Εχω γράψει, επίσης επανειλημμένως, πως η ρήξη, το Grexit και η επιστροφή στη δραχμή δεν ήταν προσωπική προτεραιότητα. Από την άλλη, ωστόσο, δεν ήμουν ποτέ και υπέρμαχος της ιδεοληψίας περί ευρώ πάση θυσία. Αποδεικνύει, άλλωστε, στοιχειώδη αξιοπρέπεια να αποχωρείς από ένα πάρτι στο οποίο δεν είσαι πλέον ευπρόσδεκτος, όπως αρχίζουν να παραδέχονται πλέον ανοιχτά αρκετοί ευρωπαίοι αξιωματούχοι. Αφήστε που αν είναι να μείνουμε με τους όρους που μας ζητούν- δηλαδή να μας έχουν αλυσοδεμένους σε μια γωνία και να μας δίνουν νερό και τροφή ίσα ίσα για να μην πεθάνουμε- δεν το λες και διασκέδαση. Αυτή η Ε.Ε., κι όχι μόνο η Ελλάδα, είναι ένας βαριά άρρωστος ο οποίος επί μία πενταετία στην καλύτερη περίπτωση (για τις όποιες, ελάχιστες έστω, διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις έγιναν) λαμβάνει ασπιρίνες για να θεραπευτεί από μια σοβαρή ασθένεια και στη χειρότερη παίρνει δηλητήριο για να αποφύγει το αναπόφευκτο...
Ας υποθέσουμε, επομένως, πως ο Αλέξης Τσίπρας υπογράψει το κωλόχαρτο που του δίνουν και η Ελλάδα παραμείνει στην ευρωζώνη. Πόσο μακριά μπορεί να περπατήσει ένας εξασθενημένος οργανισμός με ένα μνημόνιο στις πλάτες για τους ίδιους που πλήρωσαν και τα δύο προηγούμενα; Ποιός κάνει πως δεν καταλαβαίνει πως το γαϊδούρι τού Χότζα θα ψοφήσει έτσι κι αλλιώς, ακόμα κι αν του κάνεις και νέα ένεση για να ψιλοσταθεί στα πόδια του; Ακόμα κι αν η ρήξη φέρει το θάνατο (κάτι, πάντως, που δεν έχει συμβεί σε καμιά χώρα που έχει χρεοκοπήσει, έστω κι αν, βεβαίως, στην αρχή τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα από κάθε άποψη), δεν είναι προτιμότερη η ευθανασία; Ποιός θα επέτρεπε για ένα αγαπημένο του πρόσωπο να ταλαιπωρείται διασωληνωμένο χωρίς ελπίδα ανάκαμψης, αλλά το επιτρέπει για την πατρίδα του;...
Εδώ που είμαστε δεν υπάρχουν εύκολες επιλογές. Θα είναι έντιμο για τον Αλέξη Τσίπρα αν προσφύγει σε δημοψήφισμα ή εκλογές, θα είναι αυτοκτονικό αν επιλέξει την υποταγή και θα είναι γενναίο αν προτιμήσει να πάρει ο ίδιος την απόφαση για ρήξη. Οικτίρουν τους λαούς, και καλά κάνουν, που έχουν ανάγκη από ήρωες, όπως συμβαίνει και τώρα για μια ακόμα φορά με τη Ρωμιοσύνη. Οποια κι αν είναι η κατάληξη, τρέφω απεριόριστο σεβασμό για τον πρωθυπουργό και τον Γιάνη Βαρουφάκη γιατί έδωσαν αυτούς τους πέντε μήνες έναν άνισο αγώνα κόντρα σε μια Ευρώπη που εξουσιάζεται από το θατσερισμό και σε ένα λαό όπως ο ελληνικός που ακόμα προτιμά να φοβάται από το να αγωνίζεται. Γι' αυτό θα είναι κρίμα κι άδικο για το νεώτερο πρωθυπουργό των τελευταίων εκατό και βάλε χρόνων (τον οποίο δεν θα ξαναψηφίσω αν το κάνει) να υποκύψει τώρα που και οι σκλάβοι αφυπνίζονται και φωνάζουν "ως εδώ και μη παρέκει". Ενας άνθρωπος, άλλωστε, χωρίς λεφτά είναι "απλώς" φτωχός. Ένας άνθρωπος δίχως αξιοπρέπεια είναι, αλίμονο, ήδη νεκρός…
Ανάρτηση από: http://tripioevro.blogspot.de
