Του Διονύση Δρόσου
Ποια στοιχεία του αγγλόφωνου κειμένου που δημοσίευσε
προσφάτως το ΕΛΙΑΜΕΠ μοιάζουν να έχουν “αριστερό” πρόσημο; Τί
κάνει τις ηγετικές παρέες της δικαιωματικής Αριστεράς να στρατεύονται με
ενθουσιασμό σε τέτοιες θέσεις; Δηλαδή για να εξηγούμαι: η αρνησιπατρία που για
κάποιους αποτελούν ψυχρή, κυνική επιλογή, η οποίη πρέπει να κρυφτεί πίσω από
ευφημισμούς και διπροσωπίες, για ποιο λόγο επενδύεται με ιδεολογικό ζηλωτισμό
και εκφέρεται ευθαρσώς και υπερηφάνως από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ;
Εντοπίζω τα εξής:
Πρώτον: Αποστροφή προς ό,τι μοιάζει “εθνικιστικό”,
εντέλει η ενοχοποίηση και της λέξης “εθνικό”. Η διασταλτική κατανόηση του
εθνικισμού που προκρίνουν καταντά αρνησιπατρία και τους επιτρέπει να
υποστηρίζουν πως η σύμφωνη με το διεθνές δίκαιο υποστήριξη των κυριαρχικών
δικαιωμάτων της χώρας αποτελεί «μαξιμαλισμό» και
εξισώνεται με την αξίωση αναθεώρησης των συνόρων που προβάλει η γειτονική χώρα.
Δεύτερον: Ειρηνισμός. Αμφότερες οι στάσεις των γειτονικών χωρών υποτίθεται πως αποτελούν απλώς εκφράσεις κακής νοοτροπίας: προσήλωση στη national correctness (εθνική ορθότητα) και τους national myths (εθνικούς μύθους). Αρκεί, λοιπόν, οι δύο πλευρές (κατ’ επέκταση όλες οι χώρες) να απαλλαγούν από αυτά τα ανορθολογικά “πεισματάκια” και η παγκόσμια ειρήνη θα βασιλεύσει επί της γης, όπως ευχόμαστε κάθε Πρωτοχρονιά.
Η εξωτερική πολιτική των εθνικών κρατών δεν γίνεται προσπάθεια να εξηγηθεί με βάση την κοινωνική δομή και την οικονομική, δημογραφική και στρατηγική δυναμική των κοινωνιών, αλλά παρουσιάζεται ως ζήτημα μικροεγωισμών και παρεξηγήσεων μεταξύ δύο ίσων και αφηρημένων υποκειμένων του δικαίου, τα οποία ενεργούν βάσει και των παθών τους και όχι βάσει του “Ορθού Λόγου”. Είναι εκπληκτικό για πότε βγήκε ο Μαρξ από το εικονοστάσι της δικαιωματικής Αριστεράς και στη θέση του μπήκε ο Καντ (αμφότεροι κακοδιαβασμένοι)!Η συνέχεια: ΕΔΩ
Ανάρτηση από: https://slpress.gr/
