Η χώρα αποσκοπεί στη μονοκρατορία της υφηλίου, ενώ δεν έχει καμία σχέση με το δυτικό πολιτισμό – επιλέγοντας την εξαγορά λιμανιών όπως της Νάπολης και του Πειραιά ή μεγάλων σιδηροδρομικών κόμβων στη Γερμανία για την εξαγωγή λαθραίων εμπορευμάτων, με στόχο να κυριαρχήσει σε ολόκληρη την Ευρασία, οπότε στον πλανήτη.
Ανάλυση
Υπάρχουν πολλοί που κατηγορούν τον πρόεδρο Trump ως εθνικιστή, μεταξύ άλλων όσον αφορά τον εμπορικό πόλεμοπου ξεκίνησε εναντίον της Κίνας. Άλλοι τόσοι, εάν όχι ακόμη περισσότεροι, κυρίως δε η Γερμανία, κατηγορούν τον πρόεδρο Putin ως δικτάτορα και επίσης ως εθνικιστή – παρά το ότι η Ρωσία, σε σύγκριση τουλάχιστον με την Κίνα, διαθέτει βασικές δημοκρατικές δομές, ενώ δεν έχει επεκτατικές βλέψεις.
Για παράδειγμα, διενεργούνται εκλογές ανά πέντε έτη, υπάρχει αντιπολίτευση και η είσοδος στο διαδίκτυο είναι ελεύθερη – όταν στην Κίνα δεν επιτρέπεται τίποτα από όλα αυτά, ενώ όποιος αντιτίθεται στην κυβέρνηση της εξαφανίζεται για πολλά χρόνια σε κάποιο στρατόπεδο εργασίας.
Ακόμη χειρότερα η κινεζική κυβέρνηση, η οποία ελέγχει τους Πολίτες της με έναν τρόπο που θα ήταν αδιανόητος στη Δύση, θεωρεί πως ο σεβασμός των διεθνών κανόνων και συμφωνιών αποτελεί δείγμα αδυναμίας – ενώ επιδιώκει την ηγεμονία του πλανήτη, χωρίς να διστάζει να χρησιμοποιεί κάθε αθέμιτο μέσο που έχει στη διάθεση της. Η μοναδική δε χώρα που είναι σε θέση αυτή τη στιγμή να αντιπαρατεθεί με την Κίνα είναι οι Η.Π.Α. – γνωρίζοντας πολύ καλά πως η κινεζική κυβέρνηση, όταν κατηγορείται πως δεν εφαρμόζει τους διεθνείς κανόνες, κουνάει απλά το κεφάλι μη δεσμευτικά, συνεχίζοντας να κάνει το ίδιο.
Δυστυχώς τις περασμένες δεκαετίες, όταν ξεκίνησε η τρίτη εποχή της παγκοσμιοποίησης, η πολιτική των Η.Π.Α. απέναντι στην Κίνα ήταν εξαιρετικά ήπια – με την έννοια πως απλά της υπενθύμιζαν ευγενικά ότι, τα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, καθώς επίσης οι εμπορικές συμφωνίες, ισχύουν για όλους γενικά και όχι μόνο όποτε συμφέρει την κάθε χώρα. Ο κ. Trump είναι ο πρώτος αμερικανός πρόεδρος που έπαψε να αποδέχεται το κινεζικό επιχειρηματικό μοντέλο της φιλικής αδιαφορίας απέναντι στους εμπορικούς κανόνες της Δύσης – γεγονός που σημαίνει ότι, μπορεί να μην εμποδίσει την Κίνα να αναδειχθεί σε μία αδιαμφισβήτητη παγκόσμια υπερδύναμη, αλλά τουλάχιστον επιβράδυνε μία ενδεχόμενη τέτοια εξέλιξη.
Οι υπόλοιπες χώρες του πλανήτη είναι μάλλον αφελείς, όσον αφορά την Κίνα, τους στόχους και τις μεθόδους της – αφού δύσκολα συνειδητοποιούν πως είναι δυνατόν μία χώρα να υποτάσσει τα πάντα στα εθνικά της συμφέροντα, όπως η ναζιστική Γερμανία το 1940 ή σε κάποιο βαθμό ακόμη και σήμερα, με οικονομικά όπλα. Εν τούτοις αυτό ακριβώς συμβαίνει, αφού η Κίνα είναι κυριολεκτικά «βουτηγμένη» στον επεκτατικό εθνικισμό – διαθέτοντας μία άκρως απολυταρχική κυβέρνηση που ουσιαστικά διορίζεται και δεν εκλέγεται, ενώ θεωρεί τους Πολίτες της απλά πιόνια για την επίτευξη των εθνικών της στόχων.
Παραδόξως δε ούτε η Γερμανία το καταλαβαίνει, κρίνοντας από την απώλεια του ελέγχου επιχειρήσεων μεγάλης στρατηγικής σημασίας – όπως της εταιρείας ρομποτικής KUKA (η ρομποτική τεχνολογία είναι μία τεχνολογία-κλειδί που θα γίνει ακόμη πιο σημαντική με την άνοδο της τεχνητής νοημοσύνης), η οποία πουλήθηκε στον κινεζικό όμιλο MIDEA, παρά τις αντιρρήσεις που υπήρχαν. Λίγο αργότερα ο όμιλος άλλαξε το διευθύνοντα σύμβουλο – τοποθετώντας προφανώς κάποιο δικό του άτομο.
Από την άλλη πλευρά οι Κινέζοι, εκτός από την υψηλή τεχνολογία ενδιαφέρονται κυρίως για λιμάνια και μεγάλους σιδηροδρομικούς σταθμούς – έτσι ώστε να προωθούν τα προϊόντα τους στην Ευρώπη. Στα πλαίσια αυτά, εξαγόρασαν έναν από τους μεγαλύτερους κόμβους εμπορευματικών μεταφορών στην Ευρώπη που βρίσκεται στη Γερμανία (DIT) – ο οποίος ονομάσθηκε «κινεζικός τερματικός σταθμός», ενώ υποδέχεται βαγόνια που ξεκινούν από την πόλη Chongqing 10.000 χιλιόμετρα μακριά και φθάνουν μέσω του Καζακστάν, της Ρωσίας, της Λευκορωσίας και της Πολωνίας στο Ντόρτμουντ (25 τραίνα κάθε εβδομάδα!). Όσον αφορά άλλες επιχειρήσεις, καθώς επίσης τους τρόπους που οι Κινέζοι εισβάλλουν στην Ευρώπη, υπάρχει πλήρης αναφορά στο Spiegel (πηγή).
Προφανώς λοιπόν ούτε οι Γερμανοί που φιλοδοξούν να αποτελέσουν μία από τις τέσσερις υπερδυνάμεις του πλανήτη, κυριαρχώντας στην Ευρώπη και ανεξαρτητοποιούμενοι από τις Η.Π.Α., κατανοούν προς τα πού αποβλέπει η Κίνα – πιστεύοντας ενδεχομένως πως θα συμμαχήσουν μαζί της, εναντίον της Ρωσίας και των Η.Π.Α. Η Κίνα όμως αποσκοπεί στη μονοκρατορία της υφηλίου, ενώ δεν έχει καμία σχέση με το δυτικό πολιτισμό – επιλέγοντας την εξαγορά λιμανιών και σιδηροδρομικών κόμβων, όπως με το δρόμο του μεταξιού που κατασκευάζει, για να κυριαρχήσει σε ολόκληρη την Ευρασία, οπότε στον πλανήτη.
Ο τρόπος τώρα που λειτουργεί η Κίνα, με τη λαθραία εισαγωγή στην Ευρώπη προϊόντων της για να αποφεύγει τους δασμούς, μέσω κυρίως των λιμανιών και των μεγάλων εμπορευματικών κόμβων, φαίνεται από το παράδειγμα της COSCO (διαθέτει 30 λιμάνια παγκοσμίως) στη Νάπολη – όπου, σύμφωνα με την υπηρεσία τελωνείων, μόνο στο λιμάνι της Νάπολης το 60% των εμπορευμάτων διαφεύγει τον έλεγχο του τελωνείου, το 20% των δελτίων αποστολής δεν ελέγχεται, ενώ διενεργούνται 50.000 παραποιήσεις εγγράφων!
Επειδή δε είμαστε σίγουροι πως κάτι ανάλογο συμβαίνει στο λιμάνι του Πειραιά, θεωρούμε σκόπιμο να υπενθυμίσουμε ένα μικρό μέρος από το βιβλίο του Ιταλού δημοσιογράφου R. Saviano – ο οποίος ερεύνησε με κάθε λεπτομέρεια τις δραστηριότητες του κινεζικού κολοσσού στο λιμάνι της Νάπολης, μέσω του οποίου εφοδιάζεται ολόκληρη η κεντρική Ευρώπη με ασιατικά προϊόντα.
Ο δημοσιογράφος αυτός κατέγραψε τα πάντα εκ των έσω – έχοντας προσληφθεί και εργαστεί για την COSCO, χωρίς φυσικά να είναι γνωστός ο λόγος στην εταιρεία, για τον οποίο το έκανε. Όλα όσα ανακάλυψε δεν είναι δυστυχώς ευχάριστα για τους Ιταλούς Πολίτες – ενώ έχουμε την άποψη πως η κατάσταση στην Ελλάδα δεν θα εξελιχθεί διαφορετικά.
Η Cosco και η Νάπολη
Στο λιμάνι της Νάπολης δραστηριοποιείται η σημαντικότερη ναυτιλιακή εταιρεία της Κίνας, η COSCO, η οποία κατέχει τον τρίτο ισχυρότερο στόλο στον κόσμο. Έχει αναλάβει τη διαχείριση του μεγαλυτέρου τερματικού σταθμού κοντέινερ, σε κοινοπραξία με την MSC – η οποία κατέχει το δεύτερο μεγαλύτερο στόλο στον κόσμο και εδρεύει στη Γενεύη.
Ελβετοί και Κινέζοι ενώθηκαν σε κοινοπραξία και αποφάσισαν να επενδύσουν στη Νάπολη το μεγαλύτερο μέρος των επιχειρήσεων τους.Θα έπρεπε να διευρύνουμε υπερβολικά τη φαντασία μας, για να προσπαθήσουμε να αντιληφθούμε πως είναι δυνατόν το εύρος της κινεζικής παραγωγής να αποτίθεται στο κατώφλι του ναπολιτάνικου λιμανιού.
Τα προϊόντα έχουν πολλές υπηκοότητες – υβριδικές και νόθες. Τα μισά γεννιούνται στην κεντρική Κίνα, αργότερα ολοκληρώνονται σε κάποια σλαβική περιφέρεια, τελειοποιούνται στη βορειοανατολική Ιταλία και συσκευάζονται στα Τίρανα – για να καταλήξουν σε κάποια εμπορική αποθήκη της Ευρώπης.
Σήμερα στη Νάπολη εκφορτώνονται εμπορεύματα, τα οποία προέρχονται σχεδόν αποκλειστικά από την Κίνα – 1.600.000 τόνοι είναι αυτά που καταγράφονται. Τουλάχιστον άλλο 1.000.000 τόνοι περνούν από το λιμάνι χωρίς να αφήσουν ίχνος. Σύμφωνα με την υπηρεσία τελωνείων, μόνο στο λιμάνι της Νάπολης το 60% ων εμπορευμάτων διαφεύγει τον έλεγχο του τελωνείου – το 20% των δελτίων αποστολής δεν ελέγχεται, ενώ διενεργούνται περίπου 50.000 παραποιήσεις εγγράφων.
Τα κοντέινερ, τα οποία πρέπει να εξαφανιστούν προτού ελεγχθούν, ευρίσκονται στις πρώτες σειρές. Κάθε κοντέινερ είναι κανονικά αριθμημένο – υπάρχουν όμως πολλά με την ίδια ακριβώς αρίθμηση. Έτσι, ένα ελεγμένο κοντέινερ «βαφτίζει» αυτόματα όλα τα ομώνυμα του, αυτά δηλαδή που έχουν το ίδιο νούμερο, σε παράνομα, τα οποία πρέπει να εξαφανιστούν.
Με αυτόν τον τρόπο, ένα μεγάλο μέρος των κινεζικών εμπορευμάτων κυκλοφορεί αφορολόγητο. Οι χονδρέμποροι τα αποκτούν, χωρίς να πληρώσουν δασμούς και εφορία. Οι τιμές πρέπει να πέσουν, όλα πρέπει να κινηθούν γρήγορα, κρυφά. Οι τιμές πρέπει να «συρρικνωθούν», μέχρι να φτάσουν σε αυτές που ζητάει η αγορά. Αναπάντεχο οξυγόνο για τους Ιταλούς και Ευρωπαίους εμπόρους.
Δηλητηριώδες μονοξείδιο για τους ντόπιους «βιοτέχνες», οι οποίοι είναι αδύνατον να ανταγωνιστούν τα «λαθραία» κινέζικα προϊόντα, χωρίς την προστασία των δασμών και των φόρων – τους οποίους καλούνται οι ίδιοι να πληρώσουν (για να παραμείνει υγιές το κράτος τους), τόσο για τον εαυτό τους, όσο και για τους Κινέζους λαθρέμπορους.
Έτσι, συντελείται η αποβιομηχανοποίηση της Ευρώπης και η εξάρτηση της, τουλάχιστον σε πολλά καταναλωτικά είδη, από την Κίνα – μία ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια της ΕΕ, έξυπνα τοποθετημένη από τις πολυεθνικές, τον κυρίαρχο του σύμπαντος. Οι αυτονόητοι «συνειρμοί» μας, σε σχέση με την μακροπρόθεσμη ενοικίαση του λιμανιού του Πειραιά, καθώς επίσης με το που οδηγείται η Ευρώπη, θεωρούμε ότι είναι απόλυτα αιτιολογημένοι. Πόσο μάλλον όταν διαβάζουμε ένα επόμενο μέρος του βιβλίου, αναφορικά με τις νέες συνθήκες ανελέητου ανταγωνισμού, με τη χολέρα καλύτερα, με την οποία «μόλυναν» οι Κινέζοι την Ιταλία:
“Ο Σιάν (κινέζος στη Νάπολη) έπρεπε να λάβει μέρος σε έναν πλειστηριασμό – σε έναν διαγωνισμό δηλαδή για την ανάληψη της παραγωγής ενδυμάτων, για λογαριασμό (φασόν) μίας πολυεθνικής. Στην αίθουσα περίμεναν γύρω στα 20 άτομα, τα οποία εκπροσωπούσαν τις εταιρείες τους. Κάποιος τράβηξε τρείς κάθετες γραμμές στον πίνακα που βρισκόταν στην αίθουσα του πλειστηριασμού. Άρχισε να γράφει όσα του υπαγόρευε η γυναίκα, η οποία διεύθυνε τη διαδικασία.
800 – ήταν ο αριθμός των ενδυμάτων που έπρεπε να παραχθούν. «40 Ευρώ το κομμάτι», πρότεινε ένας επιχειρηματίας. Η πρόταση που γράφτηκε ήταν 800-40-2 και εννοούσε 800 ενδύματα προς 40 € το ένα, έτοιμα μέσα σε δύο μήνες. Τελικά έγινε αποδεκτή η τελευταία πρόταση ενός επιχειρηματία-φασονίστα, η οποία ήταν 800-20-25. Δηλαδή, 20 € το κομμάτι, έτοιμα μέσα σε 25 ημέρες.
Όταν το έμαθαν οι ιταλίδες εργάτριες του επιχειρηματία που κέρδισε το διαγωνισμό, ανέβηκαν για να πιούν ένα ποτήρι κρασί και να το γιορτάσουν. Στο εξής βέβαια τα ωράρια τους θα ήταν πολύ σκληρά: Από τις 6 το πρωί έως τις 9 το βράδυ, με διάλειμμα μίας ώρας για φαγητό, χωρίς αμοιβή για τις υπερωρίες. Έτσι μόνο μπορούσαν να ανταγωνιστούν τους κινέζους «συναδέλφους» τους.
Βέβαια, οι πολυεθνικές πληρώνουν μόνο αφού ολοκληρωθεί η εργασία που αναθέτουν με διαγωνισμό – για την ακρίβεια, μόνο αφού εγκριθεί η εργασία. Οι μισθοί, το κόστος παραγωγής, ακόμη και η αποστολή των έτοιμων εμπορευμάτων, προκαταβάλλονται από τους παραγωγούς, οι οποίοι συνήθως δανείζονται από τους τοκογλύφους της τοπικής μαφίας.
Συνεχίζοντας στον τρόπο ζωής της περιοχής, η οδός Μπακού στη Νάπολη είναι ένα ατελείωτο «πηγαινέλα» εμπόρων ναρκωτικών. Οι πελάτες έρχονται, πληρώνουν, παίρνουν και φεύγουν. Μερικές φορές σχηματίζονται ακόμη και ουρές αυτοκινήτων, πίσω από τους εμπόρους. Κυρίως τα Σαββατόβραδα.
Και τότε μεταφέρονται από άλλες πιάτσες καινούργια βαποράκια στην περιοχή. Κάθε φορά που συλλαμβάνονται βαποράκια, καλούνται άλλοι για να τους αντικαταστήσουν –τοξικομανείς ή συνήθεις χρήστες της περιοχής, οι οποίοι διατίθενται να εργασθούν σαν βαποράκια σε περίπτωση ανάγκης. Το εμπόριο πρέπει να συνεχίζεται χωρίς διακοπή.
Οι γονείς των παιδιών αυτών, Ιταλοί και μετανάστες, «στοιβαγμένοι» από το πρωί ως τη νύχτα σε κάποιο σκοτεινό υπόγειο, παράγουν ανταγωνιστικά, φθηνά δηλαδή, τα προϊόντα για τις πολυεθνικές. Προφανώς δεν έχουν καθόλου χρόνο για να ασχοληθούν με τα παιδιά τους.
Τι θα συμβεί άραγε με τα παιδιά των παιδιών τους, όταν τα ίδια θα αναγκασθούν κάποτε να δουλέψουν κάτω από ακόμη πιο «νεοφιλελεύθερες» συνθήκες άκρατου ανταγωνισμού, βιώνοντας μία ακόμη πιο εξαθλιωμένη ζωή; Για να τα καταφέρουν, θα χρειαστούν σίγουρα τη βοήθεια των παραισθησιογόνων – όπως οι συμπολίτες τους στην Κίνα, στην Αφρική και όπου αλλού «λυμαίνονται» οι πολυεθνικές βδέλλες» (R. Saviano με παρεμβάσεις).
Ανάρτηση από: https://analyst.gr
