Η απόλυση, με σκαιόν, ως φαίνεται, τρόπο, του εγκρίτου δημοσιογράφου Σταύρου Λυγερού από την Καθημερινή, όλο και πιο «κατεστημενική» αν όχι, πια, «καθεστωτική», έδωσε ένα ακόμη παλμάριο στην ιστορία δημοσιογραφικής ακεραιότητας κι ηθικής αξιοπρέπειας του δημοσιογράφου. Την πένα που πιο έξοχα από οποιονδήποτε άλλον στηλίτευσε τη συγχορδία της «Τriad» ανάμεσα στην άρχουσα οικονομική ελίτ, την πολιτική και τη δημοσιογραφία στην Ελλάδα, όλοι στον χορό της διαπλοκής που έφερε το «Από την Κλεπτοκρατία στη Χρεοκρατία» για να διαφυλάσσει τώρα τα κακώς κτώμενα ξε- πουλώντας τον τόπο και εξανδραποδίζοντας τον λαό στην Ευρω-Ηγεμονία, με το πονηρό επιχείρημα του «Μονοδρόμου» που υπηρετούν και διασαλπίζουν τα κρατούντα Μήντια.
Ατυχώς, όμως, ο έγκριτος δημοσιογράφος «πάτησε στα πηλά», επιχειρώντας μια ανάλυση του Κυπριακού, στο τελευταίο βιβλίο του: Η Αιρετική Λύση. Στο οποίο ο συγγραφέας προτείνει μια «αιρετική» λύση «βελούδινου ημιδιαζυγίου». Κι έσφαλεν όχι στη διάγνωση του γεγονότος ότι βρισκόμαστε μπροστά σε ένα νέο σχέδιο τύπου Ανάν, με «το “Όχι” πιο δύσκολο τώρα», με έναν Πρόεδρο που «δεν είναι ένας Παπαδόπουλος, αλλά ο Αναστασιάδης, ο οποίος το 2004 είχε φανατικά υποστηρίξει το σχέδιο Ανάν» και με «την αυτοπεποίθηση των Ε/κ πιο κλονισμένη από την οικονομική κρίση».
Το σφάλμα έγκειται στο ότι η έννοια της λύσης, επιμένει τόσον… Ερωτική, όσον κι «Αιρετική», ότι έλκεται ο Λυγερός από τη σαγήνη, δηλαδή παγίδα, της «Λυσιολαγνείας». Ότι πιστεύει, δηλαδή, πως η προτεινόμενη «λύση» του «βελούδινου ημιδιαζυγίου» με τους Τουρκοκυπρίους, κάτω από ευρωπαϊκό καπέλο, θα τους απεκτουρκίσει εξευρωπαΐζοντάς τους, θα τους αποσπάσει από την Τουρκία με την υπόσχεση ενός ευρωπαϊκού μέλλοντος. Ότι νομιμοποιώντας τα στρατιωτικά κέρδη της εισβολής, θα εξαφανισθούν ως διά μαγείας τα διά των Τουρκοκυπρίων υπηρετηθέντα κέρδη της εισβολής. Ότι εναγωνίως ζητώντας, διότι περί αυτού πρόκειται, τη… νομιμοποίηση της ελευθερίας των Ελλήνων της Κύπρου με την οικειοθελή υποκατάσταση της κρατικής μας οντότητας, προστατευόμενης από τη διεθνή νομοθεσία, με μια υποβαθμισμένη διεθνώς κρατική ή «υπο-κρατική» (πείτε την «ιπποκρατική») συνύπαρξη με τους αναβαθμιθέντες σε κράτος Τουρκοκυπρίους, νομίμους κατόχους των κατεχομένων… προσθέτουμε και δεν αφαιρούμε ασφάλεια!
Κι ότι, στην ουσία, δεν ημι-αυτοκτονούμε ή ευθανατίζομεν εαυτούς, απαλλάσσοντες τον αδιάφορο για τα δίκαιά μας κι οχλούμενο από την επιμονή του διεθνοποιημένου μας προβλήματος διεθνή παράγοντα από το πρόβλημά μας ως διεθνές πρόβλημα, με την αυτο-κοσσοβοποίησή μας.
Προχείρως, τα πιο πάνω, μόλις το βιβλίο ενεφανίσθη στο βιβλιοπωλείο όπου συχνάζουμε. Αναλυτικότερα σχόλια στο επόμενο φύλλο της Ενώσεως. Ίσσιαλλα, όπως συνοίκως μαθαίνομεν να το λέγομεν.
Ανάρτηση από: http://antistasitwra.wordpress.com
