Σε τοίχους της Θεσσαλονίκης συναντάμε κατά καιρούς διάφορα «αντιεξουσιαστικού» περιεχομένου συνθήματα, που το νόημά τους σίγουρα προβληματίζει, αν δε δημιουργεί και πρόβλημα σε σχέση με τις απόψεις και πρακτικές των αναρχικών για τους κοινωνικούς αγώνες. Κάποια χαρακτηριστικά παραδείγματα, αν και επιφυλασσόμαστε για την «πατρότητά» τους, είναι το «ΚΟΜΜΕΝΟ ΡΕΥΜΑ ΚΑΙ ΝΕΡΟ ΜΟΝΟ ΣΕ ΚΑΘΕ ΑΦΕΝΤΙΚΟ» ή το «ΝΑ ΑΠΕΛΑΘΟΥΝ ΟΙ 450.000 ΨΗΦΟΦΟΡΟΙ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ».
Αν και φαίνεται ίσως λίγο υπερβολικό να γράφονται κείμενα για να σχολιαστούν συνθήματα, θεωρούμε ότι είναι απαραίτητο στη συγκεκριμένη περίπτωση να το κάνουμε, γιατί ένα σύνθημα δεν συνοδεύεται από επιχειρηματολογία και σε μία απλή φράση συμπεριλαμβάνεται περιεκτικά όλο το νόημά του. Έτσι, δημιουργούνται λανθασμένες εντυπώσεις σε οποιονδήποτε διαβάζει τέτοιες φράσεις γραμμένες σε προκηρύξεις, κείμενα κτλ. και μπορούν να δημιουργηθούν τελείως διαστρεβλωμένες αντιλήψεις για το περιεχόμενο των αναρχικών προτάσεων. Και λέμε αναρχικές προτάσεις, επειδή, όσοι γράφουν τέτοια συνθήματα, αν και αποφεύγουν κατά κόρον να αυτο-προσδιοριστούν ως αναρχικοί, σε κάποιες περιστάσεις δεν διστάζουν να χρησιμοποιούν τον όρο, και μάλιστα ίσως και ισοπεδωτικά (εκπροσωπώντας δηλαδή όλους τους αναρχικούς).
Κατ’ αρχήν το σύνθημα αυτό αναγνωρίζει στο κράτος το δικαίωμα να κόβει το ρεύμα και το νερό και καλεί μάλιστα το κράτος να το πράξει μόνο στα αφεντικά (Ποιους δηλαδή; Όσους π.χ. έχουν μαγαζιά; Ή μήπως σε στελέχη του συστήματος, δηλαδή στα σπίτια των καπιταλιστών για παράδειγμα, εμπεριέχοντας και το νερό και το ρεύμα των οικογενειών τους;). Δηλαδή στο πρόταγμα κάποιων καταλήψεων εμφανίζεται να κόβεται το νερό και το ρεύμα, (που σε άλλες κινητοποιήσεις εμφανίζονται ως κοινωνικά αγαθά) και μάλιστα από τον ειδικό, δηλαδή το κράτος, και αυτό σε ένα ασαφές πλαίσιο. Δηλαδή ισχύει για «τα κακά αφεντικά».
Εφόσον το κράτος αναγνωρίζεται ως ο κατάλληλος διαιτητής για ν’ αποφασίζει σε ποιον θα κόψει το νερό και το ρεύμα, τότε προφανώς θεωρείται και ως μια αναγκαία συνθήκη ύπαρξης της κοινωνίας. Φτάνουν δηλαδή στην παραδοχή ότι το κράτος χρειάζεται, είναι απαραίτητο για τη λειτουργία των κοινωνιών και έμμεσα καταργούνται οι ίδιες οι αναρχικές ιδέες. Αφού το κράτος χρειάζεται, τότε όλα αυτά περί «αναρχίας» κτλ. μάλλον ρομαντικά θα πρέπει να θεωρούνται και ο κόσμος θα πρέπει να συνηθίζει στη «ρεαλιστική» πλέον φρασεολογία των καταλήψεων…
Αξίζει, επίσης, να σημειώσουμε ότι με τέτοιες γενικεύσεις αναγνωρίζεται το δικαίωμα σε επιχειρήσεις -κρατικές ή ιδιωτικές δεν έχει σημασία- όπως η ΔΕΗ ή η ΕΥΑΘ, όχι μόνο να διαχειρίζονται την ενέργεια, δημιουργώντας εργοστάσια λιγνίτη και σπέρνοντας την καταστροφή και τον καρκίνο, αλλά και να καταστρέφουν το φυσικό περιβάλλον χωρίς επιστροφή. Δηλαδή αναγνωρίζουν στη ΔΕΗ το ρόλο να καταστρέφει τη φύση και τον άνθρωπο και διαπραγματευόμαστε τον τρόπο που θα διανεμηθεί η ενέργεια; Ή μήπως θεωρούν ότι η ΕΥΑΘ μπορεί να εκτρέπει ποτάμια, να επικυρώνει αγοροπωλησίες των υδάτων και να επεξεργάζεται βιομηχανικά το νερό με δηλητήρια όπως το χλώριο; Μία τέτοια «λογική», λοιπόν, δεν προωθεί την κοινωνική απελευθέρωση, αλλά απεναντίας δημιουργεί σύγχυση στους αγωνιζόμενους ανθρώπους.
Ανάλογη προβληματική δημιουργούν και συνθήματα όπως το «ΝΑ ΑΠΕΛΑΘΟΥΝ 450.000 ΦΑΣΙΣΤΕΣ», υπονοώντας όσους ψήφισαν τη Χρ. Αυγή. Παρομοίως και αυτό το σύνθημα αναγνωρίζει στο κράτος το δικαίωμα να απελαύνει και να κατοχυρώνει το δικαίωμα των συνόρων σε μια εδαφική περιοχή. Με αυτό προφανώς συνεπάγονται οι στρατοί και οι πατρίδες. Είναι κάτι ανάλογο με την περίπτωση που κάποιος προτρέπει να υπάρχει μια «δίκαιη δίκη» σε κάποια υπόθεση, αναγνωρίζοντας έτσι το θεσμό του δικαστηρίου. Ή είναι ανάλογης οπτικής με το σύνθημα «ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΜΗ ΜΑΣ ΑΦΗΝΕΤΕ ΜΟΝΟΥΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ». Αποτελεί εξ ίσου ρατσιστική οπτική να θεωρούνται όλοι οι μετανάστες το ίδιο. Είναι γενίκευση κινηματικής λογικής, που θεωρεί όλους τους μετανάστες «καλούς» και όλους τους έλληνες «κακούς».
Δεν έχουν, λοιπόν, τα συγκεκριμένα συνθήματα –όπως και κάποια αλήστου μνήμης… «πρώτα ξαδέλφια» τους– καμία σχέση με τις ιδέες, πρακτικές και θεωρήσεις των αναρχικών για την συνολική απελευθέρωση ανθρώπου και φύσης. Απέχουν, λοιπόν, πολύ απ’ το να χαρακτηριστούν «αναρχικά», πόσο μάλλον όταν δικαιώνουν την ύπαρξη του κράτους και δεν την αμφισβητούν. Το εμφανίζουν, μάλιστα, ως απαραίτητη προϋπόθεση για την ομαλή λειτουργία κάποιων καταστάσεων, π.χ. το να συνεχίζεται απρόσκοπτα η παροχή ρεύματος σε κάποιες καταλήψεις, ενώ στα σπίτια των υποτιθέμενων αφεντικών θα έπρεπε να κόβεται.
Εδώ κρύβεται και ένας δογματισμός, σύμφωνα με τον οποίο όσοι έχουν τις ιδέες κάποιων καταλήψεων, κοινοβίων κτλ., ή απλά όσοι για στεγαστικούς ή άλλους λόγους επιλέγουν την κοινοβιακή ζωή, κατέχουν και το αλάθητο, ενώ τα λεγόμενα αφεντικά και οι λεγόμενοι φασίστες δε θα έπρεπε να έχουν και ιδιαίτερα δικαιώματα, είτε δηλαδή ρεύμα και νερό, είτε και δικαίωμα να παραμείνουν στην ίδια εδαφική περιοχή! Αυτή η λογική απομακρύνει τους αγωνιζόμενους ανθρώπους από το κοινωνικό περιβάλλον όπου ζουν και συχνά δημιουργεί κατηγοριοποιήσεις, «κινηματικά φέουδα» και αντιεξουσιαστικές συνιστώσες, τα οποία δε μπορεί να οικειοποιηθεί κάθε άνθρωπος. Οι αναρχικές ιδέες δεν οριοθετούνται από συγκεκριμένους χώρους ή από τέσσερις τοίχους. Δεν ανήκουν σε μία πεφωτισμένη πρωτοπορία, που θα φέρει στους… «κοινούς θνητούς» το φως της επανάστασης. Επί πλέον, δημιουργείται και μια πόλωση, αφού τα «κακά αφεντικά» και οι «λούμπεν προλετάριοι» ή οι κινηματίες θα έπρεπε να βρίσκονται σε ένα διαρκή εμφύλιο πόλεμο…
Εκτός των άλλων, όσοι μένουν σε καταλήψεις χρησιμοποιούν το χρήμα όπως και όλοι οι άλλοι άνθρωποι σε πολλές πτυχές της καθημερινής ζωής. Οπότε, μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο δε θα έπρεπε να θεωρείται αποδεκτή και η πληρωμή του ηλεκτρικού ρεύματος στη ΔΕΗ; Εκτός κι αν οι καταληψίες ζητούσαν κάτι σαν «ΔΩΡΕΑΝ ΡΕΥΜΑ ΚΑΙ ΝΕΡΟ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ», που είναι κάπως πιο ανατρεπτικό από τα προαναφερόμενα συνθήματα, αλλά αναγνωρίζει την ιδιοκτησία. Άλλωστε και εδώ απέχουν πολύ από αναρχικές προτάσεις, καθώς το δωρεάν ρεύμα και νερό απλά διασφαλίζει μια βελτίωση στο βιοτικό επίπεδο, μη αμφισβητώντας οποιαδήποτε άλλη κρατική λειτουργία, και επιβεβαιώνοντας την παρουσία του κράτους πάνω στις ζωές των ανθρώπων. Αυτά είναι ψιλά γράμματα, βέβαια, για όσους έχουν τη λογική του κινήματος που προσβλέπει σε αριθμητική αύξηση των οπαδών του, προωθώντας κάποια «πιασάρικα» αιτήματα…
Κάποια ζητήματα μπορεί να θεωρούνται «ξεπερασμένα», όμως από αναρχική σκοπιά έχουν, σε πείσμα των καιρών, ακόμα ιδιαίτερη σημασία. Γιατί ένα σύνθημα έχει τη δύναμη να περικλείει σε μία απλή φράση ένα συνολικά απελευθερωτικό μήνυμα, που διατηρεί τη μνήμη ενάντια στη λήθη.
σύντροφοι για την Αναρχική απελευθερωτική δράση
Αναρχικός Πυρήνας ΞΑΝΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
Από την ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 120, Οκτώβριος 2012
Ανάρτηση από: https://anarchypress.wordpress.com
