Εκτός από τις αποφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ για το Κυπριακό, τα
όσα σταθερά υποστηρίζει ο κ. Πάνος Τριγάζης και πρόσφατα και η κ. Νάντια
Βαλαβάνη – πάντα μέσα στη γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ και της λύσης που προτείνει:
Διζωνική –Δικοινοτική Ομοσπονδία, έχουμε και την κ. Δούρου.
Στη χθεσινή ΑΥΓΗ (17-7-14) έκανε την εμφάνιση
της κι αυτή για το Κυπριακό. Η Ομοσπονδία Κυπριακών Οργανώσεων Ελλάδας (ΟΚΟΕ)
και το Παρατηρητήριο Διεθνών Οργανισμών και Παγκοσμιοποίησης (ΠΑΔΟΠ), ανακήρυξαν
το 2014 ως «Έτος Κύπρου». Μια πρωτοβουλία που μένει να δούμε πόσο αξιέπαινη θα
αποδειχθεί. Τι αποτελέσματα θα προκύψουν από τις δράσεις της. Η κ. Δούρου,
λοιπόν, βρήκε την ευκαιρία να εκφράσει την συμπαράσταση της σε αυτή την
πρωτοβουλία – ουδέν κακό – και να προσθέσει και την δική της άποψη για το
Κυπριακό ζήτημα και την λύση του.
«Σαράντα χρόνια ανεκπλήρωτης Δικαιοσύνης.
Σαράντα χρόνια περιφρόνησης κάθε έννοιας διεθνούς δικαίου από την πλευρά της
κατοχικής δύναμης, της Τουρκίας. Και όλων εκείνων που κλείνουν ηθελημένα τα
μάτια τους μπροστά στο συνεχιζόμενο έγκλημα της εισβολής και της κατοχής του
37% του νησιού». Έτσι ξεκινάει η Αττικάρχης μας. Αποφεύγει στη συνέχεια να
διερωτηθεί: Γιατί επί σαράντα χρόνια παραμένει ανεκπλήρωτη η Δικαιοσύνη και
γιατί επί σαράντα χρόνια η κατοχική δύναμη [σ.σ. προσέξετε: κατοχική δύναμη]
της Τουρκίας περιφρονεί κάθε έννοια διεθνούς δικαίου; Στην περίπτωση μας τα πρώτα
ψηφίσματα του ΟΗΕ. Υπογραμμίζω τα πρώτα. Το γιατί το έχω εξηγήσει αλλού (1).
Ποιες δυνάμεις και ποια συμφέροντα επιτρέπουν επί σαράντα χρόνια στην Τουρκία
να γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων της τις αποφάσεις του ΟΗΕ; Και μάλιστα
ενάντια σε αυτές να ανακηρύσσει και ανεξάρτητο κράτος τα κατεχόμενα; Σε αυτό
πέφτει βαριά σιωπή από πλευράς κ. Δούρου. Γιατί μόνο έτσι μπορεί να πάει
παρακάτω.
«Σαράντα χρόνια από τον Ιούλιο του 1974 και βρισκόμαστε
σήμερα μπροστά σε μια νέα προσπάθεια διακοινοτικών συνομιλιών. Μπροστά σε μια
νέα φάση, που γίνεται ακόμη δυσκολότερη εξαιτίας των μέχρι σήμερα αποτυχιών και
της διαιώνισης της αδικίας.», συνεχίζει η ίδια. Πόσο
ικανή στις ταχυδακτυλουργίες η αξιότιμη κ. Δούρου. Με ένα τεράστιο άλμα πάνω
από τις αποφάσεις του ΟΗΕ που απαιτούσαν την απόσυρση των στρατευμάτων κατοχής
και την επάνοδο στην προηγούμενη κατάσταση, δηλαδή όπως την όριζε το Κυπριακό
Σύνταγμα, έστω αυτό που επιβλήθηκε με τις Συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου – τις
προδοτικές, όπως πολύ σωστά τις
χαρακτήριζε η Αριστερά και όχι μόνο, την εποχή εκείνη – φτάνει στη νέα
προσπάθεια των διακοινοτικών συνομιλιών. Που τώρα γίνονται δυσκολότερες λόγω
των αποτυχιών και της διαιώνισης της αδικίας, προσθέτει, χωρίς να
πολύ-καταλαβαίνει τι λέει.
Το
Κυπριακό – το έχουμε πει και γράψει άπειρες φορές – δεν είναι πρόβλημα
δι-κοινοτικό. Υπήρξε πάντοτε πρόβλημα εθνικής απελευθέρωσης και αποκατάστασης
της συντριπτικής πλειοψηφίας των κατοίκων του νησιού, που υπήρξανε εδώ και
2.500 χρόνια Έλληνες, όπως και το νησί Ελληνικό. Η Κύπρος δεν κατόρθωσε, όπως
και άλλες περιοχές του ελληνισμού, να απελευθερωθούνε από τους Τούρκους το
1821. Δεν πρόλαβαν ούτε να επαναστατήσουν. Αλλά ποτέ τους οι κάτοικοι της δεν
υπέστειλαν τη σημαία του αγώνα τους για την απελευθέρωση τους από τους Τούρκους
και στη συνέχεια από τους Άγγλους. Οι τελευταίοι απλά είχαν την δυνατότητα να
παρουσιάσουν το Κυπριακό όχι ως ζήτημα απελευθέρωσης από την κυριαρχία τους –
δηλαδή αντιαποικιακό, αντι-ιμπεριαλιστικό και εθνικοαπελευθερωτικό - αλλά ως ζήτημα συμβίωσης των δύο κοινοτήτων:
της ελληνικής και της τουρκικής. Διαστρέβλωσαν δηλαδή τη φύση του κυπριακού
προβλήματος προκειμένου δια μέσου του «διαίρει και βασίλευε» να παρατείνουν την
παρουσία τους στην Κύπρο.
Η εμπλοκή
της Τουρκίας στο Κυπριακό οφείλεται σε μέγιστο βαθμό σε αγγλική παρότρυνση.
Είναι όλα αυτά γνωστά, πασίγνωστα. Η κ. Δούρου δεν θέλει να τα ξέρει για τον απλούστατο
λόγο ότι συνολικά και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει να τα ξέρει. Έτσι λοιπόν η φύση, η
ουσία, ο χαρακτήρας του Κυπριακού αλλοιώθηκε – και σε αυτό η συμβολή της
«διεθνο-ταξικής», μεταμοντέρνας αριστεράς μας είναι τεράστια – και από αγώνας
εθνικοαπελευθερωτικός και εθνικής αποκατάστασης των κατοίκων της, δηλαδή
Αυτοδιάθεσης με δικαίωμα Ένωσης τους με την Ελλάδα [όπως ενώθηκαν και τα άλλα
νησιά, από τα Επτάνησα μέχρι την Κρήτη και τα Δωδεκάνησα], παρουσιάστηκε ως
δικοινοτικός. Βέβαια και στην Ελλάδα το 1821 ζούσαν δύο κοινότητες: των
καταπιεστών και των καταπιεζομένων.
Αλλά,
δυστυχώς, δεν πρόσεξαν τέτοιες λεπτομέρειες ο Κολοκοτρώνης, ο Καραϊσκάκης, ο
Παπαφλέσσας, ο Μακρυγιάννης, ο Ανδρούτσος, ο Κανάρης, κι οι υπόλοιποι
οπλαρχηγοί. Αλλά ούτε βέβαια αργότερα ο Ελευθέριος Βενιζέλος το έλαβε υπόψη του
όταν από το Θέρισο καθοδηγούσε την επανάσταση για την Ένωση της Κρήτης με την
Ελλάδα. Και στη Ρόδο και την Κω αργότερα τα ίδια «αίσχη» επαναλήφθηκαν: οι
κάτοικοι τους δεν αντελήφθησαν ότι το πρόβλημα τους δεν ήταν η Ένωση τους με
την Ελλάδα αλλά δικοινοτικό.
Ευτυχώς
που τώρα, υπό τη σοφή καθοδήγηση της μεταμοντέρνας ιδεολογικο-πολιτικής
σαβούρας, βρήκαμε τη λύση. Δεν διώχνουμε τον κατακτητή αλλά μαζί του στήνουμε
μια Διζωνική – Δικοινοτική Ομοσπονδία και το πρόβλημα λύνεται. Ούτε τσακωμοί,
ούτε έχθρες, ούτε τίποτα. Όλα όμορφα, ωραία και προπαντός πολιτισμένα λύνονται.
Όποιοι δεν το καταλαβαίνουν, όπως π.χ. οι Παλαιστίνιοι, τότε καλά παθαίνουν.
Και να σκεφτεί κανείς ότι οι Παλαιστίνοι θεωρούνται «αρχαίοι» εβραίοι. Είναι
δηλαδή αυτοί που δεν εγκατέλειψαν την πατρίδα τους μετά αιματηρή επέμβαση των
Ρωμαίων(2). Οι Τούρκοι κατακτητές της Κύπρου δεν μπορεί να θεωρηθούν Έλληνες,
εκτός βέβαια τους εξισλαμισθέντες «λινοβάμβακους», που κι αυτοί έχουν πια
εκτουρκισθεί.
Η κ. Δούρου
δεν μπορεί να τελειώσει εκεί. Όχι. Συνεχίζει – η αλήθεια είναι με δάκρυα στα
μάτια για το μαρτυρικό νησί – λέγοντας ότι:
«Γι'
αυτό λοιπόν και η πρωτοβουλία για το "Έτος Κύπρου" αποκτά ουσιαστική
δυναμική, η οποία πρέπει να λάβει όλες τις διαστάσεις που της αξίζουν. Που
αξίζουν στο μαρτυρικό νησί, προκειμένου να υπάρξει ξανά, ενωμένο, στο πλαίσιο
της δίκαιης και βιώσιμης λύσης της Διζωνικής-Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, όπως
ορίζουν οι αποφάσεις του ΟΗΕ και το ευρωπαϊκό κεκτημένο.
Στην
κατεύθυνση αυτή πρέπει να συνδράμουμε όλοι. Στην Κύπρο, την Ελλάδα, την
Τουρκία, την Ευρώπη, παντού όπου το μήνυμα της συνύπαρξης Ελληνοκυπρίων και
Τουρκοκυπρίων, ως προϋπόθεση και στόχος κοινής ανάπτυξης, μπορεί να βρει
συμμάχους και υποστηρικτές.
Γιατί
είναι ένα μήνυμα που υπερβαίνει τα εθνικά όρια, καθώς καθιστά τη λεκάνη της
Ανατολικής Μεσογείου παράγοντα σταθερότητας και ασφάλειας για την ευρύτερη
περιοχή.
Σε αυτή
λοιπόν την προσπάθεια στήριξης στο εσωτερικό και παράλληλα διεθνοποίησης του
"Έτους Κύπρου", θα προσπαθήσει να συμβάλει και η νέα Περιφερειακή
Αρχή της Δύναμης Ζωής».
Ξανά
ενωμένο το νησί – όχι βέβαια αποχώρηση των εισβολέων/κατακτητών, όχι πια η
δημοκρατική αρχή της πλειοψηφίας/μειοψηφίας – αλλά η Διζωνική-Δικοινοτική
Ομοσπονδία. Έτσι παντού θα φτάσει το μήνυμα της συνύπαρξης ελληνοκυπρίων και
τουρκοκυπρίων, κλπ κλπ. Και βέβαια σε όλα αυτά θα συμβάλλει και «η νέα Περιφερειακή Αρχή της Δύναμης Ζωής». Στο
πλαίσιο δεν της συνύπαρξης και του πολυπολιτισμού, ώστε η λεκάνη της Αν.
Μεσογείου να ειρηνεύσει, εντάσσεται και η ακύρωση της προσπάθειας για το γήπεδο
της ΑΕΚ, μια και θα λέγεται «Αγιά Σοφιά» - μυρίζει παπαδαριό και εθνικισμό –
ενώ αν το πούνε «Τζαμί Κεμάλ» θα προωθήσει τον διεθνισμό και την υπέρβαση των
εθνικών ορίων, προκαταλήψεων κλπ κλπ.
Άλλωστε η νέα περιφερειακή αρχή με αυτό τον τρόπο και λογική
θα πολιτευτεί. Μας λέει η περιφερειάρχης μας:
«Με
συναίσθηση της ευθύνης και της κρισιμότητας της συγκυρίας, η Περιφέρεια Αττικής
θα επιχειρήσει να αναδείξει την πρωτοβουλία και τα προτάγματά της σε ευρωπαϊκό
και διεθνές επίπεδο. Στην Επιτροπή των Περιφερειών και όχι μόνο. Δίνοντας έτσι
επιτέλους ουσία στο άρθρο 203 του "Καλλικράτη", που μέχρι σήμερα
παραμένει ανενεργό και που αφορά σε κοινές δράσεις σε επίπεδο Ε.Ε., Συμβουλίου
της Ευρώπης και άλλους ευρωπαϊκούς θεσμούς.
Δράσεις
που θα έχουν κοινή συνισταμένη την ανεξάρτητη, ενωμένη Κύπρο, τον παράγοντα
ειρήνης και σταθερότητας που χρειάζεται τόσο πολύ, ειδικά σήμερα που
δοκιμάζεται ξανά τόσο τραγικά η Μέση Ανατολή.»
Με όλη την ανευθυνότητα της η περιφερειάρχης θα λύσει και το
Κυπριακό. Καταλαβαίνετε τι μας περιμένει.
Σημειώσεις-παραπομπές
1- βλ. αναλυτικά Λ. Ριζάς: «Ποια τελικά είναι θέση του
ΣΥΡΙΖΑ για τη λύση του Κυπριακού;» ΟΙΣΤΡΟΣ 21 Μαρτίου 2014
2- Shlomo Sand «Πως επινοήθηκαν οι Εβραίοι», εκδ. Π Pandora books, ΑΘΗΝΑ
2012. Ο συγγραφέας είναι καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Τελ-Αβίβ,
γράφτηκε στα εβραϊκά και είχε θετική υποδοχή.
Ανάρτηση από: http://istrilatis.blogspot.gr
