Του Μάριου Ευρυβιάδη
Με με τον ίδιο τίτλο είχα ξαναγράψει
(στις 25 Μαρτίου 2016 στον Φιλελεύθερο) πως ο ένας και μοναδικός λόγος που
οι Τούρκοι της Κύπρου απαιτούν την στρατιωτική εγγύηση της “μητέρας” πατρίδας είναι
για να διασφαλίσουν τα κλεμμένα του 1974 ώστε να βιοπορίζονται εσαεί σε βάρος των
Ελλήνων ιδιοκτητών. Αυτό τον στόχο έχουν και κανένα άλλο.
Μην σας παρασύρει
το “ττόζη” (η σκόνη) που ξεσηκώθηκε από την παρούσα “κρίση” για το δημοψήφισμα του
1950. Είναι για να μας τυφλώνει ώστε να μην βλέπουμε την πραγματικότητα και το τί
διακυδεύεται.
Ο κάθε Σερντάρ Ντενκτάς ζούνιορ δεν φοβάται για την “ασφάλειά” του,
όπως δεν φοβόνταν και ο πατέρας του μεταξύ του προδοτικού πραξικοπήματος και της
εισβολής (15-20 Ιουλίου 1974). Υπάρχει δημόσια καταγραμμένη, τότε, σχετική δήλωση
του Ραούφ Ντενκτάς. Εάν τότε δεν υπήρχε “κίνδυνος”, πως προκύπτει να υπάρχει
σήμερα;
Ο κάθε Ντενκάς θέλει εγγυητή για τα κλεμμένα που “κληρονόμησε”- στη
περίπτωσή του- από τον σφετεριστή πατέρα του. Θέλει να νέμεται τα κλεμμένα-
τα οποία σε τιμές του 1974 ξεπερνούν τα 100 δις- με την ησυχία του, χωρίς
να κοιτάζει πίσω από την πλάτη του για τον πραγματικό ιδιοκτήτη που θα έρθει να
του ζητήσει τον λόγο. Το ίδιο ισχύει και για τον κάθε άλλο σφετεριστή συμπεριλαμβανομένων,
πέραν των Τούρκων και των ξένων, κυρίως των Εγγλέζων, που ζουν στα κατεχόμενα
και που είναι και αυτοί κλέφτες και καταχραστές ελληνικών περιουσιών.
Μην αναζητείτε,
λοιπόν, άλλους λόγους για τη συμπεριφορά του κάθε Ακιντζί όταν υπάρχουν απλές εξηγήσεις.
Μην αναζητείτε σήμερα δικαιολογίες για την συμπεριφορά του κατοχικού ηγέτη Ακιντζί-
μια περιγραφή που “ενοχλεί” τον αεί φωνασκούντα και δημόσια βιοποριζόμενο Νίκο Τορναρίτη
του κυβερνώντος κόμματος ΔΗΣΥ- τις οποίες δυστυχώς βρίσκουν και θα τις βρίσκουν,
κάθε φορά, τα δικά μας πολιτικά εξωνημένα άτομα και κόμματα λόγω των προσωπικών
τους ατζεντών και των παρωχημένων ιδεοληψιών τους.
Ο Ακιντζί δεν “μποϊκοτάρει” τις
λεγόμενες συνομιλίες, λόγω θέματος με το ενωτικό δημοψήφισμα του 1950 απαιτώντας
την απόσυρσή του για να μας κάνει τη χάρη -του συνεταίρου του δηλ. Νίκου Αναστασιάδη-
ώστε να επανέλθει στις συνομιλίες με τον “υψηλό στόχο” της “επανένωσης”- της περιβόητης
“reunification”.
Ο Ακιντζί “μποϊκοτάρει” τις συνομιλίες διότι επιδιώκει να ευνουχίσει
πολιτικά και τελειωτικά τον συνεταίρο του στο θέατρο καπούκι της “reunification”,
ώστε αυτός να πέσει μπρούμυτα και να αναφωνήσει “έλεος”. Όχι πως αυτό δεν
έχει ξανασυμβεί στον Αναστασιάδη επί Ακιντζί και που δυτυχώς αρχίζει να του γίνεται
συνήθεια. Όμως ο συνεταίρος του στη διαδικασία της “reunification” θέλει να
του αφαιρέσει κάθε μορφή πολιτικής και προσωπικής αξιοπρέπειας. Υπογραμμίζεται εδώ
πως κάτι τέτοιο- αυτή η μορφή ταπεινωτικής συμπεριφοράς- δεν έχει ξανασυμβεί. Και
είναι σαφές δείγμα γραφής πόσο έχει υποτιμήσει τον ανατολίτη Ακιντζί ο Αναστασιάδης,
πόσο ποταπός είναι ο πρώτος και πόσο δεν μαθαίνει ο δεύτερος.
Ο κατοχικός ηγέτης
(σόρρυ, Νίκο αλλά σου αρέσει δεν σου αρέσει, ο δικός σου είναι ένα “ic oglan” της
Άγκυρας), θέλει να ταπεινώσει τον Αναστασιάδη όσο δεν γίνεται, με βάση τις Οθωμανικές
προδιαγραφές (βλ. τα άμεσα σχετικά μου κείμενα αναφορικά με το modus operandi της
ταπείνωσης επί Οσμανλικής Αυτοκρατορίας, “Η γλώσσα των Τούρκων και του Ισλάμ”,
(“Ο Φιλελεύθερος 6/11/2012, και “Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης και η “αγαθοποιός σκόνη
των ποδιών” του Σουλτάνου Ερντογάν, 24/ 4/16).
Νομίζω πως θα είναι και άκρως διαφωτιστικό
αν, υπό τις περιστάσεις, περιγράψω συνοπτικά την προαναφερθείσα “διαδικασία”
ταπείνωσης επί Οθωμανών. Όπως και στην περίπτωση του Αναστασιάδη που παρακαλεί για
μια χάρη- για να “επανέλθει” ο Ακιντζί στο τραπέζι- έτσι και το 1769 ένας φυλακισμένος
Δραγουμάνος της Αυλής της Υψηλής Πύλης, πιθανότατα χριστιανός, ζήτησε την βοήθεια
του Αγά των Γενίτσαρων για την αποφυλάκισή του.
Στην επιγραφή της αίτησής του έγραφε:
«Στο όνομα του Παντοδύναμου Θεού. Αίτηση προς την ισχυρή σκόνη των ποδιών του ισχυρού,
σπλαχνικού, ελεήμονος, μεγαλόψυχου, συμπονετικού ευεργέτη, του πιο γενναιόδωρου
αφέντη, τώρα αγά των γενιτσάρων, της Ευγενούς Αυλής της Υψηλής Πύλης».
Και η επιστολή
ξεκινούσε ως εξής: «Έχοντας σκύψει το κεφάλι μου υποταγμένος και δουλικά το μέτωπό
μου με την απόλυτη ταπεινότητα και χωρίς την παραμικρή έπαρση, πλήρως εξαθλιωμένος
και ικέτης προς την αγαθοποιό σκόνη των ποδιών του ισχυρού, σπλαχνικού, καταδεκτικού,
συμπονετικού και ελεήμονος ευεργέτη μου».
Στη συνέχεια ο φυλακισμένος αυτοταπεινώνεται
ακόμα περισσότερο απευθύνοντας την αίτησή του όχι στον αυτόν καθεαυτόν Αγά, αλλά
προς την «ισχύ της σκόνης της συμπονετικής κατοικίας». Η σκόνη της «συμπονετικής
κατοικίας» είναι, κυριολεκτικά, η σκόνη των ποδιών των ισχυρών της Υψηλής Πύλης.
Και ποιος ήτανε ο ισχυρότερος της Υψηλής Πύλης; Μα ο Σουλτάνος. Η αναφορά στον Σουλτάνο
(λέξη περσική, όχι τουρκική) μας φέρνει στον τίτλο του Πασά, τίτλος «τιμής» και
«ισχύος» όπως όλοι νομίζουμε και πιστεύουμε. Παρόλο που ο Τούρκος εθνοπατέρας
Ατατούρκ κατήργησε τους τίτλους «ευγενείας» της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μετά το
1923, ακόμα και σήμερα οι Τούρκοι Στρατηγοί, οι Πάλμε ποτέ caudillos της κεμαλικής
ελίτ, ονομάζονται «Πασάδες». Και «Πασά μου έλεος» κυριάρχησε στην καθομιλουμένη
των χριστιανών ραγιάδων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Τι σημαίνει όμως η μή Τουρκική
αλλά περσική λέξη «Πασάς»; Είναι αυτός που, με τη σειρά του, κάθεται στα πόδια του
ισχυρότερου, του Σουλτάνου, αναπνέει την «αγαθοποιό σκόνη των ποδιών του» και τον
εξυπηρετεί. Είναι ο υπηρέτης του. Είναι το “ic oglan” του.
“Ακιντζί μου έλεος” λοιπόν.
Αυτό όμως που έχει λιγότερη πολιτική σημασία δεν είναι η αυτοταπείνωση του Νίκου
Αναστασιάδη, του κόμματος του και του ΑΚΕΛ, μια κατάσταση που τους έχει γίνει φυσική
συνήθεια και η οποία στην περίπτωση, ειδικά του ΑΚΕΛ, θα γίνει κάτω από τις
γνωστές ιδεοληπτικές και παρωχημένες φανφάρες περί διχοτόμησης κλπ.
Αυτό που έχει
σημασία είναι πως ο Νίκος Αναστασιάδης με την ταπεινωτική καί “άρπα- κόλα” στρατηγική
του, εγκλωβίζει τον κυπριακό λαό σε ένα μαύρο τούνελ στο τέρμα του οποίου
θα υπάρχει ένα άλλο μαύρο τούνελ.
Ανάρτηση από: http://mignatiou.com
