Τα ίδια. Εντελώς. Ευχές, γενικόλογες υποσχέσεις, ψέματα, επώδυνα μέτρα που πρέπει να αντέξουμε, κάβοι, παπαγαλισμοί περί «αποκατάστασης της οικονομικής σταθερότητας, ανάκαμψης της οικονομίας και επιστροφής στην ανάπτυξη και ριζικής μεταρρύθμισης της δημόσιας διοίκησης με ταυτόχρονη πάταξη της διαφθοράς και της γραφειοκρατίας». Τα ίδια. Εντελώς.
Ένας Σαμαράς με την εμφάνιση του Τσίπρα μίλησε για: «προσέλκυση ιδιωτικών επενδύσεων, εκπόνηση και ανάπτυξη επενδυτικών σχεδίων, προγράμματα απασχόλησης για περιοχές με υψηλά ποσοστά ανεργίας, εξονυχιστικό έλεγχο όλων των λιστών των φοροφυγάδων, κυρίως της λίστας Λαγκάρντ, ένα νέο χάρτη ανώτατης εκπαίδευσης, σχολικά γεύματα για τους μαθητές δημοτικών σχολείων, απλοποίηση των διαδικασιών αδειοδότησης των νέων επιχειρήσεων» και φυσικά για «Εθνικό Στρατηγικό Σχέδιο για την Ψηφιακή Ανάπτυξη, την Ηλεκτρονική Διακυβέρνηση και Εθνικό Σχέδιο Ευρυζωνικότητας» ώστε κάποτε να ξαναφτάσουμε στο δωρεάν wi-fi.
Ένας Τσίπρας που σαν Σαμαράς έσβησε από το λεξιλόγιό του τη λέξη «κούρεμα» και μιλά πλέον για «απομείωση χρέους». Και αυτή η απομείωση θα είναι πρόταση και επιτυχία της ελληνικής κυβέρνησης που θα περιλαμβάνει: «επιμήκυνση πληρωμών, μείωση επιτοκίων και μετατροπή τους σε σταθερά, ρήτρα ανάπτυξης και μια μακρά περίοδο χάριτος». Θα είναι δηλαδή επιτυχία αυτό που αντιπολιτευτικά αποκαλούσε ο ίδιος κατάρα για τις επόμενες γενιές, καθώς με την επιμήκυνση το χρέος περνάει σε πολλές επόμενες γενιές και ο φαύλος κύκλος «χρέους – μνημονίων» θα συνεχίσει στο άπειρο γεννώντας χειρότερη λιτότητα και μεγαλύτερη φτώχεια για κάθε επόμενη γενιά.
Ένας Σαμαράς με τη φωνή του Τσίπρα επαναδιαβεβαίωσε ότι η κυβέρνησή του αναγνωρίζει ως μονόδρομο τις μνημονιακές πολιτικές και παραδίδεται άνευ όρων στους δανειστές, στο Βερολίνο, στους τραπεζίτες και στις Βρυξέλλες καθώς αρνείται να μιλήσει για εναλλακτικό σχέδιο έστω σε περίπτωση βασανιστικού αδιεξόδου από την υπάρχουσα πολιτική έστω σε περίπτωση καταστροφής μας από το ακολουθούμενο οικονομικό αφήγημα (sic).
Κατάφεραν να μας καθηλώσουν ακόμη μία φορά. Εκεί που όλα έδειχναν ότι ο λαός δεν άντεχε άλλη πολιτική λιτότητας, ότι ο λαός ξεφώνιζε τα μνημόνια στις πλατείες απαιτώντας ανατροπή και αξιοπρέπεια, έντυσαν Τσίπρα τον Σαμαρά, βάφτισαν «Αριστερά» τις νεοφιλελεύθερες πρακτικές και μας το πλάσαραν ως κάτι νέο και φρέσκο. Και τώρα νέες θυσίες, νέο αλάτι στις πληγές, νέες ελπίδες από ρυζόχαρτο. Και τώρα κι άλλη υπομονή, κι άλλη αμηχανία, κι άλλο αδιέξοδο, κι άλλη σιωπή. Διότι οι σταυρωθέντες ησύχως υποχρεούνται να αντέξουν τη σταύρωσή τους.
Διότι όπως διαπίστωσε ο πρωθυπουργικός εξάδελφος, δύο μόλις ημέρες μετά τις εκλογές του Σεπτέμβρη: «Οι πολίτες με την τωρινή τους ψήφο νομιμοποίησαν πολιτικά το μνημόνιο. Ο κόσμος είναι που ορίζει πολιτικά τα πράγματα, τι είναι ηθικό και τι όχι, τι είναι επιτρεπτό και τι ανεπίτρεπτο». Ο κόσμος είμαστε εμείς κι αυτό που πέφτει δεν είναι βροχή, αλλά φτυσιές από το Μαξίμου. Ο κόσμος, εμείς, ας αποφασίσουμε επιτέλους στα σοβαρά πόσο ακόμη θα αντέξουμε να μένουμε και σταυρωμένοι και βρεγμένοι από τα σάλια των φιδιών που απλώς αλλάζουν δέρμα.
Ανάρτηση από: http://kartesios.com
