Aριστερά κι αριστεροί (ή το κατεπείγον του πράγματος)...

Του Στάθη

Είναι τρία χρόνια άνεργος με τρία πτυχία. Τρία στα τρία στα σαράντα του. Αν δεν βρει τώρα «κάτι», σε λίγο θα βρεθεί εκτός. Ο καιρός δουλεύει εναντίον του, στα πενήντα του δεν θα τον θέλει κανείς, για αυτόν η ανάταξη (ούτε καν η ανάκαμψη) είναι, από πλευράς χρόνου, ζήτημα ζωής ή θανάτου. Η γυναίκα του, επίσης πτυχία, επίσης άνεργη -προ δύο μηνών έπιασε δουλειά ως καθαρίστρια (μέσω εργολάβου)- άνθρωποι αξιοπρεπείς, η φτώχεια όμως πλέον εμφανής· στη γειτονιά οι άλλοι αποφεύγουν τη φτώχεια, φτωχοί ήδη οι ίδιοι, ή μέλλοντες φτωχοί - ποιος ξέρει; Στιγμές-στιγμές είναι σαν να ξορκίζει κανείς με τη φτώχεια του τη φτώχεια του άλλου, είναι κι αυτό μια μορφή ανεστραμμένης καταραμένης «αλληλεγγύης».  

Στην ίδια γειτονιά, σε άλλη πολυκατοικία, ένας, μοναχικός, χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα απ’ το 2011 -μα, αυτές οι (κομμένες) συνδέσεις αποκαταστάθηκαν, μουρμουρίζω- δεν με ενδιαφέρει πια, κύριε Σταυρόπουλε. Στα εξήντα του.

«Δεν αλλάζει το Σύμφωνο Σταθερότητας» ουρλιάζουν τα μεγάφωνα πάνω (και μέσα) στο κεφάλι της Ευρώπης γαβγίζοντας διαταγές με τη φωνή του Μπαρόζο, σαν αδέσποτο σκυλάκι κουνάει χαρούμενα την ουρά του ο κ. Σαμαράς μόλις ακούει τη φωνή του αφεντικού...

Οι άνθρωποι οι ήδη πάσχοντες και οι μέλλοντες να τρωθούν είναι η «ατζέντα» του ΣΥΡΙΖΑ κι όχι οι μπουρδίτσες που πετάει κάθε φορά η κυρίαρχη προπαγάνδα, λόγου χάριν τα περί «μεγάλου συνασπισμού», για να στήνει διαρκώς μια «ατζέντα» στον γάμο του Καραγκιόζη.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να θέτει τη δική του ατζέντα, όπως έκανε με τη «μικρή ΔΕΗ», όπως κάνει με τους αιγιαλούς, και η κυβέρνηση να «απαντά». Αν μπορεί.

Οταν συμβαίνει το αντίστροφο και ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να απαντήσει σε όσα μηχανεύεται ένα χαλκείο της ελεεινής μορφής (Μαξίμου, Βενιζέλος και γερμανοντυμένα κανάλια της διαπλοκής), απλώς χάνεται χρόνος. Ο χρόνος εκείνων που πια χρόνο δεν έχουν.

Ο συνομιλητής του ΣΥΡΙΖΑ είναι ο λαός κι όχι τα σενάρια περί τον ΣΥΡΙΖΑ, αν έστριψε δεξιά, αν είδε ο κ. Τσίπρας τον Αρχιεπίσκοπο και τι σημαίνει όταν φτερνίζεται ο κ. Λαφαζάνης. Εχει προβλήματα σύνθεσης ο ΣΥΡΙΖΑ; έχει προβλήματα γραμμής; Μόνον τα νεκρά κόμματα δεν έχουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ από την εποχή του 4% έχει κάνει μεγάλη πρόοδο. Δύσκολα; Δύσκολα! Απεδείχθη όμως ότι η δομή του, ώς τώρα τουλάχιστον, τελεσφορεί. Τελεσφορεί και βελτιώνεται.  

Αν βελτιωθεί όχι (μόνον) η επικοινωνία του με τον λαό, αλλά η επαφή του μαζί του, τότε οι πιθανότητες να συντριβεί η πολεμική μηχανή (ενδημούσα κι εξωχώρια) που δηώνει τη χώρα προβάλλουν ισχυρές και εδραίες. Και η βελτίωση της επαφής του ΣΥΡΙΖΑ, μάλιστα αμφίδρομης, με τον λαό είναι η διαμόρφωση της ατζέντας του απ’ τον ίδιο και όχι η ατζέντα που του διαμορφώνουν.

Το παράδοξο (που παράδοξο δεν είναι) σε αυτήν τη διαδικασία είναι ότι μεγαλύτερες δυσκολίες συναντάει η Αριστερά με τους αριστερούς, παρά με τους υπόλοιπους πολίτες. Καχύποπτοι (και καλά κάνουν) οι αριστεροί, είναι πιο επιρρεπείς στην ανησυχία, ενίοτε και στην απογοήτευση (σ’ αυτό δεν κάνουν καλά), που τους προκαλεί η κυρίαρχη προπαγάνδα, όταν μάλιστα συνεπικουρείται και από μια δύναμη της Αριστεράς, το ΚΚΕ, που τη σιγοντάρει.

Οι αριστεροί είναι πολλών ειδών: άλλοι πεισματάρηδες, άλλοι γκρινιάρηδες, άλλοι πολιτικά ζώα κι άλλοι ακτιβιστές, άλλοι έγιναν αριστεροί από αγάπη στους ανθρώπους κι άλλοι από σνομπαρία και ναρκισσισμό. Αλλοι είναι διαβασμένοι κι άλλοι αδιάβαστοι, άλλοι βαδίζουν στη ζωή με το σπαθί τους κι άλλοι με παρέες και κολλητηλίκια. Αλλοι είναι άγιοι, ήρωες και αγαθοί κι άλλοι οπαδίτες - απ’ όλα έχει το δημοκρατικό καρκατσουλιό, το θέμα είναι ποιος συσχετισμός δίνει κάθε φορά τον τόνο, ποιος συσχετισμός θέτει τα πολιτικά προτάγματα, ποιος συσχετισμός χαράσσει στρατηγική και τακτική, θέτει στόχους εφικτούς αλλά και απώτερους, παράγει ήθος και προτείνει τρόπους.

Ως εδώ ο ΣΥΡΙΖΑ, με δυσκολίες, συγκρούσεις αλλά και ωσμώσεις, έχει φθάσει να εκφράζει ένα μεγάλο ποσοστό του λαού, που μπορεί να γίνει μεγαλύτερο και εν τέλει καθοριστικό, όσον ο ΣΥΡΙΖΑ απευθύνεται ακριβώς στον λαό με το σχέδιο και το πρόγραμμά του, υπερβαίνοντας διά αυτού του τρόπου και μόνον διά αυτού το σκηνικό-παγίδα που του στήνει η προπαγάνδα των διαπλεκομένων. Αιχμή αυτής της προπαγάνδας (αλλά και ύστατη γραμμή άμυνας) της κυβέρνησης των ανδρεικέλων είναι η καλλιέργεια της απογοήτευσης. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί, είναι πολυφωνικός, η αριστερά του σκοτώνεται με τη δεξιά του, τα έχει βρει με μερίδα του κεφαλαίου, είναι αριστερίστικος, έχει σοσιαλδημοκρατικοποιηθεί, κρύβει σταλινικούς, έχει σχέση με τρομοκράτες - ένας αχταρμάς κατηγοριών τυχάρπαστος, ετερόκλητος, ανιστόρητος και τυχοδιωκτικός. 

Σε αυτό το επίπεδο το ΚΚΕ έχει κάνει μεγάλη ζημιά στον λαό. Οχι μόνον διότι είναι ο πρώτος, ο διαρκής κατήγορος, ο Ιαβέρης του ΣΥΡΙΖΑ (ότι εξαπατά τον λαό), όχι μόνον διότι έχει αποδυθεί σε έναν μονομέτωπο αγώνα εναντίον του, όχι μόνον διότι το ποσοστό που πήρε το ΚΚΕ στις τελευταίες εκλογές το οδήγησε αμέσως σε μια ιδιότυπη πολιτική αυτοεξορία, αλλά διότι σκορπά, κυρίως αυτό, στους Ελληνες την απογοήτευση, την απελπισία (ακόμα και το μίσος προς τους ΣΥΡΙΖΑίους), συμπλέοντας με εξώφθαλμο πια τρόπο (που βγάζει μάτι) με την προπαγάνδα της αστικής τάξης. Και ακριβώς επειδή αυτήν την εξώφθαλμα εξαμβλωματική τακτική, που υπερβαίνει κάθε όριο κριτικής, δυσκολεύονται να καταπιούν όλο και πιο πολλοί κομουνιστές, η ηγεσία Κουτσούμπα περιχαρακώνει το (αιχμαλωτισμένο, κατά τη γνώμη μου) κόμμα πίσω από τις γραμμές εκπαιδευμένων υβριστών που επιτίθενται σε όποιον απευθύνεται στο ΚΚΕ, από τον κ. Τσίπρα ώς τον κ. Λαφαζάνη και από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ έως οποιονδήποτε άλλον αριστερό με τρόπο ιταμό, προσβλητικό και χυδαίο.

Στην Αριστερά η κριτική, ακόμα και η πολεμική, είναι κάτι συνηθισμένο, άλλοτε γόνιμο κι άλλοτε άγονο, αυτό όμως που κάνει το ΚΚΕ (απ’ όταν άλλαξε ο συσχετισμός μέσα στην Αριστερά) δεν έχει προηγούμενο. Εχει όμως ένα θλιβερό (στην πραγματικότητα τρομακτικό) παρεπόμενο: με την τακτική του απέτρεψε ένα μέρος, μάλλον μεγάλο, του λαού που έτσι κι αλλιώς δεν θα ψήφιζε ΚΚΕ, να ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ. Ενέσπειρε την αμφιβολία και την απογοήτευση, υπερβαίνοντας ενίοτε κι αυτήν ακόμα την κυβερνητική προπαγάνδα, με αποτέλεσμα ένα πολύτιμο δώρο χρόνου (κι όχι μόνον) στη συγκυβέρνηση των Γκαουλάιτερ με τους Κουίσλινγκς.

Βεβαίως, η ανακοπή της εκλογικής φόρας του ΣΥΡΙΖΑ οφείλεται κυρίως στα δικά του λάθη στον προεκλογικό του σχεδιασμό, αλλά και η συνεισφορά του ΚΚΕ σ’ αυτό το φαινόμενο δεν υπήρξε αμελητέα . Το δυσάρεστο ή μάλλον το δυστύχημα είναι ότι το ΚΚΕ θα συνεχίσει έτσι, ακόμα κι αν προβληματίζει, απογοητεύει ή και εξοργίζει όλο και περισσότερους κομμουνιστές.

Στο αίτημα του λαού για ενότητα της Αριστεράς στην κατεύθυνση του αγώνα για τη σωτηρία της πατρίδας και πρώτα απ’ όλα των πιο αδύναμων, το ΚΚΕ έχει κλειστά αυτιά. Αλλά ανοιχτό στόμα για να κατηγορεί (και να βρίζει) τον ΣΥΡΙΖΑ, ου μην και να ψέγει τον λαό ότι εξαπατάται (προφανώς λόγω βλακείας). Αριστερισμός; σεχταρισμός; νεοτροτσκισμός; όλα μαζί και ίσως κι άλλα.

Συνεπώς ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να υπερβεί και αυτό το εμπόδιο: και μιας Αριστεράς που μήδισε, της ΔΗΜΑΡ, και μιας Αριστεράς που αρνείται ότι είναι καν Αριστερά, του ΚΚΕ, ενός κόμματος που βρίσκει το 95% των άλλων κομμουνιστικών κομμάτων οπορτουνιστικά, ενσωματωμένα στο καπιταλιστικό σύστημα, προδοτικά και δεν συμμαζεύεται...

Μήπως αυτά κι άλλα σαν αυτά σημαίνουν κάποια μοναχικότητα για τον ΣΥΡΙΖΑ; «Ταβάνι» ποσοστών και ένδεια συμμάχων; Το αντίθετο. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον υποχρεωμένος να επιδιώξει την αυτοδυναμία. Συνεπώς είναι υποχρεωμένος να διευρύνει και να βαθύνει την επαφή του με τον λαό. Και αυτό μόνον καλό μπορεί να κάνει και στους δύο. Και στον λαό και στον ΣΥΡΙΖΑ. Η πορεία προς την αυτοδυναμία προϋποθέτει λαό γνώστη και συμμέτοχο του Προγράμματος της ριζοσπαστικής Αριστεράς και πάντως δεν προϋποθέτει σύμπλευση με διάφορα ναυάγια και ρετάλια του χρεοκοπημένου συστήματος που προσπαθούν τώρα να διασωθούν, ανεβαίνοντας σε ένα νέο όχημα προς την εξουσία (διότι έτσι και μόνον έτσι βλέπουν τον ΣΥΡΙΖΑ).

Τώρα, τι βλέπουν σ’ αυτούς ορισμένοι απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ, πρόβλημά τους, αρκεί να μη γίνει και πρόβλημα των πολιτών που σ’ αυτά τα ρετάλια βλέπουν αυτό που είναι: τη γλίτσα που μας έπνιξε.

Δεν είναι θέμα «αριστερόμετρου» ή του «πας ΠΑΣΟΚος βάρβαρος». Το αντίθετο. Για τους τίμιους ανθρώπους, απ’ όπου κι αν προέρχονται, ενστάσεις δεν εγείρονται. Αλλωστε αυτό σημαίνει πλέον αυτοδυναμία για την Αριστερά - να την κατακτήσει, ώστε να μπορεί να απευθυνθεί προς όλους όλων των χώρων (πλην Χρυσής Αυγής) που θητεύουν στο καλό, αυτό το καλό να το προσφέρουν στην πατρίδα και στον λαό. Κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας στις παρούσες συνθήκες σημαίνει επανάσταση. Από τη δημόσια διοίκηση και το πιστωτικό σύστημα έως την άμυνα,την παιδεία και την υγεία.

Αυτή θα πρέπει, κατά τη γνώμη μου, να είναι στο εξής η καθημερινή ατζέντα του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή που θα διαμορφώνει ο ίδιος απαντώντας στα προβλήματα (κι όχι στις μπούρδες της προπαγάνδας), με τις λύσεις που προτείνει και τον τρόπο για να πραγματοποιηθούν...

 

Ανάρτηση από: http://www.enikos.gr