Μέχρι χτες ακόμα η ευρωκομμουνιστικής καταγωγής αριστερά μας - και ο ΣΥΡΙΖΑ, στις αποφάσεις του, κλπ – έπαιρνε όρκο στην Ευρώπη των λαών, υπεραμυνότανε της,«άλλης» βέβαια, Ε.Ε. , ανησυχούσε για τον κίνδυνο της διάλυσης της και έτσι την οπισθοδρόμησης της σε εθνικούς ανταγωνισμούς κλπ [1]. Είχε δηλαδή μια στρατηγική σταθερά προσανατολισμένη προς την ΕΕ. Κι ακόμα δεν την έχει αλλάξει παρόλο ότι υπάρχουν πλευρές και συνιστώσες του που αμφισβητούν αυτή την επιλογή και στο λαό αυξάνονται αυτοί που δεν συμφωνούν με αυτή την πορεία.
Σήμερα η λογική των πραγμάτων, των εξελίξεων – η«Λογική της Ιστορίας», όπως έγραφε ο Βαζιούλιν – αναγκάζει ένα μεγάλο κομμάτι τους να «οπισθοδρομεί», υποθέτω με βαριά καρδιά και μπόλικη αμηχανία, σε «εθνικιστικές» θέσεις.
Για σκεφτείτε: τώρα η κ. Δούρου και μαζί προφανώς ο ΣΥΡΙΖΑ – όχι όλος διότι υπάρχουν ακόμα«αντιστάσεις» σε τέτοιες παραδοχές, όπως αυτές του Γ. Μηλιού και άλλων –αναγκάζεται να παραδεχτεί ότι σε αυτή την ΕΕ πλέον επικρατεί η ανοικτή σύγκρουση «εθνικών συμφερόντων» !!! [ Τι κατρακύλα στον εθνικισμό τόσο της Ευρώπης όσο και των αντι-εθνικιστών μας στον ΣΥΡΙΖΑ και όχι μόνο]. Μα όταν πιστεύεις ότι η Ευρώπη δεν αυτό ακριβώς, δηλαδή μια ένωση εθνικών-κρατών και συγκρουόμενων εθνικών συμφερόντων,αλλά μια «Αγία Οικογένεια», δεν χρειάζεται να έχεις επεξεργαστεί «γραμμή συμμαχιών». Πηγαίνεις με ανοιχτή καρδιά σε μια σύναξη αδελφών χωρών.
Την ίδια ημέρα η «ΑΥΓΗ» δημοσίευσε ανυπόγραφο άρθρο με τίτλο «Επαρχιώτης στις Βρυξέλλες». Σ’ αυτό διαβάζουμε πράγματα που, πραγματικά,δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε ότι γράφονται στην «ΑΥΓΗ»: «Η λιτότητα σε εθνικό επίπεδο μεγαλώνει τις κοινωνικές ανισότητες και προκαλεί κοινωνική πόλωση, καθώς και κρίση πολιτικής εκπροσώπησης. Σε ευρωπαϊκό επίπεδο η λιτότητα διχάζει τα εθνικά κράτη. Η αντίθεση Βορρά - Νότου επανήλθε χθες στη σύνοδο κορυφής. Αν παλαιότερα η αντίθεση αυτή λυνόταν με τις χώρες - πληρωτές του Βορρά να συνεισφέρουν έναντι κερδοφόρων τοποθετήσεων στον Νότο, τώρα η κρίση περιορίζει τα περιθώρια. Έτσι μεγαλώνει το σπιράλ της ύφεσης. Και αποσυντονίζεται η κοινή ευρωπαϊκή πορεία.».Όχι μόνο διχάζονται – από τη λιτότητα φυσικά κατά τη γνώμη τους – τα εθνικά κράτη αλλά επανήλθε και η αντίθεση Βορρά-Νότου. Κάτι που ο υπεύθυνος της οικονομικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ πεισματικά αρνιόταν πριν από λίγες ημέρες (3)
Το ίδιο άρθρο της «ΑΥΓΗΣ» συνεχίζοντας αποδίδει το ευρωπαϊκό αδιέξοδο στην Α. Μέρκελ.: «Η κεντρική ευθύνη ανήκει στη Μέρκελ, που έχει υιοθετήσει την ατζέντα του επιθετικού κεφαλαίου για τη λατινοαμερικανοποίηση του ευρωπαϊκού Νότου.» Βορράς – με κύριο πυλώνα του τη Γερμανία –εναντίον Νότου. Κι επικρίνει την κυβέρνηση Σαμαρά ότι είναι «όμηρος της πρόσδεσής της στο Βερολίνο» και γι αυτό «αδυνατεί να συγκροτήσει συμμαχίες στον ευρωπαϊκό Νότο και προσδοκά στην κατ' εξαίρεση στήριξή της από τον Βορρά, παρά τις αλλεπάλληλες διαψεύσεις. Η περιπέτεια με τη δόση είναι ενδεικτική των ψευδαισθήσεων που είχε ο Σαμαράς. Η όποια εξομάλυνση στοEurogroup της Δευτέρας είναι περιστασιακή.».
Προχωράει, στη συνέχεια, ακόμα περισσότερο.Κατηγορεί τον κ. Σαμαρά ότι παρουσιάζεται στις Βρυξέλλες ως «επαρχιώτης» που «Αρνείται να κατανοήσει το νέο μεταβαλλόμενο και σύνθετο ευρωπαϊκό πλαίσιο. Δεν βλέπει και δεν αξιοποιεί τις αντιθέσεις που διατρέχουν τον ευρωπαϊκό δημόσιο χώρο, με πιο χαρακτηριστική την αφύπνιση των κοινωνιών του ευρωπαϊκού Νότου. Δεν υπολογίζει στις κοινωνικές αντιθέσεις, που συντόμως θα οργώσουν και τον ευρωπαϊκό Βορρά, καθώς η ύφεση ανεβαίνει κι εκεί.Η τρικομματική κυβέρνηση κινείται εκτός ευρωπαϊκών εξελίξεων. Επαιτεί και δεν διεκδικεί. Συμμορφώνεται προς τους ισχυρούς της Ευρωζώνης, παρ' ότι η κυριαρχία τους δεν είναι αδιαμφισβήτητη.».
Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια σαφή «στροφή» στην πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Όχι μόνο αναγνωρίζει την ύπαρξη αντίθεσης Βορρά – Νότου,τη δυνατότητα και την ανάγκη συγκρότησης συμμαχιών με τις χώρες του Νότου τη στιγμή μάλιστα που αφυπνίζονται οι κοινωνίες του, αλλά υπολογίζει και τις κοινωνικές αντιθέσεις που σύντομα θα οργώσουν και τον ευρωπαϊκό Βορρά. Όλα αυτά βέβαια χαλάνε την εικόνα μιας Ευρώπης που βαδίζει στην ενοποίηση της όμορφα,ωραία, χωρίς αντιθέσεις, εκμετάλλευση των «αδύνατων» χωρών της από τις πιο ισχυρές κλπ κλπ. Αυτά δηλαδή που είναι χαρακτηριστικά της εποχής του ιμπεριαλισμού. Για τον οποίο δεν ήθελαν να ξέρουν – απέφευγαν και να αναφέρουν ακόμα και τη λέξη – όλα αυτά τα χρόνια. Εδώ η πολιτική της Ελλάδας – άρα και αύριο του ΣΥΡΙΖΑ αν αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες – καλείται να χαραχτεί στη βάση αυτών των αντιθέσεων, να μη συμμορφωθεί με τους «ισχυρούς της Ευρωζώνης, που «η κυριαρχία τους δεν είναι αδιαμφισβήτητη».
Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ εγκαλεί την τρικομματική κυβέρνηση γιατί ουσιαστικά δεν ασκεί καμιά πολιτική υπέρ της χώρας και του λαού.Ταυτόχρονα καλείται – και υπόσχεται – να χαράξει και ακολουθήσει μια άλλη πολιτική στη βάση όλων αυτών των αντιθέσεων σε ευρωπαϊκό επίπεδο που διαπιστώνει και των δυνατοτήτων που, ακριβώς αυτές οι αντιθέσεις,προσφέρουν για μια τέτοια πολιτική.
Κάτω από μια φρασεολογία «επαναστατική», στο όνομα του κόσμου της εργασίας κλπ κλπ ο Γιάννης Μηλιός απάντησε ουσιαστικά σε αυτές τις απόψεις που δημοσιεύτηκαν στην «ΑΥΓΗ» με άρθρο του στην εφημερίδα την Κυριακή 25/ 11 /12,υπό τον εύγλωττο τίτλο «Μεταξύ δύο εκβιασμών, μόνη λύση η απόδραση». Οι δύο εκβιασμοί είναι ο ένας του ΔΝΤ και ο άλλος της Μέρκελ. Σημασία δεν έχει η φλυαρία του για να καλύψει ακριβώς αυτό που με τόση επιμονή πολεμάει τόσα χρόνια, δηλαδή τη θεωρία του ιμπεριαλισμού[γιατί είπαμε Βορράς-Νότος κλπ εκεί παραπέμπουν], αλλά το που καταλήγει: «Αν οι εργαζόμενοι που ζουν στην Ελλάδα ανατρέψουν με τις κινητοποιήσεις τους την ανεκδιήγητη κυβέρνηση, η επερχόμενη κυβέρνηση της Αριστεράς θα διαπραγματευτεί στ’ αλήθεια με τους δανειστές και μάλιστα με τον κόσμο της εργασίας στο πλευρό της. Αντί να συζητά για το πώς θα εφαρμόσει Μνημόνια με αντάλλαγμα επιμήκυνση (της λιτότητας!) ή κούρεμα, θα συζητά μόνο τον τρόπο απεμπλοκής από τον φαύλο κύκλο της λιτότητας.»
Νομίζει ότι όλος ο κόσμος είναι κουτός, ότι δεν καταλαβαίνει τι λέει και τι αποκρύπτει. Μα βέβαια ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ θα αναγκαστεί να διαπραγματευτεί – και δεν θα αρκεστεί να καταγγείλει μονομερώς τις συμφωνίες και τα Μνημόνια, δεν θα διαγράψει από μόνος του τα χρέη κλπ, όπως αφελώς υποστήριζε πριν από τις πρώτες εκλογές ή όπως εξακολουθεί να επιμένει το ΚΚΕ, το ΕΠΑΜ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κλπ. Και θα αναγκαστεί γιατί η Ελλάδα και ο λαός της δεν ταξιδεύουν μονάχοι τους στο διάστημα. Ανήκουν σε ένα παγκόσμιο καπιταλιστικό / ιμπεριαλιστικό κόσμο. Δεν υπάρχει κανένα πραγματικό ή πλασματικό «σοσιαλιστικό» στρατόπεδο για να στηριχτεί και να την στηρίξει. Ακριβώς όμως γι αυτό πρέπει να υπολογίσει – κι εκεί θα στηριχτεί και αυτό θα εκμεταλλευτεί – ότι υπάρχουν και θα οξυνθούν οι ενδο-ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις. Κανένας που ξέρει γραφή και ανάγνωση δεν ξεχνάει ότι «Οι στρατηγικές των δύο φίλων (ΔΝΤ,Γερμανίας) είναι απολύτως συγκλίνουσες. Ο ανταγωνισμός τους είναι ο τρόπος συνεργασίας τους, ο τρόπος που οργανώνεται η ενότητά τους απέναντι στον κόσμο της εργασίας.». Αλλά ακριβώς η αναζήτηση του τρόπου για την εκμετάλλευση του κόσμου της εργασίας αλλά και των πιο αδύνατων χωρών, κρατών και εθνών -αυτό ακριβώς επεσήμαινε ο Λένιν και αρνιότανε ο Κάουτσκι, ο απολογητής του ιμπεριαλισμού και υποστηρικτής του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου – προκαλεί προστριβές και συγκρούσεις, ακόμα και πολέμους, μεταξύ των «φίλων». Και ο πρώτος και ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος μεταξύ «φίλων» διεξήχθη. Η ναζιστική Γερμανία και η φασιστική Ιταλία πρώτα σε «φίλους», ταξικούς εννοείται, την «έπεσαν» και μετά στους ταξικούς εχθρούς τους – την Σοβιετική Ένωση. Τίποτα, απολύτως τίποτα, δεν αποκλείει πολέμους μεταξύ τους, άσχετα από πού θα ξεκινήσουν ή με ποια«αφορμή».
Θα πρέπει εδώ να θυμίσουμε ότι όνειρο των ευρωπαίων σοσιαλδημοκρατών ήτανε η άμβλυνση των αντιθέσεων μεταξύ Βορρά-Νότου στην Ευρώπη. Είναι γνωστή η Έκθεση της Επιτροπής Μπράντ με τίτλο «Βορράς-Νότος: Ένα πρόγραμμα για την επιβίωση»,που δημοσιεύτηκε στις αρχές του 1980. Ο ίδιος ο Β. Μπράντ εργάστηκε με την γνωστή από το όνομα του Επιτροπή και στη Σοσιαλιστική Διεθνή για την οικοδόμηση μιας συμφωνίας μεταξύ χωρών του Βορρά και χωρών του Νότου. Στην Επιτροπή του εκτός από γνωστούς σοσιαλιστές ηγέτες και προσωπικότητες συμμετείχαν και άλλοι πολιτικοί ηγέτες,όπως ο πρώην συντηρητικός πρωθυπουργός της Μ. Βρετανίας Ένουαρντ Χηθ, ο πρόεδρος του Χριστιανοδημοκρατικού κόμματος της Χιλής Εντουάρντο Φρέϊ κλπ κλπ. (4) . Η κρίση στη οποία έχει βυθιστεί το καπιταλιστικό / ιμπεριαλιστικό σύστημα αυτά τα σχέδια τα έχει κάνει κομμάτια. Ό,τι προσπάθησε τόσα χρόνια η σοσιαλδημοκρατία να οικοδομήσει προς όφελος του καπιταλιστικού / ιμπεριαλιστικού συστήματος σήμερα τρίζει. Και μάλιστα σε λιγότερα από 20 χρόνια από την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Από την απαλλαγή τους από το αντίπαλο, θανάσιμο, εχθρό του. Γιατί ακριβώς οι αντιθέσεις μέσα στο καπιταλιστικό / ιμπεριαλιστικό σύστημα είναι βαθιές και αγιάτρευτες. Γιατί αυτό το σύστημα δεν έχει μόνο γεράσει – όπως πολύ σωστά λέει ο Σαμίρ Αμιν – αλλά έχει σαπίσει. Και αυτό το σάπισμα γεννάει μεγάλους κινδύνους για την ανθρωπότητα μαζί και ελπίδες.
Υ.Γ Θέλω να ελπίζω ότι οι σύνεδροι - εκλεγμένοι και αριστίνδην –στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ θα συζητήσουν αυτά τα ζητήματα που προκύπτουν από τις ραγδαίες εξελίξεις, θα είναι ενημερωμένοι για τις διαφορετικές στρατηγικές / τακτικές που υπάρχουν μέσα στους κόλπους του και θα πάρουν τις πιο σωστές αποφάσεις.Θέλω να ελπίζω. Άλλωστε η ελπίδα πάντα πεθαίνει τελευταία. Εγώ πάντως δεν θα είμαι σύνεδρος.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ-ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ
1- Βλ Γιάννης Μηλιός: ΕΠΙΚΑΙΡΑ 28/6/2012, τ. 141, όπου υπερθεμάτιζε για την ανάγκη ύπαρξης της ΕΕ. «Ας μου επιτραπεί να διευκρινίσω περαιτέρω,ότι η χειρότερη λύση θα ήταν να επιστρέψει η Ευρώπη σε συνθήκες Μεσοπολέμου,όπου οι εργαζόμενες τάξεις κάθε χώρας θα αναδιπλώνονται «εθνικά» κάτω από την αμείλικτη εκμετάλλευση της εγχώριας ολιγαρχίας, που θα μάχεται τις γειτονικές χώρες με όπλα όπως οι συναλλαγματικές και «εσωτερικές» υποτιμήσεις, τα κλειστά σύνορα κ.ο.κ. Όπως οι ευρωπαϊκές ολιγαρχίες έχουν κοινά συμφέροντα (και αυτά τα συμφέροντα εκφράζουν ακριβώς οι πολιτικές Μέρκελ, Μόντι, Σαμαρά κλπ.) έτσι και οι Ευρωπαίοι εργαζόμενοι πρέπει να αγωνιστούν για την αλλαγή και ανατροπή σε κάθε χώρα και στην ευρωπαϊκή ήπειρο συνολικά.». βλ. σχετικά στον ΟΙΣΤΡΟ 1/11/2012 Λ ΡΙΖΑΣ: «Γράφοντας και μιλώντας για το Φασισμό: κρίσιμες αποσιωπήσεις»
2- βλ. δήλωση της ΑΥΓΗ 24/11/12
3 – Γ. Μηλιός: «Η επινόηση και κατασκευή του«λευκού Κινέζου» εργαζόμενου» [ΑΥΓΗ 29/7/12] «βασικό επίδικο της κρίσης δεν είναι ούτε δανειστές-δανειζόμενοι ούτε Βορράς-Νότος. Είναι η αντίθεση κεφάλαιο-εργασία!»
4- Για περισσότερα βλ.Andre Gunter Frank«Η έκθεση Μπράντ» [ΜΗΝΙΑΙΑ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ-Monthly Review, τ. 38, Αύγουστος 1983 και κριτική παρουσίαση της από τον καθηγητή Κώστα Βαϊτσιο στο «Οικονομία και Κοινωνία» (Απρίλιος 1981)
Ανάρτηση από : http://istrilatis.blogspot.gr
Ευχαριστώ τον φίλο Γιώργο Τ.
