Η ψευδεπίγραφη παράταση της αντίθεσης ''μνημόνιο-αντιμνημόνιο'' εσωκλείει τη λογική, ότι προ του ΄09 όλα ήσαν, αν όχι άψογα, τουλάχιστον ανεκτά: Και η παρασιτική οικονομία της μικροαστικής αναπαραγωγής, και ο χρεωβόρος Αθηνοκεντρισμός , και η ταξική κατάτμηση του ενιαίου εργατικού-λαϊκού σώματος, με την ελαστικοποίηση-εξατομίκευση των πολλαπλών μορφών απασχόλησης, και η απαξίωση της αγροτοβιομηχανικής παραγωγής: Το σύνολο πλαίσιο δηλαδή, της ένταξης της χώρας στο διεθνή καπιταλιστικό καταμερισμό. Ο αυτόματος πιλότος της ξένης εξάρτησης και κηδεμονίας, εμφανίστηκε ''καλός'', σε αντίθεση με το μεταπολιτευτικό κλίμα. Λύτρα γι αυτό αποτέλεσαν η παράδοση Οτζαλάν, το χρηματιστήριο και η Ολυμπιάδα. Μια βαθειά προσπάθεια αντιστροφής και κατάλυσης του αντιστασιακού ήθους του νέου Ελληνισμού. Το αποκαλούμενο κίνημα των πλατειών εμπεριείχε το σπέρμα της ήττας, καθώς πολιτεύθηκε απέναντι από μια οπτική πολιτικοποιημένης και οργανωμένης ριζοσπαστικής πρωτοπορίας. Οδηγήθηκε και ανέδειξε ένα μεταπολιτικό πρότυπο, όπου η συλλογικότητα ήταν πλέον η συρραφή επιμέρους ατομικιστικών στάσεων και η αναγόρευση προσωπικών ιδιαιτεροτήτων σε κλίμακα κοινωνικής αφήγησης. ''Τα κινήματα'' ήταν και είναι η κατίσχυση του φιλελευθερισμού, ουσιαστικά ένα αριστεροδεξιό κράμα, ενάντια στο σοσιαλισμό- κομμουνισμό. Γι αυτό οι πρόσοδοί τους είναι μόνον οι παραγοντισμοί παλιοί και νεώτεροι και οι ποικίλοι καριερισμοί.
Στο όνομα του ''αντισταλινισμού'' οριοθετήθηκε η ''αποσοβιετοποίηση'', όπως την όρισε ως προτεραιότητα το δίδυμο Σημίτη-Γιωργάκη, σε άρρηκτη συμμαχία με τους νεοφιλελεύθερους και παράλληλα η ''αποκομμουνιστοποίηση'' του τέως ΣΥΝ, που ενέκρινε ο πρόεδρός του κατά το συνέδριο αυτοδιάλυσής του. Ο νυν ΣΥΡΙΖΑ προσδιοριζόμενος ως συνέχεια κι όχι ως ασυνέχεια, όπως θα όφειλε αυτής της εμβάθυνσης της αλλοτρίωσης, ανανεώνει την κεντρική εθνομηδενιστική του αναφορά, πρωτίστως ως αυτιστική στάση. Ως αυτεπιβεβαίωση κοινωνικής αναγνωρισιμότητας, ως διαβατήριο εγκωμίων απ΄τα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Η συγκατάθεση στην αρχιτεκτονική της ιμπεριαλιστικής τάξης στην περιοχή, η Ελληνοτουρκική και Ελληνοϊσραηλινή ''φιλία'', ως προσφορά συναίνεσης στην πιό υποτελή πολιτική μετά το ΄50, σηματοδοτεί ενσωμάτωση στη φαντασίωση του διανεμητικού καπιταλισμού, στα απόνερα επίδοξων υποϊμπεριαλιστικών ρόλων. Της συνενοχής του λαού στο ιμπεριαλιστικό σχέδιο άρσης του στοιχείου ανεξαρτησίας στη Μέση Ανατολή. Της συνευθύνης στην θωπεία του Τουρκικού επεκτατισμού. Σηματοδοτεί, για τα καταπιεζόμενα στρώματα, ελεημοσύνη, οιονεί δουλοκτησία- παθητική και ενεργητική- ανανέωση του κλίματος παρακμής. Το ερώτημα ποιές τάξεις έχουν την εξουσία, σε ποιά δομή παραγωγής, με ποιά δυνατότητα αυτοπραγμάτωσης χάνεται, όπως αφήνεται να χαθεί στο όνομα μιας απροσδιόριστης ''σωτηρίας'' η εθνικοαπελευθερωτική μνήμη του λαού, η δίκαιη εθνικοαμυντική του εγρήγορση σε Ελλάδα και Κύπρο.
Η κουτοπόνηρη στάση που διαφοροποιεί το εθνικό από το κοινωνικό ζήτημα, αποτελεί νεοσυντηρητικό πρόταγμα του αρχικού σχεδιασμού ΗΠΑ και ΕΕ, που προβλέπει το θάψιμο της Κυπριακής δημοκρατίας, τη διχοτόμηση του Αιγαίου, την κατάτμηση των Βαλκανίων περαιτέρω, σαν συμβολαιακή πράξη ελάφρυνσης απ΄τις επιπτώσεις των μνημονίων. Για ένα νέο πολύ χειρότερο μνημόνιο κακομοιριάς και μιζέριας, στο έδαφος της περιορισμένης, ή πεπερασμένης ανεξαρτησίας, για την ηθική κιλίδωση στο όνομα της... Αριστεράς. Για έναν ασφαλή, μεταγενέστερα,ρεβανσιστικό αντικομμουνισμό διαρκείας, σε συνάρτηση με την εμπέδωση του ραγιαδισμού. Σωτηρία με αναπαλαίωση της περιόδου Άτσεσον και… Μαρκεζίνη και επαναφορά... του Γιωργάκη έστω ως πνεύματος, δεν μπορεί να υπάρξει. Η απάτη πρέπει να ξεσκεπαστεί.
Ο χρόνος είναι συμπυκνωμένος. Είτε θα δράσουμε για ένα πατριωτικό - αντιϊμπεριαλιστικό - δημοκρατικό πόλο, είτε θα καταγραφούμε ''άβουλοι και μοιραίοι''.
*Ο Παύλος Τουμανίδης είναι μέλος τη ΚΕ του ΔΗΚΚΙ-Σοσιαλιστική Αριστερά
