Όταν τα «ναι» προκύπτουν και από τη …συγκόλληση δύο «όχι», όπως μας έχει μάθει ο ΣΥΡΙΖΑ
Οκτώ χρόνια συνεπέστατης μνημονιακής βαρβαρότητας αναδεικνύουν μια διαφορά του ΣΥΡΙΖΑ από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Εκείνοι έλεγαν απλώς «ναι» σε όσα ζητούσαν οι δανειστές. Ο ΣΥΡΙΖΑ λέει «ναι», αλλά κατά κανόνα με συγκόλληση …δυο αρνήσεων.
Το πρώτο «όχι» είναι σχεδόν πάγιο: «Όχι, δεν χαιρόμαστε για όλα όσα αναγκαζόμαστε να κάνουμε». Άλλο θέμα πόσα καταλήγουν να είναι τα …μη όλα. Διότι έρχεται η στιγμή που ο Ευκλείδης Τσακαλώτος κραδαίνει το πολυνομοσχέδιο, βγάζει τα «θετικά» εμφανώς περισσότερα(!) κι αν τον πάρεις στα σοβαρά, τότε η «έξοδος από τα μνημόνια» μπορεί να σε βρει στην είσοδο κάποιας ψυχιατρικής κλινικής…
Το δεύτερο «όχι» ποικίλει. Μπορεί να είναι το «όχι, η αριστερή μας παρόρμηση δεν θα μας βγάλει από το δρόμο του ρεαλισμού». Μπορεί να είναι το άλλο: «Όχι, η κοινωνία δεν πρέπει να επιτρέψει στους νεοφιλελεύθερους του Κούλη να έρθουν».
Στην πρώτη περίπτωση, θεμελιώνεται στην αποφυγή της «περιπέτειας» το δεύτερο «όχι», το οποίο καλωσορίζει το μονεταριστικό τέρας που αρχίσει να «ψυχορραγεί» από τον ερχόμενο Αύγουστο, αλλά θα δαγκώνει έως το 2060, όπως υπέγραψαν οι «εκπρόσωποι» των θυμάτων του. Στη δεύτερη, θεμελιώνεται στην αποφυγή του χειρότερου. Αυτό το οραματίζονται οι έξαλλοι του Κούλη, άρα δεχθείτε «το μη χείρον».
Ναι, πάντα υπάρχει το χειρότερο, που καταφθάνει τόσο γρηγορότερα και αγριότερα, όσο επεκτείνεται και επιδεινώνεται το «απλώς» κακό. Ο εργοδότης που ζητάει από τους απλήρωτους επί τρίμηνο εργαζόμενους να κάνουν υπομονή, σκεπτόμενοι πως αλλού οι «απληρωσιές» πλησιάζουν ή υπερβαίνουν το έτος, ασφαλώς και «εγγυάται» επιδείνωση. Κι αν επιμηκύνει το «δεν πληρώνω» του κατά μερικούς μήνες, έτοιμη θα την έχει την προτροπή για νέες συγκρίσεις. Ας πούμε: «Εγώ δεν σας αναγκάζω να μου δώσετε πίσω μέρος του μισθού, όπως άλλοι […]».
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και σε πολιτικό-νομοθετικό επίπεδο: Ο ΣΥΡΙΖΑ, ανερυθρίαστα, σχεδόν αξιώνει να αναγνωρίσουμε ως «φιλεργατική επανάσταση» εναντίον του ΔΝΤ το γεγονός ότι στο πολυνομοσχέδιο έθεσε τον περιορισμό των δυνατοτήτων κήρυξης απεργίας στο «50% +1» για απαρτία και όχι «50% +1» για απόφαση, όπως θέλει η –ανεκδιήγητη όντως– ΝΔ… Υποθέτουμε ότι σε αυτήν την «επανάσταση» συμμετέχουν και οι δανειστές, πλην ΔΝΤ. Στα «μετόπισθεν»; Ως «εφεδρικοί»; Θα σας γελάσουμε…
Α, ναι, ακούγονται και «επιχειρήματα» περί «δημοκρατικότητας» και «αντιπροσωπευτικότητας». Ε, αυτό πια… Αποφάσεις που ενίοτε κρίνουν τις ζωές γενεών λαμβάνονται στη Βουλή με τις ψήφους… όσων τυγχάνει να βρίσκονται στην αίθουσα. Με τα «έτσι θέλω» κυβερνήσεων, στηριγμένων σε ισχνές μειοψηφίες. Ισχνότατες, βάσει του κριτηρίου που αντιστοιχεί στους «ταμειακώς εντάξει» των σωματείων και το οποίο δεν μπορεί να είναι άλλο, σε κοινοβουλευτική κλίμακα, από τους εγγεγραμμένους στους εκλογικούς καταλόγους.
Αλλά για την απεργία, «δημοκρατικό» είναι να μεσολαβούν …σαράντα κύματα. Η υποκρισία και οι ξετσιπωσιά δεν απεργούν ποτέ. Ούτε καν με «50 +1»
Ανάρτηση από: http://prin.gr
