Έπειτα από 7 χρόνια ληστρικής οικονομικής πολιτικής, τα σενάρια για έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ επανέρχονται με τον χειρότερο τρόπο. Αυτή τη φορά όμως, δεν τίθεται ζήτημα επιστροφής της χώρας μας σε εθνικό νόμισμα αλλά εκπονείται υπογείως ένα σχέδιο παράλληλης κυκλοφορίας ενός δεύτερου εσωτερικού νομίσματος που δεν είναι άλλο από το περιβόητο, σχέδιο Σόιμπλε.
Αφόρμηση για αυτή τη διαπίστωση αποτελεί η τοποθέτηση στο Υπουργείο Οικονομίας του Προέδρου του Οικονομικού Ινστιτούτου Levy και καθηγητή Οικονομικών στο Κολέγιο Bard της Νέας Υόρκης, Δημήτρη Παπαδημητρίου. Ο κ. Παπαδημητρίου δεν συνιστά ένα τυχαίο πρόσωπο, κάθε άλλο. Είναι ο κατάλληλος άνθρωπος, την κατάλληλη στιγμή για να εκτελέσει το τελικό στάδιο διάλυσης της οικονομίας.
Ήταν το 2013 όταν ο νέος υπουργός Οικονομίας πρότεινε τη λειτουργία ενός παράλληλου-διπλού νομίσματος στην Ελλάδα. Συγκεκριμένα ανέφερε: «Όλες οι εγχώριες συναλλαγές, ξεκινώντας πρώτα με τον δημόσιο τομέα και στη συνέχεια με τον ιδιωτικό τομέα, θα γίνονται με διαφορετικό νόμισμα από το ευρώ. Το παράλληλο νόμισμα φαίνεται να είναι απαραίτητο συστατικό για ένα βιώσιμο σχέδιο Β, αφού η Ε.Ε. δείχνει να κλείνει τα αυτιά της στην ανάγκη για τη χάραξη και την εφαρμογή ενός αναπτυξιακού σχεδίου στα πρότυπα του σχεδίου Μάρσαλ». Τρία χρόνια μετά, ο ίδιος φέρεται να ανακαλεί αυτή την άποψη λέγοντας πως η κυβέρνηση δεν μελετά τέτοιου είδους σχέδια. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως είμαστε υποχρεωμένοι να τον πιστέψουμε.
Το σχέδιο μετάβασης της Ελλάδας σε ένα παράλληλο σύστημα πληρωμών εξετάζεται ήδη από την αρχή της κρίσης, όταν το 2010 είχε αναρτηθεί μελέτη από την Ομοσπονδιακή Τράπεζα των Η.Π.Α.,Fed. Επίσης, υιοθετήθηκε και από την Deutsche Bank το 2012 με έκθεση που υπέγραψε ο Τόμας Μάγερ, ένας εκ των βασικών συνομιλητών του Γιάνη Βαρουφάκη, ενώ το ενδεχόμενο επιβολής του συναντάται σε αρκετές μελέτες Ινστιτούτων και think tank του εξωτερικού.
Τί σημαίνει όμως παράλληλο ή διπλό νόμισμα και πότε χρησιμοποιήθηκε; Με τον όρο «διπλό νόμισμα» εννοούμε την παράλληλη κυκλοφορία στην οικονομία δύο διαφορετικών νομισμάτων. Το πρώτο το οποίο θα είναι ένα «σκληρό» ευρώ θα χρησιμοποιείται για την πληρωμή του χρέους και τη λειτουργία του τραπεζικού συστήματος ενώ το δεύτερο, που πιθανόν να ονομαστεί Geuro (greek euro) όπως στις εκθέσεις του Ινστιτούτου Levy, θα χρησιμοποιείται για την πληρωμή των υποχρεώσεων του κράτους (μισθούς, συντάξεις κ.α.) και τις συναλλαγές των πολιτών. Αυτό το «μαλακό», ευτελές και κίβδηλο νόμισμα που θα υποστεί υποτίμηση της τάξης του 50%, μπορεί να έχει και τη μορφή υποσχετικής (ΙΟU).
Το IOU, την εισαγωγή του οποίου προετοίμαζε το οικονομικό επιτελείο του Γιάνη Βαρουφάκη την περίοδο του δημοψηφίσματος του Ιουλίου, θα είναι μια υποσχετική που θα δημιουργήσει πραγματικές συνθήκες χάους στην κοινωνία. Από την στιγμή που αυτό επιβληθεί από κυβέρνηση και δανειστές, οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα θα αναγκαστούν να το δεχτούν, η υποτίμησή του μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα θα είναι ραγδαία και οι επαγγελματίες δεν θα το δέχονται ή θα το δέχονται σε υποτιμημένη αξία της ονομαστικής του. Θα πρόκειται για έναν άνευ προηγουμένου ευτελισμό χρήματος σε σχέση με το ευρώ που ολόκληρα ακίνητα θα φτάσουν στο σημείο να αγοράζονται αντί πινακίου φακής.
Το πιο κωμικοτραγικό βέβαια στην υπόθεση αυτή είναι το γεγονός πως αυτό το παράλληλο σύστημα πληρωμών που ο ίδιος ο Βαρουφάκης πρότεινε, το κατέκρινε μέσα από άρθρα του πριν τέσσερα χρόνια. Ειδικότερα, σε άρθρο του στο Protagon.gr το 2011, ο πρώην υπουργός Οικονομικών έγραφε το εξής: «Θα έχουμε δύο Ελλάδες. Την Ελλάδα εκείνων που δεν έχουν πρόσβαση σε ευρώ, και οι οποίοι θα εγκλωβιστούν σε μια τριτοκοσμική Ελλάδα. Και την Ελλάδα που έχουν πρόσβαση σε ευρώ η εξουσία των οποίων θα είναι μεγάλη επί των υπόλοιπων». Αυτό ήταν και το σχέδιο Σόιμπλε. Ανθρωπιστική βοήθεια 50 δις ευρώ με πενταετή έξοδο από την Ευρωζώνη αλλά μέσα στην Ε.Ε. για να συνεχίσουμε να αποπληρώνουμε το χρέος.
Το ερώτημα που γεννάται άμεσα από αυτή τη θέση είναι ποιανού τα συμφέροντα εξυπηρετεί πλέον ο Γιάνης Βαρουφάκης για να υπερασπίζεται ένα τέτοιο σενάριο.
Όσον αφορά την ιστορία του διπλού νομίσματος, αυτό εφαρμόστηκε στην Ελλάδα σε εποχές όπως αυτή του 1893 επί κυβέρνησης Σωτηρόπουλου όπου υπεγράφη εξωτερικό δάνειο με τον Άγγλο μεγαλοτραπεζίτη Χάμπρο ή κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής με τη «ράλλικη» δραχμή η οποία τυπωνόταν από τους Γερμανούς σε δικά τους μηχανήματα με αποτέλεσμα, μόνο μια καρτέλα αυγά να κοστίζει 5 δις δραχμές. Μεγάλοι κερδισμένοι οι τότε μαυραγορίτες.
Στον υπόλοιπο κόσμο, εφαρμόστηκε στην Αργεντινή λίγο πριν τη χρεοκοπία της το 2001 με το Pataconως δεύτερο νόμισμα να υποτιμάται έως και 50% έναντι του Peso και το 2009 στην χρεοκοπημένη πολιτεία της Καλιφόρνια του γνωστού ηθοποιού και κυβερνήτη, Άρνολντ Σβαρτζενέγκερ. Εκεί, ούτε τρεις μήνες δεν χρειάστηκε να περάσουν για να μην δεχτούν τα IOU οι τράπεζες.
Μέσα σε μια Ελλάδα λοιπόν χρεοκοπημένη, κατεχόμενη και φαλιρισμένη, η επιβολή ενός παράλληλου νομίσματος θα ισοδυναμούσε με χαριστική βολή. Όσο δε σκεφτόμαστε ότι στο εσωτερικό της χώρας βρίσκονται πολιτικοί έρμαια του Σόιμπλε όπως ο Βαρουφάκης, ο Μιχαλολιάκος και ο Παπαδημητρίου, τρομάζουμε και μόνο με την σκέψη για το τι θα επακολουθήσει.
Ανάρτηση από: http://nonpapernet.blogspot.gr
