Το 2010 ο Ηλίας Ψινάκης είχε αποκαλέσει τον Άδωνι Γεωργιάδη, δημόσια, «μωρή γελοία πατσαβούρα της Βέρμαχτ». Ο Άδωνις δεν κατέφυγε νομικά εναντίον του Ψινάκη. Δεν γνωρίζω αν ο λόγος είναι πως θεωρούσε πως θα δυσκολευόταν να αντικρούσει νομικά τις κατηγορίες ή αν αποφάσισε να δείξει κατανόηση απέναντι στον κατήγορό του.
Ήταν η εποχή που ο Ψινάκης είχε προταθεί να είναι υποψήφιος του ΛΑΟΣ και ο Γεωργιάδης θεωρούσε πως κάτι τέτοιο υποβαθμίζει το οραματικό κόμμα του Γιώργου Καρατζαφέρη. Ήταν επίσης η εποχή, που ο Άδωνις Γεωργιάδης, ως τηλε-βιβλιοπώλης και όχι ακόμη τηλε-υπουργός, έλεγε για τον Αντώνη Σαμαρά, ότι «δεν είναι πατριώτης», ότι «παίζει το ρόλο του ΠΑΣΟΚ», ότι έχει σχέση με την υπόθεση SIEMENS και πολλά άλλα. Είχε αποκαλέσει τον Προκόπη Παυλόπουλο «αχρηστότερο υπουργό που υπήρξε ποτέ» και τον πρωθυπουργικό σύμβουλο Φαήλο Κρανιδιώτη ότι «έχει πολιτική σκέψη νηπίου». Η επίθεση μάλιστα στον Φαήλο ήταν γιατί είχε υποστηρίξει πως θα φύγει από το ΛΑΟΣ, πράγμα το οποίο φυσικά έγινε. Όσοι άλλοι υποστήριζαν ότι θα πάει στη ΝΔ, κατά τον Γεωργιάδη «έπαιρναν ναρκωτικά» όπως είπε χαρακτηριστικά σε μια τηλεπώληση.
Σήμερα ο Άδωνις, είναι υπουργός του Σαμαρά, πολιτικός συνέταιρος με τον Βενιζέλο και αν πιστέψουμε τον απόμαχο της ανάλυσης του κλειτοριδικού οργασμού Πέτρο Κωστόπουλο, είναι και «ντόμπρος και εργατικός». Η ελληνική κοινωνία δείχνει να παραπέει ανάμεσα στην άποψη για το αν ο Γεωργιάδης είναι «γελοία πατσαβούρα» και την άποψη που τον θέλει χρήσιμη μονάδα της κυβέρνησης.
Θα συμφωνήσω με τη δεύτερη άποψη. Ο Άδωνις Γεωργιάδης δεν είναι γελοία πατσαβούρα. Αντιθέτως είναι ένα αποτελεσματικό φτερό που ξεσκονίζει και καθαρίζει τα σημεία που ακουμπάνε οι βρώμικες πολιτικές. Είναι αν θέλετε ο αυτοφοράκιας της πολιτικής. Λέει όσα ψιθυρίζει ο Βενιζέλος και εύχεται ο Σαμαράς, αλλά δεν τολμούν να τα πουν οι ίδιοι για να μην χαρακτηριστούν. Είναι αυτός που αμολάει τον ανυπόστατο ψίθυρο ως είδηση, για να τον δει να αναπαράγεται, χωρίς να έχει το φόβο να το χρεωθεί η κυβέρνηση. Δεν βαριέσαι ο Άδωνις το είπε, λένε οι πολλοί, αλλά αποκτούν τροφή οι λίγοι.
Δεν νομίζω πως υπάρχει υπουργός στον κόσμο, ο οποίος να συναγωνίζεται το ρόλο του συμπαθούς Φικιώρη στις τηλεπωλήσεις, και αυτό να το κάνει με τον τρόπο που το κάνει ο Άδωνις. Να το σκάει από το υπουργείο όπως είπε ο Αλέξης Τσίπρας, για να βγει σε τριτοκλασάτα κανάλια για να πουλήσει βιβλία, χρησιμοποιώντας το παραπλανητικό «Ε» που δηλώνει επανάληψη. Δεν πρόκειται για εργατικότητα του Άδωνι όπως έτρεξε να δικαιολογήσει ο Πέτρος Κωστόπουλος και πάλι, αλλά για μια διακριτή τρέλα με την κάμερα.
Ο Άδωνις λοιπόν, δεν είναι γελοία πατσαβούρα, αλλά ένα γρανάζι του συστήματος, που ωφελείται ακόμη και από την αρνητική δημοσιότητα. Κανένας σοβαρός άνθρωπος, από τη θέση του σε ένα υπουργείο που παίζει με ζωές ανθρώπων, όπως το Υγείας, δεν θα τολμούσε να πει όσα λέει ο Άδωνις. Ο Γεωργιάδης και τα λέει και τα απολαμβάνει επικοινωνιακά. Σε βαθμό που δήλωσε πως οι απολύσεις είναι δική του δόξα και όχι της τρόικας.
Ανάμεσα στα άλλα που έχει αναλάβει να κάνει ο Γεωργιάδης, είναι η βρώμικη δουλειά της απαξίωσης ανθρώπων, καλυμμένος πάντα πίσω από την ασυλία. Λέει χοντρές κουβέντες, χρησιμοποιεί την ίδια τη λειτουργία του Κοινοβουλίου, για να χτυπήσει ανθρώπους.
Η προσωπική μου σχέση με τον Άδωνι Γεωργιάδη ξεκίνησε όταν αποκαλύψαμε πως η σύζυγός του, Ευγενία Μανωλίδου ήταν αντιπρόσωπος σε λογαριασμό της λίστας Λαγκάρντ (ανήκε στον πρώην σύζυγό της). Ο λογαριασμός αυτός συνδεόταν μάλιστα απ” ότι προκύπτει από τα έγγραφα της Τράπεζας, με θυρίδα χρυσού. Παρ όλα αυτά ο Γεωργιάδης υπήρξε μέλος της Προανακριτικής Επιτροπής για τη λίστα Λαγκάρντ. Δεν είχε την ευθιξία να αυτοεξαιρεθεί, ούτε και ο Σαμαράς να τον εξαιρέσει. Ο Γεωργιάδης μετά από αυτό χρησιμοποίησε την ιδιότητά του ως βουλευτής, για να κάνει ερώτηση στη Βουλή για τα έσοδά μου από την ΕΡΤ. Ο σκοπός ήταν να δημιουργήσει εντυπώσεις και δημοσιεύματα. Ο βουλευτής χρησιμοποίησε το ελληνικό Κοινοβούλιο για προσωπικό πόλεμο. Μέσα στην ίδια την Επιτροπή της Βουλής, όταν κατέθετα ως μάρτυρας, έκανε απαξιωτικές ερωτήσεις με υπονοούμενα. Πάλι χρησιμοποίησε την ιδιότητά του. Στη συνέχεια, παρότι η Βουλή ερευνούσε τη λίστα Λαγκάρντ με το επίσημο usb που είχε πάρει από τη εισαγγελία, χρησιμοποίησε πάλι την ιδιότητά του, για να ισχυριστεί πως είχα αλλοιώσει τη λίστα Λαγκάρντ. Για να δημιουργήσει δηλαδή ουσιαστικά σύγχυση στον κόσμο ο οποίος ως αλλοίωση είχε στο μυαλό του, όσα σχετίζονταν με τον Παπακωνσταντίνου.
Την Παρασκευή το πρωί έφτασε στο απόγειο του. Εγκάλεσε τον πρώην Πρόεδρο της Βουλής Απόστολο Κακλαμάνη γιατί έδωσε συνέντευξη στο HOT DOC RADIO, με την οποία έθετε θέμα για την αξιοκρατία των προσλήψεων που κάνει ως υπουργός. Ο Γεωργιάδης μετέτρεψε το βήμα της Βουλής σε προσωπικό μετερίζι και βεβαίως σε βήμα λογοκρισίας δημοσιογράφων. Πού επιτρέπεται και πού όχι να μιλούν οι βουλευτές, θα το εγκρίνει ο Άδωνις. Το περιστατικό δημιούργησε την παρέμβαση του προεδρεύοντα Γιάννη Δραγασάκη αλλά τι σημασία έχει; Όλοι άκουσαν τον Άδωνι να λέει ότι «η ελληνική Βουλή αποφάσισε πως ο Βαξεβάνης είχε αλλοιώσει τη λίστα» και κάποιοι ίσως και να το πίστεψαν.
Ο άνθρωπος που διαφήμιζε τα ΙΕΚ ΞΥΝΗ, τις επιχειρήσεις αυτού του μεγάλου οφειλέτη του Δημοσίου, ως καλύτερα από τα Ελληνικά Πανεπιστήμια, από το βήμα της Βουλής, δημιουργεί τις εντυπώσεις πως το ηθικό ανάστημα ενός δημοσιογράφου είναι ελλιπές. Και όπως έλεγε ο φιλικός στον Άδωνι, Γκαίμπελς, «συκοφαντείτε, συκοφαντείτε, στο τέλος κάτι θα μείνει».
Ο Άδωνις αυτό δεν το λέει δημόσια, απλώς πουλάει τη φασιστική, αντισημιτική Βίβλο του Πλεύρη, χαρακτηρίζοντάς το ως βιβλίο που αποκαλύπτει την αλήθεια. Και η αλήθεια του Πλεύρη είναι πως δεν υπάρχει Ολοκαύτωμα. Η αλήθεια του Άδωνι προχωράει παρακάτω. Είναι η αλαζονεία του και το προσωπικό συμπέρασμα πως αφού με αυτό που είναι έγινε υπουργός, μπορεί να κάνει πολλά περισσότερα. Ίσως τα πάντα. Σχετικά άπειρος στην πολιτική ή μάλλον ευτυχής που ως τώρα καταφέρνει αυτή να είναι συμβατή με τις κωλοτούμπες του, αγνοεί πως όταν όλοι κάνουν πίσω (και τα συγκροτήματα που τον προβάλουν) θα μείνει τραγικά μόνος απέναντι σε αυτούς που ακόμη και αν δεν θυμούνται κάτι που έκανε, απλώς θα τον αναγνωρίζουν, αλλά για να του αποδώσουν την ευθύνη.
Αυτή τη φορά ο Άδωνις Γεωργιάδης νομικά δεν θα τη γλυτώσει. Είναι όμως μια άλλη υπόθεση. Σημασία έχει να καταλάβει ο καθένας πως ο Άδωνις δεν είναι «γελοία πατσαβούρα της Βέρμαχτ». Είναι υπεύθυνος για μια πολιτική, της οποίας την ευθύνη δεν θέλουν να πάρουν οι άλλοι. Είναι ο Βαγγέλης Γιαννόπουλος των ημερών μας. Και επειδή είναι και ένας πολιτικός Ηρόστρατος, ο οποίος μπορεί να κάψει τα πάντα μόνο και μόνο για να μείνει στην Ιστορία, η Ιστορία θα τον γράψει. Και δεν είναι απαραίτητο πως θα τον καταγράψει ως Γεωργιάδη.
Ανάρτηση από: http://www.koutipandoras.gr
