Του Χρήστου Επαμ. Κυργιάκη
Τελικά είναι αδύνατον να φανταστεί κάποιος πόσα πράγματα μπορεί να πληροφορηθεί στα πιο απίθανα μέρη, όπως για παράδειγμα στους χώρους ενός μαιευτηρίου.
Βρέθηκα στο μαιευτήριο σε αναμονή, για αρκετές ώρες, του ερχομού του νέου μέλους μιας πολύ φιλικής οικογένειας.
Τις προηγούμενες φορές που βρέθηκα στον ίδιο χώρο οι συζητήσεις που άκουγα, χωρίς να κρυφακούω, αφορούσαν αποκλειστικά στο κάθε βρέφος που θα γεννιόταν ή που είχε γεννηθεί.
Μας είπε ο γιατρός ότι σε μία ώρα θα έχει γεννήσει.
Καλά, αν δεις τη μπέμπα, είναι ίδια η συχωρεμένη η μάνα μου.
Μιλάμε ότι τέτοιο μωρό δεν έχω ξαναδεί.
Με το που με είδε, άνοιξε τα μάτια και με κοίταξε, σα να με γνώρισε.
Και πολλά ακόμη που μοιάζουν αστεία ή και ανόητα αλλά δείχνουν ακριβώς ότι η γέννηση ενός ανθρώπου ασκεί τέτοια επιρροή σ’αυτούς που τον περιμένουν που μερικές φορές τους κάνει να φέρονται σαν παιδιά και να λειτουργούν έξω από τα καθιερωμένα.
Τούτη τη φορά όμως φαινόταν αμέσως πως τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Έλλειπε ο προηγούμενος ενθουσιασμός, όλοι ήταν πιο μαζεμένοι και κυρίως επικρατούσε μια παράξενη σιωπή. Λίγοι ήταν αυτοί που μιλούσαν μεταξύ τους και οι περισσότεροι, κρυφά και χαμηλόφωνα.
Ένας κύριος δίπλα μου ενημέρωνε τη σύζυγό του πως του είχαν απομείνει μόνο δέκα ευρώ στην τσέπη μετά το δώρο που πήρε για τον επερχόμενο εγγονό τους.
Δεν πειράζει, του είπε εκείνη, κάπως θα τα βολέψουμε.
Μετά από λίγο δύο κυρίες συζητούσαν για την εργασία τους.
- Πώς τα πας με τη δουλειά σου, σας μείωσε το μισθό;
- Λίγα πράγματα, όμως μας υποχρέωσε να δουλεύουμε περισσότερες ώρες. Φεύγω το πρωί και γυρίζω το βράδυ.
- Και με το παιδί τι κάνεις; Ήρθε η πεθερά σου;
- Όχι δεν μπορεί να έρθει. Έβαλα γυναίκα, εσωτερική.
- Αλήθεια; Και πού τη βρήκες; Θα σου στοιχίζει πολλά λεφτά.
- Τις δίνω 450 ευρώ, συν το φαγητό και τον ύπνο.
-Ελληνίδα είναι;
- Όχι, από την Ινδονησία. Να φανταστείς ότι ο μισθός εκεί είναι γύρω στα 50 ευρώ. Τα 450 είναι πολλά λεφτά γι’αυτήν. Δεν χαλάει τίποτα, τα στέλνει όλα στους δικούς της.
- Καλά, και πώς βρέθηκε εδώ;
- Μια κυρία τα κανονίζει αυτά. Τις φέρνει με δεκαήμερες άδειες παραμονής και μετά μένουν εδώ παράνομα. Αν τους βρει σπίτι για δουλειά, παίρνει από κάθε μία 2.500 ευρώ.
- Έχουν αυτές να δώσουν τόσα λεφτά;
- Όχι, που να τα βρουν; Απλώς, τους κρατάνε από το μισθό τους τα μισά, μέχρι να συμπληρωθεί το ποσό.
- Αν τις πιάσουν χωρίς άδεια τι γίνεται;
-Τις πάνε φυλακή μέχρι να τις διώξουν. Αν τύχουν και σε τίποτα «μάγκες» αστυνομικούς, μπορεί να τους πάρουν και όσα λεφτά έχουν μαζέψει και να τις στείλουν πίσω άφραγκες.
Η ενδιαφέρουσα συζήτηση διακόπηκε με την αναγγελία της γέννησης του μωρού για το οποίο είχαν έρθει στο μαιευτήριο.
Κάνοντας μια βόλτα στην αίθουσα αναμονής, δύο κύριοι συζητούσαν και ο ένας από τους δύο έδειχνε πολύ αγανακτισμένος.
Έλεγε πως δεν αντέχει άλλο με τη δουλειά του, πως του χρωστάει το αφεντικό του τρία μηνιάτικα συν το δώρο των Χριστουγέννων και πως δεν λέει κουβέντα για το πότε θα τον πληρώσει. Άσε που δεν του κόλλησε και τα ένσημα ενός μήνα για να γλυτώσει το ΙΚΑ.
« Γιατί δεν κάνει καταγγελία;» σκέφτηκα από μέσα μου, «Η μη καταβολή του δώρου είναι αυτόφωρο αδίκημα.» Πριν προλάβω να τελειώσω τη σκέψη μου, το ίδιο ακριβώς τον ρώτησε ο συνομιλητής του.
Του απάντησε πως με την κρίση και την ανεργία που υπάρχει δεν είναι καιρός για καταγγελίες. Άλλωστε, όταν διαμαρτυρήθηκε στο αφεντικό του, πήρε την απάντηση:
« Εγώ φταίω; Δε βλέπεις που η κυβέρνηση ψηφίζει νόμους που μειώνουν τους μισθούς και καταργούν τα δώρα; Πρέπει όλοι να βοηθήσουμε για να ξεπεράσουμε την κρίση»
Ο τρίτος και ο πιο ηλικιωμένος της παρέας, που μέχρι τότε δεν μίλαγε, συμπλήρωσε λέγοντας:
«Βοηθήστε μας φτωχοί, να μη σας μοιάσουμε. Δυστυχώς, έτσι κάνουν πάντα οι πλούσιοι»
Επέστρεψα στη θέση μου προβληματισμένος. Να χαρώ για τον ερχομό του βρέφους , ή να λυπηθώ για τις δυσκολίες που θα συναντήσει;
Η δική μου η γενιά, παραδίδει στη γενιά που έρχεται πολύ λιγότερα από όσα εκείνη κληρονόμησε. Άρα, αν είναι κάτι να αλλάξει, αυτό θα γίνει από τους μικρότερους, τους πιο νέους, θα γίνει, ίσως από τη γενιά της κόρης μου.
Τα παιδιά που γεννιούνται στις μέρες μας είναι καταδικασμένα, ή να αλλάξουν ριζικά τον κόσμο ξαναγεννώντας την ελπίδα ή να βάλλουν την ταφόπλακά του μια και καλή.
Μέση οδός, δεν υπάρχει.
Ανάρτηση από: http://kyrgiakischristos.wordpress.com
