Ήταν μια περίεργη –πολύ περίεργη– μέρα. Το προηγούμενο βράδυ είχα φτάσει στην Αθήνα και με φιλοξενούσε ένας αγαπημένος φίλος στην Νέα Σμύρνη. Ζέστη και ο κόσμος όλος έξω.
Η πλατεία στις ομορφιές της.
Καφέ, μπαράκια και όλα τα καθίσματα γεμάτα.
Μουσικές, συζητήσεις για το αυριανό δημοψήφισμα σχεδόν σε κάθε παρέα.
Ουρές δεκάδων ανθρώπων έξω από κάθε τράπεζα.
Αγανάκτηση.
Εικόνα πιθανής επικράτησης του Ναι.
Όμως εγώ ήρθα να ψηφίσω ΟΧΙ.
Κι εκείνη την μέρα και το επόμενο πρωί, τριγυρνώντας μεταξύ παραλιακής και Πειραιά, κατάλαβα καλά πόσο ταξική ήταν αυτή η ψηφοφορία και πόσο διαφορετικά θα ψήφιζαν οι φτωχοί από τους περισσότερο βολεμένους και τους πλούσιους.
Πόσο λιγότερο φοβισμένοι ήταν οι φτωχοί από την τρομοκρατία των ΜΜΕ και τις δηλώσεις του Γιούνκερ πως η ψήφος υπέρ του ΟΧΙ θα σήμαινε την αποπομπή της Ελλάδας από την Ευρωζώνη.
Φυσικά και δεν έτρεφα –από το 2014 έγραφα για αυτό– την παραμικρή εμπιστοσύνη στον Τσίπρα και στο κόμμα του.
‘Όμως είχα πάρει, τοις μετρητοίς τις απειλές των μαφιόζων εταίρων και δεν μπορούσα να φανταστώ το μέγεθος της ξετσιπωσιάς αυτού του αλήτη.
Δεν μπορούσα να παραδεχτώ ότι στην πραγματικότητα Τσίπρας και δανειστές τα είχαν βρει καιρό πριν και είχαν ήδη συμφωνήσει για το νέο μνημόνιο, βδομάδες πριν ο Τσίπρας «συγκινημένος» προκηρύξει το δημοψήφισμα.
Μας είχε φάει όλους τότε το συναίσθημα, αυτή η τόσο παράλογα γελοία λατρεία της «τραγικότητας» που τόσο όμορφα περιέγραψες στο τελευταίο σου κείμενο, Πιτσιρίκο.
Κι όμως, έφτανε να διαβάσει κανείς τις προτάσεις που είχε δώσει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ στους «θεσμούς» και τις αντιπροτάσεις του Γιούνκερ και της Κομισιον για να δει πως οι διαφορές των δύο κειμένων ήταν ελάχιστες.
Από αυτό και μόνο θα μπορούσε με απόλυτη σιγουριά να προβλέψει ότι δεν θα πήγαιναν σε ρήξη όποιο κι αν ήταν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος.
Η τρελή χαρά του 62% υπέρ του ΟΧΙ έγινε θλίψη, πίκρα κι απέραντη απογοήτευση την επομένη μέρα.
Μέσα σε μία βδομάδα σκοτώσανε το ΟΧΙ που είπαμε μέσα από την καρδιά μας και κανείς –ή για να είμαι δίκαιος μονάχα πολλοί λίγοι– δεν βγήκε να το υπερασπιστεί στους δρόμους και στις πλατείες.
Ο Τσίπρας και οι δανειστές πέτυχαν μια απίστευτα εύκολη νίκη.
Ηττηθήκαμε και αυτή η ήττα πληρώθηκε και πληρώνεται ακόμα πολύ ακριβά.
Τώρα, ένα χρόνο μετά, Πλεύση, ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, κλπ τιμούν την μνήμη του ΟΧΙ με χωριστές συγκεντρώσεις, βροντοφωνάζοντας το «δεν ξεχνώ» την στιγμή που όλοι επιθυμούν να ξεχάσουν.
Και δεν είναι η πασιφανής αδυναμία όλων αυτών να συνεγείρουν τα πλήθη, δεν είναι καν η κατώτερη των περιστάσεων πολιτική στάση τους τις στιγμές που κρίθηκαν πολλά για την συνέχεια του λαϊκού κινήματος.
Τότε που στήριζαν την ΠΦΑ ενώ καταψήφιζαν τα μνημόνια.
Τότε που ο Τσίπρας δεν είχε ανάγκη την ψήφο τους –είχε ΝΔ, Ποτάμι και ΠΑΣΟΚ για αυτό– για να περάσει τις νέες μνημονιακές δεσμεύσεις, αλλά δεν μπορούσε να διαχειριστεί πολιτικά την απόσυρση της ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση του από 30-35 βουλευτές της παράταξής του.
Τότε που όλοι αυτοί δεν τόλμησαν, προσδοκώντας στην μελλοντική αναμέτρηση εντός του συνεδρίου που μόνο ο Τσίπρας μπορούσε να προκηρύξει.
Όλοι αυτοί κριθήκανε στις εκλογές του Σεπτέμβρη.
Θα μπορούσα λοιπόν να πω ότι τα λάθη για τους ανθρώπους είναι και πως όλοι αυτοί τουλάχιστον δεν ξεπουλήθηκαν για μια υπουργική ή βουλευτική καρέκλα και μείναν στην απέξω να συνεχίζουν τον αγώνα με όποιο τρόπο θεωρούν καλύτερο.
Δεν είναι με τους εχθρούς μας οι ΛΑΕ, Πλεύση, ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Δεν είναι αντίπαλοι ούτε δικοί μας ούτε μεταξύ τους.
Μα θα μου πει κάποιος πως είναι εντελώς ηλίθιο να κατεβαίνουν ο καθένας τους ξεχωριστά. Θα του πω φυσικά πως συμφωνώ μαζί του, μα θα του πω ακόμα πως δεν είναι αυτό το πιο σημαντικό ζήτημα.
Το πιο σημαντικό είναι –για μένα τουλάχιστον– πως 7 χρόνια μετά την χρεοκοπία της Ελληνικής κοινωνίας και ένα χρόνο μετά από την ημέρα που πετάχτηκαν στα σκουπίδια το αποτελέσματα του δημοψηφίσματος ενάντια στις πολιτικές λιτότητας των μνημονίων, έρχονται να πουν μια από τα ίδια.
Αγώνας ενάντια στα μνημόνια και την λιτότητα, κλπ, κλπ.
Λες και δεν αντιλαμβάνονται πως η Ελλάδα εντός της ΕΕ χωρίς μνημόνια δεν μπορεί να υπάρξει.
Λες και δεν αντιλαμβάνονται πως η χώρα βρίσκεται υπό κατοχή και πως ο μοναδικός δρόμος για να σπάσουν τα δεσμά είναι το περιβόητο GREXIT.
Ειλικρινά, απορώ για το πότε θα βγουν και θα πουν καθαρά στον ελληνικό λαό πως ο μοναδικός δρόμος –εναλλακτικός της ολοκληρωτικής εθνικής καταστροφής– είναι ο δύσκολος δρόμος της εξόδου από το ευρώ και την ΕΕ.
Να πουν ακόμα πως ο δρόμος αυτός είναι στρωμένος με παλούκια και χιλιάδες νάρκες.
Πως δεν είναι εύκολος δρόμος.
Πως μπορεί να υπάρξουν ελλείψεις στα βασικά και τρελή πίεση από παντού.
Πότε θα βγει στο προσκήνιο μια προοδευτική αριστερά, μια ταξική αριστερά, που θα καλεί σε πανστρατιά για να σώσουμε το μέλλον και την ζωή που μας την κλέβουν μέρα με την μέρα.
Που θα υποσχεθεί αίμα, ιδρώτα και δάκρυα στο δρόμο που φέρνει ως αντάλλαγμα την Ελευθερία, την Ισότητα και την Δικαιοσύνη.
Λυπάμαι που το γράφω αυτό.
Η χώρα χρειάζεται ένα νέο ΕΑΜ κι εμείς σερβίρουμε κόλλυβα σε ξεχωριστά μνημόσυνα.
Φιλιά από την Εσπερία
Ηλίας
ΥΓ-1 Συγγνώμη για την «επιθετική» γλώσσα. Άλλωστε εγώ δεν ζω πια εκεί. Βρίσκομαι αλλού. Πιθανά δεν μπορώ να καταλάβω τα ζόρια που τραβάνε όσοι έχουν μείνει πίσω, ούτε τις αγωνίες τους. Πιθανά να μην αγαπώ τον τόπο τόσο όσο κάποιοι άλλοι που «έμειναν κι αγωνίζονται». Ούτως ή άλλως, τα λόγια μου δεν έχουν την παραμικρή αξία. Ξεσπάσματα είναι.
ΥΓ-2 Διακόσια πενήντα χρόνια μετά τα ζητούμενα της Γαλλικής –αστικής– επανάστασης παραμένουν ζητούμενα. Ελευθερία, Ισότητα, Δικαιοσύνη. Και σαν «αριστερά» δεν τολμάμε στις μέρες μας ούτε την λέξη «γκιλοτίνα» να αναφέρουμε. Κατάντια.
(Αγαπητέ Ηλία, θα τα πει όλα η ανάγκη. Κανένας αριστερός, κανένας δεξιός, κανένας λαός. Θα μιλήσει η ανάγκη. Και θα βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Όπως συμβαίνει σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας. Πάντως, αυτές οι μέρες πέρσι ήταν από τις πιο ωραίες μέρες της ζωής μου. Και πέρα από τον αριστερό απατεώνα και την παρέα του, αυτό που κρατάω είναι ότι αποδείχτηκε στο δημοψήφισμα πως οι Έλληνες δεν είναι εντελώς κότες. Να είσαι καλά, Ηλία. Και να θυμάσαι πως ψηφίσαμε ΟΧΙ.)
Ανάρτηση από: http://pitsirikos.net
