Ο επίτιμος διδάκτορας των οικονομικών κ. Αλέξιος Τσίπρας

 

Ο εκπρόσωπος της "κοινότητας των ελλήνων επιχειρηματιών" απευθύνεται προς την "κοινότητα των κινέζων επιχειρηματιών"  

Του Αχιλλέα Ομήρου

 ......κέντησε χθες στην μακρινή Κίνα, μιλώντας στο Ελληνοκινεζικό Επιχειρηματικό Φόρουμ. Ξεκίνησε λέγοντας ότι θεωρεί μεγάλη του τιμή να απευθύνεται «στην επιχειρηματική κοινότητα της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, που έχει συμβάλει τα μέγιστα να καταξιωθεί η χώρα σας ως παγκόσμια οικονομική δύναμη και στον 21ο αιώνα». Κατανοώ την σύγχυση του: πώς να αποκαλέσει τους κινέζους επιχειρηματίες: τάξη; κοινόβιο; κομμούνα; Δύσκολα του έτυχαν του «χαρισματικού». Έτσι κατέληξε – μαζί με τους αετούς συμβούλους του – στο «επιχειρηματική κοινότητα» και μάλιστα της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας!!! Μάλιστα: επιχειρηματική κοινότητα. Άλλωστε ο σημερινός κόσμος αποτελείται από πολλές κοινότητες: επιχειρηματική, εργαζομένων, καθηγητών, φοιτητών, αγροτών, ομοφυλόφιλων κλπ κλπ. Αυτά που κάποτε έλεγαν και έγραφαν αστοί και μαρξιστές περί τάξεων, συγκρούσεων κλπ κλπ είναι πια ξεπερασμένα. Τώρα όλα αποτελούνται από κοινότητες. Δεν υπάρχει μόνο η ελληνοκυπριακή και τουρκοκυπριακή κοινότητα. Παντού κοινότητες. Να ευχαριστηθεί το μάτι – να τις διαβάζει – και το αυτί – να τις ακούει.

Αμέσως μετά, ο επίτιμος και χαρισματικός, βεβαίωσε το ακροατήριο του – ως γνωστόν σε όλο τον πλανήτη, με κομμένη την ανάσα, παρακολουθούν το τι λέει και τι κάνει ο υπέρτατος μας – ότι «Η συντριπτική πλειοψηφία των αναλυτών αναγνωρίζει πλέον ότι η ανάπτυξη της Κίνας πατάει σε γερές βάσεις και δεν συγκρίνεται σε καμία περίπτωση με την παροδική λάμψη άλλων αναδυόμενων αστέρων που είδαμε στο παρελθόν.» Ποιες είναι αυτές οι γερές βάσεις που πατάει η Κίνα – εκτός βέβαια από τον μόχθο των εργατών και αγροτών της και των τεράστιων εργαζόμενων μαζών της – δεν μας το διευκρινίζει. Αρκεί που το λέει η συντριπτική πλειοψηφία των αναλυτών. Που βέβαια αυτή η συντριπτική πλειοψηφία πάντοτε το ίδιο ισχυρίζεται είτε πρόκειται για τις ΗΠΑ, την Ευρώπη ή την Ασία, ακόμα και λίγο πριν σκάσουν τα σκάνδαλα ή αρχίσουν οι καταρρεύσεις. Πριν, μόλις 2-3 μήνες, έγινε χαμός με την κατάρρευση μεγάλων κινέζικων εταιριών, το κατρακύλισμα του γιεν κλπ κλπ. Όσο για το μοντέλο της Κίνας απέχει πάρα πολύ από αυτό που προσπάθησε ο λαός της στην διάρκεια της επανάστασης του και μετά. Αλλά από αυτά δεν θέλει να ξέρει κάτι ο κ. Αλέξης. Θα προσέξατε δε και το ειδικό «γλείψιμο»: οι γερές βάσεις δεν εξασφαλίζουν μια παροδική λάμψη, όπως των άλλων αναδυόμενων αστέρων…

Το ειδικό βάρος της Κίνας είναι τόσο μεγάλο στην παγκόσμια οικονομία «που μια μικρή οικονομική διακύμανση της μας επηρεάζει όλους.» Εδώ ολισθαίνει ελαφρώς. Διότι αφήνει περιθώριο – έστω χαραμάδα – για να ρωτήσουν οι «αναλυτές» γιατί και πώς μπορεί να προκληθεί μια μικρή έστω οικονομική διακύμανση. Όπως επίσης, να διερωτηθούν «Στην παρούσα φάση της πρωτοφανούς στα χρονικά παγκόσμιας οικονομικής αλληλεξάρτησης», πως επηρεάζεται η ίδια η Κίνα από αυτήν. Δεν ρωτάω βέβαια – μην φέρω σε δύσκολη θέση τον «επίτιμο», πώς αρθρώνεται αυτή η παγκόσμια αλληλεξάρτηση. Κάθετα, οριζόντια, ιεραρχικά δηλαδή ή ισότιμα κλπ κλπ.

Όταν, όμως, ο ίδιος ο χαρισματικός μας λέει ότι «η Κίνα, ως ο ηγεμονικός παίκτης από την πλευρά της Ανατολής, κερδίζει επάξια έδαφος και ισοτιμία σε όλα τα υπερεθνικά φόρουμ και τους οργανισμούς που συντονίζουν το παγκόσμιο εμπόριο», αποδέχεται πώς η Κίνα παίζει ηγεμονικό ρόλο – τουλάχιστον στην Ανατολή. Στην Δύση, στην Ευρώπη, τον πλανήτη, ποιοι παίζουν ηγεμονικό ρόλο; και ποιες οι μεταξύ τους σχέσεις ισχύος; Είναι, νομίζω μια εύλογη απορία. Πάντως στα υπερεθνικά φόρουμ κλπ η Κίνα κερδίζει επάξια έδαφος – η Ελλάδα, αλήθεια με τα χρέη, τους δανειστές κλπ κλπ χάνει, κερδίζει έδαφος ;; - και μάλιστα «Χρειαζόμαστε αυτή την παρουσία για να διασφαλίζουμε τον διαρκή διάλογο και τη συνεργασία Δύσης-Ανατολής.» Και γιατί χρειαζόμαστε αυτή την παρουσία της που διασφαλίζει τον διαρκή διάλογο και συνεργασία Δύσης-Ανατολής; Μα «Για να αποφύγουμε τον παλαιού τύπου οικονομικό ανταγωνισμό μεταξύ των εθνών. Το όριο μας σήμερα είναι όλος ο πλανήτης.» Βέβαια πριν από τον παλαιού τύπου ανταγωνισμό μεταξύ των εθνών, η ανθρωπότητα γνώρισε τον ανταγωνισμό των Αυτοκρατοριών – και θαυμάσια μπορεί να τον ξαναγνωρίσει. Ίσως και ως ανταγωνισμό Ηπείρων. Ο «επίτιμος διδάκτορας» ως φαίνεται, διάβασε, πίστεψε και κόλλησε στον Ιμμάνουελ Καντ και την αναζήτηση της Αιώνιας Ειρήνης – εκεί ακριβώς που δημιουργούνται οι πόλεμοι: στο διεθνές εμπόριο. Ήδη πλέει σε πελάγη ενός κόσμου απαλλαγμένου από εκμετάλλευση και καταπίεση τάξεων, λαών, εθνών και κρατών. Ο Τσίπρας δεν μπορεί πια να περιοριστεί στα στενά όρια της Ελλάδας, ούτε καν του Νότου της Ευρώπης, τι λέω, της Ευρώπης ολόκληρης. Πεδίο, χώρο δράσης του βλέπει τον πλανήτη. Θα ‘λεγα ακόμα πιο πέρα. Αισθάνεται πια διαπλανητικός. Μόνο που τον φοβίζει εκείνος ο «Πόλεμος των Άστρων».

Αλλά αυτά τα ξεπέρασε: «Η ανάπτυξη λειτούργησε διαχρονικά ως το μέσο για την δημιουργία πλούτου και ευημερίας που έβγαζε από τη φτώχεια μεγάλα στρώματα του πληθυσμού, αλλά με τίμημα την υποβάθμιση του περιβάλλοντος». Εδώ πια συναντάμε τους «αιώνιους» νόμους του καπιταλισμού. Μάλιστα. Από πάντα η ανάπτυξη λειτούργησε ως μέσο δημιουργίας πλούτου και ευημερίας που έβγαζε από τη φτώχια κλπ κλπ. Αφού κατανάλωσε όλη την σχετική αρχαία γραμματεία περί «ανάπτυξης», μετά έπεσε πάνω στους φυσιοκράτες, στον «Πλούτο των Εθνών» του Άνταμ Σμιθ – εδώ διερωτήθηκε λίγο γιατί «Πλούτος των Εθνών» και όχι «Ανάπτυξη των Εθνών» - και κατόπιν στον Ντ. Ρικάρντο. Όχι τον Μαρξ τον απέφυγε. Σιγά μην μπλέξει με τις θεωρίες για την αξία, την υπεραξία κλπ και πολύ περισσότερο τον διεθνή καταμερισμό εργασίας κλπ. Τον Λένιν; Ά! παπά. Αυτός χαλάει εντελώς την ειδυλλιακή εικόνα της παγκόσμιας ανάπτυξης και παραγωγής πλούτου μέσα σε συνθήκες αδελφοσύνης κλπ. Μακριά.

Το κακό είναι πώς αυτή η ανάπτυξη είχε ένα τίμημα: την υποβάθμιση του περιβάλλοντος [και η κατασκευή της Ακρόπολης είχε ως τίμημα την υποβάθμιση του περιβάλλοντος στην Πεντέλη]. Κι εδώ ακούστηκε το πιο «κουφό»: «Στη σύγχρονη εποχή μπορούμε να υπερβούμε αυτή την σχέση κόστους-οφέλους, καθώς διαθέτουμε την τεχνολογία που μπορεί να συμβιβάσει τη βιώσιμη ανάπτυξη με την μέριμνα για την προστασία του περιβάλλοντος.

Δεν είναι τυχαίο ότι η Κίνα είναι στην πρωτοπορία των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας καθώς διαθέτει τόσο τις σπάνιες πρώτες ύλες αλλά και την επιστημονική τεχνογνωσία για την ανάπτυξή τους».

Όποιος έχει μάτια για να δει και να φρίξει, είναι βέβαιο πώς θα έχει πειστεί πώς η Κίνα – όχι η Λαϊκή, αλλά η νεοκαπιταλιστική – έχει υποβαθμίσει και καταστρέψει μέσα στην προσπάθεια της για «ανάπτυξη», το περιβάλλον της. Στις πόλεις της μέσα κυκλοφορούν με μάσκες, γιατί η ατμόσφαιρα είναι καρα-μολυσμένη.

Θα συνεχίσω με την ομιλία του σε επόμενο σημείωμα. Πριν τελειώσω, όμως, θυμήθηκα ένα παλιό ανέκδοτο.

Παρακολουθεί ο Χρουτσιώφ ένα συνέδριο του Κ.Κ. Κίνας. Έρχεται η σειρά του να χαιρετήσει. Μιλάει περίπου 10’ και σταματάει να ακουστεί η μετάφραση:. Λέει ο μεταφραστής «Τσού-λί». Χειροκροτήματα από κάτω. Συνεχίζει άλλο τόσο και πάλι ο μεταφραστής «Τσού-λι-λι». Χειροκροτήματα. Ολοκληρώνει. Ο μεταφραστής «Τσού-λι-σαν». Παρατεταμένα χειροκροτήματα. Εντυπωσιασμένος ο Χρουτσιώφ ρωτάει το βράδυ στην δεξίωση τον Μάο: Μα πόσο πυκνή είναι η γλώσσα σας. Με τρείς φράσεις μεταφράσετε μια ομιλία 30 λεπτών. Κι ο Μάο: είναι απλό. Τσου-λι σημαίνει φλυαρεί. Τσου-λι-λι, σημαίνει συνεχίζει να φλυαρεί και Τσου-λι-σαν, έπαψε να φλυαρεί. Κάπως έτσι βέβαια ήταν και ολόκληρη η ομιλία του συντρόφου Αλέξη Τσίπρα.

Ανάρτηση από: http://istrilatis.blogspot.gr