Το τελευταίο διάστημα έχουν δει το φως της δημοσιότητας μια σειρά από άρθρα και πολεμικές που υποστηρίζουν ότι η κρίση του κορωνοιού είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για τα αστικά αντεπαναστατικά επιτελεία να αλλάξουν τον κόσμο και να βάλουν τις κοινωνίες στον γύψο, επιβάλλοντας (υπό το πρόσχημα της αντιμετώπισης του κινδύνου) στυγνές δικτατορίες (τύπου Όρμπαν) παντού. Πακέτο με αυτή τη θέση διαμορφώνεται σαν ομομήτριο τέκνο και μια άλλη: ο κίνδυνος είναι εσκεμμένα υπερτιμημένος από τις κυβερνήσεις προκειμένου να προχωρήσουν στα ολοκληρωτικά σχέδιά τους. Προς επίρρωση αυτής της θέσης επιστρατεύουν μια σωρεία σχετικών δημοσιεύσεων τα οποία μπορούν να χαρακτηριστούν «αντι-υστερικού» περιεχομένου.
Από τα παραπάνω καθίσταται αυτονόητο ότι οι φορείς αυτών των απόψεων αντιτάσσονται με διαπρύσια οργή στη λήψη καθολικών μέτρων «κοινωνικής αποστασιοποίησης», μέτρων δηλαδή που θα αφορούν το σύνολο του πληθυσμού.
Δυστυχώς, μια παρεμφερής με τις παραπάνω εκτίμηση αναδύεται εξ’ ολοκλήρου και αυτούσια μέσα από τις τελευταίες σχετικές δημοσιεύσεις στο avantgarde. Ο υπογράφων το κείμενο αυτό, αν και μέλος της ΚΕΔ, προσεγγίζω το ζήτημα από μια διαφορετική σκοπιά, καταλήγοντας σε διαμετρικά αντίθετα πολιτικά συμπεράσματα. Πιο συγκεκριμένα, λοιπόν:
1. Καμιά ανάγκη δεν υπάρχει να πειράξει κάποιος το κοντέρ των θυμάτων της παγκόσμιας πανδημίας. Το πρόβλημα με τον κορωνοιό δεν είναι η θνησιμότητα που προκαλεί (πάνω- κάτω ίδια όπως φαίνεται με της εποχικής γρίπης), αλλά η θνησιμότητα σε σχέση με την υψηλή μεταδοτικότητά του, κάτι που συστηματικά αγνοεί όλη η σχετική με το ζήτημα «αντι-υστερική» αρθρογραφία. Ελπίζω να είναι αρκετά σαφές ότι άλλο πράγμα είναι μια θνησιμότητα της τάξης του 0,5% επί 200 κρουσμάτων και άλλο μια θνησιμότητα 0,5% επί 20.000 ή ακόμα περισσότερο 200.000 κρουσμάτων.
Από τα παραπάνω καθίσταται αυτονόητο ότι οι φορείς αυτών των απόψεων αντιτάσσονται με διαπρύσια οργή στη λήψη καθολικών μέτρων «κοινωνικής αποστασιοποίησης», μέτρων δηλαδή που θα αφορούν το σύνολο του πληθυσμού.
Δυστυχώς, μια παρεμφερής με τις παραπάνω εκτίμηση αναδύεται εξ’ ολοκλήρου και αυτούσια μέσα από τις τελευταίες σχετικές δημοσιεύσεις στο avantgarde. Ο υπογράφων το κείμενο αυτό, αν και μέλος της ΚΕΔ, προσεγγίζω το ζήτημα από μια διαφορετική σκοπιά, καταλήγοντας σε διαμετρικά αντίθετα πολιτικά συμπεράσματα. Πιο συγκεκριμένα, λοιπόν:
1. Καμιά ανάγκη δεν υπάρχει να πειράξει κάποιος το κοντέρ των θυμάτων της παγκόσμιας πανδημίας. Το πρόβλημα με τον κορωνοιό δεν είναι η θνησιμότητα που προκαλεί (πάνω- κάτω ίδια όπως φαίνεται με της εποχικής γρίπης), αλλά η θνησιμότητα σε σχέση με την υψηλή μεταδοτικότητά του, κάτι που συστηματικά αγνοεί όλη η σχετική με το ζήτημα «αντι-υστερική» αρθρογραφία. Ελπίζω να είναι αρκετά σαφές ότι άλλο πράγμα είναι μια θνησιμότητα της τάξης του 0,5% επί 200 κρουσμάτων και άλλο μια θνησιμότητα 0,5% επί 20.000 ή ακόμα περισσότερο 200.000 κρουσμάτων.
2. Φυσικά και δεν δίνουν δεκάρα για τις ευπαθείς ομάδες και τα θύματα όλοι αυτοί που χαράσσουν την τρέχουσα κυβερνητική πολιτική για την αντιμετώπιση του κορωνοιού. Διατελούν ωστόσο υπό το καθεστώς του πανικού για το πολιτικό κόστος που θα επέφερε η ανεξέλεγκτη μετάδοση του ιού και μια τεράστιας κλίμακας αύξηση των θυμάτων (α λα Ιταλία και Ισπανία). Αυτή η πραγματικότητα επέβαλλε στην κυβέρνηση (ως μέσο δικής της στοιχειώδους πολιτικής αυτοπροστασίας) τη λήψη αυστηρών μέτρων περιορισμού της κυκλοφορίας. Θα ήταν όμως τραγικά ασυγχώρητη και πολιτικά επιζήμια μωρία για την αριστερά να αμφισβητήσει την αναγκαιότητα της «κοινωνικής αποστασιοποίησης» επικαλούμενη την προέλευση των μέτρων. Υπάρχουν άλλες, ουσιαστικές και πολιτικά αξιοποιήσιμες πλευρές της κρίσης του κορωνοιού. Η κατάσταση προσφέρει κυριολεκτικά άπειρα διαθέσιμα επιχειρήματα ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό και τους τρόπους με τους οποίους ισοπέδωσε τα δημόσια συστήματα υγείας στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ και ναρκοθέτησε την επιστημονική έρευνα για την ανάπτυξη αποτελεσματικών εμβολίων, ενάντια στην ιμπεριαλιστική κυριαρχία, ενάντια στην εξάντληση των φυσικών πόρων από την καπιταλιστική διαχείριση που πυροδότησε την εμφάνιση νέων ιών και πάει λέγοντας. Ενάντια τελικά στον καπιταλισμό. Σε αυτά πρέπει να εστιάσει η αριστερά και όχι να κυνηγάει τους ανεμόμυλους των υποτιθέμενων «μύχιων επιδιώξεων» της αστικής κυριαρχίας να εγκαταστήσει το καθεστώς του «πανεπόπτη οφθαλμού».
3. Με τη αποκρουστική μορφή μιας κοινοβουλευτικής δικτατορίας εμφυλιοπολεμικού τύπου, ο αστικός δεσποτισμός προυπήρχε της κρίσης του κορωνοιού. Για την ακρίβεια δεν περίμενε καμιά τρομουστερία λόγω οποιουδήποτε ιού για να εγκαθιδρυθεί. Ήταν ήδη εδώ. Διέθετε ήδη το σχετικό νομικό οπλοστάσιο (αντιτρομοκρατικός, αντισυνδικαλιστικός, κατάργηση ασύλου, σύννομη ηλεκτρονική παρακολούθηση κλπ). Βρισκόταν ήδη στο στρίμωγμα της αριστεράς στη γωνία, στην πολιτική (ενίοτε και φυσική) εξόντωση των αγωνιστών, στην προληπτική γιγάντωση της αστυνομικής βίας. Είχε ήδη φροντίσει να εξαλείψει κάθε ενδεχόμενο αμφισβήτησής του με την συστηματική εξουδετέρωση και την ουσιαστική αδρανοποίηση (σαν αποτέλεσμα των παραπάνω) όλων των ανταγωνιστικών δομών του κινήματος (εργατικά σωματεία, φοιτητικοί σύλλογοι, κινηματικές συσσωματώσεις κάθε μορφής). Επιπλέον – και για να μην ξεχνιόμαστε- όλ’ αυτά τα πέτυχε οικοδομώντας μεθοδικά και με θεαματικά αποτελέσματα την πλατιά συναίνεση μιας εξατομικευμένης- και κατά συνέπεια όλο και περισσότερο κανιβαλικής- κοινωνίας.
4. Η θεσμοποίηση και συστηματοποίηση μιας περιοδικά επαναλαμβανόμενης κήρυξης καταστάσεων πολιορκίας- καραντίνας- περιορισμού κυκλοφορίας δεν θα είχε τίποτα απολύτως να προσφέρει στην εμπέδωση και ενίσχυση της δεσποτείας του νεοφιλελεύθερου κανιβαλισμού.
Μια τέτοια εγκαθίδρυση ημι-μόνιμης κατάστασης πολιορκίας με την πρόφαση ενδεχόμενων πανδημιών, από την ίδια της τη φύση (δηλαδή το περιεχόμενο των ψευδαισθήσεων που καλλιεργεί στο πόπολο και τη φύση της κινητοποίησης που επιβάλλει) δεν θα μπορούσε να βάλει στο στόχαστρο αποκλειστικά την αριστερά και τις κινηματικές διεργασίες, συναθροίσεις, διαδηλώσεις, απεργίες. Θα ήταν οριζόντια, καθολική, γενικευμένη στο σύνολο των εκδηλώσεων της κοινωνικής ζωής. Από την οικογενειακή ή φιλική συγκέντρωση στην ταβέρνα ως την συνεστίαση ενός εθνικοτοπικού συλλόγου, από την παρέα των εφήβων που μαζεύονται να παίξουν playstation ως τις καλοκαιρινές διακοπές μιας οικογένειας. Γι’ αυτό και θα δημιουργούσε σύντομα το έδαφος για την εδραίωση μιας αντίστοιχα καθολικής δυσαρέσκειας, για την απόρριψη αυτών που κυβερνάνε και που αδυνατούν στον 21ο αιώνα να εξασφαλίσουν μια κανονική και αδιατάρακτη κοινωνική ζωή, για την ανάπτυξη προβληματισμών σε σχέση με το κοινωνικό καθεστώς. Μια τέτοιας μορφή δυστοπία θα κατέληγε μάλλον σε γενικευμένες τυφλές εξεγέρσεις. Θα ήταν πιθανό να οδηγήσει στην άμεση επανάκαμψη των ιδεών της κοινωνικής απελευθέρωσης και της αριστεράς ως φορέα τους. Για την κυριαρχία της αστικής τάξης θα αποτελούσε πρόβλημα και όχι λύση.
Μια τέτοια εγκαθίδρυση ημι-μόνιμης κατάστασης πολιορκίας με την πρόφαση ενδεχόμενων πανδημιών, από την ίδια της τη φύση (δηλαδή το περιεχόμενο των ψευδαισθήσεων που καλλιεργεί στο πόπολο και τη φύση της κινητοποίησης που επιβάλλει) δεν θα μπορούσε να βάλει στο στόχαστρο αποκλειστικά την αριστερά και τις κινηματικές διεργασίες, συναθροίσεις, διαδηλώσεις, απεργίες. Θα ήταν οριζόντια, καθολική, γενικευμένη στο σύνολο των εκδηλώσεων της κοινωνικής ζωής. Από την οικογενειακή ή φιλική συγκέντρωση στην ταβέρνα ως την συνεστίαση ενός εθνικοτοπικού συλλόγου, από την παρέα των εφήβων που μαζεύονται να παίξουν playstation ως τις καλοκαιρινές διακοπές μιας οικογένειας. Γι’ αυτό και θα δημιουργούσε σύντομα το έδαφος για την εδραίωση μιας αντίστοιχα καθολικής δυσαρέσκειας, για την απόρριψη αυτών που κυβερνάνε και που αδυνατούν στον 21ο αιώνα να εξασφαλίσουν μια κανονική και αδιατάρακτη κοινωνική ζωή, για την ανάπτυξη προβληματισμών σε σχέση με το κοινωνικό καθεστώς. Μια τέτοιας μορφή δυστοπία θα κατέληγε μάλλον σε γενικευμένες τυφλές εξεγέρσεις. Θα ήταν πιθανό να οδηγήσει στην άμεση επανάκαμψη των ιδεών της κοινωνικής απελευθέρωσης και της αριστεράς ως φορέα τους. Για την κυριαρχία της αστικής τάξης θα αποτελούσε πρόβλημα και όχι λύση.
5. Θα είχε ενδιαφέρον να μάθουμε πως ερμηνεύουν οι Δον Κιχώτες της ορμπανοφοβίας τη στάση των ηγετών εκείνων που, ιεραρχώντας την αναχαίτιση των οικονομικών συνεπειών, αρνήθηκαν με σθένος την υιοθέτηση μέτρων περιορισμού της κυκλοφορίας. Όπως ο Τζόνσον που αναγκάστηκε να καταφύγει σ’ αυτά τα μέτρα μόνο μετά από έντονη κοινωνική κατακραυγή. Ή όπως ο Τράμπ που δυσανασχετεί ανοιχτά και δημόσια με τα μέτρα αυτά ακόμα και αφού αναγκάστηκε να τα υιοθετήσει. Ή τέλος όπως ο Μπολσονάρου ο οποίος συνεχίζει να τάσσεται ακόμη και τώρα ενάντια στη λήψη μέτρων «κοινωνικής αποστασιοποίησης», θεωρεί υπερεκτιμημένο τον κίνδυνο από τον κορωνοιό, επιτίθεται σε όσους τοπικούς κυβερνήτες και υγειονομικούς αξιωματούχους λαμβάνουν τέτοια μέτρα στις περιφέρειές τους και επιχειρεί με προσευχές και νηστεία να ξορκίσει το κακό.
Αλήθεια όλοι οι παραπάνω δεν είναι τόσο αντιδραστικοί όσο ο Όρμπαν (ή έστω όσο οι… podemos που επίσης παίρνουν ως κυβερνητικοί εταίροι τέτοια μέτρα στην Ισπανία); Κι αν είναι, τότε γιατί δεν εμπνέονται και δεν διδάσκονται από το παράδειγμα της Ουγγαρίας;
Αλήθεια όλοι οι παραπάνω δεν είναι τόσο αντιδραστικοί όσο ο Όρμπαν (ή έστω όσο οι… podemos που επίσης παίρνουν ως κυβερνητικοί εταίροι τέτοια μέτρα στην Ισπανία); Κι αν είναι, τότε γιατί δεν εμπνέονται και δεν διδάσκονται από το παράδειγμα της Ουγγαρίας;
6. Η αριστερά που δεν έχει παραπέμψει στις καλένδες την επαναστατική στρατηγική πρέπει να μείνει όρθια. Πρέπει να αναμετρηθεί με την νεοφιλελεύθερη διαχείριση, όπως και με το σύστημα στο σύνολό του. Αλλά πρέπει να το κάνει για τους σωστούς λόγους και με επιχειρήματα που εδράζονται στην πραγματικότητα και όχι στην καλπάζουσα φαντασία για μελλοντικές ορμπανικές δυστοπίες παντού. Είναι ανάγκη να αντιμετωπίσει τον (ήδη παρόντα) απολυταρχισμό των βρικολάκων του υπαρκτού νεοφιλελευθερισμού. Να αναδείξει τις πραγματικές αιτίες της εξίσου υπαρκτής (και όχι φανταστικής) υγειονομικής απειλής από έναν φονικό ιό που σκοτώνει κατά χιλιάδες ευάλωτους και μη συνανθρώπους μας, εξαιτίας της φονικής υποβάθμισης και διάλυσης των δημόσιων συστημάτων υγείας από τον επελαύνοντα νεοφιλελεύθερο οδοστρωτήρα. Είναι απαραίτητο να συνεχίσει να πολεμά το κράτος εκτάκτου ανάγκης, την κατάργηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων, τον εργασιακό μεσαίωνα, τη διάλυση των δομών πρόνοιας και περίθαλψης, τη βία των μηχανισμών καταστολής.
7. Όσοι και όσες επιλέγουμε να μην διαρηγνύουμε τα ιμάτιά μας για τα μέτρα «κοινωνικής αποστασιοποίησης» και υποστηρίζουμε την αναγκαιότητα λήψης μέτρων περιορισμού της κυκλοφορίας θεωρούμε ότι οι ανάγκες της αναμέτρησης με την κυβέρνηση επιβάλλουν διαφορετικό περιεχόμενο και διαφορετικές προτεραιότητες στον δημόσιο λόγο μας. Πολύ συνοπτικά:
Καμιά ανακωχή με την ακροδεξιά κυβέρνηση των φιλελέδων πλασιέ της Novartis, των υπεύθυνων για κλεισίματα νοσοκομείων, για απολύσεις γιατρών και νοσηλευτών, για την υποχρηματοδότηση των ΜΕΘ με αποτέλεσμα την υποστελέχωσή και την αδυναμία λειτουργίας των περισσότερων απ’ αυτές. Με αυτούς που, αντί να επιτάξουν τα ιδιωτικά θεραπευτήρια, διπλασιάζουν την αποζημίωσή τους για την χρήση των κλινών ΜΕΘ. Με αυτούς που φρόντισαν να χαρίσουν 30 εκατομμύρια ζεστό χρήμα σε ιδιωτικές κλινικές για τον εργαστηριακό έλεγχο των διαγνωστικών τεστ του κορωναιού, τη στιγμή που τα δημόσια πανεπιστήμια διαθέτουν την απαραίτητη εργαστηριακή υποδομή για να τον πραγματοποιήσουν. Με αυτούς που επιχειρούν να φιμώσουν το στόμα των γιατρών και νοσηλευτών που μάχονται στην πρώτη γραμμή, ώστε να μην αποκαλυφθούν οι χτεσινές και σημερινές ευθύνες της καπιταλιστικής ελίτ και της κυβερνώσας αλητείας για τις τραγικές ελλείψεις στα δημόσια νοσοκομεία.
Καμιά εθνική ενότητα «μπροστά στον κίνδυνο». Κανένα συγχωροχάρτι για τα εγκλήματα διαρκείας σε βάρος της δημόσιας υγείας. Κανένα χειροκρότημα με προτροπή της Μαρέβας, γυναίκας του εισηγητή των ΣΔΙΤ στο χώρο της υγείας δηλαδή της λεηλασίας του εξοπλισμού των δημόσιων νοσοκομείων από ιδιώτες κλινικάρχες. Καμιά συναίνεση στις «έκτακτες» αντεργατικές ρυθμίσεις του Βρούτση. Καμιά ανοχή στην εκ του πονηρού μιντιακή εκστρατεία απόδοσης ατομικών ευθυνών που επιχειρεί να καταστήσει αόρατες τις ευθύνες της κυβέρνησης, του καθεστώτος και του συστήματος.
Ο λογαριασμός σε όλους αυτούς θα επιδοθεί στο ακέραιο. Θα τον πληρώσουν και μάλιστα με τόκο.
Αυτοί πρέπει να είναι, σε αδρές γραμμές, οι άξονες των δημόσιων τοποθετήσεων και της δράσης της (επαναστατικής) αριστεράς στη ζοφερή συγκυρία που διανύουμε. Πολιτικά άσφαιρο και αναποτελεσματικό θα είναι το τμήμα της εκείνο που αρθρώνει έναν πολιτικό λόγο εκτός πραγματικότητας, κυνηγώντας χίμαιρες και εξακοντίζοντας βέλη σε έναν κατά φαντασίαν, εικονικό εχθρό.
Ας σοβαρευτούμε λοιπόν όλοι έγκαιρα….
Ανάρτηση από: https://avantgarde2009.wordpress.com/
Καμιά ανακωχή με την ακροδεξιά κυβέρνηση των φιλελέδων πλασιέ της Novartis, των υπεύθυνων για κλεισίματα νοσοκομείων, για απολύσεις γιατρών και νοσηλευτών, για την υποχρηματοδότηση των ΜΕΘ με αποτέλεσμα την υποστελέχωσή και την αδυναμία λειτουργίας των περισσότερων απ’ αυτές. Με αυτούς που, αντί να επιτάξουν τα ιδιωτικά θεραπευτήρια, διπλασιάζουν την αποζημίωσή τους για την χρήση των κλινών ΜΕΘ. Με αυτούς που φρόντισαν να χαρίσουν 30 εκατομμύρια ζεστό χρήμα σε ιδιωτικές κλινικές για τον εργαστηριακό έλεγχο των διαγνωστικών τεστ του κορωναιού, τη στιγμή που τα δημόσια πανεπιστήμια διαθέτουν την απαραίτητη εργαστηριακή υποδομή για να τον πραγματοποιήσουν. Με αυτούς που επιχειρούν να φιμώσουν το στόμα των γιατρών και νοσηλευτών που μάχονται στην πρώτη γραμμή, ώστε να μην αποκαλυφθούν οι χτεσινές και σημερινές ευθύνες της καπιταλιστικής ελίτ και της κυβερνώσας αλητείας για τις τραγικές ελλείψεις στα δημόσια νοσοκομεία.
Καμιά εθνική ενότητα «μπροστά στον κίνδυνο». Κανένα συγχωροχάρτι για τα εγκλήματα διαρκείας σε βάρος της δημόσιας υγείας. Κανένα χειροκρότημα με προτροπή της Μαρέβας, γυναίκας του εισηγητή των ΣΔΙΤ στο χώρο της υγείας δηλαδή της λεηλασίας του εξοπλισμού των δημόσιων νοσοκομείων από ιδιώτες κλινικάρχες. Καμιά συναίνεση στις «έκτακτες» αντεργατικές ρυθμίσεις του Βρούτση. Καμιά ανοχή στην εκ του πονηρού μιντιακή εκστρατεία απόδοσης ατομικών ευθυνών που επιχειρεί να καταστήσει αόρατες τις ευθύνες της κυβέρνησης, του καθεστώτος και του συστήματος.
Ο λογαριασμός σε όλους αυτούς θα επιδοθεί στο ακέραιο. Θα τον πληρώσουν και μάλιστα με τόκο.
Αυτοί πρέπει να είναι, σε αδρές γραμμές, οι άξονες των δημόσιων τοποθετήσεων και της δράσης της (επαναστατικής) αριστεράς στη ζοφερή συγκυρία που διανύουμε. Πολιτικά άσφαιρο και αναποτελεσματικό θα είναι το τμήμα της εκείνο που αρθρώνει έναν πολιτικό λόγο εκτός πραγματικότητας, κυνηγώντας χίμαιρες και εξακοντίζοντας βέλη σε έναν κατά φαντασίαν, εικονικό εχθρό.
Ας σοβαρευτούμε λοιπόν όλοι έγκαιρα….
Ανάρτηση από: https://avantgarde2009.wordpress.com/
