Μπορεί δυστυχώς να λειτουργήσει και ως το λυπηρό σημαινόμενο μίας ολόκληρης εκπαιδευτικής πραγματικότητας.
Ασχοληθήκαμε με την μάσκα επειδή τα παιδιά μας, είπαν πως δεν τους βολεύει.
Δεν ξέρω όμως εάν ασχοληθήκαμε ποτέ το ίδιο σοβαρά με τα βιβλία τους, με τους δασκάλους τους και με την σχολική πραγματικότητα τους. Ποιος ξέρεις ίσως και αυτά δεν τους βολεύουν: Άλλωστε υπεύθυνοι για την παραγγελία τους είναι ή μάλλον θεωρούμε πως πρέπει να είναι σε μεγάλο βαθμό οι ίδιοι άνθρωποι που ασχολήθηκαν και με τις μάσκες….
Είναι μία άβολη διαπίστωση αλλά η νοοτροπία που κανονίζει το ένα δεν υπάρχει απολύτως κανένας λόγος να υποθέσουμε πως δεν κανονίζει και το άλλο ούτε πως αληθινά αλλάζει όταν αλλάζουν οι κυβερνήσεις: Είμαστε αρκετά έμπειροι πλέον για μία τέτοια αφέλεια…
Ο ιός θα περάσει. Κάπως, κάποτε.
Αλήθεια, ταιριάζει στο μέγεθος τους; Μήπως τους κλείνει τα μάτια; Εμποδίζει στην αναπνοή; Συμβάλει στην ορθή κοινωνικότητα; Ποιος και γιατί διαλέγει τα επιμέρους υλικά;
Δεν ξέρω πόσο πρόθυμοι είμαστε να κάνουμε τις παραπάνω επίμονες (και ίσως επίπονες) ερωτήσεις όχι μόνον φέτος αλλά κάθε χρόνο ανεξάρτητα από την επιδημιολογική επικαιρότητα που μας έκανε να ασχοληθούμε με το τι συμβαίνει πίσω από τα κάγκελα των σχολικών αυλών…
Αυτό άλλωστε προστάζει και εκείνη η περιβόητη «ατομική» -ειλικρινά γιατί όχι «προσωπική/κοινωνική»; – ευθύνη που έκανε εκκωφαντική είσοδο στις ζωές μας:
Βέβαια, θα πει κάποιος, η θριαμβευτική αυτή είσοδος του βαρυσήμαντου όρου έγινε υπό την αυστηρή επιστασία των δεδομένων της λοιμωξιολογίας η οποία φαίνεται να διαθέτει και τα αποκλειστικά πνευματικά δικαιώματα χρήσης (και απόσυρσης;):
Εξαιρετικά βολικό, για όλες τις πλευρές των ενήλικων μασκοφόρων …
Ο ζωγραφικός πίνακας που πλαισιώνει τη σελίδα (“Self-portrait with masks”, 1899) είναι έργο του, βέλγου, James Ensor.
Ανάρτηση από: https://antifono.gr/