Θεριά οι ανθρώποι δεν μπορούντο φως να το σηκώσουν,δεν είναι η αλήθεια πιο χρυσήαπ’ την αλήθεια της σιωπής,χίλιες φορές να γεννηθείςτόσες, τόσες θα σε σταυρώσουν.
ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ
Του Αλέκου Μιχαηλίδη
Ένα από τα πολλά ζητήματα που χρίζουν αντιμετώπισης, σε τούτο τον μαύρο τόπο, είναι η απόκρυψη της αλήθειας, μιλώντας φυσικά για το Κυπριακό. Η τακτική αυτή (που κάποτε φαίνεται προϊόν παλιμπαιδισμού) ξεκινά από τα υψηλά στρώματα της πολιτείας (βλ. τη δημοσίευση του Νίκου Τορναρίτη, βουλευτή κυβερνώντος κόμματος: «Μια Φάσσα μόλις έκατσε στο παράθυρο του γραφείου μου. Ένδειξη ειρήνης;») και τελειώνει ακόμα και σε πιο χαμηλά στρώματα της ίδιας της κοινωνίας, που ζει με τα αποτελέσματα της τουρκικής εισβολής του ‘74.
Είναι αποκαρδιωτικό να βλέπουμε σχόλια όπως «το πρόβλημα δεν είναι ο στρατιώτης», λες και βάλαμε τους Τούρκους στρατιώτες στη γκιλοτίνα και ετοιμαζόμαστε να τους αποκεφαλίσουμε. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι (αυτοί που σχολιάζουν), οι οποίοι υποτίθεται έχουν και κάποια εμπειρία, που μιλούν για κουλτούρες λύσης, μομέντουμ και τελευταίες ευκαιρίες, την ώρα που οι Τούρκοι ενισχύουν τις στρατιωτικές τους μονάδες στον θύλακα των Κοκκίνων. Τι; Δεν έπρεπε να το πούμε; Συγγνώμη που σας χαλάμε τη νύχτα…
Δεν κατηγορούμε κανένα για συναισθηματισμό. Άλλωστε, «χωρίς αγάπη όλους ο διάολος θα μας πάρει», που λέει κι ο Αγγελάκας. Είμαστε οι τελευταίοι που μπορούμε να κατηγορήσουμε κάποιον για συναισθηματισμό, όμως οι ίδιοι, που μάλλον ντύνονται σαν νεράιδες και ξεσαλώνουν στα λιβάδια της Καρπασίας και της Μεσαορίας, είναι οι ίδιοι που όταν μιλήσει κάποιος για το σπίτι της μάνας του στην Κερύνεια, θα τον κατηγορήσουν για ευσεβοποθισμό και επίκληση στο συναίσθημα. Είναι οι ίδιοι που, ενώ μιλούν για ευγενέστατους Τούρκους στρατιώτες και Τουρκοκύπριους που κερνούν χυμούς, θα μας βάλουν στο απόσπασμα αν πούμε οτιδήποτε για τα κατεχόμενα χωριά μας, για την εισβολή, την κατοχή, την προσφυγιά, γιατί «είναι καιρός να πάμε ένα βήμα μπροστά». Θα μας πουν πως έχουμε ταμπού και μετατραυματικό άγχος, γι’ αυτό δεν μπορούμε να μυρίσουμε την ελπίδα.
Η απόκρυψη της αλήθειας, κάτι που έγινε κεντρική πολιτική λογική ακόμα και της κυβέρνησης Αναστασιάδη (που χαριεντίζεται σε κατεχόμενα κάστρα και νεκρές ζώνες), δεν οδηγεί πουθενά, παρά μόνο δημιουργεί μια κοινωνία που δεν πατά καλά στα πόδια της και αδυνατεί να στοχεύσει στην ελευθερία της, γιατί, πολύ απλά, δεν ξέρει πια τι είναι η ελευθερία της. Για κάποιους, ελευθερίαείναι να μπορούν να αξιώνουν τη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία, την πλήρη παράδοση στην Τουρκία δηλαδή, την αλεξανδρεττοποίηση κι ας μη λυθεί ποτέ το υπαρκτό πρόβλημα εισβολής και κατοχής που βιώνει ο τόπος. Για άλλους (ή για τους ίδιους), ελευθερία είναι μόνο το μομέντουμ. Είναι οι ίδιοι που αν πούμε πως ελευθερία είναι η επιστροφή όλων των προσφύγων, η εφαρμογή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων, θα μας πουν «φτάνει πια με τους αλυτρωτισμούς και την παρελθοντολογία». Είναι εύκολο να γίνει αντιληπτό, ότι ορισμένοι, που μάλλον δεν τα έχουν τετρακόσια, αρκούνται στην υφιστάμενη κατάσταση. Λατρεύουν τις συνομιλίες ως συνομιλίες και τις συναντήσεις κοινωνικού περιεχομένου, ειδικά τώρα που είναι κι ο ανεκτίμητος Ακιντζί στο τιμόνι του ψευδοκράτους. Αν λυθεί το Κυπριακό, θα μαραζώσουν. Μέσα από τα άρθρα και τα σχόλιά τους, μοιάζουν σαν τον Άντονι Χόπκινς στον Χάνιμπαλ, που συνόδευε το τηγανητό μυαλό του θύματός του με ιταλικό Chianti. Αυτός φαντάζει πιο «νηφάλιος».
Εν τέλει, μπορεί να λένε εμάς τρελούς και «εκτός τόπου και χρόνου», αλλά τελικά ποιοι έχουν σώας τα φρένα; Αυτοί που αντιμετωπίζουν την αλήθεια της κατοχής, αυτοί που θεωρούν ελευθερία, όχι τη νομιμοποίηση της εισβολής, αλλά την πραγματική επιστροφή, κάποιοι 25άρηδες που επιμένουν να λένε το γραφικό «κατάγομαι από την Κερύνεια, κατοικώ προσωρινά στη Λευκωσία» (κι ας μην το αντέχουν οι συνομήλικοί τους), ή αυτοί που, μες στην πολλή σκοτούρα τους, βλέπουν κρουαζιερόπλοια να ενισχύουν με τουρίστες τα Κόκκινα, λαχανί συνολάκια αντί παραλλαγές, πανσέληνους αντί μισοφέγγαρα, ξενοδοχεία αντί κατοχικές στρατιωτικές μονάδες και συμπαθητικούς κυρίους αντί κατοχικούς ηγέτες;
Ανάρτηση από: https://antistasitwra.wordpress.com
