Κοιτώντας κάποιος τα πράγματα από (μεγάλη) απόσταση έτσι ώστε στο πλάνο του να χωράει «ο κόσμος όλος» αντιλαμβάνεται πως η πολιτική μάχη στις ΗΠΑ δεν είναι- όπως εμφανίζεται για λόγους που έχουν να κάνουν με τη διαχείριση των μαζών- μια απλή υπόθεση σύγκρουσης προσωπικοτήτων. Σε μια τέτοια μάχη όπου διακυβεύονται τρομακτικού μεγέθους και παγκόσμιας κλίμακας συμφέροντα δεν συγκρούονται δύο προσωπικότητες (ο Τραμπ και η Κλίντον εν προκειμένω) αλλά δύο πανίσχυρα συστήματα που διεκδικούν την εξουσία σε …πλανητικό επίπεδο.
Ας αφήσουμε κατά μέρος τη «δύναμη» της προσωπικότητας (του νέου Αμερικανού προέδρου) που μπορεί ή δεν μπορεί να επηρεάζει καταλυτικά τις εξελίξεις και ας τον δούμε στον προφανή ρόλο του κατά τη διάρκεια του προεκλογικού αγώνα: Η επικράτηση ενός «λαϊκιστή», «ακροδεξιού», «ρατσιστή» «μισογύνη», «τσαμπουκά» όπως εμφανίζεται (και είναι) ο Τραμπ εκ του εκλογικού αποτελέσματος περιγράφει και αποδεικνύει τα αδιέξοδα της αμερικανικής κοινωνίας. Φτώχεια, περιθωριοποίηση, ανισότητες, καταστροφή «μεσαίας τάξης». Η στροφή προς συντηρητικές- λαϊκίστικές πολιτικές επιλογές σαν αυτή που «πούλησε» προεκλογικά ο Τραμπ ήταν αναμενόμενη και φυσιολογική εξέλιξη. Το έχουμε δει, το βλέπουμε και θα το δούμε και αλλού…
Λίγο πριν τις εκλογές στις ΗΠΑ ο γνωστός «αριστερός» για τα αμερικανικά δεδομένα σκηνοθέτης Μ Μουρ «στοιχημάτισε» σε κείμενό του υπέρ της νίκης του Τραμπ για μια σειρά από λόγους. Ο πρώτος από αυτούς ήταν ο εξής:
Σύμφωνα με τον Μουρ, «ο Τραμπ είπε στους ψηφοφόρους κάτι που είναι αλήθεια: ότι η Κλίντον υποστήριξε τη Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου Βόρειας Αμερικής (NAFTA) και βοήθησε στην καταστροφή αυτών των πολιτειών που στηρίζονταν στη βαριά βιομηχανία. Η Κλίντον θα δεχθεί άλλο ένα ισχυρό χτύπημα εξαιτίας της θέσης που πήρε υπέρ της ΤΤΙP και άλλων εμπορικών συμφωνιών που διέλυσαν την εργατική τάξη. Ο Τραμπ, κατά τη διάρκεια του πρώτου γύρου των προκριματικών, είχε απειλήσει την αυτοκινητοβιομηχανία Ford πως αν κλείσει το εργοστάσιο στο Μίσιγκαν και μεταφέρει τη δραστηριότητά της στο Μεξικό, θα βάλει φόρο 35% σε όλα τα αυτοκίνητα που θα επανεισάγονται στις ΗΠΑ. Μια απειλή που ήχησε σαν γλυκιά μουσική στα αυτιά οργισμένων και πικραμένων ανθρώπων, που έχασαν τις δουλειές τους ή τρέμουν πως αυτό θα γίνει σύντομα. Ο Τραμπ λέει στους ανθρώπους αυτά ακριβώς που θέλουν να ακούσουν – άσχετο αν θα τηρήσει τα λεγόμενά του».
Μπορεί, άραγε, ο Τραμπ να τηρήσει τα λεγόμενά του στο εσωτερικό από τη στιγμή μάλιστα που αυτό σημαίνει αποδέσμευση από «υποχρεώσεις» που οι ΗΠΑ ως πλανητική δύναμη έχουν αναλάβει παγκοσμίως; Μπορεί ο Τραμπ να αναχαιτίσει την «παγκοσμιοποίηση»; Και- το σημαντικότερο- το «σύστημα» συμφερόντων που τον υποστηρίζει επιθυμεί πραγματικά την περιχαράκωση και την εσωστρέφεια των ΗΠΑ; Οι απαντήσεις, έχουμε την εντύπωση είναι προφανείς. Ούτε ο Τραμπ μπορεί ούτε το σύστημά του επιθυμεί κάτι τέτοιο. Δεν είναι πρωτοφανής περίπτωση άλλωστε οι υποσχέσεις που δίνουν εκλογικές νίκες να εγκαταλείπονται την επόμενη μέρα. Εμείς εδώ στην Ελλάδα το γνωρίζουμε ίσως περισσότερο καλά απ οποιονδήποτε άλλο ειδικά τα τελευταία 7 χρόνια…
Η γη λοιπόν, θα συνεχίσει να γυρίζει με τον ίδιο ρυθμό όπως και η παγκοσμιοποιημένη οικονομία θα εξακολουθεί να πετά στο περιθώριο ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα πληθυσμών (ανάμεσά τους και Αμερικανούς) για χάρη των κερδών των λίγων και μετά τη νίκη του Τραμπ. Οι αμερικανικές επιχειρήσεις θα αναζητούν χαμηλό κόστος παραγωγής οπουδήποτε στον κόσμο, το χάσμα μεταξύ του 1% των πλουσίων και του 99% των υπολοίπων θα μεγαλώνει η οικονομική ελίτ θα συνεχίσει να απολαμβάνει τα βουνά των κερδών της και τεράστια τμήματα της κοινωνίας που σπρώχνονται στο περιθώριο θα αναζητούν μαύρους και μετανάστες για εκτονώνουν την οργή τους. Αυτό ο Τραμπ πράγματι, το προσφέρει…
Κατά τα λοιπά, ο νέος Αμερικανός πρόεδρος θα υποχρεωθεί- ευχαρίστως- να κινηθεί στις δεσμεύσεις που η χώρα του έχει αναλάβει προκειμένου να εξασφαλίσει την παγκόσμια ηγεμονία της σε κάθε γωνιά της γης: Στη Μέση Ανατολή, στην Ευρώπη, στον Ειρηνικό, στην Αφρική, στην αμερικανική Ήπειρο. Και αυτές οι δεσμεύσεις σημαίνουν εμπορικές συμφωνίες, πόλεμοι (κάθε είδους) για την επιβολή τους, παγκόσμια στρατιωτική παρουσία, και ασφυκτικό έλεγχο των υποτελών- κρατών. Αυτή ήταν η Αμερική του Μπιλ Κλίντον, του Μπους του νεότερου και του Ομπάμα. Αυτή θα ήταν η Αμερική της Χίλαρι Κλίντον, αυτή θα είναι η Αμερική του Τραμπ.
Υστερόγραφο: Είναι πολύ νωρίς για να μπορέσει κάποιος να «δει» τι ακριβώς σημαίνει η επικράτηση Τραμπ για τις ελληνικές υποθέσεις. Μπορεί ωστόσο να στοιχηματίσει με υψηλότατα περιθώρια «κέρδους», ότι τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει στο τρόπο που το αμερικανικό Υπουργείο Εξωτερικών βλέπει την Ελλάδα: σαν αποικία…
Ανάρτηση από: http://www.topontiki.gr
