«Ο εφήμερος
πια παιδόφιλος Ευρωδυτικοανατολίτης, απολάμβανε τη βόλτα του στο φημισμένο πάρκο
των πάσης φύσεως ηδονοβλεψιών κάποιου ακαθόριστου χώρου, μια και οι χώρες είχαν
καταργηθεί στο όνομα ενός
άκρατου μεταμοντέρνου «προοδευτισμού», ώστε όλοι και όλα να «κυκλοφορούν» ανεμπόδιστα
και η ατρόμητη ιδέα της εξέλιξης και προόδου να επιβάλλεται και αυτή «ελεύθερα»
ως …νομοτέλεια της ανθρώπινης φύσης και της αγοράς. Δεν θυμόταν πότε κατακτήθηκαν
τα δικαιώματα αυτά, εφόσον η νέα επαναστατική θεωρία (δεξιά και αριστερή) αδιαφορούσε
για τη μνήμη, λάτρευε το «εδώ και τώρα«, ενώ εξυμνούσε το μηδέν
ως συνεχές σημείο εκκίνησης και προορισμό του ατόμου, αλάργα από κάθε εξουσιαστική
… πρόσθεση ή αφαίρεση.
Σε λίγο
θα πέρναγε από το Νηπιοτροφολαγνείο, που υπήρχε στη γειτονιά των πολυεθνικών
εταιρειών παροχής υπηρεσιών από «εργάτες και εργάτριες του σεξ». Οι συγκεκριμένοι/ες
επαγγελματίες, απολάμβαναν πλήρη εργασιακά δικαιώματα και πολυτελή διαμερίσματα
σε άριστες συνθήκες εργασίας, ελεύθερη διακίνηση ανά τον υπερπολιτισμένο κόσμο-χωρίς
καμία δέσμευση και όρια- για σεμινάρια εξειδίκευσης και διάδοσης των ιδιαίτερων
προϊόντων. Επιπλέον είχαν την πρόσβαση σε καλλωπιστικά εργαστήρια αυτόματης αλλαγής
χαρακτηριστικών με ιδιωτικό συμφωνητικό στο πλαίσιο ενός αναφαίρετου νομικού
πολιτισμού των ιδιωτικών ελεύθερων συμβάσεων, χαρακτηριστική αποθέωση του πνεύματος
του χειραφετητικού διαφωτισμού της αγοράς και του ατόμου. Άλλωστε το τελευταίο,
κατακτήθηκε με πολύ κόπο και χρήμα από «ανθρωπιστικούς » σπόνσορες στις ατελείωτες
«parades», που πρόβαλε για χρόνια το ιδιωτικό «εξεγερσιακό» και «αντιεξουσιαστικό»
κανάλι «Νo name, no past, no future – Live now without limits» μαζί με άλλα
καπιταλιστικά εμπορεύματα, ως αναφαίρετο δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού αλλά και ανταγωνιστικότητας
του σάρκινου εαυτού τους. Ένα εμπόρευμα, το οποίο έριχναν στην αγορά με
τους καλύτερους δυνατούς ανταλλακτικούς όρους και σύμφωνα με την αξία και τα …πτυχία
τους από τη γνωστή και πολυδιάστατη αλυσίδα Πανεπιστημίων Ντε Σάντ. Τα πανεπιστήμια αυτά,
βρίσκονταν σε αμέτρητα μητροπολιτικά πολυπολιτισμικά Cities, και εξειδικεύονταν
στην απεριόριστη εκπαίδευση και έρευνα πάνω στον ηδονισμό και τον πανηδονισμό
«της στιγμής», ως συμπεριφορά πλήρους αυτοπραγμάτωσης και χειραφέτησης.
Παράλληλα, επένδυαν στην παραγωγή μιας μεγάλης γκάμας καταναλωτικών αγαθών…
ηδονιστικής απελευθέρωσης, ξεκινώντας από μικρά τεχνολογικά γκάτζετς, ψυχοτρόπες
ουσίες και εναλλακτικά ναρκωτικά μέχρι μεγάλα και βαριά εμπορεύματα. Και όλα αυτά
αγκαζέ με την προωθημένη τεχνολογία των εξανθρωπισμένων ρομπότ και των μηχανοποιημένων
ανθρώπων με ανταλλακτικά, στα οποία ώθησε η απελευθερωτική χρήση της τεχνολογίας
για την εξαφάνιση της πείνας αλλά και της … συνείδησης.
Στο Νηπιοτροφολαγνείο,
λοιπόν, θα είχε την ελευθερία επιλογής για το αγοράκι ή το κοριτσάκι της προτίμησής
του, μεγαλωμένο μάλιστα στις καλύτερες «ελευθεριακές» συνθήκες αποδέσμευσης από
κάθε καταπιεστικό δεσμό, όπως η οικογένεια, η εκπαίδευση, η γειτονιά, κ.α. Η μόνη
οικογένεια που επιτρεπόταν ήταν η αιμομικτική οικογένεια, καθώς αποφυλάκιζε
τα, φυλακισμένα από αιώνες, ιδεώδη του πλήρους αυτοκαθορισμού και της φυσικής έλξης
που είναι πέρα από βιολογικούς δεσμούς-δεσμά. Εκτός αυτού, η αιμομικτική οικογένεια,
εκπαίδευε άψογους και ανταγωνιστικούς φιλελεύθερους επαγγελματίες χωρίς ταμπού,
για τη βιομηχανία του πανσεξουαλικού ελευθεριασμού. Γεγονός που προώθησε το δικαιωματικό
κίνημα και κόμμα : «Επιθυμία χωρίς όρια- ένα νέο ανθρωπιστικό πρόταγμα χειραφέτησης»,
που τα προηγούμενα χρόνια έδωσε μάχες για τις νέες μορφές της απελευθερωτικής
«οικογένειας». Δίνοντας μάχες στο δρόμο, στα ευρωπαϊκά επιδοτούμενα προγράμματα
και το …χρηματιστήριο των μεγαπόλεων.
Στα νηπιοτροφολαγνεία,
τα παιδιά ήταν σκληρά εργαζόμενα άτομα (αλλά με άριστες συνθήκες διαβίωσης και πλήρη
ατομικά δικαιώματα, νομική στήριξη, κ.α). Επιπλέον είχαν τη σεξουαλική ετοιμότητα
για οτιδήποτε, εφόσον είχαν το προνόμιο της ανυπαρξίας συναισθηματικού δεσμού, συνείδησης
ή ακόμα και ενοχών, καθότι παιδιά του σωλήνα, είτε παιδιά παρένθετων μητέρων
και στη συνέχεια μεγαλωμένων σε συνθήκες συναισθηματικού θερμοκηπίου υποστηριζόμενα
από ειδικευμένους επαγγελματίες-ακτιβιστές ψυχικής υγείας. Μάλιστα και οι παρένθετες
μητέρες, ήταν περιζήτητες και καλά αμειβόμενες επαγγελματίες. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε
ότι τη χρηματοδότηση των Κολεγίων για την παρένθετη εγκυμοσύνη, είχαν η
IBM και η Apple, οι οποίες για αιώνες αξιοποιούσαν τη συνεχή εξέλιξη
του ατόμου, του εγκεφάλου και των εμπορευμάτων. Παράλληλα, η επανάσταση που κερδήθηκε
πάνω στην διεκδίκηση του φύλου αλλά και της κατάργησης της έμφυλης βίας κατά των
γυναικών τα προηγούμενα χρόνια, οδήγησε ως λύση στην … κατάργηση του φύλου, αφού
άλλωστε τόσο η δεξιά ατομοκεντρική διεκδίκηση, όσο και η ακροαριστερή και «αντιεξουσιαστική»
οπτική της «κοινωνικής κατασκευής» των πάντων, θεωρούσαν αναχρονισμό οποιαδήποτε
έννοια καταπιεστικής ταυτότητας και ετερότητας. Έτσι τα αναφαίρετα δικαιώματα του
παιδόφιλου, συναντούσαν τον πλήρη αδέσμευτο αυτοπροσδιορισμό του φύλου ή του άφυλου
ιδεώδους, μέσα από μια πλήρη και καθολική απελευθέρωση από κάθε εξωτερικό προκαθορισμό.
Παρέα λοιπόν, θα επισκέπτονταν το «Δικαιωματικό Πάρκο»
προς τιμήν των αγώνων των κτηνοβατών για πλήρη δικαιώματα. Η αποθέωση του δικαιωματικού
ιδεώδους και του σεβασμού στην ιδιαιτερότητα και την ατομικότητα, έφτανε τη ζωοφιλία
στην αποθέωσή της, εφόσον την μετέβαλε σε … σχέση, η οποία εμπεριέχει την ερωτική
έλξη και ηδονή ως απόλυτη επιθυμία και …αγάπη. Σύσσωμη η εκσυγχρονιστική κοινότητα
των νεκρόφιλων είχε συμπαρασταθεί στον αγώνα των κτηνοβατών, βαθιά καταπιεσμένοι
οι ίδιοι για αιώνες, αλλά με τη δικαιωματική λάμψη στα μάτια. Είχαν δώσει και τη
ψυχή τους για την ερωτική συνεύρεση με τα άψυχα ή τα ετοιμοθάνατα σώματα, κάνοντας
πράξη τις καλύτερες και ακραίες εκδοχές του σαδισμού και της απαλλαγής
από τα δεσμά των ταμπού των παραδοσιακών χρόνων. Έτσι κι αλλιώς η απόλυτη δικαιωματική
απελευθέρωση του ατόμου από κάθε τοπικό, κοινωνικό, βιολογικό, πολιτισμικό, ταξικό
ή ότι άλλο ταμπού, όριζε την ουδέτερη εργαλειακή φύση του ανθρώπινου σώματος
ως πλήρη εμπειρία απόλαυσης και μακρυά από ηθικιστικούς περιορισμούς και
άλλες αφετηρίες που το υποδούλωναν. Η τεράστια αύξηση της παγκόσμιας αγοράς
εμπορευμάτων για «κατανάλωση» και η θεαματική λαγνεία της εικόνας που διογκωνόταν
παράλληλα, δεν είχε επισύρει καμιά ανησυχία εφόσον η άκρατη οικονομική ανάπτυξη
ή οι ουδέτερες παραγωγικές σχέσεις, θα έδινε λύση στις όποιες διαφορές είχε γεννήσει
ο προηγούμενος «υπανάπτυκτος» άνθρωπος. Φήμες ότι ο Νάρκισσος, οι Λωτοφάγοι,
ο Σάντ, και ο …Πόλ Πότ, είχαν αναγορευτεί σε αρχετυπικές φιγούρες
των αδιάκοπα παροντικών ατόμων της αριστεροδέξιας φιλελεύθερης ιδεολογίας της απόλυτης
απελευθέρωσης από κάθε εξαναγκασμό, κρίνονται μάλλον ανυπόστατες, εφόσον η νέα απελευθερωτική
ιδεολογία αντιδρούσε στα αρχέτυπα γενικώς, έστω κι αν εμπνεόταν από αυτά. Σίγουρα
όμως ευσταθούσε η θρυλούμενη καταστροφή των έργων του Παζολίνι, της Χάνα
Άρεντ, του Ζάκ Ελλύλ, των Φιλοσόφων της Σχολής της Φραγκφούρτης,
του Καστοριάδη, του Σαρλ Φουριέ, του Εντγκάρ Μορέν,
του Ιβάν Ίλιτς, του Κρίστοφερ Λας και πολλών άλλων αιρετικών…»
Ανάρτηση από: https://tokoinonikoodofragma.wordpress.com
