Ευρωρεβιζιονισμός

Του Π. Γ. 

«Θα έρθουν λέει με τα τανκς (συγνώμη τα τρακτέρ εννοούσα) στην Αθήνα, για να κάνουν τι; Να εξοργίσουν ακόμα περισσότερο τους υπόλοιπους έλληνες πολίτες με τους εκβιασμούς και την αδιαλλαξία. Καλώς να έρθουν...».

Αν σας το θέταμε ως κουίζ, θα σκαλίζατε τη μνήμη σας για να βρείτε ποιος υπουργός της ΝΔ ή του Π ΑΣΟΚ εκστόμισε αυτά τα λόγια ενόψει κάποιας αγροτικής κινητοποίησης. Υποθέτουμε, όμως, πως γνωρίζετε ότι τα λόγια είναι φρέσκα και... αριστερά. Τα έγραψε στο αγαπημένο του facebook ο γενικός γραμματέας του υπουργείου Εργασίας Ανδρέας Νεφελούδης, προβεβλημένο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ.

Την ίδια μέρα, ευρισκόμενος στην Τεχεράνη, ο Τσίπρας μίλησε off the record στους δημοσιογράφους και χαρακτήρισε τους αγρότες «εξαιρετικά εγωιστές», αντιπαραθέτοντάς τους στους άνεργους, τους συνταξιούχους, την κοινωνία. «Αυτοί δεν έχουν φωνή;» ήταν η κατακλείδα της θυμωμένης αναφοράς του.

Η επιχειρηματολογία είναι «καρμπόν» με την επιχειρηματολογία που έχει χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν από υπουργούς των πράσινων και γαλάζιων κυβερνήσεων. Κάθε φορά που ένας κλάδος κινητοποιούνταν και παρέτασσε στο μέτωπο της ταξικής πάλης μια αξιοσημείωτη «δύναμη πυρός», άρχιζε η συκοφάντησή του και η προσπάθεια αντιπαράθεσής του με άλλα κοινωνικά κομμάτια. Ενίοτε και η προσπάθεια οργάνωσης αντισυγκεντρώσεων και τραμπουκισμών, που ο πασόκος Ρέππας τους έδωσε το χαρακτηρισμό «κοινωνικός αυτοματισμός».

Οι συριζαίοι χρησιμοποιούν ακριβώς τον ίδιο πυρήνα επιχειρηματολογίας, ντύνοντας τον (εν είδει ζάχαρης γύρω από το κινίνο) με πρωτοφανή επιχειρήματα. Προσπαθούν να εμφανίσουν τους αγρότες ως υποκινούμενους από δεξιά και ακροδεξιά στοιχεία, με στόχο να ρίξουν την «κυβέρνηση της Αριστερός». Εξ ου και η γκεμπελίστικη αναφορά του Νεφελούδη σε τανκς. (Γκεμπελίστικη γιατί ξέρει πολύ καλά ότι το μπλόκο της Νίκαιας, που αποφάσισε την κάθοδο στην Αθήνα, καθοδηγείται από αγροτοσυνδικαλιστές του Περισσού).

Γιατί να μας προκαλεί εντύπωση αυτό το γεγονός, όμως; Το ρεύμα που μετεξελίχτηκε στον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ είναι το ρεύμα του ευρωρεβιζιονισμού («ευρω-κομμουνιστές» αρέσκονταν να αυτοχαρακτηρίζογται). Ενα ρεύμα που προσχώρησε ανοιχτά στο αστικό στρατόπεδο από τη δεκαετία του '70. Στην Ιταλία διακήρυξε τον «ιστορικό συμβιβασμό» και πολέμησε ανελέητα κάθε ριζοσπαστικό σκίρτημα της εργατικής τάξης και της νεολαίας. Στη Γαλλία συγκυβέρνησε με τους σοσιαλδημοκράτες του μακελάρη της Αλγερίας Μιτεράν.

Στη χώρα μας, αυτό το ρεύμα αυτοτοποθετήθηκε στα δεξιά του ΠΑΣΟΚ τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης. Οταν το ΠΑΣΟΚ υποστήριζε το γνωστό ριζοσπαστικό σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», οι ευρωρεβιζιονιστές του «εσωτερικού» όχι μόνο τάσσονταν υπέρ της ένταξης στο ιμπεριαλιστικό μόρφωμα της ΕΟΚ (σημερινή ΕΕ), αλλά έπαιρναν και μέρος στις φιέστες του Καραμανλή του πρεσβύτερου, αναλαμβάνοντας το ρόλο του προπαγανδιστή.

Οντας μειοψηφικό κοινοβουλευτικό ρεύμα, επέλεξαν να δώσουν βάρος στον τομέα των πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, που τους επέτρεπε να κρατούν μια κάποια επιρροή. Το μόνο που τους ενδιέφερε τότε ήταν η κοινοβουλευτική επιβίωση, την οποία εξασφάλιζαν με την ψυχή στα δόντια. Μέχρι που η κρίση τους επέτρεψε να εκτιναχθούν κοινοβουλευτικά και να πάρουν τη θέση του ΠΑΣΟΚ στην αστική κοινοβουλευτική ιεραρχία.

Πλέον, στόχος τους δεν είναι η κοινοβουλευτική επιβίωση, αλλά η διαχείριση της αστικής εξουσίας με τρόπο που θα τους εξασφαλίσει υποστήριξη από τις κορυφές της αστικής τάξης. Γι’ αυτό δεν διστάζουν να φτύσουν εκεί που προηγουμένως έγλυφαν. Αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, δεν πρέπει να μιλήσουμε για μετάλλαξη τους, αλλά για αποκάλυψη του πραγματικού τους προσώπου ως αστικού κόμματος εξουσίας.

Ανάρτηση από: http://www.eksegersi.gr