Κι όμως νικήσαμε…

Στο δυσκολότερο πεδίο, μάλιστα, 

το ιδεολογικό!

Του Σωτήρη Δημόπουλου

Η γενικότερη σύγχυση που έχει επικρατήσει τα δυόμισι αυτά χρόνια που εκδηλώθηκε η οικονομική κρίση και συμπαρέσυρε τα πάντα στο διάβα της, ίσως μας εμποδίζει να δούμε ξεκάθαρα τις επαναστατικές ανατροπές που επιτελούνται στα διάφορα επίπεδα. Λησμονούμε ότι οι αλλαγές, όταν έρχονται, δεν έχουν τη μορφή με την οποία εμείς τις προσδοκούσαμε και επιδιώκαμε.
Κάτι που ίσως δυσκολευόμαστε να κατανοήσουμε, αλλά έχει καθοριστική σημασία στην ορθή διαπίστωση της πολιτικής συγκυρίας, είναι ότι, όσοι βρεθήκαμε στο στρατόπεδο της υπεράσπισης της εθνικής ταυτότητας, με το πικρό αίσθημα του ηττημένου, που επιμένει από ιστορικό καθήκον στο στόχο του, έχουμε ήδη νικήσει στο πεδίο της σύγκρουσης των ιδεών!
Νικήσαμε, καθώς η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας απορρίπτει πλέον «μετά βδελυγμίας» τις εθνομηδενιστικές ιδέες, αναγνωρίζοντας ότι στρέφονται εναντίον της. Απόρριψη που δεν γίνεται στο περιθώριο της καθημερινότητας των πολιτών, αλλά εμπεριέχεται σε μια ολοκληρωμένη στάση απέναντι στην έννοια πατρίδα και τους καθιστά έτοιμους ακόμη και για πολιτική δράση.

Νικήσαμε, καθώς η πλειοψηφία της κοινωνίας απορρίπτει και τους φορείς των εθνομηδενιστικών ιδεών, απ’ όπου και αν προέρχονται. Το κατεστημένο σύστημα πληροφόρησης και γνώσης, με όλα του τα παρακλάδια, έχει χάσει την αξιοπιστία του. Είναι φανερό ότι πλέον βρίσκεται σε απελπισμένη άμυνα, και αγωνιά για την επιβίωσή του. Στηρίζεται στον ξεκάθαρο εκβιασμό και στην απειλή του χάους για να διατηρήσει την ισχύ του.
Νικήσαμε, καθώς στη πολιτική σκηνή ακόμη και πολλοί από αυτούς που έως πρόσφατα χαρακτήριζαν «εθνικιστές» όσους μιλούσαν για Ελλάδα και πατριωτισμό, δανείζονται τώρα την ορολογία αυτή, για να κερδίζουν πολιτική επιρροή.
Νικήσαμε, καθώς ακόμη και στην αγορά, όπου το συμφέρον προηγείται της ιδέας, οι διαφημίσεις των εταιρειών μιλούν για πατρίδα, για εθνική παραγωγή, για εθνική συλλογική προσπάθεια.
Νικήσαμε, κυρίως, καθώς, για πρώτη φορά, απλώνεται στη νεολαία, και ιδιαίτερα στις μικρότερες ηλικίες, ένας πρωτοφανής πατριωτικός οίστρος, τέτοιος που δεν έχει σημειωθεί για δεκαετίες. Και είναι αυτά τα πρώτα παιδιά της παγκοσμιοποίησης (!), αυτά που γεννήθηκαν μέσα στα χρόνια του θριάμβου της, στην αποθέωση των οραμάτων των ανοιχτών συνόρων, του «τέλους της ιστορίας», του θανάτου των εθνών. Και εκεί, στα δεκαπεντάχρονα, η ιστορία εκδικείται τους αλαζονικούς επίδοξους στραγγαλιστές της. Στο συλλογικό φαντασιακό των παιδιών του διαδικτύου βρίσκουν πάλι θέση οι «μπανάλ» μορφές της Επανάστασης του 1821, προκαλώντας ανατριχίλα σε ένα σύστημα που είχε την ψευδαίσθηση ότι είχε κλείσει τους λογαριασμούς του με το παρελθόν.
Εύλογος ο αντίλογος στα παραπάνω. Κυρίως, ότι από τις εξελίξεις αυτές, ενδυναμώνεται επικίνδυνα η Χρυσή Αυγή, και ότι δεν έχει διαμορφωθεί σοβαρή πατριωτική πολιτική πρόταση διακυβέρνησης.
Κατ’ αρχάς, δεν πρέπει να πέσουμε στην παγίδα της αντίληψης, που εσκεμμένα και επίμονα επαναλαμβάνουν τα χαλκεία του πληγωμένου συστήματος, ότι οι πατριωτικές απόψεις εξαπλώνονται χάριν της Χρυσής Αυγής. Στην πραγματικότητα, συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Το ακροδεξιό γκρουπούσκουλο καρπώνεται χωρίς κόπο την έτοιμη από καιρό τάση, χάρη και στον μοναχικό αγώνα των λίγων «σαλών», που είχε διαμορφωθεί στη βάση της κοινωνίας. Μια τάση, που η έκτασή της, αλλά και η δυνατότητα να μετατραπεί σε πολιτικό κίνημα, δεν είχε γίνει αντιληπτή εγκαίρως. Και, χωρίς αμφιβολία, η ενίσχυση της εξτρεμιστικής δεξιάς, με τα χαμηλού πολιτικού επιπέδου στελέχη της, ενέχει τον κίνδυνο να εκτροχιάσει την πατριωτική έκρηξη και μερικώς να την εκφυλίσει σε απάνθρωπο ρατσισμό και εκδήλωση ωμής βίας.
Όμως, το ποτάμι δεν έχει επιστροφή. Η πολιτική και ιδεολογική μάχη που θα δοθεί τα επόμενα χρόνια θα είναι για την καθοδήγηση αυτού του μεγάλου πατριωτικού ρεύματος. Ας μην αυταπατώμεθα από τους συσχετισμούς της στιγμής. Τίποτε δεν έχει λήξει. Εν πάση περιπτώσει, η ογκούμενη διάθεση αντίστασης στη διάλυση του ελληνικού έθνους-κράτους, η επιθυμία σύνδεσης με το ιστορικό μας παρελθόν, η προθυμία για συλλογική δράση και, κυρίως, η γοργή ανάδυση μιας γενιάς που δίνει δείγματα ενεργητικής αμφισβήτησης των δυνάμεων της αδράνειας, μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η Ιστορία δεν έχει πει την τελευταία της λέξη.

Ανάρτηση από : http://ardin-rixi.gr/