Του Παύλου Τουμανίδη
- Η αρχή της εδαφικότητας εξακολουθεί να διαπερνά το σύγχρονο πλαίσιο των διεθνών σχέσεων. Ως άσκηση κυριαρχίας, ως βούληση επεκτατισμού ή ως κατοχή αποτελεί βάση εκτίλυξης του ιμπεριαλιστικού φαινομένου, είτε με την έννοια της φιλοδοξίας παράκαμψης της εδαφικότητας, είτε με την ρευστοποίηση της κυριαρχίας μη αρεστών κρατών πάνω ιδιαίτερα στην οικονομία τους.
- Η παγκοσμιοποίηση αντιμετωπίζει με επιλεκτικό τρόπο και ιεραρχημένες κατατάξεις την ανάγκη κατάργησης των συνόρων ανάλογα με την δυνάμει επικινδυνότητα διαμόρφωσης αντιπάλων πόλων στην επιθυμητή συγκέντρωση του κεφαλαίου και στη διακίνηση κρίσιμου κοινωνικού πλεονάσματος. Ως κόμβοι ισχύος χρησιμοποιούνται κράτη χωροφύλακες με δοκιμασμένο ιστορικό.
- Ο αποικιακός επεκτατισμός του Ισραήλ επέχει θεμελιώδη σημασία. Πρόκειται για τη μόνη χώρα στον κόσμο που αρνείται να αποδεχθεί τα σύνορά της σαν οριστικά. Θεμελιώνει τις αξιώσεις του ''βιβλικώ'' δικαιώματι, δηλώνοντας ότι δεν δεσμεύεται από τις αποφάσεις του ΟΗΕ. Μαζί με την Τουρκία αποτελούν βασικές αναθεωρητικές δυνάμεις σε συνεργασία με τις ΗΠΑ. Εισάγουν τη ναζιστική θεωρία του ''ζωτικού χώρου''. Πρώτιστος στόχος τους είναι να παραλύσει κάθε πόλος ανεξαρτησίας (Συρία, Ιράν, Κύπρος, Παλαιστίνη, Χεζμπολάχ). Εδώ ακριβώς συναπαντώνται ο ''πόλεμος κατά της τρομοκρατίας'', το νεοαποικιοκρατικό σχέδιο Ανάν και οι επανεμφανίσεις του,καθώς και οι υβριδικού τύπου ''λύσεις'' για το Παλαιστινιακό.
Τα μνημόνια Ελλάδας και Κύπρου αποτελούν συμβόλαια αιχμαλωσίας στο διηνεκή νεοφιλελευθερισμό. Παρέχουν ασφαλή εχέγγυα στη διεθνή δικτατορία του χρήματος ώστε να εφαρμοστούν΄προγράμματα του τύπου ''παραχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων και πλουτοπαραγωγικών πόρων αντί επιβίωσης''. Γι αυτό και η χρήση του συμβολικού χώρου του Καστελλορίζου ως σημείου τομής των επίδοξων ζωτικών χώρων Τουρκίας-Ισραήλ.
Η εθνική αυτεξουσιότητα σαν απάντηση στη μνημονιακή κατοχή συνάδει με τη δικαιοπρακτική αντίληψη της διαπραγμάτευσης της χώρας με συνέπεια προς κάθε κατευθυνση. Συνιστά κεντρικό όρο αξιοπρέπειας και ανεξαρτησίας, αυτοπεποίθησης, ανάτασης και δημοκρατικής αναγέννησης.
Το διεθνές δίκαιο αποτελεί απότοκο αλλων διεθνών συσχετισμών,όμως η περιφρούρησή του εξακολουθεί να συγκροτεί όπλο άμυνας των απειλουμένων λαών και εθνών. Μπορέι και πρέπει να λειτουργήσει καταλυτικά για τη διεθνιστική διεκδίκηση μιας νέας προοδευτικής συνεργασίας με αδιαπραγμάτευτους όρους την απόρριψη της κατοχής,του εποικισμού,της γενοκτονίας,του επεκτατισμού και του εξανδραποδισμού.
Η διαλεκτική ενότητα εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης συνδέεται άρρηκτα με μια ενεργό πολιτική διεύρυνσης των βαθμών ελευθερίας και αυτονομίας. Η ΕΕ ακολουθώντας με τις διευρύνσεις της τα στρατηγικά βήματα του ΝΑΤΟ στο νέο του ρόλο του παγκόσμιου χωροφύλακα εξελίσσεται σε θλιβερό εξωραϊστή της ιμπεριαλιστικής πολιτικής αποποιούμενη της τυπικής δικαιοκρατικής της αφετηρίας. Η ανάθεση επομένως στους μηχανισμούς της ρόλου εγγυητή των εθνικών μας συμφερόντων συνιστά μείζονα πλάνη και πεδίο απαράδεκτων υποχωρήσεων.
Η Αριστερά οφείλει να αναπτύσσει πολιτική μόνιμης αντιπαράθεσης σε αναθεωρητικές-γκαγκστερικές πρακτικές που αναγορεύουν τη βία του ιμπεριαλισμού σε δόγμα διεθνούς ασφαλείας. Στην κατεύθυνση αυτή πρέπει:
1)να περιφρουρήσει αδιαπραγμάτευτα τα εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας με κύριο μέλημα την αποτροπή του Τουρκικού επεκτατισμού στο τόξο Αιγαίο-Θράκη-Κύπρος
2)να αναζωογονήσει ένα αντϊμπεριαλιστικό διεθνιστικό κίνημα ενάντια στο αμερικανοσιωνιστικό σχέδιο της Μεγάλης Μέσης Ανατολής με επικέντρωση στην απονομιμοποίηση του Ισραήλ ως υποδείγματος κράτους-τρομοκράτη.
3)να αναπροσανατολίσει τις διεθνείς συμμαχίες της χώρας στη λογική μιας ενεργού απάντησης στο καταστροφικό δόγμα ''ανήκομεν εις την Δύσιν',εργαζόμενη για την αποκατάσταση των σχέσεων με τον Αραβικό κόσμο,τη Ρωσία και την Κίνα.
4)να ανοίξει μέτωπο αντίκρουσης στις απόψεις που,είτε από αφέλεια,είτε από σκοπιμότητα,συνιστούν να αποδεχθούν Ελλάδα και Κύπρος την Ισραηλινή αμυντική ομπρέλλα σαν επανάληψη των δεδομένων της δεκαετίας του ΄50, όταν η άμυνα της χώρας ανατέθηκε στην ΝΑΤΟϊκή ενοποίηση Ελλάδας-Τουρκίας, με αποτελέσματα τα Σεπτεμβριανά, τη δικτατορία, την εισβολή στην Κύπρο, τη γκριζοποίηση του Αιγαίου και την προσπάθεια Κυπροποίησης της Θράκης.
5)να δεσμευθεί μαζί με την κατάργηση των μνημονίων και για την κατάργηση των θεσμοθετημένων κατά τη συμβουλή του Γιωργάκη κοινών συνεδριάσεων των υπουργικών συμβουλίων με την Τουρκία και το Ισραήλ που αποσκοπούν να εμπεδώσουν το πλαίσιο μιας μειωμένης κυριαρχίας και μιας ειρήνης της υποταγής.
Γενικότερα,οι μυστικές διαπραγματεύσεις για το καθεστώς του Αιγαίου δηλαδή η νομιμοποίηση μονομερών Τουρκικών διεκδικήσεων ως'διαφορών''και η καλλιέργεια κλίματος ενοχοποίησης της Ελληνικής πλευράς στην Κύπρο για ''μη λύση'' δηλαδή η αποσιώπηση του Κυπριακού ως ζητήματος εισβολής και κατοχής χρονικά και ποιοτικά ταυτίζονται με την υποβάθμιση-εγκατάλειψη του Παλαιστινιακού αγώνα.
Μια νέα περήφανη εξώτερική πολιτική είναι συστατικό και αλληλοσυμπληρούμενο κομμάτι μιας αντιϊμπεριαλιστικής προοδευτικής πρακτικής.Η αναζωπύρωση του συνθήματος ΄΄ΕΛΛΑΔΑ-ΚΥΠΡΟΣ-ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ'' είναι κοινωνικά άμεση και εθνικά αναγκαία.
