Οι οδυνηρότατες προϋποθέσεις για να κλείσει η επόμενη αξιολόγηση, με το «καρότο» του QE παρά το ότι βαίνει προς το τέλος του, σε συνδυασμό με αυτές για να δοθεί η δόση της τρίτης δανειακής σύμβασης πριν τα μέσα του μήνα έτσι ώστε να μη χρεοκοπήσει η Ελλάδα, θα αποτελέσουν την τελευταία πράξη του ελληνικού δράματος – όταν παράλληλα θα έχει επιταχυνθεί η απαλλοτρίωση της δημόσιας περιουσίας, οι τελευταίες επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα θα κλείσουν ή θα αλλάξουν χέρια, ενώ ένα μεγάλο μέρος της ιδιωτικής περιουσίας θα δημευθεί από το κράτος ή από τις τράπεζες μέσα από χιλιάδες κατασχέσεις και ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς.
Το τελικό αποτέλεσμα θα είναι να καταρρεύσουν κάποια στιγμή τα έσοδα του δημοσίου, οπότε θα αναγκασθεί ξανά να αυξήσει τους φόρους ή/και να μειώσει τις δαπάνες για μισθούς, συντάξεις, παιδεία, υγεία κοκ. – δίνοντας έτσι τη χαριστική βολή στους ιθαγενείς, με την έννοια πως θα μετατραπούν σε σκλάβους χρέους στο διηνεκές και σε φθηνό εργατικό δυναμικό μίας χώρας που θα έχει αλλάξει πια ιδιοκτήτες, οπότε θα εισέλθει σε πορεία ανάπτυξης. Ήδη πάντως οι αγορές, προβλέποντας ως συνήθως τις εξελίξεις πολύ πριν ακόμη συμβούν, συμπεριφέρονται με βάση το παραπάνω σενάριο – κρίνοντας από την άνοδο του χρηματιστηρίου και από τα επιτόκια των ομολόγων.
Εάν εδώ προσθέσουμε το ενδεχόμενο να εγκαταλείψει η ναυτιλία την Ελλάδα (και την ΕΕ – πηγή), η οποία συνεισέφερε στο ισοζύγιο πληρωμών 136 δις € για τα έτη 2007-2016, δηλαδή 16% περισσότερα από τον τουρισμό (117 δις €), απασχολώντας 200.000 άτομα, τότε η εικόνα σκοτεινιάζει ακόμη περισσότερο – γνωρίζοντας πως ο τομέας είναι ο μοναδικός, στον οποίο η χώρα μας κατέχει την 1η θέση παγκοσμίως με το εκπληκτικό μερίδιο αγοράς του 20%, ενώ η Ελλάδα χωρίς τη ναυτιλία δεν θα ήταν πια Ελλάδα.
Όσον αφορά τώρα το ευρώ, έχουμε την εντύπωση ότι δεν θα μας ανήκει για πολύ ακόμη, πιθανολογώντας πως η Ευρωζώνη θα επαναφέρει στην επικαιρότητα το «μηχανισμό συναλλαγματικών ισοτιμιών ΙΙ»– ο οποίος είναι ουσιαστικά ο διάδοχος του ευρωπαϊκού συστήματος συναλλαγματικών ισοτιμιών που υιοθετήθηκε το 1979.
Όπως ίσως θυμόμαστε, ο μηχανισμός αυτός υποχρέωνε τα κράτη μέλη να τηρούν μία συμφωνημένη ισοτιμία των νομισμάτων τους απέναντι στην ευρωπαϊκή συναλλαγματική μονάδα, μέσω της εθνικής τους νομισματικής και δημοσιονομικής πολιτικής – καθώς επίσης να στηρίζονται μεταξύ τους, επεμβαίνοντας στις αγορές συναλλάγματος ενώ, όταν σημειώνονταν συνεχείς ανισορροπίες, τότε μπορούσε να συμφωνηθεί μία νέα ισοτιμία.
Στο «μηχανισμό συναλλαγματικών ισοτιμιών ΙΙ» τώρα συμμετείχαν μετά το 1999 μερικές μόνο χώρες που προετοιμάζονταν για την είσοδο τους στην Ευρωζώνη – ενώ σήμερα συνεχίζει να υπάρχει μόνο για τη Δανία, η οποία τελικά δεν αποφάσισε να υιοθετήσει το ευρώ (άρθρο). Ως εκ τούτου εύλογα πιθανολογείται ότι, στην Ευρωζώνη δύο ταχυτήτων που προετοιμάζεται θα χρησιμοποιηθεί ο συγκεκριμένος μηχανισμός – έτσι ώστε να υποβαθμισθούν ορισμένες χώρες που αδυνατούν να ανταπεξέλθουν με το ευρώ, υιοθετώντας το εθνικό τους νόμισμα στη σταθερή ισοτιμία που θα συμφωνηθεί.
Η αιτία που θα οδηγούνταν εκεί αυτές οι χώρες θα ήταν η υποτίμηση του νομίσματος τους για να αυξήσουν την ανταγωνιστικότητα τους, αφού δεν θα ήταν αρκετή η εσωτερική υποτίμηση και η πολιτική λιτότητας – ενώ θα «επέλεγαν» αυτή τη λύση για να προστατευθούν από την ΕΚΤ απέναντι στις επιθέσεις των αγορών συναλλάγματος. Εν προκειμένω δεν είναι απίθανο να χρησιμοποιηθεί ξανά η Ελλάδα σαν ανόητο πειραματόζωο – ενδεχομένως με «καρότο» μία μικρή διαγραφή του δημοσίου χρέους της, η οποία κατά τον κ. Σόιμπλε δεν επιτρέπεται για ένα κράτος της Ευρωζώνης.
Άλλωστε ο νούμερο ένα εχθρός της Ελλάδας θέλει από καιρό τώρα να υιοθετήσει μία πτωχευτική διαδικασία για τα κράτη της νομισματικής ένωσης, την οποία έχει ήδη προετοιμάσει – οπότε δεν θα έβρισκε καλύτερο πειραματόζωο από μία χώρα ήδη χρεοκοπημένη, η οποία έτσι και αλλιώς δεν θα μπορέσει να πληρώσει ποτέ το σύνολο των χρεών της.
Πόσο μάλλον όταν η Γερμανία έχει ήδη υποθηκεύσει τα πάντα στην πατρίδα μας, με τις δανειακές συμβάσεις και με το PSI, οπότε ουσιαστικά δεν θα διακινδύνευε απολύτως τίποτα – ενώ θα συνέδεε τον υποβιβασμό της Ελλάδας στη δεύτερη ταχύτητα του ευρώ με την υπόσχεση της ελεγχόμενης χρεοκοπίας της (=διαγραφή μέρους του χρέους).
Σε μία τέτοια περίπτωση η πληθωριστική πτώση των εισοδημάτων των Ελλήνων θα ολοκλήρωνε με το χειρότερο δυνατό τρόπο το εκ προμελέτης έγκλημα των μνημονίων, χωρίς να υπάρξει καμία σοβαρή αντίδραση εκ μέρους του πληθυσμού – κάτι για το οποίο δεν μπορεί κανένας μας να είναι υπερήφανος, εάν διαθέτει έστω και ψήγματα νοημοσύνης. Εύχομαι φυσικά να είναι λανθασμένες οι προβλέψεις μου για το μέλλον, οφειλόμενες στην απαισιοδοξία των καιρών – κάτι που σύντομα θα φανεί.
Ανάρτηση από: http://www.analyst.gr
