Σε λίγες μέρες οι Βρετανοί θα ψηφίσουν για την παραμονή ή την έξοδό τους από την ΕΕ. Για να αποτραπεί το BREXIT οι κυρίαρχες ελίτ στη Βρετανία και στην ΕΕ επιστράτευσαν όλη τη γκάμα τρομοκρατικών επιχειρημάτων που χρησιμοποιούν επί χρόνια στην Ελλάδα εναντίον της εξόδου από το ευρώ:…
Του Απόστολου Αποστολόπουλου
Διεθνής απομόνωση, οικονομική καταστροφή, ακόμα και παγκόσμιος πόλεμος, τα τρία κακά της μοίρας τους των Βρετανών αν ψηφίσουν BREXIT. Το GREXIT (έξοδος από το ευρώ) και το BREXIT (έξοδος από την ΕΕ) δεν είναι βεβαίως το ίδιο πράγμα αλλά έχουν δυο σημαντικά κοινά σημεία: Το κεντρικό ζήτημα είναι αν ο κόσμος δικαιούται να αποφασίζει αυτοτελώς για την τύχη του, αμφισβητώντας τη θέληση του ευρωιερατείου.
Το δεύτερο σημείο είναι ότι η παραμονή της Βρετανίας στην ΕΕ (και της Ελλάδας στο ευρώ) είναι εκ των ων ουκ άνευ όρος για να διατηρηθεί η πολιτική ενότητα των ποικίλλων ομάδων που συναπαρτίζουν το ευρωιερατείο, την κυβερνώσα ελίτ της ΕΕ. Αν φανεί ότι το ευρωιερατείο δεν είναι ικανό να συγκρατήσει την ενότητα της ΕΕ, όλο το οικοδόμημα θα καταρρεύσει, αργά ή γρήγορα. Η εφαρμογή της όποιας οικονομικής πολιτικής και όλων των άλλων αντιδημοφιλών μέτρων εξαρτάται ακριβώς από το αν πιστεύουμε ότι η συνοχή της ΕΕ είναι αδιαμφισβήτητη και οι αποφάσεις του ευρωιερατείου ακλόνητες. Γι’ αυτό τα δημοψηφίσματα, στην καταστραμμένη Ελλάδα ή στην πάμπλουτη Ολλανδία, περιφρονούνται, οι δρόμοι αστυνομοκρατούνται, οι διαδηλωτές ποδοπατούνται, η Δημοκρατία, σκιά του εαυτού της, γελοιοποιείται. Το επίμαχο σε κάθε περίπτωση είναι να αποκλειστεί η αίσθηση ότι ο υποτελής πληθυσμός έχει την ελάχιστη πιθανότητα να αποφασίσει για οτιδήποτε αυτοτελώς. Γι αυτό, αντίστροφα, το κεντρικό ζήτημα είναι η Εθνική Ανεξαρτησία.
Η ανάγκη να διατηρηθεί ενιαία και αδιαίρετη η ΕΕ είναι ζωτική και για τις ΗΠΑ. Ένας λόγος είναι ότι οι ΗΠΑ θέλουν αρραγές το ευρωπαϊκό μέτωπο εναντίον της Ρωσίας τόσο με τη μορφή του ΝΑΤΟ όσο και ως ΕΕ. Είναι και η προϋπόθεση να παραμένει ελεγχόμενη η Γερμανία. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι χωρίς ενιαία ΕΕ δεν μπορεί να συσταθεί η ευρεία οικονομική ζώνη (η συμφωνία ΤΤΙΡ) με την Ευρώπη, όπου η ΕΕ δεν θα έχει καν δικαίωμα βέτο, θα είναι και τυπικά προτεκτοράτο των ΗΠΑ. Η πιο ζωτική περιοχή του πλανήτη παραμένει για τις ΗΠΑ η Ευρώπη, αν χάσει τον έλεγχό της θα καταρρεύσει η αμερικανική αυτοκρατορία.
Στην Ισπανία οι Ποδέμος, μαζί με άλλους της αριστεράς, έρχονται μόλις δεύτεροι (δημοσκοπήσεις), πίσω από τον Ραχόϊ ενώ στην Αυστρία μόνο ως παρηγοριά στον άρρωστο μπορεί να θεωρηθεί ότι ο ακροδεξιός υποψήφιος δεν εξελέγη Πρόεδρος για λίγες ψήφους. Δεν θα έλεγε κανείς ότι η Ευρώπη βράζει από επαναστατικό ενθουσιασμό. Στη Γαλλία οι συγκρούσεις είναι σκληρές, πράγμα σύνηθες στους συνδικαλιστικούς αγώνες εκεί. Ωστόσο οι συνδικαλιστικοί αγώνες δεν αλλάζουν την πορεία μιας χώρας.
Η κυρίαρχη ελίτ στη Δύση (ΗΠΑ-ΕΕ) εξοντώνει συστηματικά όποιο στέλεχός της αποκλίνει στο ελάχιστο από το «πολιτικό ορθό», από τον Στρος Καν ως τον Μπερλουσκόνι, τώρα στο στόχαστρο έχει τον Τραμπ. Η πάσης φύσεως αριστερά κρατάει ανέμελα σιγόντο, ως μια ακόμα ένδειξη της ιδεολογικής της υποτέλειας- παλαιότερα υποστήριζε και την αμερικανόπνευστη (Σόρος) «Αραβική Άνοιξη» εν ονόματι της… Δημοκρατίας.
Η ελίτ κλείνει τις ρωγμές της αλλά το κύμα δυσαρέσκειας φουσκώνει και επειδή η ιστορική αριστερά δεν ανταποκρίνεται, δεν ξέρει κανείς αν και πότε ένα κοινωνικό τσουνάμι θα μας παρασύρει σε θανατερό χορό, αν το Σύστημα θα σαπίζει σε ένα αργό τέλος ή σ’ ένα «ξαφνικό θάνατο» ή ποιος ξέρει σε τι άλλο, οι δρόμοι της Ιστορίας είναι απρόβλεπτοι.
Η Παράδοση επιστρέφει, σε μια σχεδόν βιολογική αναζήτηση σωτηρίας, αφού απουσιάζουν νέες ιδέες και οράματα. Στη Βόρεια/Κεντρική Ευρώπη συντηρητικές μορφές επανασυσπειρώνουν, παραδοσιακά, πλειοψηφίες ή ισχυρές μειοψηφίες (Αυστρία, Ουγγαρία, Βαλτικές χώρες κλπ), στη Ρωσία Τσάρο ήξεραν, Τσάρο είχαν (Στάλιν), με Τσάρο (Πούτιν) πορεύονται, στη Γαλλία οι λαϊκές ρίζες του πατριωτικού Γκωλισμού υποχρεώνουν το Εθνικό Μέτωπο να παραμερίσει τα φασιστικά στοιχεία και να τοποθετήσει την Πατρίδα στο επίκεντρο της πολιτικής του. Η Λεπέν υπόσχεται δημοψήφισμα για την παραμονή της Γαλλίας στην ΕΕ. Η έξοδος δεν έχει ιδεολογική χροιά, έχει, όμως, ισχυρή γεωπολιτική πλευρά, εθνικής ανεξαρτησίας.
Η Αριστερά από τη στιγμή που έχει εγκαταλείψει το θέμα της Εθνικής Ανεξαρτησίας μάταια παραπονιέται για την άνοδο της ακροδεξιάς. Το προσφυγικό οξύνει το πρόβλημα της εθνικής ανεξαρτησίας, δεν το δημιουργεί. Η ελληνική κυβέρνηση κληρονόμησε πολλές αμαρτίες αλλά το προσφυγικό γεννήθηκε επί των ημερών της και θα το πληρώσει ακριβά αν, όπως μπορεί να προβλεφθεί, Τουρκία και ΕΕ αθετήσουν αμοιβαία δοθείσες υποσχέσεις και οι ροές της προσφυγιάς εκτοξευθούν και πάλι. Η εσπευσμένη «εκκαθάριση» της Ειδομένης προσπαθεί εμφανώς να προλάβει τα χειρότερα.
Η κυβέρνηση ψήφισε στη Βουλή και απάλλαξε τους ιδιοκτήτες/μετόχους εξωχώριων εταιριών, δηλαδή αθώωσε τη διαπλοκή των πολιτικών προσώπων και συγγενών ενώ είχε υποσχεθεί τον εντοπισμό και τιμωρία τους. Δεν υπάρχουν σχόλια. Αυτοί που παίρνουν τέτοιες αποφάσεις δεν υπάρχει περίπτωση να τους αγγίξει το όποιο σχόλιο. Άλλωστε ένα δωράκι για το μέλλον, οδηγό δράσης, κάνει η κυβέρνηση στους, φιλόδοξους, αναριχώμενους, ρεαλιστές, φιλοσοφημένους της επιβίωσης και στέλνει ταυτόχρονα μάθημα στους ανεπίδεκτους. Μια πραγματική κοινωνική προσφορά από την υπαρκτή Αριστερά.
ΥΓ. Ο Λεβέντης υποστηρίζει ότι ο αμερικανός πρέσβυς του προέβλεψε εκλογές τον Σεπτέμβριο. Ο τέως βασιλιάς εμφανίστηκε στην εκπομπή του Παπαχελά. Ο κυοφορούμενος εκλογικός νόμος καθιστά υποχρεώνει σε πολυκομματικές κυβερνήσεις πέραν των ιδεολογιών με συνέπεια την αστάθεια. Το νέο πολιτικό σκηνικό προσφορά και αυτό της υπαρκτής Αριστεράς.
Ανάρτηση από: http://ellinikoforoum.blogspot.gr
Διεθνής απομόνωση, οικονομική καταστροφή, ακόμα και παγκόσμιος πόλεμος, τα τρία κακά της μοίρας τους των Βρετανών αν ψηφίσουν BREXIT. Το GREXIT (έξοδος από το ευρώ) και το BREXIT (έξοδος από την ΕΕ) δεν είναι βεβαίως το ίδιο πράγμα αλλά έχουν δυο σημαντικά κοινά σημεία: Το κεντρικό ζήτημα είναι αν ο κόσμος δικαιούται να αποφασίζει αυτοτελώς για την τύχη του, αμφισβητώντας τη θέληση του ευρωιερατείου.
Το δεύτερο σημείο είναι ότι η παραμονή της Βρετανίας στην ΕΕ (και της Ελλάδας στο ευρώ) είναι εκ των ων ουκ άνευ όρος για να διατηρηθεί η πολιτική ενότητα των ποικίλλων ομάδων που συναπαρτίζουν το ευρωιερατείο, την κυβερνώσα ελίτ της ΕΕ. Αν φανεί ότι το ευρωιερατείο δεν είναι ικανό να συγκρατήσει την ενότητα της ΕΕ, όλο το οικοδόμημα θα καταρρεύσει, αργά ή γρήγορα. Η εφαρμογή της όποιας οικονομικής πολιτικής και όλων των άλλων αντιδημοφιλών μέτρων εξαρτάται ακριβώς από το αν πιστεύουμε ότι η συνοχή της ΕΕ είναι αδιαμφισβήτητη και οι αποφάσεις του ευρωιερατείου ακλόνητες. Γι’ αυτό τα δημοψηφίσματα, στην καταστραμμένη Ελλάδα ή στην πάμπλουτη Ολλανδία, περιφρονούνται, οι δρόμοι αστυνομοκρατούνται, οι διαδηλωτές ποδοπατούνται, η Δημοκρατία, σκιά του εαυτού της, γελοιοποιείται. Το επίμαχο σε κάθε περίπτωση είναι να αποκλειστεί η αίσθηση ότι ο υποτελής πληθυσμός έχει την ελάχιστη πιθανότητα να αποφασίσει για οτιδήποτε αυτοτελώς. Γι αυτό, αντίστροφα, το κεντρικό ζήτημα είναι η Εθνική Ανεξαρτησία.
Η ανάγκη να διατηρηθεί ενιαία και αδιαίρετη η ΕΕ είναι ζωτική και για τις ΗΠΑ. Ένας λόγος είναι ότι οι ΗΠΑ θέλουν αρραγές το ευρωπαϊκό μέτωπο εναντίον της Ρωσίας τόσο με τη μορφή του ΝΑΤΟ όσο και ως ΕΕ. Είναι και η προϋπόθεση να παραμένει ελεγχόμενη η Γερμανία. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι χωρίς ενιαία ΕΕ δεν μπορεί να συσταθεί η ευρεία οικονομική ζώνη (η συμφωνία ΤΤΙΡ) με την Ευρώπη, όπου η ΕΕ δεν θα έχει καν δικαίωμα βέτο, θα είναι και τυπικά προτεκτοράτο των ΗΠΑ. Η πιο ζωτική περιοχή του πλανήτη παραμένει για τις ΗΠΑ η Ευρώπη, αν χάσει τον έλεγχό της θα καταρρεύσει η αμερικανική αυτοκρατορία.
Στην Ισπανία οι Ποδέμος, μαζί με άλλους της αριστεράς, έρχονται μόλις δεύτεροι (δημοσκοπήσεις), πίσω από τον Ραχόϊ ενώ στην Αυστρία μόνο ως παρηγοριά στον άρρωστο μπορεί να θεωρηθεί ότι ο ακροδεξιός υποψήφιος δεν εξελέγη Πρόεδρος για λίγες ψήφους. Δεν θα έλεγε κανείς ότι η Ευρώπη βράζει από επαναστατικό ενθουσιασμό. Στη Γαλλία οι συγκρούσεις είναι σκληρές, πράγμα σύνηθες στους συνδικαλιστικούς αγώνες εκεί. Ωστόσο οι συνδικαλιστικοί αγώνες δεν αλλάζουν την πορεία μιας χώρας.
Η κυρίαρχη ελίτ στη Δύση (ΗΠΑ-ΕΕ) εξοντώνει συστηματικά όποιο στέλεχός της αποκλίνει στο ελάχιστο από το «πολιτικό ορθό», από τον Στρος Καν ως τον Μπερλουσκόνι, τώρα στο στόχαστρο έχει τον Τραμπ. Η πάσης φύσεως αριστερά κρατάει ανέμελα σιγόντο, ως μια ακόμα ένδειξη της ιδεολογικής της υποτέλειας- παλαιότερα υποστήριζε και την αμερικανόπνευστη (Σόρος) «Αραβική Άνοιξη» εν ονόματι της… Δημοκρατίας.
Η ελίτ κλείνει τις ρωγμές της αλλά το κύμα δυσαρέσκειας φουσκώνει και επειδή η ιστορική αριστερά δεν ανταποκρίνεται, δεν ξέρει κανείς αν και πότε ένα κοινωνικό τσουνάμι θα μας παρασύρει σε θανατερό χορό, αν το Σύστημα θα σαπίζει σε ένα αργό τέλος ή σ’ ένα «ξαφνικό θάνατο» ή ποιος ξέρει σε τι άλλο, οι δρόμοι της Ιστορίας είναι απρόβλεπτοι.
Η Παράδοση επιστρέφει, σε μια σχεδόν βιολογική αναζήτηση σωτηρίας, αφού απουσιάζουν νέες ιδέες και οράματα. Στη Βόρεια/Κεντρική Ευρώπη συντηρητικές μορφές επανασυσπειρώνουν, παραδοσιακά, πλειοψηφίες ή ισχυρές μειοψηφίες (Αυστρία, Ουγγαρία, Βαλτικές χώρες κλπ), στη Ρωσία Τσάρο ήξεραν, Τσάρο είχαν (Στάλιν), με Τσάρο (Πούτιν) πορεύονται, στη Γαλλία οι λαϊκές ρίζες του πατριωτικού Γκωλισμού υποχρεώνουν το Εθνικό Μέτωπο να παραμερίσει τα φασιστικά στοιχεία και να τοποθετήσει την Πατρίδα στο επίκεντρο της πολιτικής του. Η Λεπέν υπόσχεται δημοψήφισμα για την παραμονή της Γαλλίας στην ΕΕ. Η έξοδος δεν έχει ιδεολογική χροιά, έχει, όμως, ισχυρή γεωπολιτική πλευρά, εθνικής ανεξαρτησίας.
Η Αριστερά από τη στιγμή που έχει εγκαταλείψει το θέμα της Εθνικής Ανεξαρτησίας μάταια παραπονιέται για την άνοδο της ακροδεξιάς. Το προσφυγικό οξύνει το πρόβλημα της εθνικής ανεξαρτησίας, δεν το δημιουργεί. Η ελληνική κυβέρνηση κληρονόμησε πολλές αμαρτίες αλλά το προσφυγικό γεννήθηκε επί των ημερών της και θα το πληρώσει ακριβά αν, όπως μπορεί να προβλεφθεί, Τουρκία και ΕΕ αθετήσουν αμοιβαία δοθείσες υποσχέσεις και οι ροές της προσφυγιάς εκτοξευθούν και πάλι. Η εσπευσμένη «εκκαθάριση» της Ειδομένης προσπαθεί εμφανώς να προλάβει τα χειρότερα.
Η κυβέρνηση ψήφισε στη Βουλή και απάλλαξε τους ιδιοκτήτες/μετόχους εξωχώριων εταιριών, δηλαδή αθώωσε τη διαπλοκή των πολιτικών προσώπων και συγγενών ενώ είχε υποσχεθεί τον εντοπισμό και τιμωρία τους. Δεν υπάρχουν σχόλια. Αυτοί που παίρνουν τέτοιες αποφάσεις δεν υπάρχει περίπτωση να τους αγγίξει το όποιο σχόλιο. Άλλωστε ένα δωράκι για το μέλλον, οδηγό δράσης, κάνει η κυβέρνηση στους, φιλόδοξους, αναριχώμενους, ρεαλιστές, φιλοσοφημένους της επιβίωσης και στέλνει ταυτόχρονα μάθημα στους ανεπίδεκτους. Μια πραγματική κοινωνική προσφορά από την υπαρκτή Αριστερά.
ΥΓ. Ο Λεβέντης υποστηρίζει ότι ο αμερικανός πρέσβυς του προέβλεψε εκλογές τον Σεπτέμβριο. Ο τέως βασιλιάς εμφανίστηκε στην εκπομπή του Παπαχελά. Ο κυοφορούμενος εκλογικός νόμος καθιστά υποχρεώνει σε πολυκομματικές κυβερνήσεις πέραν των ιδεολογιών με συνέπεια την αστάθεια. Το νέο πολιτικό σκηνικό προσφορά και αυτό της υπαρκτής Αριστεράς.
Ανάρτηση από: http://ellinikoforoum.blogspot.gr
