Αγαπητέ Αλέξη

Του πιτσιρίκου

γαπητέ Αλέξη, σου γράφω για να σου πω μερικές σκέψεις που έχω κάνει. Πρώτα απ’ όλα, θέλω να σου πω πως είμαι πολύ χαρούμενος που σου την έχουν πέσει τις τελευταίες ημέρες όλα αυτά τα καθάρματα που σιχαίνομαι, γιατί έχω έναν πολύ καλό λόγο να σε υποστηρίζω. Βασικά, εγώ υποστηρίζω Αλέξη. Είμαι Αλεξικός, τον ΣΥΡΙΖΑ δεν τον μπορώ και πάρα πολύ. Όπως δεν τον μπορείς κι εσύ, άλλωστε.
Αγαπητέ Αλέξη, είπες στη Βουλή πως το Μνημόνιο θα το ακυρώσει ο κυρίαρχος λαός με την ψήφο του.

Ποιος λαός, Αλέξη μου; Δεν υπάρχει λαός.

Αγαπητέ Αλέξη, «λαός» στα αρχαία ελληνικά σημαίνει «μάζα». Μην ακούς αυτά τα παλαιοκομμουνιστικά με τον λαό που θα ενωθεί και θα κάνει την επανάσταση. Αυτά είναι μαλακίες. Ο λαός γαμιέται.

Θεωρώ πως θα ήταν σωστότερο –αντί για «λαός»- να λες «πολίτες». Φτάνει με τους λαούς και την Ευρώπη των λαών και όλες αυτές τις πίπες. Όσο μιλάμε για «λαούς» μας έχουν πάρει και τα σώβρακα οι αγορές. Ως λαός αποτύχαμε. Ίσως, σαν πολίτες, να τα καταφέρουμε καλύτερα.

Μην κοιτάς τι έλεγε ο Ανδρέας Παπανδρέου που είχε ξεσκιστεί με το λαό.

Ο Ανδρέας μπορούσε και να μαζέψει τον λαό. Του έκλεινε το μάτι και μάζευε ένα εκατομμύριο νοματαίους.

Εσύ έκανες πρόταση μομφής και δεν μαζεύτηκαν ούτε οι συριζαίοι. Που είναι λεβέντες νέοι. Αλλά, κυρίως, τιμημένα γηρατειά.

Αλέξη μου, ήμουν με μια φίλη μου έξω από τη Βουλή –την ώρα της συζήτησης για την πρόταση μομφής- και είχαμε πάθει σοκ. Όλη η τρίτη ηλικία εκεί ήταν. Όχι επειδή λένε πως δεν έχει απήχηση στις μεγάλες ηλικίες ο ΣΥΡΙΖΑ.

Βέβαια, οι ηλικιωμένοι του ΣΥΡΙΖΑ δεν μοιάζουν με τους υπόλοιπους ηλικιωμένους. Είναι πιο χίπηδες.

Κάποια στιγμή –επειδή αδυνατούσα να συνεπαρθώ από τον μαγικό λόγο του Βούτση-, παρατήρησα πως ήμουν ο μόνος άνδρας σε ακτίνα δέκα μέτρων που δεν φορούσε σκουλαρίκι.

«Σκουλαρίκι και χοληστερίνη» μου είπε η φίλη μου που είναι φαρμακόγλωσσα.

Τι έλεγα, όμως; Α, για τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον «λαό».

Αλέξη μου, ο Ανδρέας Παπανδρέου κυβέρνησε σε μια άλλη εποχή. Υπήρχε ακόμα η Σοβιετική Ένωση, δεν υπήρχε Διαδίκτυο, στις πρώτες του κυβερνήσεις δεν υπήρχε καν ιδιωτική τηλεόραση, και, γενικά, ήταν μια εποχή που του επέτρεπε να μιλάει για τον «λαό» και να λέει ό,τι του κατέβαινε στην καρκάλα.

Ήταν και γοητευτικός και χαρισματικός ο Ανδρέας, οπότε έπειθε.

Και «κτήνη» να τους αποκαλούσε, πάλι θα τον αποθέωναν.

Μην ξεχνάμε, Αλέξη μου, πως τη δεκαετία του ’80 υπήρχε ακόμα ελπίδα. Σήμερα δεν υπάρχει. Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά από τότε.

Τούτων δοθέντων, Αλέξη μου, θα σου πρότεινα να σταματήσεις να μιλάς για τον «λαό» –που ούτε στον δρόμο δεν βγαίνει πια- και να μιλάς για πολίτες.

Βέβαια, δεν θα σου πω εγώ τι θα λες. Μεγάλο παιδί είσαι και θα λες ό,τι γουστάρεις.

Απλά, ως μεγαλύτερος, σκέφτηκα να σου πω την άποψή μου. Νοιάζομαι πολύ για εσάς τους νέους ανθρώπους που ζείτε σε πολύ πιο δύσκολες εποχές από τις δικές μας.

Να είσαι καλά. Και μη μασάς. Είσαι ήδη ο πρωθυπουργός. Είτε με το λαό, είτε με τους πολίτες.

Αλλά μην έχεις και την εντύπωση πως θα σου την παραδώσουν τόσο εύκολα την εξουσία. Μην νομίζεις πως θα σου πουν «πέρασε και κάθισε». Σαράντα χρόνια ήταν αυτά.

Ανάρτησ από:http://pitsirikos.net, μοντάζ: http://pitsirikos.net