Το ηθικό συναίσθημα για τον Κροπότκιν, σύμφυτο με την ανθρώπινη φύση, συμβάδιζε με την αλληλοβοήθεια των έμβιων όντων – και φυσικά του ανώτερου είδους τους, του ανθρώπου – η οποία αποτελεί προϋπόθεση μιας επιτυχούς κοινωνικής διαβίωσης.
Λίγα λόγια από τις κατασταλαγμένες απελευθερωτικές «διδαχές» του, εν μέσω μιας αντιηρωικής εποχής:
«Έως τώρα δεν έλειψαν ποτέ από την ανθρωπότητα αυτές οι μεγάλες καρδιές, οι οποίες, ξεχειλίζοντας από τρυφερότητα, πνεύμα και θέληση, έθεταν πάντοτε τα αισθήματα, την ευφυΐα και την ενεργητικότητά τους στην υπηρεσία του ανθρώπινου γένους, χωρίς να ζητούν τίποτε ως αντάλλαγμα.
Αυτή η γονιμότητα του πνεύματος, της ευαισθησίας και της θέλησης, προσλαμβάνει κάθε πιθανή μορφή. Είναι ο παθιασμένος ερευνητής της αλήθειας ο οποίος, αρνούμενος όλες τις άλλες χαρές της ζωής, αφοσιώνεται με πάθος στην αναζήτηση εκείνου που θεωρεί αληθινό και δίκαιο, εν αντιθέσει προς τις διαβεβαιώσεις των αδαών που τον περιβάλλουν. Είναι ο εφευρέτης ο οποίος ζει μόνο για το σήμερα, λησμονώντας ακόμη και να φάει, και μόλις και αγγίζει το ψωμί που μια γυναίκα αφοσιωμένη σε αυτόν τον ταΐζει σαν παιδί, ενώ αυτός ασχολείται με την εφεύρεσή του, η οποία, όπως πιστεύει, προορίζεται να αλλάξει την όψη του κόσμου. Είναι ο φλογερός επαναστάτης στον οποίον οι χαρές της τέχνης, της επιστήμης ακόμη και της οικογενειακής ζωής, φαίνονται στυφές, στον βαθμό που δεν τις μοιράζονται όλοι, και ο οποίος εργάζεται για να αναμορφώσει τον κόσμο παρά τις κακουχίες και τις διώξεις. Είναι ο νέος, ο οποίος ακούγοντας για τις ωμότητες της εχθρικής εισβολής και παίρνοντας στα σοβαρά τα παραμύθια περί πατριωτισμού που του ψιθύριζαν στο αυτί, σπεύδει να καταταγεί σε ένα σώμα εθελοντών, βαδίζει στο χιόνι, υποφέρει από την πείνα, καταλήγοντας να σκοτωθεί από τις σφαίρες.
Είναι το χαμίνι του Παρισιού, το οποίο με περισσή γνώση και προικισμένο με την πλέον γόνιμη ευφυΐα, επιλέγει σοφά τους εχθρούς και τους φίλους του, τρέχει στα οδοφράγματα μαζί με τον μικρότερο αδερφό του, αψηφώντας την βροχή των οβίδων και πεθαίνει ψιθυρίζοντας :«Ζήτω η Κομμούνα!» Είναι ο άνθρωπος ο οποίος εξεγείρεται βλέποντας μια αδικία, χωρίς να αναρωτιέται τι θα του συμβεί και, ακόμη και όταν οι άλλοι σκύβει την πλάτη, ξεσκεπάζει την αδικία, χτυπά τον εκμεταλλευτή, τον μικρό τύρρανο του εργοστασίου ή τον μεγάλο τύρρανο μιας αυτοκρατορίας. Είναι, τέλος, όλα εκείνα τα αναρίθμητα παραδείγματα αυταπάρνησης, ελάχιστα εντυπωσιακά και ως εκ τούτου άγνωστα και σχεδόν παραγνωρισμένα, τα οποία μπορεί κανείς να παρατηρεί διαρκώς, ιδίως μεταξύ των γυναικών, αρκεί να θελήσει να υποβληθεί στον κόπο να ανοίξει τα μάτια του και να παρατηρήσει τι είναι εκείνο που συμβάλλει στην ανέλιξη της ανθρωπότητας…
(…)
Όλοι αυτοί, άλλοι μεν στην αφάνεια άλλοι δε σε έναν ευρύτερο στίβο, συμβάλλουν στην αληθινή πρόοδο της ανθρωπότητας. Και η ανθρωπότητα το γνωρίζει. Ιδού γιατί περιβάλλει τέτοιες υπάρξεις με σεβασμό και θρύλους. Τους εξιδανικεύει, και, μάλιστα, με αυτούς ως πρότυπο δημιουργεί τους ήρωες των παραμυθιών, των τραγουδιών και των μυθιστορημάτων της. Στο πρόσωπό τους θαυμάζει το θάρρος, την καλοσύνη, την αγάπη και την αυταπάρνηση, τα οποία στερούνται οι περισσότεροι από εμάς. Μεταβιβάζει την ανάμνηση στα παιδιά της. Θυμάται ακόμη και αυτούς που δεν έδρασαν παρά στον στενό οικογενειακό και φιλικό κύκλο, τιμώντας την μνήμη τους στα πλαίσια των οικογενειακών παραδόσεων.
Αυτοί δημιουργούν την αληθινή ηθικότητα – την μόνη αξία, άλλωστε, αυτού του ονόματος – όλα τα υπόλοιπα δεν είναι παρά απλές σχέσεις ισότητας».
Ανάρτηση από: https://tokoinonikoodofragma.wordpress.com
