Του Στάθη
Ουδείς άλλος λαός εκ των PIGS (εκ των «γουρουνιών») έχει υποστεί τέτοια λεηλασία όσον ο ελληνικός.
Και οι Ιταλοί και οι Ισπανοί και οι Πορτογάλοι και οι Ιρλανδοί υπέστησαν περικοπές δημοσίων δαπανών, μειώσεις μισθών – συντάξεων και αύξηση της φορολογίας, αλλά όχι στον βαθμό δήωσης που τα υπέστησαν οι Ελληνες. Ούτε οι πόροι, ούτε οι υποδομές, ούτε η δημόσια περιουσία, ούτε ο ενεργειακός πλούτος ξεπουλήθηκαν σ’ αυτές τις χώρες στον βαθμό που η Ελλάδα ξεγυμνώθηκε. Καμμιά απ’ αυτές τις χώρες δεν έχασε το Σύνταγμά της, καμμιάς ο λαός δεν κατηγορήθηκε για «τεμπελιά», «διαφθορά» και... «λαϊκισμό».
Οι χώρες αυτές ονομάστηκαν PIGS, «γουρούνια» με όλη την άνεση που εκφράζει τον ρατσισμό της η αστική τάξη (και οι δημοσιογραφικοί της τσόγλανοι), θιασώτες κατά τα άλλα και προσκυνητές της πολιτικής ορθότητας.
Τρίχες! Όλα αυτά, πολιτική ορθότης, πολυπολιτισμοί, μεταμοντερνισμός, είναι για κατανάλωση απ’ την υπόδουλη πλεμπάγια, όπως είναι για την καταστολή (αλλά και για την ομογενοποίηση της σκέψης) οι νόμοι για τα εγκλήματα γνώμης, η προληπτική θεσμική βία, η παρένδυση των εννοιών και των λέξεων, η ιδεολογική τρομοκρατία και η εφιαλτική προπαγάνδα.
Στην πραγματικότητα η αστική τάξη διεθνώς, τα αφεντικά δηλαδή και οι μεγαλομέτοχοι των πολυεθνικών και των τραπεζών, τα θηρία του πραγματικού και εικονικού χρήματος, είναι περισσότερο ρατσιστές, περισσότερο βίαιοι και περισσότερο αυταρχικοί παρά ποτέ.
Ο ταξικός ρατσισμός που οδηγεί τους εργαζόμενους στον πάτο της κόλασης στη μια χώρα μετά την άλλη ανθεί και...ακμάζει. Ο ρατσισμός κατά των «κατώτερων» εθνών επίσης. Υπάρχει μεγαλύτερη βία απ’ αυτήν που ασκείται εναντίον του μισθού και του μεροκάματου; Και μάλιστα βία θεσμική και νόμιμη! Τι άλλη βία μπορεί να κάνει μπάχαλο τη ζωή των ανθρώπων σε μαζική κλίμακα; ποια άλλη βία διαβρώνει περισσότερο τις κοινωνίες και τη δομή τους; Πόσο διαφορετικοί είναι οι «ανθρωπιστικοί πόλεμοι» από τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις που έγραφαν τους στόχους τους στη σημαία τους; Αλλά και οι αστικέςδημοκρατίες, πόσο δημοκρατίες είναι πλέον; Είναι δημοκρατίες των τόκων, αλλά όχι των ανθρώπων, είναι υποχείρια μιας «ελεύθερης αγοράς» που παράγει σκλάβους και τρέφεται απ’ αυτούς, είναι ένα σύστημα που εκφασίζεται με γοργούς ρυθμούς.
Στο πλαίσιο αυτής της διαδικασίας η Ελλάδα σπαράσσεται. Με πιο βίαιο τρόπο απ’ τα υπόλοιπα PIGS. Για την ώρα μεγάλο μέρος του λαού της (όπως πλέον και στην Ισπανία) μετατοπίζεται προς τα Αριστερά, αλλά όχι ακόμα προς την εξέγερση. Οι Ελληνες φαίνεται να εναποθέτουν τις ελπίδες τους στον ΣΥΡΙΖΑ και να προσδοκούν σε μια «θεσμική εξέγερση». Σε μιαν αντίσταση. Που, αν την δουν να συμβαίνει, φαίνονται έτοιμοι να την υποστηρίξουν.
Την ίδια στιγμή η Τρόικα δείχνει στην κυβέρνηση των υποτελών της το πιο αποκρουστικό της πρόσωπο. Το πιο ανθρωποφαγικό. Δεν την αφήνει να πάρει ανάσα. Δεν της δίνει ούτε μια «χάντρα» ούτε ένα «καθρεφτάκι», θέλει να τελειώσει τη δουλειά. Να κλείσει την Ελλάδα στο σφαγείο και να την τρώει για πολλά χρόνια – κανένα σοκ, κυρίες και κύριοι, για ανθρωποφαγία μιλάμε. Πλην των 500 Ελλήνων υπερπλούσιων που έγιναν 565 και αύξησαν τα κέρδη τους, εν μέσω κρίσης, κατά 17% φθάνοντας τα 70 δις δολάρια περιουσίες, οι υπόλοιποι αλέθονται απ’ την ανεργία, τη φορολογία, την υπερχρέωση και την εκποίηση πόρων, υποδομών και προοπτικών.
Αυτή η διαδικασία που εμβολιάζει την ελληνική κοινωνία, ιδίως τους νέους με την κακιά χολέρα τηςαμισθί εργασίας (δεν υπάρχει μεγαλύτερο έγκλημα), που έχει οδηγήσει σε αυτοκτονίες, ενδημική θλίψη και απελπισία, μετανάστευση, παράλυση και γενικό εξευτελισμό, ολοκληρώνεται τώρα. Για αυτό και η Τρόικα εμφανίζεται πιο στυγνή, ανυποχώρητη και εκβιαστική παρά ποτέ. Στην απελπισία της η κυβέρνηση σκούζει για συναίνεση. Κάθε συναίνεση σ’ αυτό το έγκλημα είναι συνενοχή. Οπως συνενοχή είναι και η «καταγγελία» του εγκλήματος εκ του ασφαλούς, εξ αποστάσεως και με την «καθαρότητα» που διέθετε ο Πόντιος Πιλάτος όταν έπλενε τα χέρια του.
Βρισκόμαστε στην τελική φάση του δράματος (που θα αλυσοδέσει το μέλλον), όχι μόνον λόγω των νέων (εξοντωτικών) μέτρων που ζητάει η Τρόικα, αλλά κυρίως λόγω της θεσμικής κατοχύρωσης που απαιτεί για αυτά (και όσα άλλα ακολουθήσουν). Διότι η Τρόικα ζητά για τις νέες συμφωνίες 180 ψήφους!
Και αυτοί οι 180 ψήφοι υπέρ του νέου εφαρμοστικού πλαισίου (του Μνημονίου, της παράτασής του ή της μετονομασίας του) είναι πολύ πιο καυτοί απ’ τους 180 ψήφους για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Με αυτήν την αυξημένη πλειοψηφία (που άλλωστε προβλέπει το Σύνταγμα για συμφωνίες – συνθήκες – οι οποίες αλλάζουν το διεθνές στάτους της χώρας) η Τρόικα επιδιώκει δύο πράγματα: α) να «δέσει» την επόμενη κυβέρνηση και β) να νομιμοποιήσει πρωθύστερα το (τα) Μνημόνιο (α).
Διότι το πρώτο Μνημόνιο υπερψηφίστηκε στη Βουλή από την τότε δεδηλωμένη πλειοψηφία κι όχι από την αύξουσα των δύο τρίτων ή 180 βουλευτών, καθώς το (ξεσχισμένο και κουρελιασμένο) Σύνταγμα της Ελληνικής Δημοκρατίας λαμβάνει πρόνοιαν να συμβαίνει, ώστε να μη μπορεί μια πλειοψηφία συγκυριακή να βγάλει τα μάτια της χώρας.
Στην πραγματικότητα το πρώτο Μνημόνιο είναι παράνομο κι αυτοί που το δέχθηκαν και το εφαρμόζουν υπόλογοι για την παραβίαση του Συντάγματος στον έσχατο βαθμό. Βεβαίως η τύχη τους για την Τρόικα, ποσώς! Εκείνο που ενδιαφέρει τους Επικυρίαρχους είναι η πρωθύστερη έστω νομιμοποίηση όσων μας έχουν κάνει – αναλόγων άλλωστε και άξιων για PIGS, για γουρούνια. «Τεμπέλικα» και «διεφθαρμένα» γουρούνια. Που τα πάνε πρόβατα επί σφαγήν σ’ αυτό το ατελείωτο συμπόσιο των ανθρωποφάγων.
Οι μέρες αυτές είναι κρίσιμες. Οι ηλίθιοι των Βρυξελλών και του Βερολίνου (διότι είναι άπληστοι και αφιλοσόφητοι) θα φτάσουν τα πράγματα ως τα άκρα. Θέλουν όχι μόνον να «τελειώσουν τη δουλειά» αλλά (τελειώνοντας την) να περάσουν το μήνυμα στα PIGS, ότι η μετατόπιση προς την Αριστερά είναι ανώφελη. Το επιδιώκουν αυτό διότι η ύπαρξη του ΣΥΡΙΖΑ λειτουργεί – στα άλλα κράτη της Ευρώπης (όχι μόνον στα PIGS αλλά και σε άλλες χώρες, ακόμα και στην Αγγλία) ως καταλύτης αναστοχασμού, ανασύστασης και επαναπροσδιορισμού πολλών κομμάτων, κινημάτων και συνδικάτων.
Απ’ την έκβαση της σύγκρουσης κεφαλαίου – εργασίας στην Ελλάδα, θα κριθεί εν πολλοίς η πορεία των λαών προς τη θεσμική εξέγερση που εκφράζει η Αριστερά (ρεφορμιστική ή επαναστατική αναλόγως των εξελίξεων) ή την υποδούλωση για μακρόν (και ίσως οριστικό) διάστημα. Ενας κόσμος από κοπριά φυσικά και δεν είναι ανθρώπινος, εκτός και αν οι άνθρωποι τον συνηθίσουν. Γίνεται όμως ποτέ συνήθεια μια ζωή στο σφαγείο; Είναι σαν να λες ότι οι ανθρωποφάγοι με τα παπιόν είναι ανθρώπινοι…
Ανάρτηση από: http://www.enikos.gr
