Υπάρχουν Πολιτικοί Κρατούμενοι στην Ελλάδα;

Του Δημήτρη Κουφοντίνα

Τον Μάιο του 1963 ο Αβέρωφ, υπουργός της κυβέρνησης Καραμανλή δήλωσε ότι «στην Ελλάδα δεν υπάρχουν πολιτικοί κρατούμενοι». Ότι από τους 937 κρατούμενους που έμειναν από τον «Συμμοριτοπόλεμο», οι περισσότεροι «έχουν καταδικασθή δια φόνους, οι άλλοι δε δια λίαν ενεργόν και επιβλαβή ανάμειξιν εις την κομμουνιστικήν επανάστασιν».

Έπρεπε να φτάσουμε στα τέλη του 2015, επί «αριστεράς» κυβερνήσεως, για να ζηλέψει ένας υπουργός τη δόξα του Αβέρωφ και να δηλώσει στη Βουλή ότι «στην Ελλάδα δεν υπάρχουν πολιτικοί κρατούμενοι». Μίλησε «επιστημονικά», υποστήριξε...

Θα μπορούσαμε να του απαντήσουμε επιστημονικά. Για την υποκειμενική, την αντικειμενική, τη μικτή θεωρία. Για τα πολιτικά κίνητρα, την πολιτική στόχευση των επαναστατικών οργανώσεων. Για την υπεράσπιση από την πλευρά τους του κορυφαίου κοινωνικού αγαθού, των λαϊκών συμφερόντων. Για το ότι έπληξαν ένα «βασικό έννομο πολιτικό αγαθό» της εξουσίας, την εικόνα του άτρωτου και παντοδύναμού της. Για τα πολιτικά αποτελέσματα που παρήγαν αυτές οι οργανώσεις και για τα πολιτικά αποτελέσματα που παράγουν οι πολιτικοί κρατούμενοι, όσοι προσπαθούν να τιμήσουν αυτή την έννοια, η οποία έχει χαραχτεί ανεξίτηλα στη συλλογική μνήμη από εκείνους τους λαμπρούς αγωνιστές που άγιασαν τους τόπους των φυλακών, των εξοριών, των σκοπευτηρίων.

Όμως αυτή δεν είναι απλώς μια επιστημονική συζήτηση. Η κυβέρνηση ένιωσε την ανάγκη να προβεί σε μια πολιτική δήλωση κοινωνικών φρονημάτων. Ένιωσε υποχρεωμένη να ξεκαθαρίσει απέναντι σε ξένους και εγχώριους ισχυρούς ότι και στο ζήτημα των πολιτικών κρατουμένων θα υπάρχει «συνέχεια του κράτους». Ότι θα συνεχιστεί το ειδικό καθεστώς διακρίσεων απέναντι στους πολιτικούς κρατούμενους. Γιατί μπορεί τυπικά σήμερα να έχει καταργηθεί το καθεστώς κράτησης Γ' τύπου, όμως στην ουσία του, πέρα από τα μεγάλα λόγια, παραμένει αναλλοίωτο ως καθεστώς εξαίρεσης και ειδικής αντιμετώπισης των πολιτικών κρατουμένων.

Υ.γ. 1

Είναι γνωστό ότι ποτέ στην Ελλάδα δεν υπήρξαν πολιτικές δίκες, ούτε πολιτικοί κρατούμενοι. Πάντοτε ειδικά δικαστήρια δίκαζαν με ειδικούς νόμους (Γ' ψήφισμα, 375, 509, σύγχρονοι τρομονόμοι) όχι πολιτικούς αντιπάλους της εξουσίας, αλλά «ζωοκλέφτες», «κατσαπλιάδες», «κατασκόπους», «τρομοκράτες». Και κατασκεύαζαν πάντα «εθνικές κολυμπήθρες» και ειδικές φυλακές για τον εγκλεισμό όσων δεν υπέγραφαν διαφόρων ειδών δηλώσεις μετανοίας.

Υ.γ. 2

Να θυμίσουμε, ακόμα, ότι και άλλες «δημοκρατικές» κυβερνήσεις τηρούσαν την ίδια στάση. Η ιέρεια του νεοφιλελευθερισμού Θάτσερ μαζί με την ΤΙΝΑ (δεν υπάρχει εναλλακτική πρόταση) - που υιοθέτησαν και οι δικοί μας «αριστεροί» - αρνιόταν λυσσαλέα να αναγνωρίσει στα μέλη του ΙRΑ την ιδιότητα του πολιτικού κρατούμενου. Και χρειάστηκε να δώσουν τη ζωή τους στην απεργία πείνας μέχρι θανάτου ο Μπόμπι Σαντς και εννιά σύντροφοί του για να υποχωρήσει η σιδερένια εξουσία της Θάτσερ.

Υ.γ. 3

Ο αφορισμός «δεν υπάρχουν πολιτικοί κρατούμενοι στην Ελλάδα» έγινε στη Βουλή, μπροστά σε εκπροσώπους ενός πολιτικού συστήματος που βαρύνεται με το έγκλημα εσχάτης προδοσίας που οδηγεί στην εξόντωση έναν ολόκληρο λαό. Και μπροστά σε εκλεκτούς εκπροσώπους του που θα έπρεπε να βρίσκονται στη φυλακή για ποινικά εγκλήματα, για μίζες στα εξοπλιστικά, ζίμενς και τόσα άλλα.

Ανάρτηση από: http://kufontinas.blogspot.gr