Το μπαρούτι είναι πολύ αλλά είναι βρεγμένο

Του Έκτορα Δ. Κουφοντίνα- Σωτηρόπουλου

Τα μνημόνια αποτελούν μια επταετή πλέον πραγματικότητα για τη χώρα - όσο κράτησε δηλαδή και το πραξικόπημα των συνταγματαρχών - με την διαφορά πως η σύγχρονη κατάσταση πολιορκίας δεν φαίνεται να φτάνει σύντομα στο τέλος της. Οι άνθρωποι παραιτημένοι στην δυστυχία τους. Η Ελλάδα προβάλει σαν ανοχύρωτη χώρα. Είναι μία περίοδος «έκτακτης ανάγκης» αρκετή σε διάρκεια και με τόσους νεκρούς, σιωπηλούς, ώστε δικαίως να της δώσει μια ξεχωριστή ονομασία ο ιστορικός του μέλλοντος.

Κανείς δεν πιστεύει πραγματικά ότι αυτή η πολιτική αποτελεί διέξοδο και λύση. Για την ακρίβεια κανείς δεν πιστεύει ότι υπάρχει λύση. Δεν υπάρχει καμία πρόταση κι έτσι η υπηρέτηση της πολιτικής λιτότητας με το αδιάκοπο κόψιμο σε μισθούς/συντάξεις, με το ξεπούλημα και της τελευταίας κοινωνικής περιουσίας προβάλει όχι ως η ενδεδειγμένη αλλά ως η μόνη πρόταση.

Αυτή είναι η δυστυχία του σήμερα.

Είναι πια σαφές ότι δεν θα ξεσπάσει ένα δυναμικό και μαζικό κίνημα ως αποτέλεσμα ενός καλέσματος, όσο πύρινο κι αν είναι αυτό, όσο και αν έχει προπαγανδιστεί, ενώ ακόμα και αν από προσωπική ανάγκη και πίκρα του καθενός σπινθηρίσει για λίγο μια μεγαλειώδης διαδήλωση αυτή θα χαθεί σχεδόν αμέσως στην καταιγίδα της καταστροφής. Το μπαρούτι είναι πολύ αλλά είναι βρεγμένο.

Αυτή δεν είναι μια απαισιόδοξη ανάγνωση, ούτε ο πεσιμισμός της απογοήτευσης που παροτρύνει στην αδράνεια. Οφείλουμε όμως να αναγνωρίσουμε πως δεν βρισκόμαστε σε μία περίοδο λαϊκού ξεσηκωμού (ούτε καν ενθουσιασμού) και - παρόλο που ποτέ κανείς δεν ξέρει πότε θα προκύψει - σήμερα δεν μπορούμε να αγνοούμε την πραγματικότητα.

Σήμερα δεν γράφω για να διατυπώσω μια πρόταση ή να παραθέσω μια ανάλυση. Δεν έγραψα ένα φλογερό άρθρο, ούτε επέλεξα κάποιον δυναμικό τίτλο. Όλα έχουν αναλυθεί, πολλές φορές και είναι πέρα για πέρα γνωστά. Αυτό που λείπει δεν είναι (ακόμα) μια έγκυρη τοποθέτηση αλλά το κίνητρο για δράση. Είναι ανάγκη πια, η ματαιότητα να μετουσιωθεί σε κατανόηση, διότι η συνειδητοποίηση της κατάστασης ως προσωπική υπόθεση, είναι πια η μόνη λύση για τη δράση.

Η μόνη παράμετρος πια, αστάθμητη και απρόβλεπτη, είναι η προσωπική αξιοπρέπεια του καθενός. Η στιγμή που το ρίγος από οργή θα ξεπεράσει την ματαιότητα και ο άνθρωπος θα αποφασίσει να πάρει μέρος στην ιστορία του.

Κι αυτός που πίστευε και καρτερούσε, 
βουβός φαρμακωμένος στέκει και θωρεί

τη λευτεριά που βγαίνει στο σφυρί.

Ανάρτηση από: http://anupotaktos.blogspot.gr