Με αφορμή το pride, αναδημοσιεύουμε σήμερα μία σειρά άρθρων σε σχέση με την ευρύτερη συζήτηση που έχει ανοίξει αναφορικά με τον φεμινισμό, τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα και την έμφυλη και τη σεξουαλική καταπίεση. Φαίνεται πως το μεγαλύτερο κομμάτι του κινήματος αντιμετωπίζει αυτά τα ζητήματα σαν να ζούσε στη δεκαετία του ’50. Δηλαδή, μία σκληρή δεξιά που θωρακίζεται πίσω από τη θρησκευτική ηθική έναντι της αριστεράς που εκπροσωπεί μέχρι τέλους όχι μόνο την ταξική απελευθέρωση, αλλά και κάθε είδους.
Από τότε πολύ νερό έχει κυλήσει στο αυλάκι, καθώς, από το σχήμα της απελευθέρωσης της κοινωνίας μέσω της απελευθέρωσης από την ταξική καταπίεση, έχουμε περάσει στο σχήμα της απελευθέρωσης της κοινωνίας μέσα από την απελευθέρωση από το σύνολο των επιμέρους καταπιέσεων. Και, φυσικά, δεν πρόκειται για τις κλασικές καταπιέσεις. Η «σύγχρονη κοινωνική θεωρία» ανακαλύπτει διαρκώς νέες καταπιέσεις πέρα από το σεξ και το φύλο, όπως την ηλικία και τον χώρο (μην παραξενεύεστε, ναι, τον χώρο). Αλλά και οι παλιές καταπιέσεις πολλαπλασιάζονται έχοντας, πλέον, μια τάση προς το άπειρο στο εσωτερικό τους.
Αυτά τα φαινόμενα οφείλονται στο γεγονός ότι εμπνέονται από μια φιλελεύθερη πρόσληψη της ζωής. Ο κωδικός που παράγει όλες αυτές τις πολλαπλές καταπιέσεις, είναι η ιδέα ότι ο άνθρωπος είναι μία διαφορετικότητα/μοναδικότητα, η οποία βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα διαρκώς επιθετικό κοινωνικό περιβάλλον, από το οποίο πρέπει να αμυνθεί. Έτσι, οι παραπάνω καταπιέσεις δεν αφορούν γενικούς μηχανισμούς κοινωνικής εκμετάλλευσης, όπως το κράτος ή τις τάξεις, αλλά τις ατομικές καταπιέσεις που ασκεί «γενικώς η κοινωνία στο άτομο». Οπότε, τα πάντα εμφανίζονται σαν ένα ψέμα· η ηλικία, το φύλο, η βιολογία, η οικογένεια είναι απλώς άλλος ένας μηχανισμός που εξασφαλίζει την ατομική εκμετάλλευση.
Εν πάση περιπτώσει, το ζήτημα δεν είναι μόνο το περιεχόμενο αυτών των προσεγγίσεων για το τι τελικά είναι η εκμετάλλευση. Το βασικό πρόβλημα είναι ότι αυτές οι θεωρήσεις επωφελούνται από το μεγαλύτερο κομμάτι του προπαγανδιστικού μηχανισμού της αυτοκρατορίας και έχουν καταστεί ούτε λίγο ούτε πολύ ο κανόνας της καθομιλουμένης στη Δύση. Πόσο ειρωνικό, ο πιο δολοφονικός και εκμεταλλευτικός μηχανισμός στην ιστορία της ανθρωπότητας να μιλάει για καταπίεση, και, μάλιστα, να λέει ότι αυτός είναι ο μηχανισμός που παλεύει εναντίον της. Προφανώς κάτι δεν πάει πολύ καλά.Τι να κάνουμε δεν γίνεται να βρίσκονται οργανώσεις που παλεύουν για την ταξική απελευθέρωση στο ίδιο περιβάλλον με τον Τσούνη στο γκέι πράιντ. Κάτι πάει λάθος. Όποιος θέλει να παλέψει γενικώς για την απελευθέρωση, καλά θα κάνει αρχικά να μη συγκατοικεί με τους βασικούς καταπιεστές του. Και μετά βλέπουμε το πώς μπορούμε να φανταστούμε τη σεξουαλική, την έμφυλη απελευθέρωση. Χρειάζεται αποσύνδεση από τους μηχανισμούς της αυτοκρατορίας, αλλιώς διατρέχουν όλοι κίνδυνο να εργαλειοποιηθούν από τα συνθήματά της, αν αυτό δεν έχει συμβεί ήδη.
Ν.Μ.
Επανεξετάζοντας την κριτική φυλετική θεωρία
Ξεπερνώντας τα όρια του γκέι ιμπεριαλισμού
Ανεκτικοί και φιλελεύθεροι ακροδεξιοί
Ο φεμινιστικός νεοϊμπεριαλισμός στο Persepolis της Marjane Satrapi
Ανάρτηση από: https://avantgarde2009.wordpress.com/
