Οι μεγάλες ευθύνες των ηγεσιών

Δεν είναι το θέμα αυτής της ανάρτησης, αλλά ακούγοντάς το χθεσινό διάγγελμα του κ. πρωθυπουργού, παραλίγο να βγω στο δρόμο να ..πανηγυρίσω! Απορώ, πώς δεν γέμισε η πλατεία Συντάγματος με ευτυχισμένους, διασωσμένους και ανακουφισμένους συμπατριώτες μας! Ούτε την παραμικρή αλήθεια δεν τόλμησε να πει, χθες, ο κ. Σαμαράς. Έπαιξε με το συναίσθημα. Χάιδεψε το πόπολο, για τις ‘θυσίες’ με τις οποίες ‘κατόρθωσε’ να πάρει τη ‘δόση’ (σαν να ήταν οι ‘θυσίες’ αυτές εθελοντικές). Χάιδεψε το διχασμένο, κατακερματισμένο πόπολο, που ‘δεν άκουσε τις σειρήνες’ του ‘διχασμού’. Χάιδεψε το άνεργο πόπολο, με ‘αναπτύξεις’, ‘σωτηρίες’, ‘ανακάμψεις’, κλπ, που θα έλθουν σύντομα, το ..2020, ενώ ‘εκτός ευρώ θα απαιτούσε ‘πολλές δεκαετίες’ !

Το κεφάλαιο δεν πήρε σήμερα την δόση. Η δόση, με όλες τις ‘ρήτρες’ που εξασφαλίζουν τους εντελώς συγκεκριμένους αποδέκτες της. Η δόση, μ’ όλα τα ‘προαπαιτούμενά’ της ήδη ψηφισμένα ή το πολύ-πολύ δρομολογημένα. Η δόση με τις συμφωνίες για το εγγύς μέλλον ήδη ‘κλεισμένες’ πίσω από κλειστές πόρτες ή μέσα απ’ τα κατ’ ιδίαν ‘τηλεφωνήματα’, ήταν φυσικά σίγουρη. Δεν είναι, επομένως ‘μια νέα μέρα για την Ελλάδα’. Ούτε νέα είναι η ημέρα, ούτε η ‘δόση’ αφορά αορίστως την ‘Ελλάδα’.

Ας πάμε τώρα στα σημαντικά.

Η δήλωση του κ. Τσίπρα δεν χρειαζόταν. Ο αρχηγός μιας αριστερής αξιωματικής αντιπολίτευσης που υποτίθεται πως σε λίγο μπορεί να είναι και κυβέρνηση, θα όφειλε τουλάχιστον να έχει ‘εξηγήσει’ όλα τα παραπάνω στον κόσμο από πριν, και να έχει αδιαφορήσει για όλα τα υπόλοιπα. Ο αριστερός αρχηγός ενός κόμματος με αριστερό πρόγραμμα διακυβέρνησης, όφειλε να έχει πείσει τον κόσμο, πως η διαδικασία ‘δήθεν ασφυξία-σκληρά μέτρα-δόση σωτηρία’, μπορεί να συνεχίζεται επ’ άπειρον απ’ τον πραγματικό ‘εχθρό’, που διαθέτει άπειρους (για τα μεγέθη της Ελλάδας τουλάχιστον) πόρους, και επομένως μόνο ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ θα μπορούσε να την ανατρέψει.

Ήδη απ’ τις εκλογές που ανέδειξαν τον ΣΥΡΙΖΑ δεύτερο, είχα γράψει πως θα ήταν λάθος να ακολουθήσει την ‘πεπατημένη’. Πως θα ήταν λάθος να ‘μιλήσει την γλώσσα τους’, να παίξει στο γήπεδό τους. Καταντά αστείο το να ‘τρέχει’ πίσω απ’ την παραμικρή ανοησία της κυβέρνησης και να εκδίδει ‘βαρύγδουπες –και βιαστικές- δηλώσεις’! Καταντά αστείο, να κυνηγά ‘νομιμότητες’ και ‘αντισυνταγματικότητες’, όταν υποτίθεται πως ...κάτι έχει ακούσει για την ταξικότητα του δικαίου (και των λειτουργών του). Τώρα, πάλι βιαστικά και άνευ καμίας ουσιαστικής αναγκαιότητας, σπεύδει να ζητήσει ‘προ ημερησίας’ συζήτηση στη βουλή, για τα ‘συμφωνηθέντα’ στις Βρυξέλλες. Για να ανατρέψει τηλεοπτικά τις ‘εντυπώσεις’;; Για να πείσει τους ‘νοικοκυραίους’ πως τα συμφέροντά τους θα τα εξυπηρετήσει καλύτερα;; Αυτό παίζεται;;…

Εάν η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ πιστεύει πως η εξουσία θα του δοθεί –και μάλιστα αποκλειστικά σ’ αυτόν- ‘σαν ώριμο-σάπιο φρούτο’ που έχει εξαντλήσει το ‘πολιτικό του κεφάλαιό’ απατάται. Απατάται, ξεχνά πως ανάμεσα στον ‘τελευταίο αστό’ και τον ‘πρώτο αριστερό’ πρέπει να υφίσταται (θεωρητικώς τουλάχιστον) μια ειδοποιός κόκκινη γραμμή. Πως το ‘μήλο’ της αστικής εξουσίας, μπορεί, μεν, να σαπίσει και να πέσει απ’ το δέντρο (απ’ όπου μπορεί να το μαζέψει και κανένας ..επικίνδυνος), δεν πρόκειται όμως ποτέ, να πέσει στον νέο κόσμο που οφείλει να ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν βολευόμαστε, ας το ξέρει η φιλόδοξη αριστερά, με απλά έναν ‘καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο’. Δεν υπάρχει αυτό, το ξέρουμε πολύ καλά πια.

Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ πιστεύει πως θα διαρραγεί ο κυβερνητικός συνασπισμός, από ‘κάποιο λάθος’, κάποιο ‘ατύχημα’, από κάποιο ‘ατυχές νομοσχέδιο’ κλπ, επίσης απατάται: Η συγκυβέρνηση (για μικροκομματικούς λόγους) ΘΕΛΕΙ να φαίνεται διαιρεμένη. Στην πραγματικότητα πρεσβεύει στην ίδια πολιτική. Αργά ή γρήγορα, οι ‘νοικοκυραίοι’ και τα συμφέροντά τους, μην ανεχόμενα την ενοχλητική αυτή (και πλαστή) ‘αβεβαιότητα’ θα τους αναγκάσουν να ενωθούν και τυπικά. Εκτός κι αν ελπίζουμε πως ‘πειράματα’ τύπου Ανεξαρτήτων Ελλήνων ή φωτοβολίδες σαν της Χρυσής Αυγής, θα αλώσουν απ’ τα μέσα το σύστημα. Με όποιον τρόπο κι αν επιτευχθεί η ένωση (μετατοπίσεις στελεχών, καταργήσεις κομμάτων, κάτι που δεν φαντάζομαι) η ουσία θα είναι μία: η Αριστερά και τώρα και πάντα, έχει και θα έχει απέναντί της κάτι ΕΝΙΑΙΟ. Κι όσο αυτό το ‘ενιαίο’, θα μένει πιστό στην τροχιά των ξένων και ντόπιων αφεντικών του (που δεν είναι βέβαια η Μέρκελ), όχι μόνο τίποτε δεν θα το θίξει, αλλά αντίθετα θα διαθέτει όλα τα όπλα, άπειρη υποστήριξη. Όσες ‘γκάφες’ και να κάνει. Όση ‘ανικανότητα’ και να επιδείξει.

Η εικόνα, αντίθετα των δύο κύριων πόλων της αριστεράς (ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ) μόνο απελπισία μπορεί να προκαλέσει: Κονταροχτυπήματα, πλήρης ‘διάσταση’ απόψεων, βαθύς διχασμός ! Η προεκλογική ‘επίθεση’ φιλίας που επιχείρησε ο κ. Τσίπρας, όχι μόνον έπεσε στο κενό, αλλά θεωρήθηκε απ’ τους ‘απέναντι’ ως ‘αιτία πολέμου’!..

Και ενώ η κ. Παπαρήγα φτάνει να υπερασπίζεται το ..ευρώ από την Βουλή (!) ο ΣΥΡΙΖΑ κι από μόνος του, εμφανίζεται διχασμένος! Με δεδομένο το ‘αριστερό του DNA’ (για να μην το πω πιο χοντρά), που δεν λειτουργεί καθόλου με την λογική των αστικών μαντριών, αυτό, είναι πολύ πιθανό να ενταθεί. Στο συνέδριο που πλησιάζει, δεν νομίζω πως οι ‘χαμένοι’ –όποιοι και να είναι- θα ‘εξαφανιστούν’ την επόμενη μέρα. Πιθανότερο είναι, αντί να επιτευχθεί μια ‘ενοποίηση’, (αυτή που φαίνεται πως επιχειρεί η ηγεσία), να αναδειχθεί ακόμη περισσότερο η αντίθεση ! Τέτοιες ώρες. Τέτοια λόγια…

Είμαι ο τελευταίος που θα ξεχάσω, πως όλα αυτά τα φαινόμενα είναι αντανακλάσεις και της δικής μας σχιζοφρένειας. Του δικού μας ‘διχασμού’. Της δικής μας ‘αμφιθυμίας’ και θλιβερότητας. Στον ΣΥΡΙΖΑ (που ανοίγει τις πόρτες και καλεί ορθά αυτή την ώρα σε ενεργή συμμετοχή, καθώς όπως όλα δείχνουν του ‘λαχε το μεγαλύτερο βάρος στην ιστορική ετούτη ..φουρκέτα), αλλά και σ’ όλη την αριστερά, δεν γίνεται να μην αποτυπωθεί η κοινωνία. Μια κοινωνία που ‘θέλει το ευρώ’, αλλά ταυτόχρονα αρνείται τις ‘εποπτείες’. Που θέλει να ‘σταθούμε στα πόδια μας’, αλλά χωρίς να θιχτούν τα ατομικά συμφέροντά της. Που θέλει παιδεία, υγεία, πρόνοια, κοινωνικό κράτος, αρκεί όλα αυτά να τα πληρώσει ο γείτονας. Όλα αυτά, μια κοινωνία που την έχουν από-κοινωνικοποιήσει, είμαι ο τελευταίος που τα ξεχνά.

Εάν όμως η αριστερά περιμένει …προσευχόμενη να αλλάξει η ..κοινωνία, φέξε μου και γλίστρησα. Τέτοιες ιδέες περί ‘παιδείας’, ‘ωριμότητας’, ‘επιφοίτησης’, ‘είναι νωρίς ακόμη’, κλπ εάν δεν αποτελούν άλλοθι, αντιστρέφουν την πραγματικότητα. Αναδεικνύονται ΤΩΡΑ, οι ΜΕΓΑΛΕΣ ευθύνες των ηγεσιών (και του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ, και όλων των υπολοίπων).

Εάν οι ηγεσίες ΣΟΒΑΡΕΥΤΟΥΝ. Εάν πάψουν, επιτέλους, να ασχολούνται με τα άνευ ουσίας κολπάκια του συστήματος. Εάν χτυπήσουν, επιτέλους, το χέρι στο τραπέζι (η μια της άλλης). Εάν δεχθούν το αυτονόητο, πως ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ είναι η στιγμή. Εάν μπροστά στον ΕΝΑ και ΚΟΙΝΟ εχθρό, αποτελέσουν, καθόλου μια ανεύθυνη και no-name ΣΟΥΠΑ, αλλά ΕΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟ ΕΝΙΑΙΟ, ακόμη και κοινοβουλευτικό, μέτωπο. Εάν καταφέρουν να παραβλέψουν, μ’ ένα κοινό πλάνο κυβερνητικής δράσης, (που, κατά τη γνώμη μου θα μπορούσε ΠΟΛΥ ΕΥΚΟΛΑ να είναι και ‘βαθύ’ και ανατρεπτικό), όσα υποτίθεται πως τις ‘χωρίζουν’. Τότε, ναι. ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ Η ΑΝΑΤΡΟΠΗ.

Αλλιώς φασκελοκουκούλωστα.

 

Ανάρτηση από : http://thanosx.blogspot.gr/