Μερικές εκατοντάδες μέτρα από το λεγόμενο "Σπίτι της Συνεργασίας" στη Νεκρή Ζώνη, στην οδό Πριάμου στον Άγιο Δομέτιο, ζουν μερικοί Έλληνες που αρνήθηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους το 1974.
Του Μάριου Ευρυβιάδη
Από τη παρουσιάση του Λουκά Πάρπα στον "Φιλελεύθερο" της 4ης Ιουνίου, διαβάζουμε πως στη βόρεια πλευρά του δρόμου, όλα τα σπίτια είναι "λεηλατημένα και οι μόνοι κάτοικοί τους είναι φίδια, νυφίτσες και ποντίκια". Το ίδιο συμβαίνει και με τα περισσότερα σπίτια στη νότιο πλευρά. Σε ένα μέρος της όμως, μαζι με τα φίδια και τα ποντίκια, κάποιοι "ζουν και φυλάνε Θερμοπύλες". Είναι οι κάτοικοι "που είδαν το 1974 τη γειτονιά τους να μετατρέπεται σε πεδίο μάχης και αργότερα, σε εγκαταλειμένη συνοικία".
Στους τελευταίους αυτούς κάτοικους της οδού Πριάμου, διαβάζουμε, πως τους "απαγορεύεται να είσερχονται από την μπροστινή πόρτα του σπιτιού τους, διότι "βλέπει" νεκρή ζώνη, και τους επιτράπηκε από τα Ηνωμένα Έθνη να κατοικούν εκεί, υπό τον όρο ότι θα εισέρχονται σε αυτά από την πίσω πόρτα που βλέπει στις ελεύθερες περιοχές". Ελέγχεται εάν η απαγόρευση των Ηνωμένων Εθνών ισχύει και για τα "φίδια, νυφίτσες και ποντίκια". Μια σχετική ερώτηση σε εκπρόσωπο του ΟΗΕ ίσως μας το διευκρινήσει.
Δύο μέρες πριν το ρεπορτάζ του Λουκά Πάρπα, στη ίδια περιοχή της Νεκρής Ζώνης της Λευκωσίας, όπου βρίσκεται και η οδός Πριάμου-εκεί όπου απαγορεύεται από τα Ηνωμένα Έθνη σε όσους κατοίκους απόμειναν να εισέρχονται στα σπίτια τους από την μπροστινή πόρτα διότι, άκουσον άκουσον, "βλέπει" προς τη Νεκρή Ζώνη- εκεί, στο λεγόμενο "Σπίτι της Συνεργασίας", υπήρχε ένα "χάπενινγκ", όπως αυτάρεσκα αρέσκονται να το λένε αυτοί που το οργάνωσαν, αφού η συγκεκριμένη λέξη είναι μια από τις "πολλές κοινές λέξεις" που ενώνουν τις "δύο" κοινότητες.
Το "χάπενινγκ" στο λεγόμενο "Σπίτι της Συνεργασίας", στις 3/6/16, ήταν το πρώτο πανηγυρικό χάπενινγκ της "δικοινοτικής κοινής" εκδήλωσης που οργάνωσε η "Τεχνική Επιτροπή για την Εκπαίδευση". Εκεί μαζεύτηκαν οι κ.κ. Νίκος Αναστασιάδης και Μουσταφά Ακιντζί, μαζί με εκατό παιδιά- (50:50) και από τις "δύο" κοινότητες (αλλά χωρίς παιδιά από τις υπόλοιπες τρεις κοινότητες της Κύπρου , την Μαρωνίτικη, την Αρμένικη και τη Λατινική) και μαζι με τους υπόλοιπους "επαναπροσεγγιστές", "πλατφορμιστές" κλπ., έπαιξαν, τραγούδησαν και χόρεψαν με τα 50+50 παιδιά, για την ελπίδα και το μέλλον και για να " ζήσουμε όπως και στο παρελθόν, ειρηνικά", όπως υπογράμμισε ο κ. Αναστασιάδης.
Στην παραπλήσια όμως με το λεγόμενο "Σπίτι της Συνεργασίας", την οδό Πριάμου, η συνεργασία, για στοιχειώδη θέματα που αφορούν στην καθημερινή αξιοπρέπεια μιας φούχτας (ηλικιωμένων ανθρώπων), δέν υπάρχει.
Μετά από σαράντα χρόνια, οι αξιωματούχοι των Ηνωμένων Εθνών, στη "δικαιοδοσία" των οποίων βρίσκεται η Νεκρή Ζώνη, δεν αφήνουν τους ιδιοκτήτες να μπουν στα σπίτια τους, σαν αφέντες, από την μπροστινή πόρτα. Δεν θα εκπλαγώ αν συγκεκριμένοι αξιωματούχοι των Ηνωμένων Έθνών που υποθέτω χαριεντίζονταν μαζι με τους υπόλοιπους, στο "χάπενινγκ"-με τα 50+50 παιδιά από τις "δύο" κοινότητες- είναι οι ίδιοι που απαγορεύουν στους κατοίκους της οδού Πριάμου να μπαίνουν στα σπίτια τους από την κύρια είσοδο, αλλά τους εξαναγκάζουν να μπαίνουν στα σπίτια τους σαν κλέφτες, από πίσω.
Πραγματικά δεν γνωρίζω και θα ήθελα να μάθω ρωτώντας την κυρία Μαρία Νεοφύτου, διευθύντρια στο "Σπίτι της Συνεργασίας", να μας πληροφορήσει προς τα που "βλέπει" η κύρια είσοδος του "Σπιτιού" αυτού; "Βλέπει" προς τη Νεκρή Ζώνη ή "βλέπει" προς τις ελεύθερες (αν μου επιτρέπεται να τις ονομάσω έστι) περιοχές; Ή μήπως "βλέπει" κάπως "σκάρπα" και έτσι δεν δημιουργείται κανένα πρόβλημα με τους υψηλόβαθμους αξιώματούχους των Ηνωμένων Εθνών;
Ανάρτηση από: http://mignatiou.com
