Ένας κόσμος άδειος κι ορφανός…

Μου λέει μια φίλη, έλα τόσα έχεις γράψει, γιατί κάνεις μούγκα στη στρούγγα όσον αφορά το προσφυγικό... Ναι, κοντεύει να κρασάρει το μυαλό μου από τις σκέψεις πάνω σ΄αυτή τη τραγωδία αλλά να γράψω τι και για ποιον? Βρίσκομαι σε μια δυσάρεστη θέση να είμαι από εκείνους που είναι εκτός  "εμμονών" καθε είδους. Και σ΄αυτή την εποχή που γύρω εκτός από τη πορτοκαλέα ανθίζει η σκατοψυχιά, οι άνθρωποι με εμμονές, είναι ασφαλείς.  Είτε από τη μια πλευρά του κάθε φράχτη αν είσαι είτε από την άλλη οι παρωπίδες και η ηλιθιότητα είναι ευλογία για τη ψυχική υγεία. Βάζεις τη κασέτα του μυαλού να παίζει και κοιμάσαι τον ύπνο του δικαίου....

Εγώ πάλι έχω κολλήσει στο εξής ερώτημα... Τι θα γίνει τώρα που έρχονται σε επαφή τα κοπάδια των δυστυχισμένων της ανατολής και της δύσης.. Τα κοπάδια που η δυστυχία τους οφείλεται στους ιδιους χασάπηδες που εφαρμόζουν απλά άλλες μεθόδους εξόντωσης ανάλογα με τη τοποθεσία που έχουμε γεννηθεί πάνω στο παγκόσμιο χάρτη. Εδώ είναι η οικονομική εξόντωση με μνημονιακές βόμβες για να τζογάρουν τα χρηματηστήρια, εκεί είναι οι κανονικές βόμβες για να τζογάρουν οι οπλέμποροι.. Κι εμείς μες τη μέση πρέπει να ανακαλύψουμε το πόσο πολύ μπορούμε να μισούμε ή να αγαπάμε, το τι πρέπει να μισούμε και τι να αγαπάμε... το πως..

Δεν είναι η πρώτη φορά που μας κατακλύζουν κύμματα ανθρώπων που το "σκάνε" από πατρίδες σε κατάρρευση. Απλά τώρα είμαστε κι εμείς εξαθλιωμένοι πρόσφυγες στο σκουπιδοτενεκέ της Ευρώπης και δεν έχουμε πια θέσεις για υπηρετικό προσωπικό. Θυμάστε τότε με τους "αλβανάρες" έτσι δεν τους έλεγαν οι "συνέλληνες" ή κάνω λάθος. Με τις ορδές που ήρθαν από τους πρώην παραδείσους του υπαρκτού σοσιαλισμού και κάνανε όλη τη λάτζα που δεν μπορούσαν να κάνουν οι μεθυσμένοι από χρήμα και πλαστικές κάρτες τότε ντόπιοι πελάτες των κομματικών μαντριών ... Τα σπίτια γέμισαν δούλους που για ένα μεροκάματο της πλάκας καθάριζαν τα σκατά μας, βάφανε τα ταβάνια, περιοπιόντουσαν το γκαζόν στις μεζονέτες και φύλαγαν τα παιδιά καθώς η μαμά λικνιζόταν σε κάποια πίστα υπό τους ήχους των ευγενών σκυλάδικων ασματων....

Και όχι μόνο αλβανάρες, αλλά και βούλγαροι, ρουμάνοι, πολωνοί, ρώσοι και πολύ πριν από αυτούς είχαμε μάθει και φιλιπινέζικα! Με πέντε έξι κατοστάρικα είχες τρεις τέσσερις δούλους διαφόρων εθνικοτήτων να σε φροντίζουν και να σε απαλάσσουν από τα dirty jobs... Ηταν οι εποχές που ο Μήτσος ένοιωθε φεουδάρχης στο Μισσισίπι που έχει στη δούλεψη τους μαύρους να του μαζεύουν το βαμβάκι... συγνώμη τις ελιές ήθελα να πω.. Ηταν όπως πολύ παλιώτερα που οι ορδές από τη Σμύρνη ή τη πόλη.. στριγμωνόντουσαν στα προσφυγικά γκέτο αναζητώντας μια νέα μέρα μετά τη φρίκη, εισπράττοντας τη καχυποψία από τις κυράτζες τις γειτονιάς που δε γουστάρανε καθόλου εκείνες τις "παστρικιές τις σμυρνιές"..

Η Ελλάδα πάντα εκτός από σταυροδρόμι όλων των πολιτισμών ήταν και θα είναι, σταυροδρόμι της δυστυχίας των κυνηγημένων, των δυστυχισμένων όλου του κόσμου. Τι να κάνουμε αφού βρισκόμαστε στο σημείο που συναντιέται όλη η ανθρώπινη ιστορία...  Συναντίεται ανα τους αιώνες η ιστορία για να μάθει να αγαπάει ή να μισεί. Υπάρχουν έλληνες που μαθαίνουν, που πλησιάζουν τη διαφορετικότητα, που νοιάζονται να καταλάβουν τι συμβαίνει και κάποιος εγκαταλείπει το σπίτι του, τη πατρίδα του και σκυλοπνίγεται μέσα στα κύμματα για να αγγίξει λίγη γη από ελευθερία.. υπάρχουν κι εκείνοι που φοβούνται, δεν τον θέλουν, φωνάζουν γύρνα σπίτι σου δεν σε θέλω. Υπάρχει και η λογική να βάλει κανείς κάτω και να σκεφτεί ΓΙΑΤΙ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ, ΑΠΟ ΠΟΙΟΥΣ ΚΑΙ ΜΕ ΠΟΙΟΝ ΣΚΟΠΟ...

Αυτή τη στιγμή στην ανθρωπότητα υπολογίζεται πως κάπου εξήντα εκατομύρια άνθρωποι προσπαθούν να περάσουν όπως όπως με κάθε μέσο κάπου αλλού από το τόπο που γεννήθηκαν. Διωγμενοι, κυνηγημένοι, πληγωμένοι και πεινασμένοι. Ανθρωποι που τρέχουν να ξεφύγουν από κάθε είδους δυστυχία που απλώνεται στη πατρίδα τους... πόλεμοι, εμφύλιες σφαγές, έλλειψη φαγητού, νερού, τυραννίες, οι μισοί από αυτούς είναι παιδιά που δεν έχουν προλάβει ακόμα ούτε το βυζί της μάνας τους ν΄αφήσουν....

Πόλεμοι που τους υποκινούν και τους θρέφουν οι ίδιοι που θρέφουν τα δικά μας μνημόνια της δυστυχίας. Πασπαλισμένους με θρησκευτικά, και φυλετικά μίση για να υπάρχει φόβος - τρόμος μεταξύ των συνόρων, να στήνονται φράχτες στρατόπεδα και στο τέλος να γίνουν όντως φρίκες και να χυθεί αίμα και στις νέές πατρίδες για να γίνεται τζόγος.... Κι αυτή εδώ η πατρίδα είναι ξερολούκουμο γι αυτά τα παιχνίδια πολέμου. Να μιλήσω για το προσφυγικό... Να πω τι? Δεν έχω κουνηθεί από το σπίτι μου από τότε που γεννήθηκα. Δεν ξέρω τι θα πει να φεύγεις κυνηγημένος. Δεν ξέρω τι θα πει να μπαίνεις σ΄ενα δουλεμπορικό φορτηγό και αφού σε γδύσουν σε πηδήξουν και σε πλακώσουν στο ξύλο να σε πετάνε σε μια ακτή που οι άνθρωποι σε βλέπουν σαν ένα ακόμα παράσιτο που μολύνει τις ακτές τους... Δεν ξέρω τι θα πει να κοιμάσαι στο κρύο σ΄ενα χωράφι με ένα μωρό αγκαλιά να μη σταματάει το κλάμα από τη πείνα...

Δεν ξέρω τι θα πει να φοβάσαι τους φανατικούς γεμάτους μίσος στη πατρίδα σου που σφάζουν, τι βόμβες των συμμάχων που πέφτουν την ίδια στιγμή πάνω στο σπίτι σου,  το ψάξιμο μέσα στα ερείπια για ένα κομμάτι ψωμί και τη φυγή για ένα καλύτερο μέλλον πίσω από ένα φράχτη που από την άλλη σε φτύνουν με ροχάλες μες τη μούρη... Οπως από την άλλη δεν ξέρω πως είναι να είσαι άνεργος, πεινασμένος, έτοιμος να βαρέσεις μια στο κεφάλι και να σου δημιουργήσουν το φόβο πως εκτός από τη δική σου δυστυχία θα έχεις και το φόβο πως χιλιάδες απελπισμένοι θα εισβάλλουν στο σπίτι σου να σε σκοτώσουν... Αυτό είναι το παιχνίδι. ΟΙ ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΟΙ οι ντόπιοι κι οι ξένοι μάζι όλοι αχταρμάς και τα όρνια περιμένουν να δουν τι θα γίνει...

Ομως μέσα σ΄αυτά τα παιχνίδια υπάρχουν και μικρές ιστορίες που διάολε πρέπει να είσαι πραγματικά πολύ κάφρος για να μην...

Πέρα από το γιατί και το πως, το αν αυτά είναι κόλπο ή φυσική κατάντια των στυγνών σχεδίων των αρπακτικών, πέρα από το τι θρησκεία τι χρώμα τι γλώσσα κουβαλάει ο καθένας υπάρχει ένα παιδί που τουρτουρίζει από το κρύο, ΑΦΟΥ ΤΟΥ ΔΩΣΕΙΣ μια κουβέρτα μετά συζητάμε για το τι συμβαίνει..  Η πολιτεία δεν θα κάνει τίποτα διαφορετικό από αυτό που θα της υποδείξουν τα αφεντικά της.  Τα κομματόσκυλα κάθε παράταξης δεν θα κάνουν τίποτα περισσότερο από αυτό που λένε τα μαντριά τους.  Τα πράγματα θα γίνουν όπως τα έχουν σχεδιάσει.

Αλλά όσοι ακόμα θεωρούμε πως μπορούμε να λειτουργούμε έξω από κανόνες και δόγματα, ας μη γίνουμε πολύ κτήνη, ας μη γίνουμε σαν εκείνα τα cyborg της ευρώπης, τα κλωνοποιημένα ανθρωπάρια που στάζουν χολή και μίσος για οτιδήποτε δεν πληρεί τις προδιαγραφές τους. Είμαστε φύση κακοί μαθητές και απροσάρμοστοι στις "υποδείξεις" Φύση ζορμπάδες που ξέρουν να γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια τη τάξη που μυρίζει ανθρώπινο κρέας... Μια κουβέρτα είναι προς το παρόν κι ένα πιάτο φαί. Προερχόμαστε από γονείς και παπούδες που όταν έφτιαχναν ένα φαί δεν μπορούσε να πάει κάτω αν δεν φωνάζαμε και το γείτονα να δοκιμάσει  ένα κομμάτι και να πιει ένα κρασί μαζί μας.. Αυτό ήταν η διαφορετικότητα του έλληνα.  Του έλληνα που πάντα μοιραζόταν ανάμεσα σε ήρωες και προδότες. Ανάμεσα στο μεγαλείο και τη μιζέρια.  Πάντα υπερβολικοί στο πως αγαπάμε και πως μισούμε. Πάντα υπερβολικοί πως αγκαλιάζουμε και πως χτυπάμε. Ο έλληνας ο εκτός μέσου όρου. Ο ή άσπρο ή μαύρο. Ο εφευρέτης της τραγωδίας και της κωμωδίας..

Ο ανιχνευτής κι ερμηνευτής του ψυχοδράματος. Μας έχουν εξοντώσει οικονομικά και πνευματικά. Οι ρίζες μας ροκανίζονται σαπίζουν και τα κλαδιά μας δεν βγάζουν άνθη. Αλλά κάπου μέσα στο σαπισμένο ξύλο υπάρχουν ακόμα ίχνη που μπορούν αν το προσπαθήσουμε να αλλάξουν τα δεδομένα.  Θυμάμαι κοιτάζοντας αυτές τις εικόνες της ντροπής τη μπαλάντα του οδοιπόρου...

Βλέπω πλήθος κόσμο να κυλά

μα ψυχή δε μου χαμογελά

στα κρεβάτια τ’ άρρωστα παιδιά

και στα δέντρα ξερά τα κλαδιά.

Την αγάπη πέταξα σ’ ένα βυθό

και το φόβο μου έστρωσα να κοιμηθώ.

Βρίσκω τάφους κι έναν κόσμο

που δεν πονά.

Όπου πάω κι ένα λάθος

με τυραννά.

Ποιος προφήτης τώρα θ’ ακουστεί

σα φωνή σε στέρνα κλειστή;

Σ’ έναν κόσμο άδειο κι ορφανό

ποια κραυγή απ’ τον ουρανό;

Τα πουλιά παράτησα στις ερημιές

και το φως σπατάλησα στις γειτονιές

Δεν τον θέλω και φοβάμαι

το γυρισμό.

Δες ποιος είμαι πού πηγαίνω

για το χαμό.

...Ας κλείσουμε λίγο τις οθόνες κάθε είδους κι ας κοιτάξουμε τα μάτια. Για να δούμε που υπάρχει ακόμα ζωή να τη προστατέψουμε. Γιατι σύντομα οι νεκροί θα πρέπει να θάψουν τους νεκρούς τους. Αλλά ίσως πριν από αυτό να υπάρξει μια ευκαιρία χαμόγελου,  πριν την αυλαία.

Ανάρτηση από: http://synithisypoptos.gr