Υπάρχουν κάποιες γενιές για τις οποίες ο ήλιος δεν θέλει να λάμψει ποτέ. Για παράδειγμα, οι γενιές του τέλους της δεκαετίας του ’60 και των αρχών της δεκαετίας του ’70. Πρόκειται για γενιές που πριν να εισέλθουν στην αγορά εργασίας γνώρισαν τι θα πει υποτίμηση της δραχμής. Κι όταν επιχείρησαν να ενταχθούν σε αυτήν, διαπίστωσαν ότι δεν τους χωράει όλους. Τουλάχιστον ως μισθωτούς. Τότε αναγκάστηκαν να το «παίξουν» ελεύθεροι επαγγελματίες. Κι έμαθαν τι θα πει μπλοκάκι, επισφαλής εργασία και κρατικό φορολογικό νταβατζιλίκι.
Το πέρασμα του χρόνου τούς έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσουν τη μισθωτή εργασία. Για να κατανοήσουν τι θα πει μισθωτή σκλαβιά και σε κάποιες περιπτώσεις να λαμβάνουν κάτι σαν ανταποδοτικό για τα χρόνια της ζωής που τους έκλεβε το λιώσιμο στη δουλειά. Ηταν τότε που υπήρχαν οι λεγόμενες τριετίες. Πριν προλάβουν να συνηθίσουν, ήρθε το ακριβό ευρώ. Και τότε είδαν την πραγματική αξία των μισθών τους να λιανίζεται. Ακόμα δεν μπορούν να καταλάβουν πώς διάολο έγινε τότε ανατίμηση της δραχμής. Βλέπετε, το θέμα ήταν νομισματικό και αφορούσε μόνο την κεντρική ισοτιμία της δραχμής με το ευρώ. Οχι τις τσέπες.
Μετά ήρθε η οικονομική κρίση. Τόσο μακρόχρονη -σαν μακραίωνη- που νόμιζαν ότι δεν είναι μία, αλλά πολλές και συνεχόμενες. Τότε τα είδαν όλα. Απολύσεις, ανεργία και μειώσεις μισθών. Οχι μία, αλλά συνεχείς μειώσεις μισθών. Και γνώρισαν διά βίου ότι η επισφάλεια πάει χέρι χέρι με την ανασφάλεια. Κι εκεί που άρχισαν να συνηθίζουν, ήρθε και ο κορονοϊός. Για να μάθουν ότι ο θάνατος γίνεται να είναι και οικονομικός. Για να γνωρίσουν τι θα πει πραγματική ζωή πίσω από τις μάσκες.
Φωτογραφία: ΔΑΓΑΛΑΚΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ / EUROKINISSI
Ανάρτηση από: https://www.efsyn.gr/
