Του Ρούντι Ρινάλντι
Η Ελλάδα δεν πάσχει τόσο από τα δάνεια και τις ασφυκτικές πολιτικές του κουαρτέτου όσο από ένα ανίκανο, παραδομένο -σχεδόν ναρκωμένο- πολιτικό σύστημα που αδυνατεί να δώσει οποιαδήποτε διέξοδο στη χώρα και υπηρετεί-τροφοδοτεί όλες τις συμφύσεις που αναπτύσσει ένας αποικιακός, στην ουσία, οργανισμός. Υπερβολές;
Μπορεί κανείς να πιστέψει πως μετά από 5,5 χρόνια «θεραπείας» και απωλειών που ισοδυναμούν με πραγματικό πόλεμο (απώλεια 30% του ΑΕΠ) δεν θα μπορούσε να είχε βρεθεί μια λύση, ένας δρόμος, μια πορεία διεξόδου; Η αιτία δεν βρίσκεται μονάχα στην «κακή» τρόικα, στους ευρωκράτες, στον άθλιο Σόιμπλε κ.λπ. Η κύρια αιτία βρίσκεται στο γεγονός πως το πολιτικό σύστημα, σε όλες του τις διαστάσεις, υπηρέτησε, υποτάχθηκε, συνδέθηκε, με τα διεθνή κέντρα και τις ντόπιες διαπλεκόμενες ελίτ και απλά διατήρησε, αναπαρήγαγε, έστρωσε το δρόμο στο νέο καθεστώς, με αντάλλαγμα να υπάρχει το ίδιο ως ολόγραμμα και όχι ως πραγματικός συντελεστής.
Άρα, ο εντελώς παρασιτικός, εικονικός τρόπος ύπαρξής του, αποσκοπεί στο να αποκρυβούν τα πιο ισχυρά στοιχεία της πραγματικότητας: η χώρα μετατρέπεται σε χώρο, σε αποικία, σε προτεκτοράτο, η κυριαρχία της καταλύεται, η υπόστασή της τίθεται σε αμφισβήτηση. Διατηρείται ως προσομοίωση χώρας για να συγκαλυφθεί η λειτουργία ενός παράλληλου καθεστώτος (του πραγματικού) που αποφασίζει, εκπροσωπεί και επιβάλλει τις νόρμες και τις δόσεις όσων γίνονται στο χώρο αυτό. Ποιο είναι αυτό; Τι νομίζετε, οι αποφάσεις παίρνονται στο Μαξίμου ή στο Χίλτον; Όλα περνούν από την έγκριση του κουαρτέτου.
Ο «κίνδυνος ΣΥΡΙΖΑ» έγινε μια… χαψιά. Δεν τον κατάπιαν μέσα σε 17 ώρες. Είχαν στρώσει το τραπέζι και την ατμόσφαιρα από καιρό όταν διέγνωσαν σωστά ότι το «υποκείμενο» ανταποκρίνεται ώστε να φανεί χρήσιμο, να παίξει το ρόλο του κεντροαριστερού εταίρου-συμμάχου. Ο ΣΥΡΙΖΑ μετά την καλοκαιρινή μετάλλαξή του, δεν προσφέρει σταθεροποίηση στο ναρκωμένο και άρρωστο πολιτικό σύστημα (που έμεινε αλώβητο και απαράλλαχτο, παρά τον παραμερισμό που δέχτηκε από τα νέα όργανα επιτροπείας). Όποιος νομίζει ότι το πολιτικό σύστημα είναι σταθεροποιημένο, δεν ξέρει να διαβάζει την πραγματικότητα. Η κυβέρνηση με 153 βουλευτές τραβά την ανηφόρα, η Ν.Δ. ψάχνει για αρχηγό και μπορεί να διασπαστεί, η λοιπή κεντροαριστερά παραδέρνει. Ο κρατικός και διοικητικός μηχανισμός υπολειτουργεί, ενώ η υπόθεση Πανούση δείχνει πως οι υπηρεσίες είναι διάτρητες. Και κοντά σε αυτά όλο πιο ανοικτά εφαρμόζονται νεοαποικιακές μορφές άσκησης πίεσης και προσαρμογής, με τις πρεσβείες να παρεμβαίνουν και τις επισκέψεις προέδρων και υπουργών (Ολάντ, Κέρι κ.λπ.) που υπαγορεύουν νότες και αποφάσεις.
Προς το παρόν ο ΣΥΡΙΖΑ προσφέρει αυτό που θα μπορούσε να ονομαστεί καταλάγιασμα πνευμάτων. Περνά με διαδικασίες εξπρές όσα δεν μπορούσαν να περάσουν εδώ και χρόνια οι προκάτοχοί του. Είναι επομένως συμβατός με το άθλιο «σύστημα» που κάποτε κατακεραύνωνε. Πώς το κατορθώνει αυτό; Μέσα από την κεντροαριστερή φόρμουλα που στηρίζεται στα παρακάτω επιχειρήματα: «Ποιος άλλος θα κυβερνούσε καλύτερα; Το παλιό; Και νομίζετε ότι θα ήταν καλύτερο από αυτό που εφαρμόζουμε εμείς; Εμείς προσπαθούμε να το κάνουμε όσο πιο απαλά γίνεται». Με ευαισθησία κοινωνική: Να ουρλιάζει η κ. Θεανώ για τη λαϊκή επινόηση, τα γεμιστά, να μην κάνουν σωστή δήλωση Πόθεν Έσχες υπουργοί, να βγαίνουν όλοι οι βουλευτές να λένε το μάθημα: «ο Προϋπολογισμός αυτός φέρνει αριστερό αποτύπωμα» κι ας φορτώνει 2,2 δισ. επιπλέον φόρους (όχι στο κεφάλαιο, αλλά στο λαό).
Κι ας ετοιμάζει ο κ. Κατρούγκαλος το νόμο για το Ασφαλιστικό (νομίζοντας ότι αυτός τον καταρτίζει…). Κι όλοι μαζί να επαίρονται ότι «δεν φταίμε εμείς για όσα έκαναν 30-40 χρόνια οι προκάτοχοί μας», ξεχνώντας, ωστόσο, το πραγματικό: «μόνο αν κάνουμε ό,τι μας υπαγορεύει το κουαρτέτο μπορούμε να μείνουμε στα πόστα μας έως το 2019».
Εδώ οικοδομείται η συλλογική αυταπάτη-συνενοχή. «Να μείνουμε έως το 2019». Κάθε φορά γίνεται υπενθύμιση της 4ετίας. Για ποιο σκοπό; Μα για να είναι φρόνιμοι τώρα που έχουν απομείνει 153… Αλλά αφού ζούμε σε ρευστότητα, γιατί να μην κάνουμε απαραίτητες κρούσεις και σε εφεδρείες; Η πρόσφατη συνάντηση των αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, έδειξε τις προσπάθειες Τσίπρα για νέους συνομιλητές. Ο Φλαμπουράρης, ως «λαγός», είπε ότι 4 από τα 9 σημεία του Λεβέντη μπορούν να γίνουν δεκτά (μην είμαστε χαζοί, άσχημα είναι τα 9 ψηφαλάκια που έχει ο Λεβέντης στη Βουλή;) αλλά προχώρησε και σε μια άλλη οριοθέτηση: «εκτός από την Ν.Δ. και την Ακροδεξιά, μπορούμε να κάνουμε διάλογο με τους υπόλοιπους». Εν έτι 2015 κύρια αιχμή ο «αντιδεξιός αγώνας» βασική εκδοχή της κεντροαριστερής φόρμουλας σε πολιτικό επίπεδο.
Η αυταπάτη που αναφέραμε συνίσταται στο ότι αλλού θα παρθούν οι αποφάσεις και υπό άλλους όρους θα επιβληθούν σχήματα διακυβέρνησης. Τα περί οικουμενικής κυβέρνησης που πέφτουν ως προτάσεις (τις οποίες αρνούνται φυσικά μετά βδελυγμίας οι του ΣΥΡΙΖΑ) δείχνουν ότι γίνονται πλείστα μαγειρέματα. Ακόμα και η κρίση της Ν.Δ. σχετίζεται με το ζήτημα αυτό.
Η συνενοχή βρίσκεται στο ότι δεν υπάρχει βουλευτής που να μην ξέρει τι ψηφίζει και τι αποτελέσματα έχει η ψήφος του.
Συμπέρασμα: Η πολιτική είναι κυνική, εκτελούμε συμβόλαια, όποιος θέλει ακολουθεί, αλλιώς βρίσκουμε άλλους… αναλώσιμους.
Πάσχουμε λοιπόν από ηγεσία, στόχους, εναλλακτική πρόταση και πεποιθήσεις. Ένας τρόπος να αποκτηθούν είναι να τεθούν στο στόχαστρο και να καταγγελθούν όλες οι παλινωδίες του άθλιου πολιτικού συστήματος, να γίνει κατανοητό πώς αυτό είναι ένα τεράστιο εμπόδιο στο δρόμο της διεξόδου της χώρας, πως αυτό φράζει το δρόμο προς τη διέξοδο. Επομένως, ο στόχος του να μπει τέρμα σε αυτό το πολιτικό σύστημα είναι ένας κεντρικός στόχος του πολιτικού κινήματος διεξόδου που πρέπει να οικοδομήσουμε και από τα κάτω και από τα πάνω…
Ανάρτηση από: http://www.e-dromos.gr
