Ο αστυνομικός λέει στον ακτιβιστή (ας τον πούμε Χ) ότι η αστυνομία χρειάζεται πληροφοριοδότες σαν κι αυτόν ώστε να συγκεντρώνει πληροφορίες για τις φοιτητικές διαμαρτυρίες καθώς είναι «αδύνατο» να εισχωρήσουν οι ίδιοι οι αστυνομικοί στο πανεπιστήμιο. Ζητά από τον Χ να ασχοληθεί με εκείνους που συμμετέχουν στους φοιτητικούς συλλόγους, να δώσει ονόματα φοιτητών που πηγαίνουν σε διαδηλώσεις, να δώσει κατάλογο των αυτοκινήτων με τα οποία μετακινούνται και τα ονόματα αυτών που πρωτοστατούν.
Οι στόχοι της παρακολούθησης, όπως τους όρισε ο αστυνομικός , είναι το UK Uncut (η κίνηση ενάντια στις κυβερνητικές περικοπές), το Unite Agaist Fascism και διάφορες περιβαλλοντικές κινήσεις.
Ο Χ. Που δεν θέλει να αποκαλυφθεί το όνομά του, δέχτηκε ξαφνικά, στις αρχές του Οκτώβρη, ένα τηλεφώνημα από τον αστυνομικό που τον ρώτησε αν ήθελε να συναντηθούν για ένα σοβαρό ζήτημα στο αστυνομικό τμήμα του Κέμπριτζ. Ο Χ., που ζει στο Κέμπριτζ εδώ και πολλά χρόνια, λέει ότι η αστυνομία τον διάλεξε επειδή έχει στενή σχέση με το κίνημα για το περιβάλλον κι ενάντια στα πυρηνικά και επειδή έχει συλληφθεί τρεις φορές σε διαδηλώσεις χωρίς όμως να του απαγγελθούν κατηγορίες. Ο ίδιος δεν είναι φοιτητής, όμως έχει πολλούς φίλους και συναγωνιστές στο πανεπιστήμιο. Μετά το τηλεφώνημα, ο Χ. Επικοινώνησε με την Guardian καθώς δεν ήθελε να γίνει χαφιές. Συμφώνησε να έχει πάνω του μια κρυφή κάμερα για να καταγράψει τη δεύτερη συνάντηση.
Αυτή τη φορά ο αστυνομικός δεν του ζήτησε απλώς να δίνει ονόματα, αλλά και να μεταφέρει το κλίμα, το πώς είναι τα πράγματα «από τα μέσα» -αφού έτσι κι αλλιώς από το Facebook και άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης οι αρχές μπορούν να μαθαίνουν περί εκδηλώσεων, διαδηλώσεων κ.λπ.
Και φυσικά, ο Χ. θα παίρνει και τα έξοδα παράστασης. Π.χ., «πας ένα βράδυ σε μια συνάντηση, θα λάβεις 30 λίρες για το χρόνο και τον κόπο σου». Δηλαδή ο Χ. προς το παρόν δεν θα γίνει χαφιές πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης, αλλά θα πληρώνεται με το κομμάτι. Αν όμως δείξει ζήλο… ποιος ξέρει;
Όπως γράφει η Guardian, αυτή η μέθοδος της διείσδυσης στις φοιτητικές ομάδες και στις πολιτικές οργανώσεις έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις μετά το 1968, ενώ υπάρχει και καταμερισμός παρακολούθησης μεταξύ των υπεύθυνων αστυνομικών. Η επίκληση της «εθνικής ασφάλειας» είναι υποκριτική, καθώς στόχος των παρακολουθήσεων είναι κάθε μορφή ειρηνικής και μαζικής δράσης, και όχι απλώς οι «μπαχαλάκηδες».
Για 30 αργύρια, λοιπόν, ή μάλλον για 30 στερλίνες. Βέβαια, φασούλι το φασούλι, γεμίζει το σακούλι.
Αυτά συμβαίνουν στην όχι και τόσο μακρινή Αγγλία. Πόση άραγε είναι η αμοιβή στην Ελλάδα για την παροχή ανάλογων πληροφοριών; Ή να υποθέσουμε ότι η δική μας αστυνομία «δεν τα κάνει αυτά»; Ή ότι η κρίση δεν οδηγεί μόνο στην υλική εξαθλίωση αλλά και στην ηθική εξαχρείωση; Το ενδιαφέρον όμως δεν είναι να μάθουμε πόσα παίρνουν οι εγχώριοι καταδότες, αλλά που δραστηριοποιούνται και πώς στρατολογούνται.
