Σχεδόν πέντε μέρες έχουν απομείνει για το κλείσιμο των υποψηφιοτήτων στις επικείμενες Δημοτικές και Περιφερειακές Εκλογές της 8ης Οκτωβρίου (η προθεσμία λήγει τα μεσάνυχτα της 31ης Αυγούστου).
Ιδίως από τα τέλη Ιουνίου, με το πέρας των βουλευτικών εκλογών, παρακολουθώ με αυξημένη αγωνία τις εντεινόμενες διεργασίες. Με ιδιαίτερη προσοχή στον Βύρωνα, το σπιτικό μας. Παρακολουθώ, συναντώ, συζητώ, με βασανισμό ειλικρινά. Είχα αποφασίσει να δώσω –υπεράγαν υπομονετικά– όλο τον χρόνο στις βυρωνιώτικες παρατάξεις που ισχυρίζονται ότι έχουν κάτι να μου πουν, ώστε να δω τι έχουν να μου πουν... Βασανιστικό, καθώς πλησιάζει η 31η Αυγούστου και κονταίνει ο χρόνος για λήψη αποφάσεων.
Και βέβαια βασανιστικό είναι πρωτίστως το να δένεις τις αποφάσεις σου με την διερώτηση πόσο εξωγήινο σε εμφανίζει η πιο γήινη αξίωση: η αξίωση για ένα ριζικά αλλιώτικο όραμα για την πόλη, για την κοινωνική ζωή, για την πολιτική και την ανθρωπολογία (απίστευτο δεν φαίνεται, να τίθεται θέμα ανθρωπολογίας εδώ; Εμ... αυτά είναι!). Πώς θα υλοποιηθεί άραγε η glocalization (η όσμωση τοπικού-local και οικουμενικού-global) ως εναλλακτική στην τρέχουσα globalization; Πώς θα παιδευτούμε άραγε για ζητήματα όπως ο συμμετοχικός προϋπολογισμός και το δίκοπο μαχαίρι τοπικών δημοψηφισμάτων; Πόσο εξωγήινος είσαι όταν νιώθεις πως χωρίς τέτοιας λογής παιδεμάρες η εξαχρείωση του πολίτη σε καταναλωτή (καταναλωτή πραγμάτων, καταναλωτή υπηρεσιών και καταναλωτή αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας εξίσου) θα συνεχίσει να σαρώνει, με την ευθύνη όλων – ψηφιζόντων και ψηφιζομένων; Πόσο εξωγήινος είσαι όταν θεωρείς απάτη τις υποσχέσεις δημοτικής ευημερίας, οι οποίες βασίζονται στην υπερχρέωση των Δήμων; Πόσο εξωγήινος είσαι όταν θεωρείς κατάντια την κομματική υποτέλεια; Πόσο εξωγήινος είσαι όταν σε πιάνει ναυτία με υποψήφιους που ψευδολογούν καλολογώντας το κίνημα για ελεύθερες παραλίες, αλλά οι ίδιοι είναι από τους επιχειρηματίες εκείνους που απεργάζονται την εξάτμιση του δημόσιου χώρου στην πόλη; Πόσο αυτοδιοικητικός είναι αυτός που δεν αντιτίθεται (με λόγο και πράξη) στο ισχύον νομικό πλαίσιο, το οποίο στραγγαλίζει την αυτοδιοίκηση;
Αυτά, απλώς ενδεικτικά. Ο κατάλογος των διερωτήσεων που τις νιώθω βασανιστικές είναι πολύ μακρύς. Κι έτσι, νιώθω αβυσσαλέο σεβασμό για κάποιες τοπικές παρεμβάσεις που πράγματι παιδεύονται μ’ αυτά, παλεύουν με τις πεπατημένες τους και με τις ουτοπίες τους, και τολμούν να γίνονται έντιμα σταυροδρόμια ιδεών. Μακάρι να το αντέξουν και να το βαθύνουν – για χάρη των καιρών που έχουν ξημερώσει...
Κι επειδή πιστεύω ότι η φιλοσόφηση είναι πράξη καθημερινή (αν η φιλοσόφηση είναι αέρας κοπανιστός, τότε ας ανατεθεί η αυτοδιοίκηση σε εταιρία διαχείρισης κοινοχρήστων των πολυκατοικιών), κλείνω την εξομολόγησή μου με ένα απόσπασμα από την Αγία Γραφή, τίγκα στη σοφία, εντυπωσιακά επίκαιρο νομίζω σε μέρες βασανισμών και... πυρκαγιών. Ένα προκαταβολικό σχόλιο θα κάνω μόνο: Στη σκιά λουφάζουν τα γίδια. Και μούγκα στη στρούγκα!
«Ακούστε με, κάτοικοι της Συχέμ,
αν θέλετε και ο Θεός να σας ακούσει!
Κάποτε τα δέντρα πήγαν να διαλέξουν ποιον θα χρίσουν βασιλιά τους. Είπαν στην ελιά: "Έλα να γίνεις βασιλιάς μας". Αλλά η ελιά τους αποκρίθηκε: "Ν' αφήσω εγώ το λάδι που παράγω, που μ' αυτό τιμούν θεούς κι ανθρώπους, για να κυβερνήσω τα δέντρα;".
Τότε τα δέντρα είπαν στη συκιά: "Έλα εσύ να γίνεις βασιλιάς μας". Μα και η συκιά τους αποκρίθηκε: "Ν' αφήσω εγώ τους ωραίους και γλυκούς καρπούς που κάνω, για να κυβερνήσω τα δέντρα;".
Τότε τα δέντρα είπαν στο αμπέλι: "Έλα εσύ να γίνεις βασιλιάς μας". Μα και το αμπέλι τους αποκρίθηκε: "Ν' αφήσω εγώ το κρασί που βγάζω, που το χαίρεται θεοί και άνθρωποι, για να κυβερνήσω τα δέντρα;".
Τότε τα δέντρα είπαν στην αγκαθιά: "Έλα εσύ να γίνεις βασιλιάς μας". Και η αγκαθιά τους αποκρίθηκε: "Αν θέλετε στ' αλήθεια να με χρίσετε βασιλιά σας, ελάτε να κρυφτείτε στη σκιά μου. Αν δεν έρθετε, φωτιά θα βγει από τ' αγκάθια μου και θα κατακάψει τους κέδρους του Λιβάνου».
[Παλαιά Διαθήκη: Κριτές 9,7-15].
Ευχαριστώ τον φίλο Χάρη Κ.
