έστω και αργά, έμαθα πως η Αλεξία Μπακογιάννη ορίστηκε σύμβουλος διοίκησης για θέματα μάρκετινγκ και επικοινωνίας στον ΟΠΑΠ. Μπράβο στο κορίτσι, μπράβο και στην αξιοκρατία του ιδιωτικού τομέα τον οποίο ο θείος της Αλεξίας, Κυριάκος Μητσοτακομπακογιάννης επέβαλε με νόμο και στο Δημόσιο ώστε εντελώς αξιοκρατικά να απομακρύνεται ετησίως το 15% των υπαλλήλων που δεν προσέφερε στη ΝΔ τα δέοντα.
Ο ορισμός της Αλεξίας στη θέση του συμβούλου μπλαμπλαμπλα του ΟΠΑΠ με χαροποίησε επίσης και για έναν ακόμη λόγο. Επειδή κάτι ρομαντικοί τύποι με λακόστ που βάζουν Givenchy Gentleman με roll on στα παπάρια τους μην τυχόν και τους τύχει κάνα one night stand με κόρη εφοπλιστή, θα καταλάβουν επιτέλους ότι η «αναπτυξιακή ιδιωτικοποίηση» των πάντων δεν έχει θέσεις γι’ αυτούς, αλλά μόνο για κόρες και γιους γονέων που είναι χρόνια στα πράγματα. Τζάμπα ξεφτιλίζονται κρατώντας φαναράκι στο πήδημα που μας ρίχνουν τα μνημόνια. Αν δεν είσαι Barbieτσιώτης τι το ήθελες το κολλέγιο;
Χάρηκα επίσης και με τον διορισμό του Γιάννη Παπαθανασίου στα ΕΛΠΕ με ετήσια καθαρή αμοιβή 100.000 ευρώ, ακόμη μία απόδειξη ότι οι άξιοι ποτέ δε χάνονται, κάτσε μαλάκα να ψηφίζεις Σαμαρά ελπίζοντας σ’ ένα επίδομα για ν’ αγοράσεις 3 πακέτα μακαρόνια και 2 κιλά ρύζι από τα Lidl, μη φανείς κι αχάριστος στους Γερμανούς που σε στηρίζουν.
Έτσι πάνε κι έρχονται οι Παρασκευές της ζωής μας, βλέποντας κι ακούγοντας πόσο καλά πέρασαν οι άλλοι όλη την προηγούμενη εβδομάδα. Πάντα οι άλλοι. Έχασες τις εποχές κι ούτε που νοιάζεσαι. Έφτασες να λες «ευτυχώς φέτος που δεν είχε χειμώνα και γλιτώσαμε πετρέλαιο» κι αφήνεις ήσυχους τους άλλους που έψαχναν χειμώνα και κρύο στις Ελβετίες για να σκορπίσουν αυτά που σου κλέβουν. Ε άμα δε νιώθεις λεβεντομαλάκας με όλα αυτά τότε καλά κάνεις και περιμένεις με αγωνία αν θα περάσει η Ανώνυμη Εταιρεία του Μαρινάκη στους 16 την Τετάρτη για να τσεπώσει κι άλλα ο αγνός επενδυτής. Κανείς δε σου φταίει.
Ανάρτηση από: http://kartesios.com
